Jésus a été capturé. Les étudiants dispersés. Il dissemblables. Leur maître, qui a fait tant de miracles, il ne peut pas se défendre. Il est difficile de prendre mes marques tout. Les élèves ne sont pas trompés? Non, cela est impossible. Il était pour eux comme crédible. Le Suprême Conseil veut accuser et condamner Jésus. Il est préférable de sacrifier que de perdre les pères de la religion. Les chefs des prêtres et les enseignants des écrits de mutuellement absoudre, de traduire et propre. Ils ont dû faire un choix contraire à leur science. Ils sont conscients de cela. Dieu est leur témoignage, qu’ils veulent bien fait. Les prêtres demandent à Jésus: si tu es le Christ, le Fils de Dieu (Matthieu 26:63). Il admet ouvertement: Tu l’as dit (Matthieu 26:64). Cependant, le conditionnement continue: je vous le déclare, vous verrez désormais le Fils de l’homme assis à la droite de la puissance de Dieu, et venant sur les nuées du ciel (Matthieu 26:64). Non veut vraiment renoncer à leur propre identité humaine vivante. Octroi, cependant, à prorokowanego Messie lui donne un laissez-passer pour les victimes choisies. Et ce qui se passe. Il est tombé verdict : Il mérite la mort. (Matthieu 26:66). L’apôtre Pierre est dévastée. Son maître lui-même à la mort, il ne se défend pas, ne se battent pas pour sa vie. Aucune aide. Peter se sent même trahi par son Maître. Sont soumis à leur désespoir et lui refuser à trois reprises: Je ne connais pas cet homme (Matthieu 26:72). Coq qui chante lui rappelait les paroles de Jésus: Avant que le coq chante, tu me renieras trois fois. Et étant sorti, il pleura amèrement (Matthieu 26:75). Ile éclate en sanglots. Drame et le désespoir.
Jésus a été condamné et remis au gouverneur romain Ponce Pilate. Matthieu avait été témoin des événements. Il savait une prophétie de Jérémie[1]. Selon son point de vue et les concepts littéraires présentés derniers moments de Judas (Matthieu 27:3–10).
L’atmosphère du drame, l’injustice également accordée à Judas. Il voulait aussi quelque chose de différent. Il rêvait de, peut-être, une bonne position ministérielle. Il a également omis de Jésus. Où sont le triomphe promise, où le roi, où la liberté promise du peuple juif? Judas était convaincu que Jésus était innocent face avec des soldats romains. Aucun de ces marasme après leur départ. Il a disparu, comme ils le voulaient fit battre de verges, ou jeter de la ville. Oui, il a trahi Jésus, mais il pense que cela permettra d’accélérer son triomphe. Maintenant, tout pris dans la tête. Jésus est condamné. Il n’y a aucune indication qu’ils vont défendre. Il pensait – Dieu, ce que je dois mettre mon. Judas se repentit et confessa: J’ai péché en livrant le sang innocent (Matthieu 27:4). Aux yeux de Dieu, il était déjà pénitent. La confession du péché et de tristesse pour son acte (le péché) lui a donné une chance au salut. Il se tourna 30 srebników et le désespoir de son se pendre. Judas ne savait pas que Dieu peut lui pardonner pour trahison et que l’amour de Dieu est plus grand que le pire du péché humain.
La sentence de Jésus à la dignité du roi provoque en même temps son silence. Jésus ne répond pas à une question. Pilate gagne respect pour Jésus. Il voit en lui une personnalité extraordinaire. Peu de gens comprennent, mais estime que cela est à propos de la jalousie et de différends politiques et religieux juifs. Il ne voit aucune culpabilité en lui. Il veut lui donner une chance, rappelant la vieille coutume de libérer un prisonnier de Pâque. Les gens, cependant, choisissent Barabbas. Pilate est impuissant. En fin de compte, il n’a pas son truc. Communiqués Barabbas et Jésus semble être crucifié.
