Matthieu représente Jésus dit à ses disciples, en disant: Mais heureux sont vos yeux, parce qu’ils voient, et vos oreilles, parce qu’elles entendent! Je vous le dis en vérité, beaucoup de prophètes et de justes ont désiré voir ce que vous voyez, et ne l’ont pas vu, entendre ce que vous entendez, et ne l’ont pas entendu (Matthieu 13:16–17).
Dans la parabole du Semeur (Matthieu 13 :1–9) grain symbolise la Parole de Dieu, qui est pas toujours augmente, parce que vous devez être un terrain fertile, qui est un cœur plein d’amour et de foi. Semeur a semé la graine, mais pas tout est allé sur des terres fertiles. Beaucoup de graines ont été gaspillés, mais celui qui a des oreilles de sourds, cédé au centuple (Matthieu 13 :8; Marc 4:8).
En lisant la parabole doit garder à l’esprit le niveau d’auditeurs contemporains. Leur connaissance religieuse était modeste. Comme Jésus lui-même dit à ses disciples: Jésus leur répondit: Parce qu’il vous a été donné de connaître les mystères du royaume des cieux, et que cela ne leur a pas été donné. A cette occasion, Jésus donne: Car on donnera à celui qui a, et il sera dans l’abondance, mais à celui qui n’a pas on ôtera même ce qu’il a (Matthieu 13:11). Pourquoi Jésus ne parlait ces mots durs? Lorsque la justice et l’amour de Dieu pour les gens? Jésus révèle le statu quo. Dieu est pas responsable de ce qui se passe dans le monde. Ils sont venus pour le scandale. Parfois, l’humanité va inonder le tsunami, saupoudrer volcans et les séismes de détruire de nombreuses maisons. Les gens contribuent à des guerres déchaînant, parce qu’ils sont libres. Tout ce qui arrive est soit par accident ou la conséquence aléatoire de l’action humaine.
Toutes les paraboles ne sont pas porteurs de vérités universelles. La parabole de l’ivraie dans le champ montre un homme qui protège le bon grain, par la façon de laisser les mauvaises herbes poussent jusqu’à la récolte. Ce fut seulement au cours de l’hôte de la récolte a ordonné séparer le grain de l’ivraie. Comment faut-il comprendre cette parabole? En guise d’explication, l’auteur affirme que l’hôte est le Fils de l’homme. Grand maladresse. Ici l’histoire est présentée comme un hôte noble, et pourtant dans la vie arrive tsunamis, les inondations, les tremblements de terre, volcans au cours de laquelle le bien et le mal sont en train de mourir. La parabole ne correspond pas à la réalité. Dans une autre traduction de référence est le diable et mots douteux de Jésus: il y aura des pleurs et des grincements de dents (Matthieu 13:42). La parabole de l’ivraie dans le domaine il n’y a pas des valeurs cognitives majeures.
Conte plus constructive et optimiste est une parabole de la graine de moutarde. Petit grain de sénevé montre un petit début, le royaume de Dieu et de son développement ultime. L’histoire connaît de nombreux cas de personnes de stature élancée, physiquement faible, qui ont atteint les grands honneurs et les réalisations. La parabole a les avantages d’encourager le travail de dur, d’exhorter l’avant. Tous les efforts seront conduire à l’attribution de ne pas l’inclure dans la prochaine vie.
La parabole du levain est de montrer la vitalité inhérente dans le royaume de Dieu et douleurs associées à l’œuvre d’évangélisation (Matthieu 13:33). Écrit P. Andrew Banaszek: Image insertion levain de la pâte se réfère à la situation des villageois de Galilée que l’insertion de plusieurs mesures de farine préparait pâte à pain pour toute la famille. “Trois mesures” (environ 40 kilogrammes) étaient la quantité maximale de la farine à partir de laquelle une femme peut préparer la pâte et le pain cuit avec lui serait suffisant pour nourrir une centaine de personnes. Fabrication des gâteaux avec une telle grande quantité de farine exige de la force, la persévérance et une certaine habileté, d’où l’image symbolise l’effort associé à l’œuvre d’évangélisation. […] Si un homme regardez attentivement les choses de tous les jours, ils peuvent voir la présence et l’action de Dieu. Cette parabole est un appel à la confiance en Dieu, dont la puissance est capable de tout faire.
