Jésus nouveau (quatrième) prédit sa crucifixion (Matthieu 26:1; voir Mt 16:21–23; 17:22–23 :20,17–19). Il est significatif que Jésus en parlent encore. Quel est le message? Vous pouvez voir que ce ne sont pas accidentelles. Jésus est vivant à cet événement. Certes, l’expérience personnellement. Il est divisé de sorte ce qui l’occupe. La mort est pas un événement neutre. En dehors de la peur est un prélude à un mystère. Sur elle, beaucoup de choses vont se passer. Il vaut la peine de parler, la peine la mention. Jésus est dans cette incroyablement humaine. Future absorbe complètement le mystère de Jésus. Il doit profiter des derniers moments et de donner aux fidèles autant que possible. Ensuite, vous ne serez pas avoir cette possibilité.
Matthieu décrit la péricope L’onction à Béthanie (Matthieu 26:6–8) événement que l’Eglise élever au niveau d’un sacrement. Il lit de cette façon l’état de l’événement. Sa matière et la forme régit la Constitution apostolique Eglise catholique du pape Paul VI Sacram onction Infirmorum du 30 Novembre 1972. Si vous n’êtes pas en mesure d’aller à la confession, le sacrement propre pouvoir (ex opere operato) pardonne les péchés, si le patient veut être pardonné. L’onction est le don de quelqu’un rôle particulier. Cette personne est plus aléatoire, anonyme, mais retenue et choisi comme spéciale. Ceci est une indication de la personne que Dieu lui avait dans une Providence spéciale. Maria, connaissant le temps, a oint Jésus. Elle a accepté sans condition la mission de Jésus, avec la pleine confiance et l’obéissance. Elle n’a pas demandé si Jésus permet. Elle a choisi l’huile la plus chère. Jésus humblement rendu à la cérémonie.
A la dernière Cène, Jésus déclare publiquement, en vérité je vous le dis, l’un de vous me trahira (Matthieu 26:21). Ainsi prépare les apôtres pour d’autres événements. Les étudiants sont attristés par cela, et afin de les atteintes les nouvelles. Points de Jésus: Celui qui a mis avec moi la main dans le plat, il ne me (Matthieu 26,23) trahissent, et après un moment, il dit à Judas: Oui, vous êtes. Il était impossible à d’autres élèves qu’ils ont pas entendu parler. Judas probablement rapidement rejeté le souper. Chaque autres apôtres probablement commenté sur les nouvelles. Peut-être qu’ils étaient outrés.
Jésus institue l’Eucharistie de souvenirs: Jésus prit du pain; et, après avoir rendu grâces, il le rompit, et le donna aux disciples, en disant: Prenez, mangez, ceci est mon corps. Il prit ensuite une coupe; et, après avoir rendu grâces, il la leur donna, en disant: Buvez-en tous; car ceci est mon sang, le sang de l’alliance, qui est répandu pour plusieurs, pour la rémission des péchés (Matthieu 26:26–28; Marc 14:22–25); faites ceci en mémoire de moi [1] (Luc 22,19; 1 Cor 11:25).
Les paroles de la prière de bénédiction et d’action de grâce pour sanctifier la matière ordinaire à un signe sacramentel du corps ressuscité du Christ et de la Nouvelle Alliance. L’Eucharistie et le vin, sont des signes afin sacrés. Signes indiquent quelque chose, mais pas en fait. Il est ce que les gens apportent, comme en témoignent que leur substance matérielle.
L’Eglise catholique souligne la présence réelle du Corps et du Sang du Christ dans le Sacrement (en signe) pain et du vin. Remarque “en signe” explique l’essence du phénomène. Évitez aussi une magie universelle du sacrement (Ratzinger).
La plaquette (communion) est un signe de l’administration du Ressuscité dans le sens de la mystique qui est devenu un esprit vivifiant (1 Cor 15:45). Traitement de la communion (substances de plaquettes) que le corps réel du Christ est une mauvaise compréhension de la notion de sacrement, qui est le signe (superposée sur le contenu visible de la substance du sacrement). La substance est seulement un transporteur du sacrement contenu. Il est pas sacrée, mais son contenu.