Une condamnation commence le deuxième acte de la Passion de Jésus. Il devient la risée de beaucoup. Y at-il des ennuis pire comme le ridicule, le harcèlement et moqueur? Le roi se tenait devant Pilate – les soldats lui ont fait la risée. Pilate respectée la dignité de Jésus – les soldats se moquaient de lui. La Passion de Jésus intensifie. Maintenant, tout ce qui lui arrive et autour de lui devient un drame surhumaine. Traverser la route pleine d’angoisse et d’événements dramatiques. Matthieu sauve lecteurs et ne donne pas ses détails. Ils l’ont fait les autres évangélistes. Jésus a été accroché sur un enjeu comme le pire méchant et scélérat. Même après la mort d’un grand nombre l’a maudit.
La mort de Jésus était un monodrame de la plus haute expression. Jésus, incroyablement solitaire et abandonnée, retourne à son père, en disant: Eli, Eli lama sabachthani [2] (Matthieu 27:46). Ce sont les paroles du psaume, qui donnent un moment rang solennelle. Scène et ces paroles révèlent le mystère (secret) de la nomination du Fils de l’homme à la gloire du Père. Il peut être lu ironiquement (par la négation): O Dieu, tu as ne m’a pas quitté. Pourquoi l’Église ne célèbre pas particulièrement cet événement sublime?! Eh bien, l’annonce trop tôt de Jésus le Roi – à la naissance (Dieu est né, les pouvoirs tremblent – carol). La vérité est différente. Il est devenu une loi exploitation complet, en d’autres termes – Dieu, il était seulement sur la croix.
Matthieu tente de décrire les derniers moments de Jésus. Il peint un tableau complet des caractères: il y eut des ténèbres sur toute la terre (Matthieu 27:45); le voile du temple se déchira en deux, du haut en bas; la terre trembla, les rochers se fendirent (Mt 27:52). Il a appliqué le traitement appelé anticipation littéraire: les sépulcres s’ouvrirent, et plusieurs corps des saints qui étaient morts ressuscitèrent. Étant sortis des sépulcres, après la résurrection de Jésus, ils entrèrent dans la ville sainte, et apparurent à un grand nombre de personnes (Matthieu 27:52–53). Anticipation doit être lu comme un signe avant-coureur d’événements ultérieurs qui auront lieu à la fin du monde.
Après la mort de Jésus, un disciple Joseph d’Arimathie est allé à Pilate et demanda son corps. Jésus est enterré dans le jardin un sépulcre neuf, jamais homme n’a encore posés (Jean 19:41). Avant la tombe se trouvait un garde romaine. On craignait l’accomplissement de la prophétie de la résurrection. Si grave a été scellé.
Nous devons comprendre clairement que le sort du corps de Jésus est inconnue à ce jour. La théorie est beaucoup. La chose importante est que Jésus n’a pas ressuscité des morts (n’a pas augmenté de la tombe), mais est ressuscité des morts, qui est libéré comme l’essence de la vie davantage. La mort était le seul moment de la transition de la vie physique à vivre purement spirituelle. Âme se détacha du corps. Le corps physique est mort. L’âme est intacte. Jésus n’a pas été vu physiquement, mais dans son esprit (névrotique). Pour voir Jésus, il fallait avoir foi en eux-mêmes [3].
Eglise suggère que Jésus a manifesté dans la chair glorieuse. Cite le verset dans lequel Jésus avait donné son pain et de poisson, et de manger en présence des étudiants. Par la porte, cependant, il a passé comme un être spirituel. Un corps glorieux doit donc avoir des propriétés remarquables. Sur les traces de la passion (peut-être de transfert photographique de preuves du corps humain). Il semble que ces descriptions ont été créés pour le bénéfice des fidèles croient à propos de la résurrection de Jésus.
Les gens hostiles pourraient miner la résurrection de Jésus. Ils peuvent aussi avoir une réclamation à filozoteizm que ce thème se contredit. Il est difficile de faire fonctionner la raison, quand un grand nombre de faits semble être illusoire, merveilleux, basée sur la foi. Est la raison pour laquelle il ne devrait pas, à ce stade abandonner. Est-il pas fait valoir contre la résurrection?
S’il vous plaît noter que la résurrection est apparu événements miraculeux, mais ils ne concernent pas la question, mais le monde spirituel. Ainsi, Dieu n’a pas eu à briser un de leurs droits. Au contraire, il a révélé le mystère de l’existence humaine avenir. Résurrection attend chaque être humain. Dans l’espoir de la vie éternelle.
