Od samego początku zastanawiano się nad sensem życia. Do dnia dzisiejszego proces ten trwa. Odwieczny temat. Komu ma służyć ludzka niedola czy chwała. Wobec skrajnych przypadków ludzkich cierpień niepodobne jest znaleźć sensowne wyjaśnienie. Człowiek czuje i ten dar, jeżeli służy tylko do cierpień jest nie tylko bezsensowny, ale wręcz haniebny. Ze względu na definicję doskonałości Boga, Jego Miłości i Miłosierdzia niepodobne jest, aby cierpienie wywodziło się od Niego i Jego zamysłu. Cierpienie jest zjawiskiem wtórnym i jest kosztem daru wolności woli jaką człowiek otrzymał od Boga. Nie można logicznie pogodzić wolności z determinacją. Jedno albo drugie. Bóg wybrał dla człowieka koncepcję wolności jako boskiego atrybutu. Wolność wyboru jest ze swej istoty najwyższym darem, bo pozwala nawet odwrócić się od Niego. Dlatego Bóg nikogo nie otrąci, bo dając wolność, nie może jednocześnie karać za podjęte wolne decyzje. W tym tkwi też tajemnica Bożego Miłosierdzia. Bóg nie może być inny. On sam siebie „skazał” na miłowanie.

          Trzeba zastanowić się nad pozytywną stroną zamysłu Boga. Eschatologicznie człowiek ma zagwarantowane szczęście. Każde odejście od tej prawdy będzie prowokować pytanie: ja się o życie nie prosiłem. Bóg sam siebie postawił w roli tylko Dawcy. Oczekuje od nas jedynie odwzajemnienia miłości. Tak więc sens ludzkiego istnienia został określony:  abyście się wzajemnie miłowali. Miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem (J 13,34).

          Ktoś powie: tylko tyle? Za tymi słowami kryje się koncepcja Boga na czasy wieczne. Jestem przekonany, że nikt nie jest w stanie nakreślić, czy wyobrazić sobie ludzkie przyszłe życie. Musimy Bogu zaufać i zawierzyć. Tym samym spełnimy jeden z warunków postulatu Stwórcy.

          W miłości nie należy bać się infantylności i dziecinady. Miłość dziecka jest najczystsza. Ufność jego (dziecka) jest bezgraniczna. Spojrzenie dziecka jest spojrzeniem Boga.