Péricopes Commencement des douleurs (Matthieu 24:4–8) et la prochaine sont apocalyptique. Ils prédisent des événements futurs, dont les protagonistes seront fidèles de Jésus. Le contenu est multi-couches. Vous pouvez lire les événements de l’avenir proche (comme la destruction de Jérusalem) et eschatologique, indiquant la fin du monde. Jésus avertit de faux messies (aventuriers), les guerres et les catastrophes. Faits saillants: car il faut que ces choses arrivent [Il doit être] (Matthieu 24:6). Pourquoi? Est-que les mots: gardez-vous d’être troublés [Ne soyez pas alarmé par le fait] (Matthieu 24:6) ne sonnent pas ironique? Prédictions de refroidissement: Et il y aura, en divers lieux, des famines et des tremblements de terre. Tout cela ne sera que le commencement des douleurs (Matthieu 24:7–8).

          Dans la prochaine persécution péricope des disciples (Matthieu 24:9–14) sont prédits harcèlement des étudiants à cause du nom de Jésus-Christ.

          Jésus annonce l’histoire immédiate et le péché du monde. Il y aura des guerres et autres horreurs. Marchez également de nouveaux développements en liaison avec les nouvelles personnes chrétiennes. Jésus veut réaliser l’état des choses. Ne les paroles de Jésus peuvent faire une différence? Bien sûr, mais cela ne se produise pas. Le monde va tomber dans le péché. Evil:  En quelque lieu que soit le cadavre, là s’assembleront les aigles [où sera le corps, là aussi les vautours se rassembleront] (Matthieu 24:28) peut être arrêtée que par des mesures d’urgence. Le mal de taille finie peut être surmontée par un bien infini. Qui a une si bonne? Parmi les percer angoisse annoncé les paroles de salut et de consolation. Nous devons cesser de mal. Tournez sur l’alerte et ne pas attendre les derniers jours, car il peut être trop tard. Peut manquer de temps pour y remédier: C’est pourquoi, vous aussi, tenez-vous prêts, car le Fils de l’homme viendra à l‘heure où vous n’y penserez pas (Matthieu 24:44). La parabole du serviteur fidèle et infidèle (Matthieu 24 :45–51) et la parabole des vierges sages et folles (Matthieu 25:1–18) enseignent à propos de la vigilance. Le point sont les mots: Veillez donc, puisque vous ne savez ni le jour, ni l’heure (Matthieu 25:13).

          Jésus révèle son ignorance à propos de la fin des temps: Pour ce qui est du jour et de l’heure, personne ne le sait, ni les anges des cieux, ni le Fils, mais le Père seul (Matthieu 24:36). Il admet lui-même qu’il est pas Dieu (parce que Dieu sait tout). Alors qu’il est avec le Père déjà fortement unis, cette fois sa gloire avait pas encore eu lieu. Ce sera le cas uniquement sur la croix. Impatient théologiens chrétiens voient Dieu comme Jésus était pas encore né (pré-existence de Jésus). L’Evangile parle directement. Personnellement, je suis surpris la position hermétique de l’Église sur cette question. Il est bon que toute la foi chrétienne, il n’a pas d’importance. Approche de Filozoteizm et l’enseignement de l’Église chrétienne convergent dans le même point de fin. Il convient de rappeler quand il vient à l’évaluation de façon cognitive que suggéré par l’étude du christianisme comme une religion.

