En approchant de la Dernière Cène. Marc décrit Préparatifs du repas pascal (Marc 14:12–16). Il écrit à propos de la façon dont Jésus envoya deux disciples avec la commande: Allez à la ville; vous rencontrerez un homme portant une cruche d’eau, suivez-le (Marc 14:13); Et il vous montrera une grande chambre haute, meublée et toute prête (Marc 14:15). L’information est tout à fait inhabituel. Chez les femmes de l’Est de porter l’eau, et non les hommes. Marc lie souper avec les rites de la Pâque juive. L’évangéliste Jean donne une différente chronologie des événements. Marc souligne que Jésus connaît l’avenir en détail. Cette scène est de montrer la possibilité de Jésus surnaturel. Pour le public contemporain, peut-être il a été nécessaire. Aujourd’hui, il est difficile de croire que Jésus a montré hors de leur capacité surnaturelle. Cette scène est historiquement discutable. Ceci est illustré, et il est pas un dossier factuel.
Cène est une fête. Peut-être que Jésus a utilisé la fête de la Pâque, la délivrance miraculeuse de l’Egypte (Exode 12:1–14). Pendant le repas, il anticipe sa mort cruelle, plaçant leur vie sur la victime dans un acte de pur amour. Il a utilisé le rituel de la Pâque juive, qui prévoit, entre autres, de manger du pain sans levain et quadruple boire le vin contenu dans le calice. Jésus rompt le pain a parlé les mots: Prenez, ceci est mon corps (Marc 14:22). Ensuite, ramasser une coupe de vin, il déclare: Ceci est mon sang, le sang de l’alliance, qui est répandu pour plusieurs (Marc 14:24). En sémitique: pour beaucoup, on veut dire pour tous. Ce signe Jésus se réfère à l’alliance au Sinaï, où Moïse répandit le sang d’animaux sacrifiés le peuple d’Israël se sont réunis autour de lui (Exode 24). Cet événement est considéré comme l’institution de l’Eucharistie. En vue de cet événement, alors quel est l’Eucharistie? Avec le même événement que vous pourriez dire qui est un signe de l’alliance entre Jésus et son peuple. Un personnage similaire est baptisé. Alors, quelle est la différence? Hérauts de Baptême appartiennent au peuple de Dieu. Avec l’acte du baptême tous les péchés sont pardonnés. Les baptisés commence une nouvelle vie. L’Eucharistie est le mémorial de la Cène du Seigneur. Comme l’écrit Luc: faites ceci en mémoire de moi (Luc 22:19). Devient plus tard un caractère dynamique. Bon va générer efficace. Il sera renouvelé et sera un élément permanent des réunions liturgiques. Il devient la base de la vie de l’Eglise-Corps du Christ. Avec le consentement de Dieu (par le pouvoirs) sera inclus dans la pièce la plus importante de la messe – Soulever, ou re exaltation sans effusion de sang de Jésus à la gloire du Père. L’Eucharistie prendre un caractère particulier. Le sang du Christ qui sera versé pour la rémission des péchés (Matthieu 26:28; Marc 10:45). Ce sera un sacrement, un signe du corps et le sang de Jésus. D’autres actions de l’Église (la quatrième Concile de Latran en 1215 r.) Ira vers la création du corps réel Eucharistie et le sang de Jésus (transsubstancja). Pour preuve de la justesse de miracles eucharistiques qu’ils montrent, au cours de laquelle apparaît dans le sang humain (groupe AB). Cet abus.
L’Eglise catholique souligne la présence réelle du Corps et du Sang du Christ dans le Sacrement (c’est-à-dire en signe) pain et du vin. Remarque “en signe” explique l’essence du phénomène. Évitez aussi une magie universelle du sacrement (J. Ratzinger).
