Les pharisiens essayant de mettre Jésus à l’épreuve, lui demandèrent: Maître, quel est le plus grand commandement de la loi (Matthieu 22:36) ? Jésus répondit: Tu aimeras le Seigneur, ton Dieu, de tout ton coeur, de toute ton âme, et de toute ta pensée. C’est le premier et le plus grand commandement. Et voici le second, qui lui est semblable: Tu aimeras ton prochain comme toi-même. (Matthieu 22:37–39). Cette fois, Jésus fait référence à l’Ancien Testament dans lequel il est écrit:
Tu aimeras l’Éternel, ton Dieu, de tout ton coeur, de toute ton âme et de toute ta force (Deutéronome 6:5).
Tu ne te vengeras point, et tu ne garderas point de rancune contre les enfants de ton peuple. Tu aimeras ton prochain comme toi-même. Je suis l’Éternel (Lévitique 19:18).
Comme il donne Jésus: De ces deux commandements dépendent toute la loi et les prophètes (Matthieu 22:40). Ce sujet ne soit pas un visionnaire, mais rappelle la loi éternelle établie par la volonté du Père et les pères de leur nation. Il est à noter que, à la fin du verset: Tu aimeras ton prochain comme toi-même (Lévitique 19:18). Comment faut-il comprendre les mots comme toi-même?
Pas tout le monde admet aimer vous-même. Les défauts les plus communs qui voit dans sa propre apparence, causant plus de ressentiment et complexes. Eh bien, il est pas l’amour à propos de votre look, mais l’acceptation de vous-même en tant qu’être. L’homme n’a pas toujours conscience, mais défend intuitivement son peuple (l’existence). Il a reçu l’approbation pour l’autre, même lors de la détection faute à son image. Rarement homme est haï l’autre (sauf pour ses propres péchés et actions). Le subconscient lui dit qu’il est un homme important pour lui-même. Pour l’autre peut demander en pleine confiance. Les pères et les prophètes homme suggèrent que la même mesure de la nécessité de mesurer les autres, qui possèdent la personne. Ainsi, il est donné un moyen universel d’aimer votre voisin, mais un rapport, basé sur la sensation interne pour chaque être humain. Tout le monde peut répondre lui-même, le meilleur de leurs pensées et leurs besoins. L’amour de votre cœur, pas l’esprit, il devient très personnelle. Est rempli de chaleur interne. Tant de choses peuvent vous donner de vous-même, combien ont un pour l’autre. Dans cette formulation, on peut le voir à respecter la volonté humaine individuelle. Tout le monde aime à mesurer leur richesse émotionnelle. L’amour ne peut pas être quelque chose d’artificiel, appris ou défini. Je suis ce que je suis. Je adore la façon dont je peux.
Sur la préexistence de Jésus Christ, il est assez difficile. Filozoteizm réfutation de la doctrine officielle proclamée par l’Eglise. Heureusement, je ne suis pas seul. Beaucoup de gens, comme moi, pense à la préexistence de Jésus comme exagérée, conceptuellement complexe, et en fait inutile pour la gloire de Jésus.
Il semble que l’erreur de l’Eglise était (et est) l’adoption de l’Écriture comme le travail littéralement inspiré[1]. La situation est différente quand on pense que les écrivains sacrés ont été inspirés. Avec ce fait d’accord. Prologue de l’Évangile. Jean, qui indique la pré-existence de Jésus, est une cause de grande confusion. Aujourd’hui, les chercheurs plaident pour la lecture prologue inutile. Les résultats ont tendance à trouver que le prologue de Jean est intraduisible, pas tout à fait claire et compréhensible. Cette question lors de la discussion sera l’Evangile de Saint Jean.