          Péricopes Les talents (Matthieu 25:14–30) est très instructive leçon. Nous parlons de l’économie des ressources financières, mais aussi métaphoriquement les talents qu’ils possèdent les gens. Dans la parabole montre l’économie avec de l’argent qui ne lui appartenait pas les travailleurs, mais pour les employeurs. Les bons employés sont ceux qui Si possible, essayez de multiplier leur valeur. L’employeur leur fait confiance et attend d’eux effets. Angry travailleur est celui qui à la place faire leur travail de manière fiable reflète sur la propriété de l’employeur. Juger et de prendre l’exécution de l’auto-justice. Parabole blâmable apporte à un tel comportement. Le monde est divisé en ceux qui ont en excès et la pauvreté qui pat. Humainement parlant, il est pas juste. Malheureusement, cela est un motif qui est très profondément enracinée dans la structure, de la psychologie et de la vie humaine depuis des millénaires. Sur ce sujet peut écrire des dissertations. Je me bornerai seulement à trouver: Le monde est pas parfait et vous devez accepter qu’il en soit ainsi. L’Evangile met les choses crûment: Car on donnera à celui qui a, et il sera dans l’abondance, mais à celui qui n’a pas on ôtera même ce qu’il a (Matthieu 25:29). Eh bien, si l’on voit en elle et le côté positif. Il est grâce à la richesse, il ya une belle architecture, ce qui plaît à l’œil. Qu’ils créent de nouveaux emplois, etc. Justice est visible à la fin. Aucun de ses richesses ne peut pas l’emporter avec vous dans les profondeurs de la bleue. Les gens riches se sentent souvent frustrés, mécontents et ne voient pas le sens de la vie. Les pauvres sont à leur tour plus actif, débrouillard. Ils savent comment profiter des petites choses. Quel est le meilleur?

          Dieu donne aux gens des talents différents. Peut-être que l’homme est important, mais dans l’économie de Dieu est une sorte de variété de cadeaux. Que ce soit juste ou non dans les yeux des gens? Pas étonnant que la réponse; Bien sûr, cela injuste. Tout le monde aimerait avoir des talents qui le distinguent de la foule. Le fait est que les carrières des hommes sont à Dieu quelque chose de secondaire. Pour lui, il est important de comportement humain et l’économie ce que l’on a. La justice de Dieu a révélé à la fin, quand il vient récompenser les difficultés de la vie. Ensuite, il se trouve que la carrière était seule voie de salut. Je dirai plus. Qui choisit cette voie, vous ne réalisez pas ce qu’il est lourd. Tout d’abord, vous devez constamment à la bataille pour la suprématie. Garder sur le dessus est fatigant et stressant. Tous les génies ne envient pas. Ils ont leur propre croix. Célébrités, des génies, des personnes responsables sont sur toutes les lèvres. Ils ont un endroit pour se cacher. Les coûts de la popularité. Foire amertume de popularité note trop tard.

          Célébrités choquantes pour les petits salaires et les pensions des gains élevés. Les disparités sont trop élevés. Oui, il est un scandale. Le vin est seule puissance. Elle est loin de donner des coupons, il établit le principe de la coexistence.

          Le jugement est l’image de l’établissement d’un homme avec Dieu. Le principal juge est Dieu le Père. Jésus représente par ses visuels. Royaume volonté du Père dans la même loi d’exploitation. Il est écrit: Lorsque le Fils de l’homme viendra dans sa gloire, […] il s’assiéra sur le trône de sa gloire (Matthieu 25:31). Les mot très intéressant. Et si elle est introduite déni: Quand le Fils de l’homme viendra, mais pas dans la gloire de son Père, serait-ce possible? Je suis prêt à risquerais à dire que, oui. Jésus lui-même peut, briser temporairement loin de la volonté du Père, et tout ce qui le relie à l’hypostase divine? Jésus at-il peut retourner à son humanité et de sa propre volonté? Je suis sûr et je ne vois aucune sensation. Il n’y a aucune possibilité que la volonté de Jésus oppose à la volonté du Père. Jésus est parfait en ce qu’il est Dieu parfait et parfait comme un être humain. L’excellence ne peut être contradictions.

          L’image du Jugement dernier en surbrillance sont les bonnes actions de l’homme. Il est intéressant de noter que du point de vue de l’implication humaine, ils ne sont pas un fardeau énorme. Nourrir les affamés, donner à boire à ceux qui ont soif, vêtir ceux qui sont nus, pour aider les malades, etc. Avec un peu d’effort pour représenter la bonté de l’homme, et que est ce qui compte aux yeux de Dieu. Si vous avez été bon ou mauvais? Vous n’êtes pas besoin de beaucoup pour être bon, mais il ya peu qu’il faut pour être un mauvais et un homme mauvais. Toutes les grandes entreprises (postes, se fouetter, a démissionné de possessions matérielles, le sexe, l’abstinence, etc.), conçu pour montrer ce que l’on est bon, il n’y a que la manifestation insignifiante dans les yeux de Dieu. Souvent, cette fierté cachée. Il est facile à Dieu de dire qui est qui. Dans la vie humaine, cependant, ils sont ces actes qui ont eu beaucoup de courage (de démission, d’humilité, de la charge). Le plus souvent, ils ne se posent pas de plan de l’homme, qui, dans les circonstances. Événements nécessitant un choix, la bonne attitude, ils viennent soudainement et inopinément. Si un homme a fait ses preuves, il lui a valu l’importance de Dieu. Vous pouvez humainement dire qu’un tel homme peut compter sur.

