Bardzo dużo zabawek wykonywałem sam. Z papieru robiłem zamki, okręty, pociągi, ludziki. Miałem swoją armię, swoich bohaterów, swój świat. Wyobraźnia pozwalała mi widzieć moich bohaterów w ołówkach, a w pudełku od filmów autobusy. Gdy byłem chory i nie miałem niczego wokół siebie, sama piąstka rączki zastępowała mi samochód. Kciuk przejmował rolę drzwi. Umiałem bawić się sam.

          Na pierwszą „randkę” poszedłem będąc w drugiej klasie podstawowej. Zaproponowałem mojej sąsiadce, Elżbiecie Adamczyk, która była w moim wieku, że ją odprowadzę do jej ciotki. Bardzo naraziłem się mojej mamie, która mnie w tym czasie poszukiwała. O sprawach damsko-męskich dowiedziałem się będąc w klasie piątej. Kiedy kolega, Marek Solarz, przekazywał mi najskrytsze tajniki życia erotycznego, udawałem, że wszystko jest mi znane. Duma nie pozwalała mi przyznać się jemu, że nic o tym nie wiedziałem. Bądź co bądź, był on młodszy ode mnie, i to o cały rok. W domu wychowywany byłem w pełnym szacunku do kobiet. Przez głowę nie przechodziła mi myśl, że można mężczyźnie odkrywać kobiece ciało. Edukacja kolegi była dla mnie szokiem.

          Elżbieta dosyć młodo przybrała piękne dziewczęce kształty. Przez wiele lat zabiegałem o jej względy. No cóż, natura popychała mnie we właściwy kierunek. Niestety byłem raczej przedmiotem jej żartów i kpin.

Papieże w okresie 1447–1471

          Rzymianie mieli dziwny obyczaj. Po wyborze papieża natychmiast rabowano jego dom, a potem przychodzili oddać mu hołd.  Podczas wyboru Mikołaja V na skutek pomyłki, obrabowano domy dwóch kardynałów.

Papież Mikołaj V (1447–1455) –  przykładny papież. Nigdy nie splamił się nepotyzmem. Wiódł życie skromne. Nienawidził przemocy.  Rzym przeobraził w piękne miasto renesansowe. Stworzył klimat dla artystów i uczonych. Otworzył Bibliotekę Watykańską. Był inicjatorem przebudowy pałacu watykańskiego i bazyliki świętego Piotra. Dbał o powszechny pokój. Los nie był dla niego łaskawy. Po nieudanym zamachu ścięto spiskowców.  Konstantynopol został zdobyty przez Tutków. W 1453 Imperium bizantyńskie przestało istnieć. Papież załamał się. Śmierć uwolniła go od cierpień.

Papież Kalikst III (1455–1458) – przerwał budowy poprzednika, bo potrzebował środki na uzbrojenie floty. Usiłował zjednoczyć Europę przeciw Mahometowi II. Wielu mu odmówiło. Słabością papieża był nepotyzm. Rodzina papieża była widoczna na każdym stanowisku (policji, legaci, wicekanclerz Kościoła). Powróciły czasy handlu odpustami, symonii. Przed śmiercią papieża wielu członków jego rodziny uciekło. Pałace Borgiów zostały splądrowane.

Papież Pius II (1458–1464) – za młodu pisał erotyki[1]. Zmienił się i został księdzem. Pracował gorliwie na rzecz Kościoła. W 1456 r. został kardynałem, a dwa lata później papieżem. Nie było mu łatwo. Korupcja panowała powszechnie. Bezradny wobec niechęci Europy postanowił sam zostać rycerzem  i stanąć na czele wojska przeciw Turkom. Nie zdążył, umarł w oczekiwaniu na flotę. Papież przez wiele lat wierny koncyliaryzmowi musiał go potępić. Życie nakazało mu brać wszystko w swoje ręce.

Papież Paweł II (1464–1471) – przed elekcją musiał przysiąc, że spełni całą listę żądań kardynałów. Po elekcji anulował zobowiązania. Był przystojny i próżny. Kazał ozdobić swoją tiarę szlachetnymi kamieniami. Przez brak wykształcenia gardził humanistami. Rozwiązał Akademię założona przez poprzednika. Był bardziej praktyczny. Udoskonalił ścieki. Założył drukarnię oraz rzymskie wydawnictwo Libreria Editrice Vaticana. Ludziom organizował festyny i tanie rozrywki. Dla pokonania Turków nie zrobiono nic. Reformy Kościoła zostały wstrzymane.