Rozdział Apologia Jezusa (J 5,19–47) jest kontynuacją przekazu Jana lub stanowiska wypracowanego przez szkołę Janową na temat Jezusa. Werset: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego (J 5,19) ujawnia mechanizm ludzkiego działania. Bez Boga człowiek nie jest zdolny do żadnej czynności i działania. Stwórca zaprogramował w człowieku mechanizmy pozwalające na samodzielność bytową i egzystencjalną. Zwierzęta zostały skromniej wyposażone w podobne mechanizmy. Człowiek otrzymał ponadto rozum i świadomość (nie mówiąc już o wolnej woli). Jezus wyposażony został w jeszcze doskonalsze możliwości: wskrzeszania umarłych, ożywiania i czynienia cudów (znaków).

          Cuda  (znaki) Jezusa należy rozpatrywać inaczej od cudownych zdarzeń opisywanych przez ewangelistów (np. teofania Boga podczas chrztu Jezusa). Opisy te nie należy przyjmować dosłownie. Najczęściej są one obrazami teologicznymi.

           W dalszej części: Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. (J 5,19) przedstawiony jest Jezus w Akcie działającym. Jezus już za życia otrzymał możliwości czynienia cudów i znaków nadzwyczajnych, choć nie został jeszcze wywyższony (na krzyżu) do godności Boga-Ojca.

           Ciekawa jest perykopa:  Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi (J 5,22). Dalej wyjaśnia dlaczego: aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu (J 5,23). Autor akcentuje: Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał (J 5,23). Dalej wyjaśnia:  Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym (J 5,27). Mowa jest tu o sądzeniu w czasach eschatologicznych. Za życia Jezus powstrzymywał się od sądzenia ludzi: Wy wydajecie sąd według zasad tylko ludzkich. Ja nikogo nie sądzę (J 8,15); ja go nie sądzę; bom nie przyszedł, ażebym sądził świat, ale ażebym zbawił świat (J 12,47).

         Jezus ujawnia: Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo. Nigdy nie słyszeliście ani Jego głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza (J 5,37). Ten werset można będzie lepiej zrozumieć po przyjęciu Jezusa jako Aktu działającego. W Akcie działającym Bóg Ojciec i Jezus stanowią jedno w działaniu. Bóg-Ojciec przez Jezusa Chrystusa ukazuje siebie.

          Werset: dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał (J 6,36) suponuje, że Bóg-Ojciec zlecił Synowi czynności i dzieła, które Jezus posłusznie wykonuje. Jak podaje filozoteizm, Jezus odczytał stan Prawdy, który niekoniecznie musi być zamysłem Boga,  choć jest z Bogiem związany. Stan Prawdy to najlepsze i najbardziej optymalne rozwiązanie danej sytuacji. Tę Prawdę Jezus odczytywał i traktował jako imperatyw do własnego działania (por. Mt 3,15).