Du point de vue de la résurrection émerge le concept d’une vocation divine et le rôle de Jésus. Il effectue de nombreux desseins de Dieu. De toutes les émissions d’abord ce que l’homme est, ce qu’il peut et ce qui peut être. Jésus a racheté les péchés de Son sacrifice. Par le ministère constante à chaque messe, rachète la culpabilité de ceux qui souhaitent le faire. Il a renforcé la relation entre Dieu et l’homme. Il a amené les gens à le Créateur.
Seuls les aveugles ne remarquent pas que dans le monde quelque chose est arrivé. Quelque chose dont on ne revient pas. Toutefois, s’il vous plaît prendre un regard sur les fruits de cet événement. Mon évaluation est triste. Se plaindre congé pour une autre fois. Je crains, cependant, que Dieu ne peut pas donner aux gens une nouvelle chance. Toutes les prédictions allégoriques destinées à de nouveaux développements. Aura des pleurs et des grincements de dents. Ce que nous voyons secoue le ciel. L’amour fraternel expire. Dieu est écarté de la vie humaine. Seigneur, où nous allons (com. Jean 13 :36 ..).
[1] Ils ont pris trente srebników, le paiement de cette a été évalué fils d’Israël. Et ils les ont données pour le champ du potier, comme le Seigneur me l’a commandé (Matthieu 27:9–10; co. 18:2, Jérémie, 19:1–11, 32:6–15).
[2] Mon Dieu, mon Dieu, pourquoi ont-tu abandonné !
[3] Vous pouvez répondre à la déclaration que la résurrection ne doit pas être comprise comme purement spirituelle.
Tłumaczenie
Jezus został pojmany. Uczniowie rozproszyli się. To niepodobne. Ich Mistrz, który zdziałał tyle cudów, nie potrafi sam siebie obronić. Trudno poukładać sobie to wszystko. Czy uczniowie nie zostali oszukani? Nie, to niemożliwe. On był dla nich tak wiarygodny. Najwyższa Rada chce Jezusa oskarżyć i skazać. Lepiej poświęcić jednego, niż stracić religię ojców. Arcykapłani i uczeni w pismach wzajemnie się rozgrzeszają, tłumaczą i oczyszczają. Przyszło im dokonać wyboru niezgodnego z ich nauką. Oni są tego świadomi. Bóg jest ich świadkiem, że chcą dobrze uczynić. Kapłani pytają Jezusa: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży? (Mt 26,63). Teraz Jezus przyznaje już otwarcie: Tak, Ja Nim jestem (Mt 26,64). Kontynuuje jednak warunkując: Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego (Mt 26,64). Nie bardzo chce zrezygnować z własnej tożsamości człowieka żywego. Przyznanie się jednak do prorokowanego Mesjasza daje mu glejt do wybranej Ofiary. Tak też się dzieje. Pada wyrok: Winien jest śmierci (Mt 26,66). Apostoł Piotr jest zdruzgotany. Jego Mistrz sam zmierza ku śmierci, nie broni się, nie walczy o życie. Znikąd pomocy. Piotr czuje się wręcz zdradzony przez swego Nauczyciela. Poddaje się w swojej rozpaczy i trzykrotnie się Go zapiera: Nie znam tego człowieka (Mt 26,72). Kogut piejący przypomina mu słowa Jezusa: Zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz (Mt 26,75). Wybucha płaczem. Dramat i rozpacz.
Jezus został skazany i przekazany w ręce namiestnika rzymskiego Poncjusza Piłata. Ewangelista Mateusz był świadkiem wydarzeń. Znał też proroctwo Jeremiasza[1]. Według swojego oglądu i koncepcji literackiej przedstawił ostatnie chwile Judasza (Mt 27,3–10).
