Działalność misyjną Pawła najlepiej obrazują jego listy pasterskie, które pisał do członków nowo powstałych kościołów. Z nich można wiele odczytać o samym misjonarzu oraz nauce, którą głosił. Trzeba przyznać, że postać Pawła jest niezwykła. Początkowy był wielkim przeciwnikiem rodzącego się chrześcijaństwa. Na skutek niezwykłego wydarzenia lub oświecenia stał się nie tylko jednym z nich, ale sam głosił naukę Chrystusową. Paweł w wielu sprawach pogłębił teologię. Dawał komentarz do Ewangelii, Nie był jednak głosicielem czegoś zupełnie nowego. Swoją misję prowadził przeważnie na terenach pogańskich. Tym samym poszerzył grono chrześcijan.
Apostoł odbył trzy podróże misyjne. Z podróży tych powstały pisma, narzędzia jego apostolskiej działalności. Nie wszystkie się zachowały. Z trzynastu zachowanych listów 7 uważa się za pewne autorstwa Pawła.
Paweł jest bardzo ceniony przez Kościół katolicki. Podobnie miałem do niego wiele atencji dopóki nie spojrzałem na niego okiem filozoteistycznym. Dostrzegłem w nim jeszcze jednego propagatora religii starotestamentalnej. Przyjął on prawie całą idee głoszoną przez apostołów i wdrażał ją w życie. Niestety i on nie odczytał dokładnie Jezusa jako Piewcę nowego Objawienia. Jezus ostro krytykował stare Prawo Żydowskie oraz Tradycję. Słowa Jezusa były rozumiane bardziej jako krytyka postaw (faryzeuszy, uczonych w piśmie), niż krytyka zaplecza religijnego. Być może w ekonomii Objawienia Bożego nie był to jeszcze czas na osłonę Prawdy. Paweł błądził podobnie, jak wielu proroków, pisarzy i apostołów. Obrazował religię według posiadanej wiedzy starotestamentalnej, Ewangelii oraz własnych przemyśleń. Jako człowiek był wielki (w wymiarze ludzkim). Można w nim dostrzec również wady i ułomności. Bezgranicznie wierzył w bezbłędność nauki, którą głosił (paratheke – depozyt, całokształt wiary chrześcijańskiej).
Apostoł był wybitnym chrystologiem. Czuł i rozumiał istotę Syna Bożego. Chociaż był wyznawcą katechezy starotestamentalnej, zauważał w niej niejasności. Przestrzegał przed nadmierną czcią aniołów. Krytyczny był też wobec przesadnej ascezy ciała oraz mistycyzmu (Kol 2,18). Cechowało go zaangażowanie pastoralne, choć w ikonografii przestawiany jest jako chłodny teoretyk.
Paweł miał wielkie serce, ale charakter przywódczy często z niego wychodził. Nie był skory do kompromisów. Jego nauka miała charakter autokratyczny. Był bardzo pewny siebie: A wydaje mi się, że ja też mam Ducha Bożego (1 Kor 7,41). Jego retoryka była zdecydowana. Bardziej nakazywał niż zapraszał. Niepokornych straszył. Angażował się całkowicie w to, co czynił. Jego pewność siebie działała na słuchaczy. Swoją postawą wzbudzał zaufanie.
Paweł pięknie przemawiał i nauczał. Jego listy są odbiciem realnych i aktualnych sytuacji geopolitycznych i obyczajowych, które dziś mogą nas śmieszyć. Do różnych spraw (takich jak ubiór, prawa kobiet, niewolnictwo) należy mieć dystans i przyjmować je ze zrozumieniem epoki, w jakiej przyszło mu żyć. Paweł był autokratyczny i bezkompromisowy. Nie miał łatwego charakteru. Był surowy dla siebie i innych (Tt 1,13). Niejednokrotnie był pewny siebie. Potrafił sprzeciwić się nawet Piotrowi: Gdy następnie Kefas przybył do Antiochii, otwarcie mu się sprzeciwiłem, bo na to zasłużył (Ga 2,11). Znał też swoje zdolności: mówię językami lepiej od was wszystkich (1 Kor 14,18).
Nauka Pawła była bardzo chrystologiczna. Jezus jest centralną postacią Pawłowego nauczania. Choć niewinny (2 Kor 5,21), umarł za nas, za ludzkie grzechy. Ofiara Jezusa skupia i przewyższa wszelkie ofiary Starego Przymierza. W naukach Pawła najważniejszy jest przekaz dotyczący wzajemnie doskonalonej i zgłębianej relacji miłości. Człowiek jest bytem niemal doskonałym, osobą powołaną do świętości. W listach apostoła niejednokrotnie daje się odczuć uniesienia jakie mu towarzyszyły w czasie nauczania.
Paweł był bardzo barwną postacią. Zrobił wiele dobrego. Szkoda, że przyczynił się do umocnienia tego, co powinno być zmienione na starcie nowego Kościoła.
