List do Rzymian św. Pawła jest jednym z ciekawych źródeł wczesnego chrześcijaństwa. Został napisany w Koryncie w latach 57–58, pod koniec trzeciej podróży misyjnej apostoła. Adresatem listu była gmina rzymska, której Paweł sam nie zakładał. Liczyła ona ok. 50 tys. członków i miała trzynaście synagog. Już w pierwszym zdaniu Listu autor przedstawia się jako apostoł, tłumacząc, że jest to ten, który przeznaczony jest do głoszenia Ewangelii Bożej (Rz 1,1). Zaznacza, że ewangelia była zapowiedziana przez proroków, co świadczy o jego mocnym powiązaniu z tradycją judaistyczną i Starym Testamentem. Widać to wyraźnie gdy wspomina Dawidowe pochodzenie Jezusa co do ciała, a duchowe od Boga (Ducha Świętości). Bezsprzecznie Jezus jest  założycielem urzędu apostolskiego oraz jego Panem. Te pierwsze zdania zawierają już komplet informacji pozwalających stwierdzić, że Paweł reprezentuje tu  już wypracowaną doktrynę  i ideę chrześcijaństwa. Następne zdanie mówi o uniwersalnym jego charakterze: pozyskać wszystkich pogan dla posłuszeństwa wierze (Rz 1,5).  Więcej, zwraca się do wiernych z apelem: Wśród nich jesteście i wy powołani przez Jezusa Chrystusa (Rz 1,6). A więc zwraca się do wszystkich przez Boga umiłowanych (Rz 1,7)[1].  Szczerość wypowiedzi Pawła podyktowana jest dumą z kościoła rzymskiego, który stał się przykładem dla innych: o wierze waszej mówi się po całym świecie (Rz 1,8).  

          Przekaz Listu warto skonfrontować z polemiką o konieczności wiązania idei chrześcijaństwa z doktryną judaistyczną, czy Jezus był faktycznie założycielem nowej wspólnoty, czy tylko głosicielem Boga Miłosiernego z całą tego konsekwencją. W polemice dają się słyszeć głosy, że wspólnotę chrześcijańską założyli uczniowie Jezusa, a On sam nie brał w tym udziału.

          Niezależnie od odpowiedzi, widać szeroki rozmach ewangeliczny Pawła. Ma wyczucie misji i uniwersalnego przesłania nauki Jezusa. Znaczy, że głęboko wierzy w to, co mówi jego Mistrz i Pan. Jest gotów głosić Jego naukę wszędzie: Jestem przecież dłużnikiem tak Greków, jak i barbarzyńców (ci, którzy nie mówili po grecku), tak uczonych, jak i niewykształconych (Rz 1,14).