Tous ceux qui péchént, ils ont une relation avec Dieu désordonné. Vous pouvez les comparer à l’âme malade. Application de la justice est toujours une riposte humaine, indépendamment d’actes de poids (poids-handed). La justice de Dieu est appelé miséricorde. Si vous êtes en mesure, et a les caractéristiques de l’enseignement, vous devez pardonner. Les prisonniers auraient espéré quitter la prison tôt. Cette motivation va rejeter la tentation de la vengeance. Réhabilitation spirituelle est très nécessaire. Ce qui est remarqué chaque jour, il est effrayant et très douloureux.
Un autre péricopes de l’Evangile Le Serviteur sans pitié (Matthieu 18:21–35) dit : Seigneur, combien de fois pardonnerai-je à mon frère, lorsqu’il péchera contre moi? Sera-ce jusqu’à sept fois? Jésus lui dit: Je ne te dis pas jusqu’à sept fois, mais jusqu’à septante fois sept fois (Matthieu 18:21–22). Soixante-dix-sept fois signifient toujours. Cet appel pour le pardon révèle le concept de Dieu du monde et le principe de la coexistence des êtres humains. L’amour devrait être la base de tous les comportements et interactions humaines. Stronger est celui qui peut donner quelque chose de plus faible. Plus important, est celui qui peut se permettre de servir les autres. Richer est celui qui peut donner quelque chose aux pauvres. Plus intelligent (smarter) est celui qui sait se taire. Le plus noble pierre est celui que tous les autres pays, et ne se raye pas – le plus noble cœur est précisément qui peut causer des blessures que les mêmes entailles (Adam Asnyk).
Chapitre 18 se termine par une parabole sur le Débiteur impitoyable (Matthieu 18:23–34). En elle montre un mécanisme pour transmettre l’autre bonne, la bonté, la compréhension (bien fonctionnelle) et la ligne de punch final pardonner. Il devrait aider les uns les autres et de soutien. Il est non seulement une nécessité, mais une obligation. Une obligation qui devrait répondre de joie. Vous devez profiter de l’occasion d’aider les autres et à pardonner. Bien-être social devrait se propager, intervenir et faire plus de bien. Ceci est la mécanique spirituelles du royaume des cieux.
Ne comptez pas sur la Divine Miséricorde, toi qui ne pas fait usage de cette extraordinaire possibilités de l’amour pour le prochain: C’est ainsi que mon Père céleste vous traitera, si chacun de vous ne pardonne à son frère de tout son coeur (Matthieu 18:35).
Chapitre 19 commence pericopes Indissolubilité du mariage (Matthieu 19:1–9). Mattieu a commencé à poser sur les Pharisiens à Jésus: Est-il permis à un homme de répudier sa femme pour un motif quelconque? (Matthieu 19:3). Jésus, en se fondant sur les pères de la science, il répond: N’avez-vous pas lu que le créateur, au commencement, fit l’homme et la femme
et qu’il dit: C’est pourquoi l’homme quittera son père et sa mère, et s’attachera à sa femme, et les deux deviendront une seule chair? Ainsi ils ne sont plus deux, mais ils sont une seule chair. Que l’homme donc ne sépare pas ce que Dieu a joint. Pourquoi donc, lui dirent-ils, Moïse a-t-il prescrit de donner à la femme une lettre de divorce et de la répudier? Il leur répondit: C’est à cause de la dureté de votre coeur que Moïse vous a permis de répudier vos femmes; au commencement, il n’en était pas ainsi. Mais je vous dis que celui qui répudie sa femme, sauf pour infidélité, et qui en épouse une autre, commet un adultère (Matthieu 19:4–9).
