Aforyzmy (łac. aphorismus, gr. aphorismós), sentencje, złote myśli, maksymy – zwięzłe, lapidarne, przeważnie jednozdaniowe wypowiedzi, wyrażająca ogólną prawdę filozoficzną lub moralną, w sposób zaskakujący i błyskotliwy. Pomimo dużej popularności i mądrości w nich nie wszystkie aforyzmy są etyczne i do końca słuszne. Często są wyrazami półprawd.

 

Przykładowo:

Aforyzm Cel uświęca środki lub jego odpowiednik: nie można usunąć brudu, nie kalając rąk (pap. Innocenty III) usprawiedliwia brak skrupułów, gdy trzeba osiągnąć wyznaczony cel. Za pomocą tego aforyzmu można wytłumaczyć każdą zbrodnię.

 

Aforyzmy etycznie wątpliwe:

Zwątpiwszy w miłość i cnotę, zostaje jeszcze rozpusta. Doskonale zastępuje miłość Sprowadza ciszę i daje nieśmiertelność (A.Camus). 

 

Aforyzmy nie do końca są prawdziwe:

Nie daleko pada jabłko od jabłoni.

Jaka mać taka nać.

Byt kształtuje świadomość.

Kto biegnie za przyjemnością chwyta cierpienie.

Starość nie jest niczym innym jak tylko powtórzeniem wieku dziecięcego.

 

Powiedzonko: największym sukcesem szatana jest to, że ludzie przestali w niego wierzyć. Chwytliwe, dobrze skonstruowane zdanie, mające wielu zwolenników jest całkowicie nieprawdziwe. Szkodzi, bo głosi nieprawdę.

 

Diabeł wie wszystko, nie wie tylko gdzie kobiety ostrzą swoje noże.

 

 

 

Papieże w okresie 1216–1254

 

Papież Honoriusz III (1216–1227)  –  starał utrzymać autorytet papieski i niezależność. Nalegał na realizację krucjaty.  Król węgierski i Książe austriacki podjęli działania. A Akce wylądowali wraz z wojskami krzyżowcami francuskimi i włoskimi. Początkowe sukcesy zakończyły się przegraną. Cesarz Fryderyk zwlekał z krucjatą w 1227 r. Papież zaakceptował w Italii zarządzenie cesarskie (1224) nakazujące palenie heretyków na stosie.

 

          W 1226 r. Konrad I Mazowiecki sprowadził krzyżowców w celu obrony ziem polskich przed atakami Prusów. Cesarz Fryderyk II nadał przywilej krzyżowcom, mocą którego podbite przez nich ziemie stawały się ich własnością.

 

 

Papież Grzegorz IX (1227–1241)  –  konflikt z cesarzem Fryderykiem a propos krucjaty. Cesarz został ekskomunikowany. Wezwał króla angielskiego do walki z papieżem. Papież ekskomunikował wyprawę krzyżową, którą prowadził cesarz. W końcu doszło do ugody politycznej. W 1231 r. papież włączył do papieskiej konstytucji przepis cesarski o karaniu heretyków śmiercią przez spalenie na stosie. Karę miał wymierzać władza świecka. Do realizacji zobowiązał zakon Dominikański. Papież zniósł zakaz czytania filozoficznych pis Arystotelesa. Między cesarzem a papieżem doszło do otwartej wojny. Podczas oblężenia Rzymu papież zmarł.

 

Papież Celestyn IV (1241)  –  pierwsze konklawe zamknięte. Kardynałowie obradowali pod presją uwięzienia. Papież zmarł kilka dni po wyborze.

 

Papież Innocenty IV (1241–1254)  –  rozgorzała na nowo wojna z cesarzem Fryderykiem II. Na skutek niesnasek ucierpiała krucjata świętego Ludwika. Papież zachęcał do zgładzenia Fryderyka II oraz jego syna Enzio. Dla celów politycznych nie wahał się udzielać dyspens osobom pragnących zawrzeć sprzeczne z prawem małżeństwo. Był chciwy, uprawiał nepotyzm, dwulicowy. Znienawidzony za przytłaczające podatki. Zezwolił inkwizytorom na stosowanie tortur.