Frère Jacek Salij écrit: Jésus avait un père humain, parce que son père est le Père éternel. Né d’une vierge parce qu‘il était pas un homme ordinaire[1]. Si ces paroles sont vraies est illégitime est le concept de l’humanité de Jésus en tant que représentant de l’humanité. Jésus ne fut pas l’un de nous. Filozoteizm aurait pour reconstruire complètement la théologie de l’humanité de Jésus. Dans un autre livre, Jacek Salij a écrit: Ne pas convenable à Dieu d’être né d’une femme qui, même pour un instant, elle a été touchée par le péché[2]. Il semble que ces mots sont indiquent à tort un petit Dieu.
Dans les Evangiles, écrit: Comme Jésus s’adressait encore à la foule, voici, sa mère et ses frères, qui étaient dehors, cherchèrent à lui parler (Matthieu 12:46) ; N’est-ce pas le charpentier, le fils de Marie, le frère de Jacques, de Joses, de Jude et de Simon? et ses soeurs ne sont-elles pas ici parmi nous (Marc 6:3–4). L’Eglise catholique est d’avis que Jésus ne pouvait pas avoir des frères et sœurs en raison virginité préservé de Marie après la naissance miraculeuse de Jésus. Peut-être la défense de sa thèse vivement explique que le mot «frères», en raison du manque de ressources financières adéquates, concernés parents de Jésus. Il est difficile de croire que dans un tel riche langue grecque n’a pas séparer les mots pour un cousin ou un parent. En d’autres écritures bibliques: Vous serez livrés même par vos parents, par vos frères (adelphon), par vos proches (suggenon) et par vos amis, et ils feront mourir plusieurs d’entre vous (Luc 21:16) ; Aristarque, mon compagnon de captivité, vous salue, ainsi que Marc, le cousin de Barnabas (Col 4:10). Dans perykopach ces auteurs utilisent le mot «devrait», «cousin», et non frère, frères.
Car filozoteizm rejette la virginité de Marie, et permet ainsi des frères et sœurs de Jésus. Informations sur les frères et sœurs de Jésus est venu aussi du apocryphes et d’autres sources historiques. Historien juif du début du deuxième siècle Josèphe mentionne Jacques, frère de Jésus (Antiquités 20,9.1). Aussi Eusèbe, Eglise chroniqueur du IVe siècle, dans son Histoire de l’Eglise, il cite une œuvre perdue de juif Christian Hégésippe écrite autour de l’an 180. Il mentionne les petits-enfants d’arrêt de Jude, le frère de Jésus, au temps de l’empereur Domitien (Eusèbe, HK, 03:20).
Pour la foi en Jésus-Christ et son rôle salvifique n’a pas d’importance de savoir si Jésus avait frères et sœurs ou non.
Les proverbes sont courtes, des histoires métaphoriques environ caractère moral et éducatif. Jésus a utilisé cette forme de communication. Ils apportent une connaissance du royaume de Dieu, les exigences pour l’homme, le sens de la vie. Proverbes on trouve dans les Évangiles selon saint Luc. Matthieu, saint Mark, Saint-Luke. Dans l’Évangile selon saint Luc. John est une parabole du Bon Pasteur (Jn 10,1-21).
Proverbes ont un design et des histoires simples qui pourrait devenir la participation de chaque être humain. Aujourd’hui voit en eux des questions et réponses existentielles, contrairement à la période où ils ont été compris comme une série de métaphores par lesquelles la scène terrestre reflète le “bleu”[3].
Proverbes ont leur conception. D’une part, ils montrent la réalité de la vie quotidienne, d’autre part, si la comparaison montre la vérité d’un ordre supérieur, spirituelle et surnaturelle. Comparaison (parabole) deux réalités devrait conduire à tirer les conclusions nécessaires.
Parlant directement sur le royaume de Dieu est pas une tâche facile. Les paraboles ont été destinés à rapprocher les questions d’éthique et d’en tirer une certaine science sélectionné. Cela ne signifie pas nécessairement une connaissance complète.
Premier auteur (difficile de dire qui il était) parabole du semeur (Matthieu 13 :1–9; Mc 4:1–9, Luc 8 :4–8) dans les Évangiles synoptiques tente de démontrer, sur la base du livre d’Isaïe que tous ne sont pas en mesure de de comprendre le but et le sens de la parabole. Pour comprendre le récit du texte devrait savoir qu’il est basé sur les paroles de Dieu adressées à juste cité Isaïe: Il dit alors: Va, et dis à ce peuple: Vous entendrez, et vous ne comprendrez point; Vous verrez, et vous ne saisirez point. Rends insensible le coeur de ce peuple, Endurcis ses oreilles, et bouche-lui les yeux, Pour qu’il ne voie point de ses yeux, n’entende point de ses oreilles, Ne comprenne point de son coeur, Ne se convertisse point et ne soit point guéri (Esaie 6:9–10).