La parabole du Trésor et de la perle (Matthieu 13:44–46) est très instructive. Il transmet le message que la vie n’a pas à se livrer à un certain nombre de médiocrité, mais les valeurs de qualité. Trouvant cette perles uniques peut prendre toute une vie. Il vaut la peine de tout vendre et acheter celui-ci. Perle symbolise le royaume de Dieu, ce qui devrait être pour le peuple valeur la plus précieuse et l’objet du désir.
La parabole du Filet (Mt 13,47-50) traite des questions eschatologique (final). Le royaume des cieux est semblable à un filet attrape diverses espèces de poissons. Bon poisson seront préservés, et le mauvais – rejetée. Donc, ce sera au moment de l’arrêt définitif – les gens ont peine a rien à craindre. Sinon il y aura des pleurs et des grincements de dents (Matthieu 13:50). La dernière phrase ne doit être considéré comme un avertissement. Il n’a pas de valeur réelle.
Jésus est allé à sa ville natale de Nazareth. Il a été reconnu par les gens: N’est-ce pas le fils du charpentier? n’est-ce pas Marie qui est sa mère? Jacques, Joseph, Simon et Jude, ne sont-ils pas ses frères? et ses soeurs ne sont-elles pas toutes parmi nous (Matthieu 13:55–56)? Les voisins sont surpris et plein de doutes. Ne se doutait pas que, parmi eux naîtront celui qui va se présenter comme un messager de Dieu. Jésus sans croire auditoire était impuissant. Il ne pouvait pas faire des signes ou des miracles. Il a commenté que votre séjour: Un prophète n’est méprisé que dans sa patrie et dans sa maison (Matthieu 13:57). Peut-être les paroles de Jésus ont été l’inspiration pour le poème Le village Stanisław Jachowicz: l’éloge d’autres personnes, son ne sais pas, nous ne savons pas ce que vous avez. Le fait est qu’il a été découvert une vérité à propos de la mentalité humaine. Tout étranger est grande, et le national ne vaut rien. Il est plus facile de faire une carrière sur un sol étranger que chez eux. Beaucoup d’artistes persuader de cela personnellement.
Tłumaczenie
Mateusz obrazuje jak Jezus zwrócił się do swoich uczniów, mówiąc: Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli (Mt 13,16–17).
W Przypowieści o siewcy (Mt 13,1–9) ziarno symbolizuje Słowo Boże, które nie zawsze wzrasta, bowiem potrzebny mu jest podatny grunt, czyli serce pełne miłości i wiary. Siewca zasiał ziarno, jednak nie każde trafiło na podatny teren. Wiele ziaren zostało zmarnowanych, jednakże to, które trafiło na podatny grunt, wydało plon stukrotny (Mt 13,8; Mk 4,8).
Czytając przypowieści należy mieć na uwadze poziom ówczesnych słuchaczy. Ich wiedza religijna była skromna. Jak mówił sam Jezus do uczniów: Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano (Mt 13,11). Przy tej okazji Jezus przekazuje: Bo kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma (Mt 13,12). Dlaczego Jezus mówi takie przykre słowa? Gdzie Boża sprawiedliwość i miłość do ludzi? Jezus ujawnia jedynie stan faktyczny. Bóg nie jest odpowiedzialny za to, co się dzieje na świecie. Muszą przyjść zgorszenia. Czasami ludzkość zaleje tsunami, wyleją wulkany i trzęsienia ziemi zniszczą wiele domów. Ludzie przyczyniają się do rozpętania wojen, bo są wolni. Wszystko co się wydarza jest albo przypadkiem losowym albo konsekwencją ludzkiego działania.
Nie wszystkie przypowieści są nosicielami uniwersalnych prawd. Przypowieść o chwaście pokazuje człowieka, który chroniąc dobrego zboża, przy okazji pozwolił rosnąć chwastom aż do zbiorów. Dopiero podczas żniw gospodarz nakazał oddzielić ziarna od chwastów. Jak należy rozumieć tę przypowieść? W wyjaśnieniu, autor podaje, że gospodarzem jest Syn człowieczy. Duża niezręczność. Tu w opowieści przedstawiony jest jako szlachetny gospodarz, a przecież w życiu zdarzają się tsunami, wylewy wulkanów, trzęsienia ziemi, podczas których giną dobrzy i źli. Przypowieść nie pasuje do rzeczywistości. W dalszym tłumaczeniu przywoływany jest diabeł oraz wątpliwe słowa Jezusa: tam będzie płacz i zgrzytanie zębów (Mt 13,42). Przypowieść o chwaście nie ma większych walorów poznawczych.
