Jak wspomniano Paweł będąc w Atenach prowadził dysputy z Żydami, filozofami, uczonymi. Miejscowy establishment zaprosił go na Areopag[1]. Wszyscy byli ciekawi jego nowinek o nowym bogu i nowej religii. Na początku Paweł dyplomatycznie pochwalił Greków za i religijność, chcąc zdobyć ich przychylność, a następnie powiedział: Przechodząc bowiem i oglądając wasze świętośc[2] i jedną po drugiej, znalazłem też ołtarz z napisem: “Nieznanemu Bogu“. Ja wam głoszę to, co czcicie, nie znając. Bóg, który stworzył świat i wszystko na nim, On, który jest Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach zbudowanych ręką ludzką i nie odbiera posługi z rąk ludzkich, jak gdyby czegoś potrzebował, bo sam daje wszystkim życie i oddech, i wszystko. On z jednego [człowieka] wyprowadził cały rodzaj ludzki, aby zamieszkiwał całą powierzchnię ziemi. Określił właściwie czasy i granice ich zamieszkania,  aby szukali Boga, czy nie znajdą Go niejako po omacku. Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas.  Bo w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy, jak też powiedzieli niektórzy z waszych poetów: “Jesteśmy bowiem z Jego rodu”. Będąc więc z rodu Bożego, nie powinniśmy sądzić, że Bóstwo jest podobne do złota albo do srebra, albo do kamienia, wytworu rąk i myśli człowieka. Nie zważając na czasy nieświadomości, wzywa Bóg teraz wszędzie i wszystkich ludzi do nawrócenia,  dlatego że wyznaczył dzień, w którym sprawiedliwie będzie sądzić świat przez Człowieka, którego na to przeznaczył, po uwierzytelnieniu Go wobec wszystkich przez wskrzeszenie Go z martwych» (Dz 17 23–31).

          Wieść o zmartwychwstaniu rozbawiła słuchaczy. Czy Paweł poniósł klęskę? Nie. Jego wypowiedź, przez tysiąclecia, dotarła do nas i stale uświadamia nam prawdę teologiczną o Bogu, który stale jest przy nas. Jego obecność jest w nas, a my w nim. Niektórzy słuchacze Pawła zostali przekonani i przyłączyli się do niego.