Papież Urban I (222–230) do końca swoich dni musiał borykać się ze schizmą[1] Hipolita.  Na szczęście cesarzem został czternastoletni Aleksander Sewer (208–235) i za czasu Urbana I nie on rządził lecz jego babka Julia Maesy i matka Julia Mammei. One nie nękały chrześcijan. Za jego pontyfikatu powoli zaczęły zanikać poglądy adopcjanistów i montanistów. 

Papież Poncjan (230–235). Po zamordowaniu cesarza Sewera przez własnych żołnierzy, następca Maksyminus z Tracji wznowił prześladowania chrześcijan. Za jego pontyfikatu ekskomunikowano Orygenesa (filozof Aleksandryński). Pomimo jego błędnych teorii (m.in. preegzystencji dusz) został zaliczony do Ojców Kościoła. Hipolit i papież Poncjusz wysłani zostali do sardyńskiej kopalni. Tam, w krótkim czasie, zmarli śmiercią męczeńską.

Papież Anterus (235–236) natychmiast przystąpił do zbierania akt męczeństwa chrześcijan (niektórzy podważają tę informację), lecz w zaledwie sześć tygodni po elekcji zmarł.

Papież Fabian (236–250) zwykły obywatel wybrany przypadkowo. W dniu wyborów biała gołębica siadła na jego głowie. Lud uznał to za znak i Fabian został biskupem Rzymu. Po obaleniu cesarza Maksymiana, jego czterej następcy byli zbyt pochłonięci walką o Imperium, by nękać chrześcijan. Papież miał chwilę na pozbycie się schizmy Hipolita. Fabian był uzdolnionym organizatorem. Stworzył podwaliny administracyjne Rzymu. Podzielił miasto na 7 diakonatów, stawiając na czele każdego z nich diakona. Papież troszczył się o cmentarze. Sprowadził do Rzymu zwłoki Poncjusza i Hipolita. Kontynuował prace nad dokumentacją dotyczącą męczenników. Fabian musiał zmierzyć się z herezją biskupa Lambaesis z Afryki (zwany Prywatem). Nie odpowiadał na listy Orygenesa, który chciał, aby zdjęto z niego ekskomunikę. Po urokiem erudyty Nowacjana przyjął go do kapłaństwa pomijając drogę oficjalną. Papież osobiście wyświęcił przyszłego antypapieża Nowacjana. On okazał się czarną owcą, który utorował drogę kolejnej schizmie. Fabian padł ofiarą cesarza Decjusza, który postanowił przywrócić religię przodków. Zaczęły się kolejne prześladowania chrześcijan. Każdy obywatel musiał stawać przed komisją i dostawał glejt, który musiał mieć przy sobie w razie kontroli. Chrześcijan ogarnęła panika. Masowo wyrzekali się Jezusa. Ci którzy heroicznie bronili wiary zostali skazani na męczeńską śmierć. Wśród nich był papież Fabian. Z braku następcy papieża w mieście i na zewnątrz  rządził z ukrycia Nowacjan. Jego wpływy rosły. Doznał jednak zawodu, gdy wybrano Korneliusza (251–253).