Ci, którzy przechodzili weryfikację teologiczną, zajmowali szczytne miejsce w Kościele. Kwestie sporne rozstrzygano na soborach (nicejskim, chalcedońskim,..). Uważa się, że Duch Święty czuwa nad poprawnością doktrynalną. Prawda zostaje odczytana przez uczestników soborów i podana ex katedra do bezwzględnego uznania. Niepokorni muszą odejść.

          Trudno jest polemizować z tymi, którzy podpierają się stwierdzeniem, że Duch Święty prowadzi Kościół i czuwa nad jego nieomylnością. Argumentu tego nie można obalić, bo jest niesprawdzalny.  Pochodzi on jedynie z  logicznego następstwa, że skoro Jezus powołał Kościół, to musi nad nim czuwać Boża Opatrzność. Filozoteizm uważa, że Opatrzność Boża jest darem, którego skuteczność zależy od przyjmującego. Kościół Chrystusowy jest Sakramentem, ale na ziemi funkcjonuje kościół instytucjonalny z całym bagażem ludzkiej niedoskonałości. Ducha Święty nie może działać w sposób bezpośredni (wręcz zmysłowy). Duch Święty oświeca umysły (uczestników soboru), ale nie znaczy to, że skutecznie.

          Ojcowie Kościoła to przede wszystkim pisarze, którzy pisali po myśli Kościoła i tak należy ich odczytywać. Dobrze jest jednak zachować roztropność i krytycyzm wobec głoszonych przez nich myśli[1].

          Do najwybitniejszych Ojców Kościoła należeli:

Atanazy z Aleksandrii, ur. 295, bp 328, zm. 373

Bazyli z Cezarei, ur. 329, bp 372, zm. 390

Grzegorz z Nazjanzu, ur. 330, bp 372, zm. 390

Grzegorz z Nyssy, ur. 332, bp 371, zm. 394

Ewagriusz z Pontu, ur. 345, zm. 399

Jan Chryzostom, ur. 345/354, bp 398, zm. 407

Teodor z Mopsvetii, ur. 350, bp 392, zm. 428

Jan Kasjan, ur. 365, zm. 432

Augustyn z Hippony, ur. 354, bp 394, zm. 430

Hieronim, ur. 347, zm. 419

Ambroży z Mediolanu, ur. 339, bp 374, zm. 317

Marcin z Tours, ur. 316, bp 370, zm. 397

Damazy z Rzymu, ur. 305, bp 366, zm. 384

Hilary z Poittiers, ur. 315, bp 350, zm. 367

Efrem, ur. 306, zm. 373[2].