Mariage du commencement était la conception de Dieu comme une union entre un homme et une femme. L’image physique de la relation est l’acte par lequel les deux êtres, l’homme et la femme se rencontrent et deviennent une seule chair: C’est pourquoi l’homme quittera son père et sa mère, et s’attachera à sa femme, et les deux deviendront une seule chair? (Matthieu 19:5; Marc 10:7–8). Physique rejoindre l’amour se sentir vraiment combinée est l’image de la relation idéale. Dieu a prévu un tel lien. Il est l’acte d’un serment de liaison à l’autre. Les combinaisons de déclaration et de prêter serment consommés (compléter l’acte sexuel) est l’acte conjugal. La conclusion du composé ci-dessus est un acte contraignant serment. Il a un caractère très personnel. Elle a lieu entre les deux conjoints. Ceci est un mystère personnel, le mystère du spirituel. Ceci est quelque chose de très beau. Il est dommage que si peu de jeunes gens savent à ce sujet.
Pas de résultats composés de légalisation de son indétermination. Cela rend à la société la relation est énigmatique. Il n’y a pas de raison de donner la foi qu’un tel acte a existé. Cela provoque beaucoup de confusion. Aucune législation ne protège pas l’union. Une telle relation est comme un château construit de sable. Le plus fort le vent souffle, et il est parti.
Composé de légalisation dans un bureau du gouvernement lui donne un statut juridique. Ainsi il protéger contre euphémisme formelle.
Dieu est impliqué dans toute action humaine. Il est une chose, mais quand Dieu est invité à le serment de cérémonie. Le prêtre ne fonctionne que comme un ministre du sacrement, à savoir. Signe visible de vœux de mariage. Les candidats doivent présenter le sacrement du mariage en présence d’un représentant de l’Église – le prêtre ou le diacre, ou la mise en délégué par l’évêque local, affirme que leur mariage et bénit (en présence d’au moins deux témoins). Dieu vous bénisse et autoriser chaque mariage correctement posé. La nature de la relation devient permanent: Que l’homme donc ne sépare pas ce que Dieu a joint (Matthieu 19:6; Marc 10:9). Ils sont accueillis avec les diverses formalités par écrit.
Les conjoints doivent être laissés pour célébrer la cérémonie de mariage invité inhabituelle – Dieu. Ce gars-là apporte avec elle des dons de la grâce inimaginables. Juste ne pas atteindre et à les apprécier. L’abondance des dons ne reconnaîtra que ceux qui ne seront pas ouvrir. Il est dommage que, dans la tourmente de la mariée la plus Dieu ne pas occuper une place d’honneur.
Dans l’Evangile de Matthieu (également Mark) set pharisiens de Jésus à l’épreuve, en demandant: Est-il permis à un homme de répudier sa femme pour un motif quelconque? (Matthieu 19:3; Marc 10:2). La question est délicate. Les pharisiens savaient que le plan original de Dieu était le mariage d’un homme et d’une femme. Jésus répond: Que vous a prescrit Moïse? Ils ont dit, Moïse a permis d’écrire une lettre de divorce et de rejeter. Alors Jésus leur dit: Pourquoi donc, lui dirent-ils, Moïse a-t-il prescrit de donner à la femme une lettre de divorce et de la répudier? (Matthieu 19:7; Marc 10:3–6).
Traduction de Jésus est inhabituel. L’homme a défié la volonté de Dieu. Légalement autorisé la polygamie. Pourquoi? Les raisons étaient plusieurs. La raison principale est le manque d’hommes et de femmes en excès par les guerres fratricides menées.
Jésus se référant à deux reprises à la Genèse: Dieu créa l’homme à son image, il le créa à l’image de Dieu, il créa l’homme et la femme (Genèse 1:27) ; C’est pourquoi l’homme quittera son père et sa mère, et s’attachera à sa femme, et ils deviendront une seule chair (Genèse 2:24). Il tient à souligner le dévouement total et exclusif à deux personnes dans l’amour que le sens le plus profond du mariage. Il est donc nécessaire de revenir aux origines primitives, ou au plan originel de Dieu, à l’indissolubilité du mariage.
