W europie zachodniej rozwijało się chrześcijaństwo łacińskie na bazie kultury greckiej, która miała już za sobą wielowiekową tradycję. Łacinnicy uczyli się od Greków, ale szybko wypracowywali swój własny styl i sposób pojmowania rzeczy. Daleko na Wschodzie (Transjordania, Syria, Babilonia) ciągle funkcjonowała kultura semicka, która była pod wpływem  kultury greckiej. Kultura chrześcijańska zespalała się z tradycją kultury semickiej. Była ona uboższa w porównaniu z kulturą grecką, czy łacińską. Uboższa, ale bardziej duchowa, ascetyczna. W III w. tu odbywały się synody biskupów chrześcijańskich.

          Chrześcijaństwo semickie było pod wpływem manicheizmu[1], który powstawał w II w. z tradycji irańskich (mazdeizmu, buddyzmu i braminizmu indyjskiego). Twórca tego systemu Mani (zm. 227 r.), uważał się za następcę Zoroastry, Buddy i Jezusa. Na skutek tych wpływów chrześcijaństwo propagowało całkowita wstrzemięźliwość seksualną (jako warunek przynależności do Kościoła). Z tego powodu Orygenes okaleczy się, aby zostać pozbawiony pokus seksualnych. Manicheizm uczynił wiele szkód i pozostawił wiele swoich śladów w przyszłych pokoleniach.

         W III i IV w. ekspansja chrześcijaństwa poszerzyła się o kraje dalekiego Wschodu. Rola Konstantynopola stopniowa wzrastała. Na zachodzie dotarła do granic Europy (Hiszpania, Wyspy Brytyjskie). Wewnętrznie wykształcały się struktury organizacyjne jak Aleksandria dla Egiptu, Antiochia dla Syrii, Jerozolima dla Palestyny, Rzym dla Italii. Mnożyły się biskupstwa, tak, że każda gmina miała swojego biskupa. Powoli tworzyły się warunki pod sieć parafialną.