Papież Grzegorz Wielki I (590–604) – otrzymał staranne wykształcenie, w tym ekonomiczne. Był mnichem. Założył i ufundował kilka klasztorów. Szanował władzę świecką, jako od Boga pochodzącą. Dążył do przywrócenia karności kościelnej. Dokonał wiele zmian liturgicznych (kanon mszy). Jest twórcą śpiewu gregoriańskiego. Z pokorą mówił, że jest sługą sług Bożych. Za odstąpienie Longobardów od Rzymu zapłacił wielką sumę. Uzyskał zawieszenie broni. Papiestwo przejmowało funkcję państwa. Grzegorz stworzył podwaliny potęgi gospodarczej Kościoła rzymskiego (patrymonia – dobra materialne, majątek). Papieskie dochody były przeznaczane na pomoc biednym, wykup jeńców, płacenia trybutu Longobardom na utrzymywanie pokoju. Przywrócił papiestwu blask. Nawiązywał kontakty z Północą i Wschodem. Dokonał przy pomocy mnichów chrystianizacji Anglo–Sasów.
Grzegorz był pisarzem chrześcijańskim (nie znał greki). Za jego pontyfikatu rozkwitła teologia. Był człowiekiem głębokiej i prostej pobożności. Obdarzał mnichów przywilejami.
Papież Sabinian (604–606) – sprzedawał zboże po paskarskich cenach, był skąpcem. Po śmierci zbezczeszczono jego zwłoki.
Papież Bonifacy III (607).
Papież Bonifacy IV (608–615) – od jego pontyfikatu obchodzi się uroczystość Wszystkich Świętych. Na synodzie w Rzymie postanowiono, że zakonnicy również mogą otrzymywać święcenia kapłańskie. Kościół ponownie uzależnił się od Bizancjum.
Papież Adeonat I Deusdedit (615–618) – odstąpił od faworyzowania mnichów, natomiast sprzyjał świeckim księżom (diakonom) oraz klerowi diecezjalnemu. Podobno pocałunkiem usmierzał cierpienie i przywracał zdrowie chorym.
Papież Bonifacy V (619–625) – był benedyktynem, za jego pontyfikatu narodził się islam (622).
Papież Honoriusz I (625–638) – wypowiadał się na temat wiary niezgodnie z nauką Kościoła. Sofroniusz, patriarcha Jerozolimy był zwolennikiem monoteletyzmu. Zręcznie wpłynął na Honoriusza, który go poparł. Tym samym papież stał się głosicielem herezji[1].
Papież Seweryn (640) – za jego pontyfikatu Arabowie podbili Syrię, Jerozolimę, Antiochę i Cezareę i wkroczyli do Egiptu, szerząc Islam.
Papież Jan IV (640–642).
Papież Teodor I (642–649) – syn biskupa.
Papież Marcin I (649–655) – syn kapłana Fabrycjusza. Był nieprzejednany w walce o prymat papieski. Ostatni z papieży, którego Kościół wpisał do katalogu świętych męczenników.
Papież Eugeniusz I (654–657).
Papież Witalian (657–672).
Papież Adeodat II (672–676).
Papież Donus (676–678).
Papież Agaton (678–681) – pozycja cesarza jako opiekuna Kościoła została umocniona.
Papież Leon II (682–683).
Papież Benedykt II (684–685).
Papież Jan V (685–686).
Papież Konon (686–687).
Papież Sergiusz I (686–687) – w Kościele Wschodnim zezwolono na małżeństwo księży, zabroniono go biskupom. Powstała schizma między Rzymem a Konstantynopolem, która trwała do 710 r.
Papież Jan VI (701–705).
Papież Jan VII (705–707) – zjednał sobie Longobardów, zachował pokój pomiędzy Rzymem a Bizancjum.
Papież Sycyniusz (708) – panował 20 dni.
Papież Konstantyn I (708–715) – uzdrowił stosunki rzymsko-bizantyjskie.
[1] Monoteletyzm – pogląd mówiący, że Jezus Chrystus nie miał swojej ludzkiej woli, lecz tylko boską. Honoriusz został potępiony przez trzy kolejne soboru. Papież Honoriusz był argumentem przeciw dogmatowi o nieomylności papieża.
Na pytanie, czy mógł zaistnieć konflikt między wolą ludzką Jezusa, a wolą boską w Jezusie należy odpowiedzieć, że teoretycznie tak. Jezus mógł Bogu sprzeciwić się. Tak jednak się nie stało. Jezus całkowicie poddał się woli Ojca.