De même, le texte de Matthieu. Une lecture attentive du texte péricope Le Messie, Fils de Dieu (Matthieu 22:41–40) montre que le sujet déclenché par Jésus est pas expliquée par lui à la fin. Il a sondé les pharisiens: Que pensez-vous du Christ? De qui est-il fils? (Matthieu 22:42). Ils répondent. Jesus est le fils de David. Alors Jésus cite le Psaume (du moins le dit l’évangéliste), dans lequel il est écrit que Dieu dirige Oracle à la personne (le Seigneur), qui est devant David: Le Seigneur a dit à mon Seigneur: Assieds-toi à ma droite, Jusqu’à ce que je fasse de tes ennemis ton marchepied?(Matthieu 22:44). Cette personne ne peut être à la fois devant David (le Père) et après David (comme le Fils). Jésus est pas de cette contradiction logique, parce que sans doute qu’il est opposé à ce concept. Comme je l’ai suggéré, Jésus n’a pas été favorable à la notion de l’identifier avec le Messie prévisible. En fin de compte, il a accepté de cela, mais plus de confort que de la vérité. Jésus n’a jamais voulu jouer le rôle de libérateur du peuple juif. Il a limité sa mission de Rédempteur des âmes. Il était le roi spirituel des Juifs. Nous devons aussi nous rappeler que toute prophétie est une description inexacte des événements futurs, mais signe avant-coureur que quelque chose va se passer. Les prophéties sont conditionnés par les activités humaines. Nous devons accepter le fait qu’ils ne peuvent jamais vérifier.
La péricope Le Messie, Fils de Dieu (Matthieu 22:41–45) témoigne des dilemmes de Jésus. Alors, elle demande et les sondages. Pose des questions sur le messie aussi ses disciples. Il montre la contradiction dans le raisonnement. Malgré un tel message clair, l’enseignement de l’Eglise ne veut pas voir. Suivant pousse le concept de la trinité de Dieu. Heureusement chose du passé en laissant lentement âge dans lequel Jésus attribué non seulement les déclarations qui daignent accepter l’exégèse allemande dirigée par R. Bultmanem[2]. Quelles surprises et fascine dans l’Écriture est sa multicouche et d’intemporalité. Certaines pièces sont d’une grande actualité aujourd’hui. Il semble que de nombreux mystères tient encore une Écriture extraordinaire.
Dans les scribes d’avertissement (Matthieu 23,1–12 péricope) Jésus avertit: Faites donc et observez tout ce qu’ils vous disent; mais n’agissez pas selon leurs oeuvres. Car ils disent, et ne font pas. Ils lient des fardeaux pesants, et les mettent sur les épaules des hommes, mais ils ne veulent pas les remuer du doigt. Ils font toutes leurs actions pour être vus des hommes. Ainsi, ils portent de larges phylactères, et ils ont de longues franges à leurs vêtements; ils aiment la première place dans les festins, et les premiers sièges dans les synagogues; ils aiment à être salués dans les places publiques, et à être appelés par les hommes Rabbi, Rabbi. Mais vous, ne vous faites pas appeler Rabbi; car un seul est votre Maître, et vous êtes tous frères. Et n’appelez personne sur la terre votre père; car un seul est votre Père, celui qui est dans les cieux. Ne vous faites pas appeler directeurs; car un seul est votre Directeur, le Christ. Le plus grand parmi vous sera votre serviteur (Matthieu 23:3–11). Jésus lui-même n’a pas attendre des organisations religieuses. Il était un relais individuel de l’état de lire les enseignements de la vérité venant du Père. Il a travaillé directement avec les gens. Ses enseignements doivent être lus dans l’esprit de juste une telle procédure. Jésus attend des attitudes religieuses résultant nécessairement de l’appartenance à une communauté. Religion, spiritualité est les aspects spirituels et personnels de chaque être humain. Cette relation individuelle avec le Père, et de la foi. Tout homme à sa manière a dans son cœur les choses de Dieu. L’église en tant qu’organisation reconnue religion plus large et au niveau communautaire. Remplit les autres commandements de Jésus, par exemple. L’amour du prochain, mais la façon dont déforme les enseignements semi-pur de Jésus. Donc, ce malgré l’interdiction de Jésus, les prêtres usurpent le nom de “Père” (religieux), et le premier de ces style «saint». Ministères ecclésiaux sont très bien payés, et peuvent être comparées à des services commerciaux et non à des services religieux. Bishop tribunaux sont un exemple de démantèlement et l’abandon des attitudes du Serviteur de Dieu. La tentation du pouvoir et de la richesse ne ressemblent pas à un pauvre Enseignant.