Jésus a rendu l’indissolubilité du mariage et d’origine ne permettait pas le divorce: Que l’homme donc ne sépare pas ce que Dieu a joint (Mt 19:6). Exception: Mais je vous dis que celui qui répudie sa femme, sauf pour infidélité, et qui en épouse une autre, commet un adultère (Matthieu 19:9; com. Marc 10:11; Luc 16:18; com. 1 Corinthiens 7:10) devrait probablement comprendre que cela est à propos de relations incestueuses qui étaient incompatibles avec les dispositions de la loi juive.
La coexistence de deux personnes en dehors du mariage est interdit agir la loi de Dieu dans l’Ancien Testament: Tu ne commettras point d’adultère (Exode 20:14; Deutéronome 5:18), confirmé par Jésus-Christ dans le Nouveau Testament (Matthieu 19:18). Les relations sexuelles ont une tâche spécifique par la loi de la procréation et l’exclusivité conjugale. Les actes sexuels devraient découler de l’amour de deux personnes, une femme et un homme, prêt à accepter le don de la conception de Dieu. Sans cette volonté actes sexuels sont seulement physique passe-temps. Les relations sexuelles dans le mariage est de renforcer les liens spirituels entre les conjoints. Alors que l’homme et sa femme étaient tous deux nus, mais ils avaient pas honte (Genèse 2:25). La joie et le plaisir qui portent des actes sexuels devraient compléter bonheur conjugal. Si les rapports sexuels ne sont pas aussi un acte d’amour, il est un passe-temps spécifique impliquant les endroits érogènes physiques taquineries mutuelles. Il n’y a rien de l’esprit. L’acte sexuel devient une activité mécano-biologique (par ex. La congestion des organes). L’homme devient un sujet humain en raison de l’organisme. L’âme humaine est plus ici, patron. Voici organe souverain. Je dis donc: Marchez selon l’Esprit, et vous n’accomplirez pas les désirs de la chair. Car la chair a des désirs contraires à ceux de l’Esprit, et l’Esprit en a de contraires à ceux de la chair; ils sont opposés entre eux, afin que vous ne fassiez point ce que vous voudriez (Galates 5:16–17). Par conséquent: Ceux, en effet, qui vivent selon la chair, s’affectionnent aux choses de la chair, tandis que ceux qui vivent selon l’esprit s’affectionnent aux choses de l’esprit (Romains 8:5). Quand un homme et une femme cessent d’être pour l’autre don gratuit, puis: savent qu’ils étaient nus (Genèse 3:7) et est né dans leurs cœurs de honteuse nudité à la suite de la luxure. Il ya encore la peur des conséquences de rapports sexuels.
Tłumaczenie
Wszyscy, którzy grzeszą, mają nieuporządkowaną relację z Bogiem. Można przyrównać ich do chorych na duszy. Egzekwowanie sprawiedliwości jest zawsze ludzkim odwetem, niezależnie od wagi uczynku. Sprawiedliwość Boża nazywa się miłosierdziem. Jeżeli można, i ma to znamiona dydaktyki, należy przebaczać. Więźniowie powinni mieć nadzieję wcześniejszego opuszczenia więzienia. Motywacja ta pozwoli odrzucać pokusy zemsty. Resocjalizacja duchowa jest bardzo potrzebna. To, co jest zauważane na co dzień, jest przerażające i bardzo bolesne.
O obowiązku przebaczania mówi kolejna perykopa Ewangelii: Obowiązek przebaczania: Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy? Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy» (Mt 18,21–22). Siedemdziesiąt siedem razy znaczy zawsze. To wezwanie do przebaczania ukazuje Bożą koncepcję świata i zasadę współistnienia istot ludzkich. Miłość powinna być bazą wszystkich ludzkich zachowań i oddziaływań. Silniejszy to ten, który może dać coś słabszemu. Znaczniejszy, to ten, którego stać, aby służyć innym. Bogatszy to ten, który może oddać coś biedniejszemu. Mądrzejszy to ten, który umie zamilczeć. Najszlachetniejszy kamień jest ten, który wszystkie inne kraje, a siebie zarysować nie daje – najszlachetniejsze serce jest to właśnie, które da się skaleczyć, niż samo zadraśnie (Adam Asnyk).
