La plaquette (communion) est un signe de l’administration du Ressuscité dans le sens de la mystique qui est devenu un esprit vivifiant (1 Cor 15:45). Traitement de la communion (substances de plaquettes) que le corps réel du Christ est une mauvaise compréhension de la notion de sacrement, qui est le signe (superposée sur le contenu visible de la substance du sacrement). La substance est seulement un transporteur du sacrement contenu. Il est pas sacrée, mais son contenu.

          Miracles Eucharistiques de l’Eucharistie confirment les personnages, pas la réalité du vrai corps et le sang de Jésus-Christ. Si le test sanguin montre les merveilles de groupe sanguin AB Jésus Eucharistie, vous devriez recevoir les résultats des tests comme un «miracle de la marque» et non pas de sang réelle de Jésus.

          L’Eglise catholique donne Eucharistie valeur mystique, et à juste titre. L’Eglise protestante est traitée seulement comme un souvenir d’un souper d’adieu: faites ceci en mémoire de moi (Lc 22,19; 1 Cor 11:25.). Protestants voient dans l’Eucharistie seulement un banquet fraternel.

          La célébration eucharistique est autre chose qu’un simple repas (agapè): nous avons tous été abreuvés d’un seul Esprit (1 Corinthiens 12:13). Le sacrifice de la messe ne soit pas compris par le Magistère de l’Église en tant qu’entité distincte, distincte de l’heure du sacrifice du Christ fait sur l’autel de la croix, mais une re-présentation et la participation dans ce dernier sacrifice du Christ et le sacrifice de l’Eucharistie sont un unique sacrifice (Le Catéchisme de l’Église Catholique 1,367). Le monde a besoin en permanence réparation pour les péchés actuels. Au cours de chaque messe, il y a l’action salvifique de Jésus. La pleine participation à la Messe est la participation des fidèles à la passion du Christ crucifié et l’unification de la mort de Jésus dans son œuvre de salut: En effet, si nous sommes devenus une même plante avec lui par la conformité à sa mort, nous le serons aussi par la conformité à sa résurrection (Rom 6,5). L’Eucharistie est considérée comme la plus importante manifestation de l’œuvre de Dieu qui se fait par le Christ et l’Eglise dans le monde (com. Le Catéchisme de l’Église Catholique 1325). En outre la libération du péché apporte la résurrection.

          Médiéval, concept traditionnel de la transsubstantiation [1] (transformation) du pain et du vin dans le Corps et le Sang du Christ doit être portée seulement à l’histoire de la tradition de l’Eglise: Conseillé de cela et plein de foi inébranlable que ce qui semble être le pain est pas de pain, si une telle impression de vous donner un avant-goût, mais le corps du Christ, et ce qui semble être le vin est pas du vin, quoique si goût paraît-il, mais le sang Christ, pour raffermir ton cœur, de partager le pain comme un spirituel et encourager le visage de votre âme (catéchèse de Cyrille de Jérusalem 315–386).

          Il est utile de rappeler les mots de moine de Corbie, Ratramnusa (868 d.): Le Christ est considéré comme réellement présent dans le sacrement, mais prise dans un sens spirituel, et non comme la réalité physique. Sa personne a finalement été oublié, et les lettres ont été attribués à Jean Scot Eriugenie et condamné au Synode de Vercelli à 1050.

          Il est difficile d’accepter les paroles du Pape Paul VI: Après la réussite de formes de transsubstantiation du pain et du vin sans aucun doute prendre un sens nouveau et de nouvelles tâches, comme ils ne sont plus commune pain et boive commune, mais un signe des choses sacrées et un signe de la nourriture spirituelle sont; mais pourquoi ils prennent un nouveau sens et une nouvelle fin, qu’ils contiennent une nouvelle «réalité» dont il appeler à juste titre ontologique. Sous mentionné parce que les personnages ne réside pas plus ce qu’elle était avant, mais tout à fait différente, et pas seulement en raison de la conviction de la foi de l’Eglise, mais en fait, depuis la transformation de la substance, ou la substance du pain et du vin en corps et sang du Christ quelque chose , est plus rien du pain et du vin en dehors des mêmes personnages, dans laquelle le Christ est tout et nieuszczuplony, dans sa «réalité» physique, présente même le corps, mais pas de la même façon le corps est placé dans l’espace (Mysterium Fidei, le 3 Septembre 1965.).

          L’Eucharistie est un sacrifice de Jésus continue. Christ nous sauve tout le temps, à savoir. Il fournit l’acte d’amour. Son amour est suffisant pour l’approche de nos âmes impures à Dieu (dans le modèle sacrifice eucharistique conceptuelle de Jésus signifie que nous approchons le rayon à Dieu, nous nous sentons sa «chaleur» de plus en plus – la chaleur de l’amour, et par ce que nous sommes plus heureux).