Une lecture attentive de la péricope ci-dessus étonne perversité. On a l’impression que Jésus parle en paraboles afin de délibérément la science Son n’a pas été comprise par le public, de regarder à travers les yeux et ne pas voir, écouter, mais pas à comprendre, afin de ne pas repenti et était les pas livrés [mystère].
Ce texte montre la source, mais ne précise pas comment le récit. Dans le langage courant, nous disons: regardez, et vous ne pouvons pas voir! Cette phrase est prononcée avec surprise et un certain ressentiment. Comment pouvez-vous regarder, et vous ne le remarquez pas. Vous pouvez mettre une autre manière: regarder et voir.
Marc l’évangéliste a fallu similaire question : Lorsqu’il fut en particulier, ceux qui l’entouraient avec les douze l’interrogèrent sur les paraboles. Il leur dit: C’est à vous qu’a été donné le mystère du royaume de Dieu; mais pour ceux qui sont dehors tout se passe en paraboles, afin qu’en voyant ils voient et n’aperçoivent point, et qu’en entendant ils entendent et ne comprennent point, de peur qu’ils ne se convertissent, et que les péchés ne leur soient pardonnés. Il leur dit encore: Vous ne comprenez pas cette parabole? Comment donc comprendrez-vous toutes les paraboles (Marc 4:10–13) ?
Les paroles d’Isaïe peuvent être przetrasformować pour former un plus compréhensible:
Regardez et voyez,
Écoutez, et vous acquerrez les connaissances,
Comment avez-vous repentez, vous comprendrez mon secret.
Accepté récit de Jésus est typiquement juive. Il visait à signalisation plus certaines vérités (la connaissance), mais pas tout à fait. Jésus a révélé que progressivement comme le Messie. L’idée et le rôle du Messie est un mystère à ce jour, et encore moins pour les gens ordinaires. Il n’a pas été en mesure de comprendre toute la structure du royaume théologique de Dieu, ses hypothèses, les valeurs, la structure et le secret messianique. Capable de cette étaient seulement quelques-uns (par exemple. Les étudiants, mais toujours à des degrés divers). Pour comprendre, il faut se rendre à un certain effort. Le prix sera une enquête sur la vérité et plus profonde connaissance des choses.
[1] Jacek Salij OP Cherche des routes, Ed. Par Poznan 1988, p. 38.
[2] Jacek Salij OP, Qestion indifférent, Ed. Par Poznan 1988, p. 96.
[3] Mot de passe: Proverbes [dans] l’Encyclopédie Catholique, Volume XVI, Ed. TN KUL, Lublin 2,012 kol.785.
Tłumaczenie
Jacek Salij pisał: Pan Jezus nie miał ludzkiego ojca, bo Jego ojcem jest Ojciec Przedwieczny. Narodził się z Dziewicy, bo nie był zwykłym człowiekiem[1]. Jeżeli słowa te są prawdziwe to nieuprawniona jest koncepcja człowieczeństwa Jezusa jako reprezentanta ludzkości. Jezus nie byłby jednym z nas. Filozoteizm musiałby całkowicie przebudować teologię człowieczeństwa Jezusa. W innej książce Jacek Salij napisał: Nie wypadałoby Bogu urodzić się z kobiety, która choćby przez moment była dotknięta grzechem[2]. Wydaje się, że słowa te mylnie wskazują na Boga małostkowego.
W Ewangeliach napisano: Gdy jeszcze przemawiał do tłumów, oto Jego Matka i bracia stanęli na dworze i chcieli z Nim mówić (Mt 12,46); Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry? (Mk 6,3–4). Kościół katolicki stoi na stanowisku, że Jezus nie mógł mieć rodzeństwa z racji zachowanego dziewictwa Maryi po cudownym narodzeniu Jezusa. Być może broniąc usilnie swojej tezy tłumaczy, że słowo „bracia”, z racji braku odpowiedniego, dotyczyło krewnych Jezusa. Trudno uwierzyć, że w tak bogatym greckim języku nie ma osobnych słów określających kuzyna czy krewnego. W innych Pismach biblijnych: A wydawać was będą nawet rodzice i bracia (adelphon), krewni (suggenon) i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią (Łk 21,16); Pozdrawia was Arystarch, mój współwięzień, i Marek, kuzyn Barnaby (Kol 4,10). W perykopach tych autorzy używają słowa „krewni”, „kuzyn”, a nie brat, bracia.