Rozdział 18 kończy się przypowieścią o Nielitościwym dłużniku (Mt 18,23–34). W niej ukazany jest mechanizm przekazywania sobie wzajemnie dobra, życzliwości, zrozumienia (funkcjonału dobra) oraz końcowa puenta przebaczania. Należy wzajemnie sobie pomagać i wspierać. To nie tylko konieczność, ale i obowiązek. Obowiązek, który powinno spełniać się z radością. Trzeba cieszyć się z możliwości pomagania innym i przebaczania. Dobro powinno rozchodzić się, interferować i czynić dalsze dobra. Na tym polega duchowa mechanika królestwa niebieskiego.
Nie należy liczyć na Miłosierdzie Boże, gdy samemu nie skorzystało się z tej nadzwyczajnej możliwości miłości do bliźniego: Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu (Mt 18,35).
Rozdział 19 zaczyna się perykopą Nierozerwalność małżeństwa (Mt 19,1–9). Mateusz rozpoczyna ten temat pytaniem faryzeuszy do Jezusa: Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu? (Mt 19,3). Jezus, powołując się na nauki ojców, odpowiada: «Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela». Odparli Mu: «Czemu więc Mojżesz polecił dać jej list rozwodowy i odprawić ją?» Odpowiedział im: «Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony; lecz od początku tak nie było. A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę – chyba w wypadku nierządu – a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo» (Mt 19,4–9).
Małżeństwo od zarania było w koncepcji Boga jako związek kobiety i mężczyzny. Fizycznym obrazem związku jest akt, w którym obie istoty, mężczyzna i kobieta łączą się ze sobą i stają się jednym ciałem: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem (Mt 19,5; Mk 10,7–8). Złączenie fizyczne połączone uczuciem prawdziwie miłosnym jest obrazem idealnego związku. Związek taki zaplanował Bóg. Aktem spinającym go jest przysięga składana sobie nawzajem. Deklaracja i przysięga połączona z consummatum (dopełnienie przez akt seksualny) jest aktem małżeńskim.
Zawarcie powyższego związku jest aktem wiążącym, przysięgą. Ma charakter bardzo osobisty. Rozgrywa się między dwojgiem małżonków. To pewna osobista tajemnica, misterium duchowe. To jest już coś bardzo pięknego. Szkoda, że tak niewiele wiedzą młodzi na ten temat.
Brak legalizacji związku powoduje jego nieokreśloność. To powoduje, że wobec społeczeństwa związek taki jest enigmatyczny. Nie ma podstaw do dawania wiary, że akt taki zaistniał. To powoduje wiele nieporozumień. Brak aktów prawnych nie chroni związku. Związek taki podobny jest do zamku zbudowanego z piasku. Silniejszy wiatr zawieje i już go nie ma.
Legalizacja związku w urzędzie państwowym nadaje mu status prawny. Tym samym chroni go od niedomówień formalnych.
Bóg uczestniczy w każdym ludzkim działaniu. Co innego jest jednak, gdy Bóg zostaje zaproszony na ceremonię przysięgi. Kapłan pełni wtedy rolę jedynie szafarza sakramentu, tj. widzialnego znaku przysięgi małżeńskiej. Kandydaci udzielają sobie sakramentu małżeństwa w obecności przedstawiciela Kościoła – prezbitera lub diakona, albo świeckiego delegowanego przez biskupa miejsca, który ich związek małżeński potwierdza i błogosławi (w obecności co najmniej dwóch świadków). Bóg błogosławi i autoryzuje każdy związek małżeński poprowadzony poprawnie. Związek nabiera charakteru trwałego: Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela! (Mt 19,6; Mk 10,9). Spełniane są przy tym różne formalności pisemne.