          Intéressant est la mémoire de ceux qui sont assis dans la prison. Pour eux, il doit montrer de l’amour et de la compassion. Il est qu’ils servent la punition que méritait certainement. Maintenant, cependant, ils souffrent. Emprisonné doit montrer que la dignité humaine ne soit pas perdu, ils sont aussi des enfants de Dieu. Vous devez leur donner l’espoir et véhiculent qu’ils sont toujours aimés. Leur mal devrait fondre avec amour.

          Dictons et ceux-ci iront au châtiment éternel, mais les justes à la vie éternelle (Matthieu 25:46) doivent être lus pas littéralement, mais métaphoriquement:  Et ils seront désolés et triste.  Tristesse du désespoir faisait terriblement mal et peut être métaphoriquement assimilée en enfer.

           L’homme qui vient à l’arrêt définitif avec les mains vides sentir misérable. La même évaluation recevra. Compte tenu des plans de Dieu pas vraiment bien fonctionné. Il a vécu pour lui-même et son confort. Voilà le genre de la solitude et la solitude reste.

          Le jugement final est à l’étranger, dont on ne sait se produira. Qu’est-ce qui va se passer reste essentiellement un mystère. Vous devez faire confiance que Dieu a pour toutes les nouvelles propositions. Il est difficile de comprendre à partir de la perspective de l’éternité.

Tłumaczenie

          Perykopa Początek boleści (Mt 24,4–8) i następne mają charakter apokaliptyczny.  Zapowiadają przyszłe zdarzenia, których bohaterami będą wierni wyznawcy Jezusa. Treść jest wielowarstwowa. Można odczytać z niej zdarzenia z bliskiej przyszłości (jak zburzenie Jerozolimy) oraz eschatologiczne, wskazujące na koniec świata. Jezus ostrzega przed fałszywymi mesjaszami (awanturnikami), wojnami i katastrofami. Podkreśla: To musi się stać (Mt 24,6). Dlaczego? Czy słowa: nie trwóżcie się tym (Mt 24,6) nie brzmią ironicznie? Przepowiednie mrożą krew w żyłach: Będzie głód i zaraza, a miejscami trzęsienia ziemi. Lecz to wszystko jest dopiero początek boleści (Mt 24,7–8).

          W następnej perykopie Prześladowanie uczniów  (Mt 24,9–14) przepowiadane są prześladowania uczniów z powodu imienia Jezusa Chrystusa. 

          Jezus zapowiada najbliższą historię i grzeszność świata. Będą wojny i inne okropności. Dojdą też nowe wydarzenia w  związku z nowym ludem chrześcijańskim. Jezus pragnie uświadomić stan rzeczy. Czy słowa Jezusa mogą coś zmienić? Oczywiście, ale tak się nie stanie. Świat pogrąży się w grzechu. Zło: Gdzie jest padlina, tam się i sępy zgromadzą (Mt 24,28) może być zatrzymane jedynie przez nadzwyczajne środki. Zło o wymiarze skończonym może być pokonane przez dobro nieskończone. Kto dysponuje takim dobrem?  Między zapowiadaną trwogą przebijają się słowa ratunku i pocieszenia. Trzeba zatrzymać zło. Włączyć czujność i nie czekać na dni ostateczne, bo może być za późno. Może zabraknąć czasu, aby wszystko naprawić: bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie (Mt 24,44). Przypowieść o słudze wiernym i niewiernym (Mt 24,45–51) oraz Przypowieść o pannach roztropnych i nierozsądnych (Mt 25,1–18) pouczają o czujności. Puentą są słowa: Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny (Mt 25,13).

