Ojcowie apostolscy to pisarze wczesnochrześcijańscy, którzy tworzyli na wzór listów apostołów. Prawie zawsze odnosili się do ich autorytetów. Niektórzy z nich byli uczniami apostołów (Polikarp uczeń Jana). Początkowo zajmowali się sprawami dyscyplinarnymi.  Wspomina o nich Codex Sinaiticus. Nazwa Ojcowie Apostolscy używana było dopiero od XVII wieku.

Do najwcześniejszych Ojców Apostolskich należy wymienić:

Ignacy Antiocheński (45(?) –107(?))

Klemens Rzymski (52(?) – 101(?)), papież

Autor Didache (65(?) –100(?))

Polikarp (69(?) – 156(?))

Hermas (90(?) – 150(?)), autor Pasterza

Papiesz (90(?) –150(?))

Autor listu Barnaby (90(?)–150(?).

Choć pochodzili z różnych regionów Cesarstwa rzymskiego najstarsi apologeci prezentowali zgodne poglądy. Wszyscy oni przyjęli bezkrytycznie stan podanej wiedzy. Uważali oni, że Bóg objawia (objawienie kosmiczne) się w stworzeniach (epifania) oraz, że Bóg przemówił do człowieka, autorów ST i NT[1].  Filozoteizm objawienie kosmiczne tłumaczy jako objawienie naturalne jakie jest w każdym człowieku. To dar od Boga –  pragnienie Jego szukania. Każdy człowiek ma zakodowane w sobie istnienie Stwórcy, podobnie jak naturalne jest prawo moralne.

Jezus Chrystus jawi się jako Syn Boży, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek. Przez swoją mękę stał się Zbawcą ludzkości. Spojrzenie to wynikało z pism (listów) apostolskich i Nowego Testamentu.

          Na początku nie poddawano doktryny chrześcijańskiej badaniom hermeneutycznym (wszystko co dotyczy tworzeniu dzieła, analiza języka, środowisko w którym powstaje, zwyczaje, przymioty autorów) ani egzegetycznym (badanie treści pism). Przyjęto doktrynę opracowaną przez ówczesnych anonimowych twórców. Znamy autorów czterech Ewangelii, ale one są już wypracowaną koncepcją (ewangelie synoptyczne). Ewangelia Jana wyłamała się z pierwotnego nurtu (jest ona późniejsza)  i pokazała własną myśl, bardziej rozbudowaną ezoterycznie (wpływy gnostycyzmu). Wydaje się, że to inny już zespół ludzki rozpracowywał i budował konstrukcję religijną.

           Kto był autorem pierwowzoru konstrukcji wiary? Wydaje się, że najstarszym dokumentem pisanym jest Didache (Nauka dwunastu apostołów) nieznanego autorstwa. Ciekawe, że najstarszy dokument nie wszedł do kanonu Nowego Testamentu i jest traktowany jako apokryf.  Nie wiadomo, kto skompilował ówczesną wiedzę o nauce Jezusa. Kto tak naprawdę wprowadził do doktryny wiary preegzystencję Syna Bożego? Nowy Testament trzeba koniecznie czytać całościowo. W ten sposób usunie się skrajności w koncepcjach. To co pozostanie, będzie najbardziej prawdopodobną wizją koncepcji Jezusa Chrystusa.  Wszystkie cytaty Jezusa należy przyjmować z pewną rezerwą i nieufnością. Przekazują one jedynie myśl  przewodnią Jezusa. Warto jednak dalej prowadzić badania, aby wydobyć najbardziej prawdopodobne cytaty Jezusa. One to stanowią najcenniejszy przekaz Syna Bożego. To jest prawdziwa nauka Jezusa i Jego dziedzictwo.