Bardziej budującą i optymistyczną przypowieścią jest opowieść o ziarnku gorczycy. Małe ziarnko gorczycy pokazuje skromny początek królestwa Bożego i jego ostateczny rozwój. Historia zna wiele przypadków ludzi nikłej postury, słabych fizycznie, którzy dochodzili do wielkich zaszczytów i osiągnięć. Przypowieść ma walory zachęcające do intensywnej pracy, do parcia do przodu. Każdy wysiłek doprowadzi do nagrody, jak nie w tym, to w przyszłym życiu.
Przypowieść o zaczynie ma ukazać witalność tkwiącą w Bożym królestwie oraz trud związany z dziełem ewangelizacji (Mt 13,33). Jak pisze ks. Andrzej Banaszek: Obraz wkładania zaczynu do ciasta nawiązuje do sytuacji galilejskiej wieśniaczki, która przez wkładanie kwasu do kilku miar mąki przygotowywała ciasto na chleby dla całej rodziny. „Trzy miary” (około 40 kilogramów) były maksymalną ilością mąki, z której kobieta mogła przygotować ciasto, a upieczony z niego chleb wystarczyłby do nakarmienia stu osób. Wyrobienie ciasta z tak dużej ilości mąki wymaga siły, wytrwałości i pewnej umiejętności, stąd obraz ten symbolizuje trud związany z dziełem ewangelizacji. […] Jeśli człowiek uważnie przyjrzy się codziennym rzeczom, może w nich dostrzec obecność i działanie Boga. Ta przypowieść jest wezwaniem do pokładania ufności w Bogu, którego moc jest w stanie uczynić wszystko.
Przypowieść o skarbie i perle (Mt 13,44–46) jest wielce pouczająca. Niesie przesłanie, że w życiu nie trzeba angażować się w ilość miernoty, ale jakość wartości. Szukanie tej jedynej perły może zająć całe życie. Ona jest warta, aby sprzedać wszystko, i kupić tę jedyną. Perła symbolizuje królestwo Boże, które powinno być dla ludzi najbardziej drogocenną wartością i przedmiotem pożądania.
Przypowieść o sieci (Mt 13,47–50) traktuje o sprawach eschatologicznych (ostatecznych). Królestwo niebieskie jest jak sieć, która łowi różne gatunki ryb. Dobre ryby zostaną zachowane, a złe – odrzucone. Tak samo będzie w czasie sądu ostatecznego – ludzie prawi nie mają się czego obawiać. W przeciwnym razie: tam będzie płacz i zgrzytanie zębów (Mt 13,50). Ostatnie zdanie należy traktować jedynie jako ostrzeżenie. Nie ma ono wartości rzeczywistej.
Jezus udał się do swego rodzinnego miasta Nazaretu. Tam został rozpoznany przez mieszkańców: Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Mariam, a Jego braciom Jakub, Józef, Szymon i Juda? Także Jego siostry czy nie żyją wszystkie u nas? (Mt 13,55–56). Sąsiedzi są zdumieni i pełni wątpliwości. Nie podejrzewali, że wśród nich urodzi się ktoś, kto będzie przedstawiał się jako wysłannik samego Boga. Jezus bez wiary słuchaczy był bezradny. Nie mógł uczynić żadnych znaków ani cudów. Skomentował jedynie swój pobyt: Tylko w swojej ojczyźnie i w swoim domu może być prorok lekceważony (Mt 13,57). Być może słowa Jezusa były inspiracją do wiersza Wieś Stanisława Jachowicza: Cudze chwalicie, swego nie znacie, sami nie wiecie, co posiadacie. Faktem jest, że odkryta został pewna prawda o ludzkiej mentalności. Wszystko co obce jest wspaniałe, natomiast krajowe nic nie jest warte. Łatwiej zrobić karierę na obcym gruncie niż u siebie. Wielu artystów przekonało się o tym osobiście.
