20.31. Księga Barucha (Ba 1–6)

          Księga Barucha należy do tak zwanych pism deuterokanonicznych Starego Testamentu, to znaczy, że nie została początkowo przyjęta do ksiąg natchnionych. Księga Barucha została przypisana Baruchowi, sekretarzowi i przyjacielowi proroka Jeremiasza. Księga miała powstać ok. 582 r. przed Chr. Zwyczaj  podawania wybitnych postaci biblijnych za autorów był wielokrotnie praktykowany, np. Księga Mądrości przypisywana była Salomonowi, a Psalmy Dawidowi. Dziś znany jest tylko tekst grecki. Przyjmuje się, że księga została zredagowana w II wieku przed Chr. Księga Barucha stanowi jedno z siedmiu pism deuterokanonicznych Starego Testamentu.

          Księga Barucha pozwala lepiej zapoznać się z myślą teologiczną Izraelitów żyjących u schyłku czasów ujętych w Starym Testamencie. Są w niej ciągle żywe nadzieje mesjańskie.