[1] Bogusław Górka, Sources réinterprétation du christianisme, WAM Cracovie 2013 p. 11.
[2] (Ibid p.54)
Tłumaczenie
Faryzeusze chcąc wystawić Jezusa na próbę, zadali Mu pytanie: Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe? (Mt 22,36). Jezus odpowiedział: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego (Mt 22,37–39). Tym razem Jezus powołał się na Stary Testament, w którym napisane jest:
Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił (Pwt 6,5).
Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego (Kpł 19,18).
Jak sam podaje Jezus: Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy» (Mt 22,40). W tym temacie nie jest odkrywczy, ale przypomina odwieczne prawo ustanowione z woli Ojca i ojców swego narodu. Warto zwrócić uwagę na zakończenie wersetu: będziesz miłował bliźniego jak siebie samego (Kpł 19,18). Jak należy rozumieć słowa: jak siebie samego?
Nie każdy przyznaje się do kochania siebie samego. Najczęściej wady, jakie dostrzega się we własnym wyglądzie, powodują raczej niechęć i kompleksy. Otóż nie chodzi tu o kochanie swojego wyglądu, lecz akceptację siebie jako istnienia. Człowiek nie zawsze jest tego świadomy, ale intuicyjnie broni swojej osoby (istnienia). Ma dla siebie aprobatę, nawet gdy dostrzega usterki w swoim image. Rzadko kiedy człowiek jest w nienawiści do siebie (chyba, że do własnych grzechów i poczynań). Podświadomość podpowiada mu, że jest kimś ważnym dla siebie samego. Do siebie może zwrócić się z pełnym zaufaniem. Prawa ojców i proroków podpowiadają, że taką samą miarą trzeba mierzyć innych, co własną osobę. Tym samym nie podany jest jakiś uniwersalny sposób miłowania bliźniego, lecz względny, w oparciu o wewnętrzne wyczucie każdego człowieka. Każdy może sobie odpowiedzieć sam, na miarę własnych przemyśleń i potrzeb. Miłość wychodząca z serca, a nie z rozumu, staje się bardzo osobista. Napełniona jest wewnętrznym żarem. Tyle można dać z siebie, ile mam dla siebie. W tym sformułowaniu można dostrzec uszanowanie indywidualnej woli człowieka. Każdy kocha na miarę własnego bogactwa uczuciowego. Miłość nie może być czymś sztucznym, wyuczonym czy zdefiniowanym. Jestem jaki jestem. Kocham tak, jak potrafię.
Temat preegzystencji Jezusa Chrystusa jest dość trudny. Filozoteizm polemizuje z oficjalną nauką głoszoną przez Kościół. Na szczęście nie jestem osamotniony. Wiele osób, podobnie jak ja, uważa temat preegzystencji Jezusa za przerysowany, koncepcyjnie złożony, a w gruncie rzeczy niepotrzebny dla chwały Jezusa.
Wydaje się, że błędem Kościoła było (i jest) przyjęcie Pisma świętego za dzieło literalnie natchnione[1]. Inaczej wygląda sytuacja, gdy uważa się, że natchnieni byli hagiografowie. Z tym absolutnie się zgadzam. Prolog w Ewangelii św. Jana, który wskazuje na preegzystencję Jezusa, jest przyczyną wielkiego nieporozumienia. Dziś uczeni spierają się przy odczytywaniu sensu prologu. Wyniki zmierzają do stwierdzenia, że prolog Janowy jest nieprzekładalny, nie do końca jasny i zrozumiały. Będzie o tym mowa przy omawianiu Ewangelii wg św. Jana.