Ponieważ filozoteizm odrzuca dziewictwo Maryi, tym samym dopuszcza możliwość rodzeństwa Jezusa. Informacje o rodzeństwie Jezusa pochodzą też z apokryfów oraz innych źródeł historycznych. Żydowski historyk z początków II wieku Józef Flawiusz wymienia Jakuba, brata Jezusa (Antiquities 20,9.1). Również Euzebiusz, kościelny kronikarz z IV wieku w swojej Historii Kościoła cytuje zaginione dzieło żydowskiego chrześcijanina Hegesippusa napisane około roku 180. Wspomina on o aresztowaniu wnuków Judy, brata Jezusa, za czasów cesarza Domicjana (Euzebiusz, HK, 3:20).
Dla wiary w Jezusa-Chrystusa i Jego roli zbawczej nie ma żadnego znaczenia, czy Jezus miał rodzeństwo, czy nie.
Przypowieści to krótkie, metaforyczne opowiadania o moralno-wychowawczym charakterze. Jezus posługiwał się tą formą przekazu. Niosą one w sobie wiedzę o królestwie Bożym, wymaganiach stawianych człowiekowi, sensie życia. Przypowieści występują w Ewangeliach według św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza. W Ewangelii według św. Jana znajduje się przypowieść o Dobrym Pasterzu (J 10,1–21).
Przypowieści mają prostą konstrukcję i historie, które mogły się stać udziałem każdego człowieka. Dzisiaj dostrzega się w nich pytania i odpowiedzi egzystencjalne, w przeciwieństwie do okresu, kiedy były rozumiane jako szereg metafor, dzięki którym ziemska scena odzwierciedlała „niebieską”[3].
Przypowieści mają swoją konstrukcję. Z jednej strony pokazują rzeczywistość życia codziennego, a z drugiej, jakby dla porównania, pokazuje prawdę wyższego rzędu, duchową i nadprzyrodzoną. Porównanie (parabola) obu rzeczywistości powinno skłonić do wyciągnięcia odpowiednich wniosków.
Mówienie wprost o królestwie Bożym nie jest łatwym zadaniem. Przypowieści miały za cel przybliżenie zagadnień etycznych i wyciągnięcie jakiejś wybranej nauki. Niekoniecznie chodziło o pełną wiedzę.
Pierwszy autor (trudno powiedzieć kim on był) Przypowieści o siewcy (Mt 13,1–9; Mk 4,1–9; Łk 8,4–8) w ewangeliach synoptycznych próbuje wykazać, bazując na Księdze Izajasza, że nie wszyscy są zdolni do rozumienia celu i sensu przypowieści. Żeby zrozumieć narrację tekstu należy wiedzieć, że jest on oparty na słowach Boga skierowanych do właśnie powołanego Izajasza: I rzekł [mi]: Idź i mów do tego ludu: Słuchajcie pilnie, lecz bez zrozumienia, patrzcie uważnie, lecz bez rozeznania! Zatwardź serce tego ludu, znieczul jego uszy, zaślep jego oczy, iżby oczami nie widział ani uszami nie słyszał, i serce jego by nie pojęło, żeby się nie nawrócił i nie był uzdrowiony (Iz 6,9–10).
Uważna lektura powyższej perykopy zdumiewa przewrotnością. Można odnieść wrażenie, że Jezus mówi w przypowieściach po to, aby celowo nauka Jego nie była zrozumiała przez słuchaczy: aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana [tajemnica].
Tekst ten pokazuje źródło, ale nie wyjaśnia sposobu narracji. W mowie potocznej mówi się: patrzysz, a nie widzisz! Zdanie to wymawiane jest ze zdumieniem i pewną pretensją. Jak możesz patrzyć, a tego nie zauważyć. Można to ująć inaczej: Patrz, a zobaczysz.
Marek Ewangelista dość podobnie ujął problem: A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieść. On im odrzekł: «Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana [tajemnica]». I mówił im: Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści? (Mk 4,10–13).
Słowa Izajasza można przetrasformować na formę bardziej zrozumiałą:
Patrzcie, a zobaczycie,
Słuchajcie, a dowiecie się,
Jak się nawrócicie będziecie rozumieli moją tajemnicę.
Przyjęta narracja Jezusa jest typowo żydowska. Miała ona na celu sygnalizowanie już pewnych prawd (wiedzy), ale nie do końca. Jezus tylko stopniowo ujawniał się jako Mesjasz. Idea i rola mesjasza do dziś jest zagadką, a co dopiero dla prostego ludu. On nie był w stanie ogarnąć całej konstrukcji teologicznej królestwa Bożego, jego założenia, wartości, struktury oraz tajemnicy mesjańskiej. Zdolni do tego byli tylko nieliczni (np. uczniowie, ale i tak w różnym stopniu). Aby zrozumieć, trzeba zdobyć się na pewien wysiłek. Nagrodą będzie dochodzenie do prawdy i głębsza znajomość rzeczy.