Małżonkom powinno zależeć, aby ceremonię ślubu uświetnić niezwykłym Gościem – Bogiem. Gość Ten przynosi ze sobą niewyobrażalne dary łaski. Wystarczy po nie sięgnąć i nimi się cieszyć. Obfitość darów zauważą jedynie ci, którzy na nie się otworzą. Szkoda, że w zawierusze weselnej najczęściej Bóg nie zajmuje honorowego miejsca.
W Ewangelii Mateusza (również Marka) faryzeusze wystawiają Jezusa na próbę, pytając: czy wolno mężowi oddalić żonę (Mt 19,3; Mk 10,2). Pytanie jest podstępne. Faryzeusze wiedzieli, że pierwotnym zamysłem Boga było małżeństwo jednego mężczyzny z jedną kobietą. Jezus odpowiada: Co wam nakazał Mojżesz? Oni rzekli: Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić. Wówczas Jezus rzekł do nich: Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę (Mt 19,7; Mk 10,3–6). Tłumaczenie Jezusa jest niezwykłe. Człowiek przeciwstawił się woli Boga. Prawnie dopuścił wielożeństwo. Dlaczego? Powodów było kilka. Główną przyczyną był brak mężczyzn i nadmiar kobiet przez prowadzone wojny bratobójcze.
Jezus powołując się dwukrotnie na Księgę Rodzaju: Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1,27); Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem (Rdz 2,24) chce wskazać na całkowite i wyłączne oddanie się dwojga osób w miłości jako najgłębszy sens małżeństwa. Konieczny jest więc powrót do nieskażonych początków, czyli do pierwotnego planu Boga, do nierozerwalności więzów małżeńskich.
Jezus przywrócił pierwotną nierozerwalność małżeństwa i nie pozwolił na żadne rozwody: Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela (Mt 19,6). Wyjątek: A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę – chyba w wypadku nierządu – a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo (Mt 19,9; por. Mk 10,11; Łk 16,18; por 1 Kor 7,10n) należy prawdopodobnie rozumieć, że chodzi tu o związki kazirodcze, które były niezgodne z przepisami prawa żydowskiego.
Współżycie dwóch osób poza małżeństwem jest czynem zakazanym prawem Bożym w Starym Testamencie: Nie będziesz cudzołożył (Wj 20,14; Pwt 5,18), potwierdzonym przez Jezusa Chrystusa w Nowym Testamencie (Mt 19,18). Stosunki seksualne mają określone zadanie prokreacyjne i są prawem małżeńskiej wyłączności. Akty seksualne winny wynikać z miłości dwojga osób, kobiety i mężczyzny, gotowych do przyjęcia daru poczęcia przez Boga. Bez tej gotowości akty seksualne są wyłącznie rozrywką cielesną. Współżycie seksualne w małżeństwie służy do umocnienia więzi duchowej między małżonkami. Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie wstydu (Rdz 2,25). Radość i przyjemność, jaką niosą akty seksualne, winny dopełniać szczęście małżeńskie. Jeżeli współżycie seksualne nie jest zarazem aktem miłości, to jest specyficzną rozrywką polegającą na wzajemnym drażnieniu fizycznym miejsc erogennych. Nie ma tu nic z ducha. Akt płciowy zamienia się w czynności mechaniczno-biologiczne (np. przekrwienia narządów). Człowiek staje się dla człowieka przedmiotem z racji ciała. Dusza ludzka tu już nie rządzi. Tu władzę ma ciało. Oto, czego uczę: postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie (Ga 5,16–17). Dlatego: Ci bowiem, którzy żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś, którzy żyją według Ducha – do tego, czego chce Duch (Rz 8,5). Kiedy mężczyzna i kobieta przestają być dla siebie wzajemnie bezinteresownym darem, wówczas: poznają, że są nadzy (Rdz 3,7) i rodzi się w ich sercach wstyd nagości na skutek pożądliwości. Dochodzi jeszcze lęk przed konsekwencjami współżycia.