          Jezus ujawnia swoją niewiedzę o czasach ostatecznych: Lecz o dniu owym i godzinie nikt nie wie, nawet aniołowie niebiescy, tylko sam Ojciec (Mt 24,36). Jezus sam przyznaje, że  nie jest Bogiem (bo Bóg wie wszystko). Choć jest z Ojcem już silnie zjednoczony, to czas Jego chwały jeszcze nie nastąpił. Stanie się dopiero to na krzyżu. Niecierpliwi teolodzy chrześcijańscy widzą w Jezusie Boga jak jeszcze się nie narodził (preegzystencja Jezusa). Ewangelia mówi wprost. Mnie osobiście dziwi hermetyczne stanowisko Kościoła w tej sprawie. Dobrze, że w całości wiary chrześcijańskiej nie ma to większego znaczenia. Podejście filozoteistyczne i nauka Kościoła chrześcijańskiego zbiegają się w tym samym punkcie końcowym. Warto o tym pamiętać, gdy przyjdzie do oceny drogi poznawczej, jaką zaproponowałem  przy badaniu chrześcijaństwa jako religii.      

          Perykopa Przypowieść o talentach (Mt 25,14–30) jest niezmiernie pouczającą lekcją. Mowa tu o gospodarce środkami finansowymi, ale i metaforycznie o talentach jakie posiadają ludzie.

          W przypowieści pokazana jest gospodarka środkami pieniężnymi, które nie należą do pracowników, lecz do pracodawców. Dobrzy pracownicy, to ci, którzy w miarę swoich możliwości starają się pomnożyć ich wartość. Pracodawca im zaufał  i oczekuje od nich efektów. Zły pracownik to ten, który zamiast wykonywać swoją pracę solidnie  zastanawia się nad majątkiem pracodawcy. Osądza go i podejmuje egzekucję według własnej sprawiedliwości. Przypowieść nagannie ustosunkowuje się do takich zachowań. Świat dzieli się na tych, co mają w nadmiarze  i którzy klepią biedę. Po ludzku to niesprawiedliwe. Niestety to prawidłowość, która bardzo mocno zakorzeniona jest w strukturze, psychice i życiu człowieka od tysiącleci. Na ten temat można napisać rozprawy naukowe. Ograniczę się tylko do stwierdzenia: Świat nie jest idealny i trzeba przyjąć, że tak jest. Ewangelia mówi wprost:  Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak  że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma (Mt 25,29). Dobrze, jeżeli widzi się w tym i pozytywne strony. To dzięki bogaczom istnieje piękna architektura, która cieszy oko. To dzięki nim powstają nowe stanowiska pracy, itd. Sprawiedliwość widoczna jest na końcu. Nikt swojego bogactwa nie może wziąć ze sobą do otchłani niebieskiej. Ludzie bogaci niejednokrotnie czują się sfrustrowani, nieszczęśliwi i nie widzą sensu życia. Biedni z kolei są bardziej aktywni, pomysłowi. Umieją cieszyć się drobiazgami. Co jest lepsze?

          Bóg obdarza ludzi różnymi talentami. Może dla człowieka to ważne, ale w ekonomii Bożej to rodzaj rozmaitości darów. Czy jest to sprawiedliwe, czy nie w oczach ludzi? Nie ma się co zastanawiać nad odpowiedzią; oczywiście, że niesprawiedliwe. Każdy chciałby mieć talenty, które wyróżnią go z tłumu. Rzecz w tym, że kariery ludzkie są dla Boga czymś wtórnym. Dla Niego ważne jest zachowanie człowieka oraz gospodarka tym, co się posiada. Sprawiedliwość Boga ujawni się na końcu, gdy przyjdzie wynagrodzić trudy życia. Wtedy okaże się, że kariera była tylko jedną z  dróg do zbawienia. Powiem więcej. Kto wybiera taką drogę, nie zdaje sobie sprawy jaka ona jest ciężka. Przede wszystkim trzeba stale toczyć boje o pierwszeństwo. Utrzymywanie się na topie jest męczące i stresujące. Wszystkim geniuszom nie należy zazdrościć. Oni mają swój krzyż. Celebryci, geniusze, ludzie publiczni są na ustach wszystkich. Nie mają się gdzie skryć. Popularność kosztuje. Najczęściej gorycz z popularności zauważa się za późno.