Tłumaczenie
Zbliża się Ostatnia Wieczerza. Marek opisuje Przygotowanie do Paschy (Mk 14,12–16). Pisze o tym, jak Jezus posyła dwóch uczniów z poleceniem: Idźcie do miasta, a spotka was człowiek, niosący dzban wody. Idźcie za nim (Mk 14,13); On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową (Mk 14,15). Informacja jest dość nietypowa. Na Wschodzie to kobiety noszą wodę, a nie mężczyźni. Marek wiąże wieczerzę z obrzędami żydowskiego święta Paschy. Ewangelista Jan podaje odmienną chronologię wydarzeń. Marek podkreśla, że Jezus zna przyszłość w najdrobniejszych szczegółach. Scena ta służy do pokazania możliwości nadprzyrodzonych Jezusa. Dla ówczesnych odbiorców, być może była ona potrzebna. Dzisiaj trudno uwierzyć, aby Jezus popisywał się swoją nadprzyrodzoną zdolnością. Scena ta jest historycznie wątpliwa. Jest ona zobrazowana, a nie jest faktograficznym zapisem.
Wieczerza ma charakter odświętny. Być może Jezus wykorzystał święto Paschy, cudownego wyzwolenia z Egiptu (Wj 12,1–14). Podczas tego posiłku antycypował swoją okrutną śmierć, składając swoje życie na ofiarę w akcie czystej miłości. Wykorzystał żydowski rytuał paschalny, który przewidywał m. in. spożywanie chlebów przaśnych oraz czterokrotne napicie się wina zawartego w kielichu. Jezus łamiąc chleb wypowiada słowa: Bierzcie, to jest Ciało moje (Mk 14,22). Następnie, biorąc do ręki kielich z winem, oświadcza: To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana (Mk 14,24). W języku semickim: za wielu, znaczy za wszystkich. Tym znakiem Jezus odsyła do przymierza na Synaju, gdzie Mojżesz pokropił krwią zwierząt ofiarnych lud Izraela skupiony wokół niego (Wj 24). Zdarzenie to określane jest jako ustanowienie Eucharystii. Wobec tego zdarzenia, czym jest więc Eucharystia? Z samego zdarzenia można powiedzieć, że jest znakiem przymierza pomiędzy Jezusem a Jego ludem. Podobny charakter ma chrzest. Jaka jest więc między nimi różnica? Chrzest zwiastuje przynależność do ludu Bożego. Wraz z aktem chrztu odpuszczone zostają wszystkie grzechy. Człowiek ochrzczony zaczyna nowe życie. Eucharystia jest pamiątką Wieczerzy Pańskiej. Jak napisze Łukasz: To czyńcie na moją pamiątkę (Łk 22,19). Później nabierze charakteru dynamicznego. Będzie generować Dobro skuteczne. Będzie się odnawiać i będzie stałym elementem spotkań liturgicznych. Stanie się podstawą życia Kościoła-Ciała Chrystusa. Za przyzwoleniem Boga (przez dane plenipotencje) będzie włączona do najważniejszego fragmentu Mszy – Podniesienia, czyli ponownego, bezkrwawego wywyższenia Jezusa do chwały Ojca. Eucharystia nabierze szczególnego znaku. Krew Chrystusa będzie bowiem wylana na odpuszczenie grzechów (Mt 26,28; Mk 10,45). Będzie sakramentem, czyli znakiem ciała i krwi Jezusa. Późniejsze działania Kościoła (sobór laterański IV 1215 r.) pójdą w kierunku ustanowienia w Eucharystii faktycznego ciała i krwi Jezusa (transsubstancja). Za dowód swojej słuszności wskazują cuda eucharystyczne, podczas których ukazuje się krew ludzka (grupa AB). To nadużycie.
Kościół katolicki wskazuje realną obecność Ciała i Krwi Pańskiej w sakramencie (czyli w znaku) chleba i wina. Uwaga «w znaku» wyjaśnia istotę zjawiska. Unika się też pewnej powszechnej magiczności sakramentu (J. Ratzinger).