Podobnie jest z tekstem Mateusza. Uważna lektura tekstu perykopy Mesjasz Synem Bożym (Mt 22,41–40) pokazuje, że wywołany temat przez Jezusa nie jest przez Niego wyjaśniony do końca. Jezus sondował faryzeuszy: Co sądzicie o Mesjaszu? (Mt 22,42). Odpowiadają, że jest synem Dawida. Wtedy Jezus przywołuje psalm (przynajmniej tak twierdzi ewangelista), w którym napisane jest, że Bóg kieruje wyrocznię do Osoby (Pana), która jest przed Dawidem: Wyrocznia Boga dla Pana mego: siądź po mojej prawicy (Mt 22,44). Osoba ta nie może być jednocześnie przed Dawidem (jako Ojciec) i po Dawidzie (jako Syn). Jezus nie owej logicznej sprzeczności, bo prawdopodobnie sam jest przeciwny tej koncepcji. Jak sugerowałem, Jezus nie był przychylny koncepcji utożsamiania Go z prorokowanym mesjaszem. W końcu przystał na to, ale bardziej z rozsądku niż z prawdy. Jezus nigdy nie chciał pełnić roli wyzwoliciela narodu żydowskiego. Ograniczał swoje posłannictwo do Odkupiciela dusz. Był Królem duchowym Żydów. Trzeba również pamiętać, że wszelkie proroctwa to niedokładny opis przyszłych wydarzeń, lecz zwiastun, że coś się wydarzy. Proroctwa są uwarunkowane przez działania ludzkie. Trzeba przyjąć, że mogą też nigdy się nie sprawdzić.
Perykopa Mesjasz Synem Bożym (Mt 22,41–46) świadczy o rozterkach Jezusa. Pyta więc i sonduje. Zadaje pytania o mesjaszu również swoim uczniom. Wykazuje sprzeczność w rozumowaniu. Pomimo tak wyraźnego przesłania, nauka Kościoła nie chce jej dostrzec. Dalej forsuje koncepcję troistości Boga. Na szczęście do lamusa powoli odchodzi epoka, w której Jezusowi przypisać wolno tylko te wypowiedzi, które raczyli zaakceptować egzegeci niemieccy na czele z R. Bultmanem[2].
To, co zaskakuje i fascynuje w Piśmie świętym to jego wielowarstwowość i ponadczasowość. Niektóre fragmenty są bardzo aktualne i dzisiaj. Wydaje się, że wiele jeszcze tajemnic przechowuje to niezwykłe Pismo. W perykopie Ostrzeżenie przed uczonymi w Piśmie (Mt 23,1–12) Jezus przestrzega: Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony (Mt 23,3–11). Jezus sam nie zakładał organizacji kościelnych. Był indywidualnym przekaźnikiem nauk odczytanych ze stanu Prawdy pochodzące od Ojca. Działał bezpośrednio wśród ludzi. Jego nauki należy odczytywać, w duchu takiego właśnie postępowania. Jezus oczekiwał postawy religijnej niekoniecznie wynikającej z przynależności do wspólnoty. Religia, duchowość to duchowe i indywidualne aspekty każdego człowieka. To indywidualny stosunek do Ojca i wiary. Każdy człowiek na swój sposób ma w swoim sercu sprawy Boże. Kościół jako organizacja ujmuje religię szerzej i na płaszczyźnie wspólnotowej. Wypełnia inne przykazania Jezusa, np. miłości bliźniego, ale przy okazji wypacza częściowo czystą naukę Jezusa. Tak też mimo zakazu Jezusa, kapłani uzurpują sobie nazwę „ojcze” (duchowny), a pierwszego z nich tytułują „świętym”. Posługi kościelne są mocno opłacane, i można je porównać do usług zarobkowych, a nie do posług religijnych. Dwory biskupie są przykładem demontażu i odejścia od postaw sługi Bożego. Pokusa władzy i majętności w niczym nie przypominają biednego Nauczyciela.