          Wysokie zarobki celebrytów szokują wobec małych pensji i emerytur. Dysproporcje są zbyt duże. Tak, to jest skandal. Winna jest wyłącznie władza. Ona rozdaje kupony, ona ustala zasady współistnienia.

          Sąd Ostateczny jest obrazem rozliczenia się człowieka z Bogiem. Głównym Sędzią jest Bóg-Ojciec. Reprezentuje Go Jezus przez swoją wizualność. Zjednoczony wolą z Ojcem w tym samym Akcie działającym.  Jest napisane: Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale […] wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały (Mt 25,31). Dość ciekawe słowa. A gdyby wprowadzić zaprzeczenie: Gdy Syn Człowieczy przyjdzie, ale nie w chwale swojego Ojca, to czy byłoby to możliwe? Jestem skłonny zaryzykować stwierdzenie, że tak. Czy Jezus może sam, chwilowo oderwać się od woli Ojca i wszystkiego, co Go łączy z Boską hipostazą? Czy Jezus może wrócić do swojego człowieczeństwa i do swojej własnej woli? Jestem pewien, że tak i nie widzę w tym żadnych sensacji. Nie ma możliwości, aby wola Jezusa sprzeciwiła się woli Ojca. Jezus jest doskonały przez to, że jest doskonały jak Bóg i doskonały jak człowiek. W doskonałości nie może być sprzeczności.

          W obrazie sądu ostatecznego uwypuklone są dobre uczynki człowieka. Ciekawe, że z punktu widzenia ludzkiego zaangażowania nie są one wielkim obciążeniem. Głodnego nakarmić, spragnionego napoić, nagiego odziać, pomóc choremu itp. Mimo niewielkiego wysiłku stanowią o dobroci człowieka i to się liczy w oczach Boga. Czy byłeś dobry, czy zły? Nie trzeba wiele, aby być dobrym, ale niewiele potrzeba, aby być złym i niedobrym człowiekiem. Wszystkie wielkie przedsięwzięcia (posty, biczowanie się, rezygnacje z dóbr doczesnych, seksu, abstynencje,  itp.), mające pokazać jakim  się jest dobrym, są tylko nic nie znaczącą manifestacją w oczach Boga. Często za tym kryje się pycha. Łatwo Panu Bogu stwierdzić, kto jest kim. W życiu człowieka są jednak takie uczynki, które wymagały ogromnej odwagi (rezygnacji, pokory, obciążenia). Najczęściej nie wynikały one z zamysłu człowieka, co z okoliczności. Zdarzenia wymagające dokonania wyboru, właściwej postawy, przychodzą nagle i niespodziewanie. Jeżeli człowiek sprawdził się, zaskarbił sobie znaczenie u Boga. Można powiedzieć po ludzku, że na takiego człowieka można liczyć.

          Ciekawe jest wspomnienie o tych, co siedzą w więzieniu. Im też należy okazać miłość i współczucie. To nic, że odsiadują karę, na którą z pewnością zasłużyli. Teraz jednak cierpią. Uwięzionym należy pokazać, że nie utracili ludzkiej godności, że są również dziećmi Bożymi. Trzeba dawać im nadzieję i przekazywać, że są nadal kochani. Ich zło należy topić miłością.

          Słowa mówiące: I pójdą ci na mękę wieczną (Mt 25,46) należy odczytywać nie literalnie, ale metaforycznie: I będzie im przykro i smutno. Smutek z obszaru beznadziei boli okrutnie i można go przyrównywać metaforycznie do ognia piekielnego.

          Człowiek, który przychodzi na sąd ostateczny z pustymi rękoma czuje się marnie. Taką samą ocenę otrzyma. Wobec planów Boga nie bardzo się sprawdził. Żył dla siebie i swoich wygód. To rodzaj samotności i w takiej samotności pozostanie.

          Sąd ostateczny jest granicą, o której wiemy, że nastąpi. Co będzie dalej pozostaje w zasadzie tajemnicą. Należy ufać, że Bóg ma dla wszystkich nowe propozycje. Trudno je pojąć z perspektywy wieczności.