Atmosfera dramatu, niesprawiedliwości udzieliła się również Judaszowi. On także oczekiwał czegoś innego. Marzył, być może, o dobrym stanowisku ministerialnym. On również zawiódł się na Jezusie. Gdzie obiecany tryumf, gdzie król, gdzie obiecana wolność narodu żydowskiego? Judasz był przekonany, że niewinny Jezus poradzi sobie z rzymskimi żołnierzami. Nie z takich tarapatów przecież wychodził. Znikał, jak chciano Go ubiczować, lub wyrzucić z miasta. Tak, zdradził Jezusa, ale myślał, że to przyspieszy Jego tryumf. Teraz wszystko wzięło w łeb. Jezus jest skazany. Nic nie wskazuje na to, że się obroni. Myślał, – Boże, do czego ja się przyłożyłem. Judasz opamiętał się i wyznał: Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną (Mt 27,4). W oczach Boga był już pokutnikiem. Wyznanie grzechu i żal za swój uczynek (grzech) dawał mu szanse na zbawienie. Zwrócił 30 srebników i w rozpaczy swej powiesił się. Judasz nie wiedział, że Bóg może mu wybaczyć zdradę oraz że Miłość Boga jest większa od najgorszego ludzkiego grzechu.
Przyznanie się Jezusa do godności króla powoduje zarazem Jego zamilknięcie. Jezus nie odpowiada Piłatowi na żadne pytanie. Piłat nabiera szacunku do Jezusa. Dostrzega w Nim niezwykłą osobowość. Niewiele rozumie, ale czuje, że chodzi tu o zawiść i żydowskie spory polityczno-religijne. Nie widzi w Nim winy. Pragnie dać Mu szansę, przywołując stary zwyczaj uwalniania więźnia z okazji Paschy. Lud jednak wybiera Barabasza. Piłat jest bezradny. W końcu to nie jego rzecz. Uwalnia Barabasza, a Jezusa wydaje na ukrzyżowanie.
Wydanie wyroku skazującego uruchamia drugi akt męki Jezusa. Staje się On pośmiewiskiem wielu. Czy istnieją gorsze przykrości jak kpiny, szykany i naigrywanie się? Przed Piłatem stał Król – żołnierze zrobili z Niego pośmiewisko. Piłat uszanował godność Jezusa – żołnierze naigrywali się z Niego. Męka Jezusa potęguje się. Teraz wszystko, co się dzieje z Nim i wokół Niego staje się nadludzkim dramatem. Droga krzyżowa pełna udręki i dramatycznych wydarzeń. Mateusz oszczędza czytelników i nie podaje jej szczegółów. Zrobili to inni ewangeliści. Jezus został powieszony na palu, jak najgorszy złoczyńca i łajdak. Nawet po śmierci wielu Go przeklinało.
W historii Starego Testamentu wiele jest opisów nadzwyczajnych ingerencji Boga-Ojca, gdy był proszony o świadectwo przez proroków (Abraham, Eliasz,…), czy innych nazirejczyków. Teraz Żydzi widzą, że Bóg-Ojciec nie pomógł domniemanemu swojemu Synowi. Czy to nie jest najlepszy dowód, że Jezus był fałszywym mesjaszem, prorokiem i Synem Bożym? Tak wielu sądziło, ale krótko. Niepokoiła, ale i intrygowała ich zapowiedź Jezusa o swoim zmartwychwstaniu.
Sama śmierć Jezusa była monodramem o najwyższej ekspresji. Jezus, niesamowicie samotny i opuszczony, zwraca się do Ojca swojego słowami: Eli, Eli lema sabachthani [2] (Mt 27,46). Są to słowa psalmu, które nadają chwili uroczystą rangę. Scena i słowa te ukazują misterium (tajemnicę) powołania Syna Człowieczego do Chwały Ojca. Można ją odczytać przewrotnie (przez negację): Boże, Tyś mnie nie opuścił. Dlaczego Kościół nie świętuje szczególnie tego wzniosłego wydarzenia?! No cóż, za wcześnie ogłoszono Jezusa Królem – przy urodzeniu (Bóg się rodzi, moc truchleje – kolęda). Prawda jest inna. Jezus stał się pełnym Aktem działającym, inaczej mówiąc – Bogiem, dopiero na krzyżu.
Mateusz próbuje opisać ostatnie chwile Jezusa. Maluje obraz pełen znaków: mrok ogarnął całą ziemię (Mt 27,45); zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać (Mt 27,52). Zastosował on zabieg literacki zwany antycypacją: Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli oni do miasta Świętego i ukazali się wielu (Mt 27,52–53). Antycypację należy odczytywać jako zwiastun późniejszych wydarzeń, jakie będą miały miejsce przy końcu Świata.