Tłumaczenie

       Opłatek (komunia) jest znakiem Ciała Zmartwychwstałego w sensie mistycznym, który stał się duchem ożywiającym   (1 Kor 15,45). Traktowanie komunii (substancji opłatka) jako realnego Ciała Chrystusa jest niezrozumieniem pojęcia sakramentu, który jest znakiem (nałożoną treścią na widoczną substancję sakramentu). Substancja jest tylko nośnikiem treści sakramentu. Nie ona stanowi sacrum, lecz jej treść.

          Cuda eucharystyczne potwierdzają w Eucharystii znaki, a nie rzeczywistość prawdziwego ciała czy krwi Jezusa Chrystusa. Jeżeli badana krew z cudów eucharystycznych wykazuje grupę AB krwi Jezusa, to należy odbierać wyniki badań jako «cud znaku», a nie rzeczywistej krwi Jezusa.       

           Kościół katolicki nadaje Eucharystii wartość mistyczną, i słusznie. Kościół protestancki traktuje jedynie jako pamiątkę pożegnalnej wieczerzy: to czyńcie na moją pamiątkę (Łk 22,19; por. 1 Kor 11,25). Protestanci widzą w Eucharystii jedynie ucztę braterską.

          Uczta eucharystyczna jest czymś innym niż zwykła wieczerza (agapé): wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem (1 Kor 12,13). Ofiara mszy nie jest rozumiana przez Magisterium Kościoła jako osobna, odrębna od ofiary Chrystusa dokonanej raz na ołtarzu krzyża, lecz jest uobecnieniem i uczestnictwem w tej ostatniej: Ofiara Chrystusa i ofiara eucharystii są jedną ofiarą (KKK 1367). Świat stale potrzebuje zadośćuczynienia za bieżące grzechy.

          Podczas każdej Mszy ponawia się zbawcze działanie Jezusa. Pełne uczestniczenie we Mszy Świętej jest udziałem wiernych w męce Ukrzyżowanego i zjednoczeniem się ze śmiercią Jezusa w Jego Zbawczej roli: Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie (Rz 6,5).  Eucharystia jest uznana za najważniejszy przejaw działania Bożego, które dokonuje się przez Chrystusa i Kościół w świecie (por. KKK 1325). Oprócz  wyzwolenia z grzechów niesie też zmartwychwstanie.

            Średniowieczne, tradycyjne pojęcie transsubstancji[1] (przeistoczenia) chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa należy sprowadzić jedynie do historii tradycji Kościoła: Pouczony o tym i pełen niezachwianej wiary, że to, co się zdaje być chlebem, nie jest chlebem, chociaż takie wrażenie daje smak, lecz ciałem Chrystusa, a co się zdaje być winem, nie jest winem, choć się tak smakowi wydaje, ale krwią Chrystusa, umocnij serce twoje, pożywając ten chleb jako duchowy i rozwesel oblicze twej duszy (katecheza  Cyryla Jerozolimskiego 315–386).

          Warto przypomnieć słowa mnicha z Corbie, Ratramnusa (zm. 868): Chrystus jest przyjmowany jak rzeczywiście obecny w sakramencie, ale przyjmowany w sensie duchowym, a nie jako rzeczywistość fizykalna. Jego osoba uległa z czasem zapomnieniu, a pisma zostały przypisane Janowi Szkotowi Eriugenie i potępione na synodzie w Vercelli w 1050 r.

          Trudno jest przyjąć słowa papieża Pawła VI: Po dokonanym przeistoczeniu postacie chleba i wina nabierają nowego bez wątpienia znaczenia i nowego zadania, ponieważ nie są już pospolitym chlebem i pospolitym napojem, lecz znakiem rzeczy świętej i znakiem duchowego pokarmu; ale dlatego przybierają nowe znaczenie i nowy cel, że zawierają nową “rzeczywistość”, którą słusznie nazywamy ontologiczną. Pod wspomnianymi bowiem postaciami nie kryje się już to, co było przedtem, lecz coś zupełnie innego, a to nie tylko ze względu na przeświadczenie wiary Kościoła, ale w rzeczy samej, ponieważ po przemianie substancji, czyli istoty chleba i wina w ciało i krew Chrystusa, nie pozostaje już nic z chleba i wina poza samymi postaciami, pod którymi przebywa Chrystus cały i nieuszczuplony, w swej fizycznej „rzeczywistości”, obecny nawet ciałem, chociaż nie w ten sam sposób, w jaki ciała są umiejscowione w przestrzeni. (Misterium fidei, 3 września 1965 r.).

          Eucharystia to ciągła ofiara Jezusa. Chrystus nas bez przerwy zbawia, tzn. dostarcza aktu miłości. Jego miłość starcza na zbliżanie się naszych nieczystych dusz do Boga (w modelu konceptualnym ofiara Eucharystyczna Jezusa powoduje, że zbliżamy się po promieniu do Boga, czujemy Jego coraz większe „ciepło” – żar miłości, i przez to jesteśmy bardziej szczęśliwi).