Miracles Eucharistiques de l’Eucharistie confirment les personnages, pas la réalité du vrai corps et le sang de Jésus-Christ. Si le test sanguin montre les merveilles de groupe sanguin AB Jésus Eucharistie, vous devriez recevoir les résultats des tests comme un «miracle de la marque» et non pas de sang réelle de Jésus.
L’Eglise catholique donne Eucharistie valeur mystique, et à juste titre. L’Eglise protestante seulement comme un souvenir d’un souper d’adieu: faites ceci en mémoire de moi (Luc 22:19; 1 Cor 11:25.). Protestants voient dans l’Eucharistie seulement un banquet fraternel.
La célébration eucharistique est autre chose qu’un simple repas (agapè): nous avons tous été abreuvés d’un seul Esprit (1 Corinthiens 12:13). Le sacrifice de la messe ne soit pas compris par le Magistère de l’Église en tant qu’entité distincte, distincte de l’heure du sacrifice du Christ fait sur l’autel de la croix, mais une re-présentation et la participation dans ce dernier sacrifice du Christ et le sacrifice de l’Eucharistie sont un unique sacrifice (Le Catéchisme de l’église catholique 1367). Le monde a besoin en permanence réparation pour les péchés actuels.
Au cours de chaque messe Répétez l’œuvre salvifique de Jésus. La pleine participation à la Messe est la participation des fidèles à la passion du Christ crucifié et l’unification de la mort de Jésus dans son œuvre de salut: Car si nous mourons, semblable à sa mort, nous avons été unis avec lui dans un, comme nous serons unis avec lui dans un par similaires la résurrection (Rom 6:5). L’Eucharistie est considérée comme la plus importante manifestation de l’œuvre de Dieu qui se fait par le Christ et l’Eglise dans le monde (com. Le Catéchisme de l’église catholique 1325). En outre la libération du péché apporte la résurrection.
Médiéval, concept traditionnel de trans-substance [2] (transformation) du pain et du vin dans le Corps et le Sang du Christ doit être portée seulement à l’histoire de la tradition de l’église: Instruit à ce sujet et plein de foi inébranlable que ce qui semble être le pain est pas de pain, si une telle impression il vous donne un avant-goût, mais le corps du Christ, et ce qui semble être le vin est pas du vin, quoique si goût paraît-il, mais le sang de Christ, fortifie ton cœur, de partager le pain comme un spirituel et acclamer le visage de votre âme (catéchèse de Cyrille de Jérusalem 315–386).
Il est utile de rappeler les mots de moine de Corbie, Ratramnusa (il est mort en 868): Le Christ est considéré comme réellement présent dans le sacrement, mais prise dans un sens spirituel, et non comme la réalité physique. Sa personne a finalement été oublié, et les lettres ont été attribués à Jean Scot Eriugenie et condamné au Synode de Vercelli à 1050.
L’Eucharistie est un sacrifice de Jésus continue. Jésus sauve constamment des gens, à savoir. Fournit l’acte d’amour qui dure approche des âmes impures à Dieu (dans le modèle conceptuel offrant Jésus Eucharistie rend l’âme se rapproche le rayon à Dieu, il sent sa “chaleur” de plus en plus (la chaleur d’amour) et en plus il devient heureux.
Après que Jésus souper avec trois étudiants va au jardin de Gethsémani. Les étudiants cherchent le repos. Les mauvaises nouvelles à propos de la trahison de Judas brouille le silence du soir. Il était une réflexion: comment pourrait-il?
[1] Peut-être que Luc était un disciple de Paul. L’information fournie provient de la même source. Première Lettre Description Paul aux Corinthiens, écrite à Éphèse env. 56 ans, est la plus ancienne. Description de l’évangile de Marc a été construit env. Huit ans plus tard.
[2] Trans–substance (transformation) plaquette a été annoncé par le pape Innocent III en 1215.