Po śmierci Jezusa, uczeń Józef z Arymatei udał się do Piłata i poprosił o Jego ciało. Jezus zostaje pochowany w ogrodzie w nowym grobie, w którym jeszcze nie złożono nikogo (J 19,41). Przed grobem stanęła straż rzymska. Obawiano się spełnienia się przepowiedni zmartwychwstania. Grób został więc opieczętowany.
Trzeba wyraźnie zdać sobie sprawę, że los ciała Jezusa nie jest znany do dnia dzisiejszego. Teorii jest wiele. Ważne jednak jest to, że Jezus nie zmartwychpowstał (nie wstał z grobu), ale zmartwychwstał, to znaczy ukazał się jako Istota dalej żyjąca. Śmierć była jedynie momentem przechodzenia z życia cielesnego do życia czysto duchowego. Dusza oderwała się od ciała. Umarło ciało fizyczne. Dusza została nietknięta. Jezus nie był widziany fizycznie, ale oczyma duszy (neurotycznie). Aby zobaczyć Jezusa trzeba było mieć w sobie wiarę[3].
Kościół sugeruje, że Jezus objawił się w ciele chwalebnym. Powołuje się na werset, w którym Jezus kazał podać sobie chleb i rybę, po czym jadł w obecności uczniów. Przez drzwi jednak przechodził jako istota duchowa. Ciało chwalebne musi więc mieć niezwykłe właściwości. Na nim zachowały się ślady męki (być może fotograficzne przeniesienie śladów z ciała ludzkiego). Wydaje się, że opisy te powstały na użytek przekonania wiernych o zmartwychwstaniu Jezusa.
Osoby nieżyczliwe mogą podważać zmartwychwstanie Jezusa. Mogą też mieć pretensje do filozoteizmu, że w tym temacie sam sobie zaprzecza. Trudno tu operować rozumem, kiedy wiele faktów wydaje się iluzorycznych, cudownych, bazujących na wierze. Czy rozum nie powinien w tym momencie poddać się. Czy to nie świadczy przeciwko zmartwychwstaniu?
Proszę zauważyć, że wraz ze zmartwychwstaniem pojawiły się zdarzenia cudowne, ale nie dotyczyły one materii, ale świata duchowego. Bóg nie musiał więc łamać żadnych ze swoich praw. Przeciwnie, ukazał tajemnicę ludzkiej, przyszłej egzystencji. Zmartwychwstanie czeka każdego człowieka. W tym nadzieja na życie wieczne.
Z perspektywy zmartwychwstania wyłania się koncepcja Bożego powołania i roli Jezusa. On spełnia wiele zamysłów Boga. Przede wszystkim pokazuje kim jest człowiek, na co go stać i kim może być. Jezus odkupił grzechy swoją Ofiarą. Przez stałą posługę, na każdej Mszy, odkupuje winy tych, którzy tego pragną. Wzmocnił relację między Bogiem a człowiekiem. Przybliżył ludziom Stwórcę.
Tylko ślepi nie zauważają, że w świecie coś się wydarzyło. Coś, od czego nie ma powrotu. Proszę jednak spojrzeć na owoce tego wydarzenia. Moja ocena jest smutna. Narzekanie zostawiam na inny czas. Boję się jednak, że Bóg może nie dać ludziom nowej szansy. Wszystkie przepowiednie alegoryczne zmierzają do nowych wydarzeń. Będzie płacz i zgrzytanie zębów. To, czego jesteśmy świadkami wstrząsa niebo. Miłość braterska wygasa. Bóg jest odsuwany z ludzkiego życia. Panie, dokąd zmierzamy (por. J 13,36).
[1] Wzieli trzydzieści srebników, zapłatę za Tego, którego oszacowali synowie Izraela. I dali je za Pole Garncarza, jak mi Pan rozkazał (Mt 27,9−10; por. Jr 18,2n; 19,1−11; 32,6−15).
[2] Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił.
[3] Można spotkać się ze stwierdzeniem, że zmartwychwstania nie powinno się rozumieć w sensie czysto duchowym.