Tłumaczenie
Jezus po raz kolejny (czwarty) przepowiada swoje ukrzyżowanie (Mt 26,1; patrz Mt 16,21–23; Mt 17,22–23; Mt 20,17–19). To znamienne, że Jezus ciągle o tym mówi. Jakie jest tego przesłanie? Widać, że nie jest to przypadkowe. Jezus żyje tym wydarzeniem. Na pewno przeżywa to osobiście. Dzieli się więc tym, co Go zajmuje. Śmierć nie jest obojętnym zdarzeniem. Oprócz strachu jest zapowiedzią pewnego misterium. Na nim wiele się wydarzy. Warto o tym mówić, warto o tym wspominać. Jezus jest w tym niesamowicie ludzki. Przyszłe misterium absorbuje Jezusa całkowicie. Musi On wykorzystać ostatnie chwile i przekazać swoim wiernym jak najwięcej. Później nie będzie miał tej możliwości.
Mateusz opisuje w perykopie Namaszczenie w Betanii (Mt 26,6–8) zdarzenie, które Kościół podniesie do rangi sakramentu. Odczytał w ten sposób rangę zdarzenia. Jego materię i formę reguluje w Kościele katolickim Konstytucja Apostolska papieża Pawła VI Sacram Unctionem Infirmorum z 30 listopada 1972 roku. Jeżeli chory nie może się spowiadać, sakrament własną mocą (ex opere operato) odpuszcza grzechy, o ile chory pragnie dostąpić przebaczenia. Namaszczenie to obdarzenie kogoś szczególną rolą. To nie jest już osoba przypadkowa, anonimowa, lecz zaznaczona i wybrana do roli szczególnej. To wskazanie na osobę, aby Bóg miał ją w szczególnej Opatrzności. Maria, mając świadomość chwili, namaściła Jezusa. Ona przyjęła bezwarunkowo posłannictwo Jezusa, z pełnym zawierzeniem i posłuszeństwem. Nie pytała, czy Jezus pozwoli. Wybrała najdroższy olejek. Jezus z pokorą poddał się tej ceremonii.
Podczas ostatniej wieczerzy Jezus oznajmia publicznie: Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie zdradzi (Mt 26,21). Tym samym przygotowuje apostołów do dalszych wydarzeń. Uczniowie są tym zasmuceni, a więc dotarła do nich ta wiadomość. Jezus wskazuje: Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi (Mt 26,23) i po chwili mówi do Judasza: Tak jest, ty. Niepodobna, aby inni uczniowie tego nie słyszeli. Judasz prawdopodobnie szybko oddalił się z wieczerzy. Pomiędzy sobą apostołowie zapewne komentowali nowinę. Być może byli oburzeni.
Jezus ustanawia pamiątkę eucharystyczną: wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: «Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje». Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: «Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów (Mt 26,26–28; por. Mk 14,22–25); to czyńcie na moją pamiątkę[1] (Łk 22,19; por. 1 Kor 11,25).
Ważne są słowa modlitwy błogosławieństwa i dziękczynienia, które uświęcają zwykłą materię do sakramentalnego znaku zmartwychwstałego ciała Chrystusa i Nowego Przymierza. Eucharystia, jak i Wino, są więc świętymi znakami. Znaki świadczą o czymś, natomiast nie są tym de facto. Ważne jest co ze sobą niosą, o czym świadczą, niż ich materialna substancja.
Kościół katolicki wskazuje realną obecność Ciała i Krwi Pańskiej w sakramencie (czyli w znaku) chleba i wina. Uwaga «w znaku» wyjaśnia istotę zjawiska. Unika się też pewnej powszechnej magiczności sakramentu (J. Ratzinger).
Opłatek (komunia) jest znakiem Ciała Zmartwychwstałego w sensie mistycznym, który stał się duchem ożywiającym (1 Kor 15,45). Traktowanie komunii (substancji opłatka) jako realnego Ciała Chrystusa jest niezrozumieniem pojęcia sakramentu, który jest znakiem (nałożoną treścią na widoczną substancję sakramentu). Substancja jest tylko nośnikiem treści sakramentu. Nie ona stanowi sacrum, lecz jej treść.
Cuda eucharystyczne potwierdzają w eucharystii znaki, a nie rzeczywistość prawdziwego ciała czy krwi Jezusa Chrystusa. Jeżeli badana krew z cudów eucharystycznych wykazuje grupę AB krwi Jezusa, to należy odbierać wyniki badań jako «cud znaku», a nie rzeczywistej krwi Jezusa.
Kościół katolicki nadaje Eucharystii wartość mistyczną, i słusznie. Kościół protestancki jedynie jako pamiątkę pożegnalnej wieczerzy: to czyńcie na moją pamiątkę (Łk 22,19; por. 1 Kor 11,25). Protestanci widzą w Eucharystii jedynie ucztę braterską.
Uczta eucharystyczna jest czymś innym niż zwykła wieczerza (agapé): wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem (1 Kor 12,13). Ofiara mszy nie jest rozumiana przez Magisterium Kościoła jako osobna, odrębna od ofiary Chrystusa dokonanej raz na ołtarzu krzyża, lecz jest uobecnieniem i uczestnictwem w tej ostatniej: Ofiara Chrystusa i ofiara eucharystii są jedną ofiarą (KKK 1367). Świat stale potrzebuje zadośćuczynienia za bieżące grzechy.
Podczas każdej Mszy ponawia się zbawcze działanie Jezusa. Pełne uczestniczenie we Mszy świętej jest udziałem wiernych w męce Ukrzyżowanego i zjednoczeniem się ze śmiercią Jezusa w Jego Zbawczej roli: Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie (Rz 6,5). Eucharystia jest uznana za najważniejszy przejaw działania Bożego, które dokonuje się przez Chrystusa i Kościół w świecie (por. KKK 1325). Oprócz wyzwolenia z grzechów niesie też zmartwychwstanie.
Średniowieczne, tradycyjne pojęcie trans-substancjacji[2] (przeistoczenia) chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa należy sprowadzić jedynie do historii tradycji Kościoła: Pouczony o tym i pełen niezachwianej wiary, że to, co się zdaje być chlebem, nie jest chlebem, chociaż takie wrażenie daje smak, lecz ciałem Chrystusa, a co się zdaje być winem, nie jest winem, choć się tak smakowi wydaje, ale krwią Chrystusa umocnij serce twoje, pożywając ten chleb jako duchowy i rozwesel oblicze twej duszy (katecheza Cyryla Jerozolimskiego 315–386).
Warto przypomnieć słowa mnicha z Corbie, Ratramnusa (zm. 868): Chrystus jest przyjmowany jak rzeczywiście obecny w sakramencie, ale przyjmowany w sensie duchowym, a nie jako rzeczywistość fizykalna. Jego osoba uległa z czasem zapomnieniu, a pisma zostały przypisane Janowi Szkotowi Eriugenie i potępione na synodzie w Vercelli w 1050 r.
Eucharystia to ciągła ofiara Jezusa. Jezus bez przerwy zbawia ludzi, tzn. dostarcza aktu miłości, który starcza na zbliżanie się nieczystych dusz do Boga (w modelu konceptualnym ofiara Eucharystyczna Jezusa powoduje, że dusza zbliża się po promieniu do Boga, czuje Jego coraz większe „ciepło” (żar miłości) i przez to staje się bardziej szczęśliwa.
Po wieczerzy Jezus z trzema uczniami udaje się do ogrodu Getsemani. Uczniowie szukają odpoczynku. Zła nowina o zdradzie Judasza rozmywa się w wieczornej ciszy. Została refleksja: jak on mógł?
[1] Być może Łukasz był uczniem Pawła. Podana informacja pochodzi z tego samego źródła. Opis Pawłowy z Pierwszego Listu do Koryntian, napisanego w Efezie ok. 56 roku, jest najstarszy. Opis Ewangelii Marka powstał ok. ośmiu lat później.
[2] Transsubstancja (przeistoczenie) opłatka ogłoszona została przez papieża Innocentego III w roku 1215.
