Auteur de la troisième, la plus longue (19 404 mots) de l’Évangile est Luc, un médecin professionnel (Col. 4:14), disciple et compagnon de voyages missionnaires de Paul. Son Évangile est dédiée à quelqu’un du nom de Théophile, qui était sans aucun doute un homme bien connu de son temps. Comme il l’écrit: Plusieurs ayant entrepris de composer un récit des événements qui se sont accomplis parmi nous  (Luc 1:1). Il est significatif qui a été utilisé ici, le mot «histoire» (récit), et pas l’autre. Le récit est la forme littéraire assez lâche. Il implique en soulignant les événements dans un populaire, pas nécessairement vrai. La forme d’expression on permet de développer l’imagination du lecteur. En écrivant des histoires courtes, on peut utiliser et montrer un vocabulaire riche.

          Evangile de Luc devrait être traitée comme un événement d’imagerie autonomes liés aux activités de Jésus. La vérité nécessité historiographique pour extraire du texte et de la confrontation avec d’autres sources historiques. Soyez prudent, car vous pouvez facilement aller mal et être charmé par le message de l’Evangile.

          L’Évangile de Luc est écrit dans le meilleur jeu. Luc est également l’auteur des Actes. Comme il l’écrit, il a mené une enquête très approfondie pour découvrir la vérité sur les œuvres et les paroles de Jésus de Nazareth. Cette connaissance lui a permis de saisir dans sa composition littéraire. Probablement Luc se considère comme “découvert” certains faits (par exemple. Conversion au voleur sur la croix). Ce sont ces découvertes, assez douteuses, il faut soigneusement réexaminés par des méthodes modernes de recherche, herméneutique et exégétique.

          Il faut admettre que Luc est bien adapté au catéchisme, pour encourager la foi, surtout pour les chrétiens provenant du paganisme. Pire encore, lorsque le contenu de l’Evangile est traitée comme une source historique fiable.

          Luc est très religieux et traite la foi comme quelque chose de très sublime, la crainte, quelque chose qui inspire et des ascenseurs. Son Evangile respire expériences spirituelles. Bon nombre des événements décrits dans ce rapport, sur le bien commun existant. Pour développer introduit le Bon Samaritain, le retour du fils prodigue, la conversion de Zachée et d’autres. Luc est la miséricorde chantre du Christ. Largement souligne la miséricorde de Dieu. Jésus de la croix pour pardonner tous ses bourreaux.

          Après le prologue, Luc présente l’histoire de la naissance de Jean. Les contenus sont mélangés faits réels avec leurs propres conceptions de l’auteur. Luc utilise pratiqué le schéma biblique. Femme stérile, Elizabeth personnes âgées (cf .. Sarah, femme d’Abraham, Anna, la mère de Samuel), agréable à Dieu, doit recevoir la grâce spéciale de Dieu, parce que son enfant (Jean) soit béni (rempli du Saint-Esprit, merveilleusement marqué) dans l’utérus mère. Le miracle sera révélé à tous. L’auteur affirme que la puissance de Dieu n’a pas de limites.

          Le prêtre Zacharie, servir dans le temple, a eu une vision (névrotique). Il a vu un ange nommé Gabriel, qui a prédit la naissance de son fils Jean. Luc rentre dans sa conception, pour montrer Zacharias aussi silencieux. Le message de l’ange est assez étrange:  j’ai été envoyé pour te parler, et pour t’annoncer cette bonne nouvelle.  Et voici, tu seras muet … (Luc 1:19–20). La joie de ce fait est assez discutable. Il a expliqué l’ange, Zacharie a été puni pour l’ombre d’un doute, ce qui est avéré au cours d’une conversation avec lui. Il semble que la sanction est disproportionnée par rapport à l’acte. Les doutes ne peuvent être punis, en particulier par Dieu. Il est, peut-être, quelque chose de complètement différent. Mute ne peut pas dire ce qui est arrivé dans le temple. La narration dans l’idée très simple et banale.

Tłumaczenie

         Autorem trzeciej, najdłuższej (19 404 słów) ewangelii jest Łukasz, z zawodu  lekarz (Kol 4,14), uczeń i towarzysz wypraw misyjnych Pawła. Ewangelię dedykuje niejakiemu Teofilowi, który był zapewne jakimś znanym człowiekiem swoich czasów. Jak pisze: Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas (Łk 1,1). Znamienne jest, że użyte zostało tu słowo „opowiadanie” (narracja), a nie inne. Opowiadanie to dosyć luźna forma literacka. Polega na ukazywaniu wydarzeń w sposób popularny, niekoniecznie prawdziwy. Forma wypowiedzi służy do rozwinięcia wyobraźni czytelnika. Pisząc opowiadania, można używać i popisywać się bogatym słownictwem.

          Ewangelię Łukasza należy traktować jako samodzielne obrazowanie zdarzeń  związanych z działalnością Jezusa. Prawdy historiograficzne trzeba wydobywać z tekstu i z konfrontacji z innymi źródłami historycznymi. Należy zachować ostrożność, bo można łatwo pomylić się i ulec czarowi przekazu tej Ewangelii.

          Ewangelia Łukasza napisana jest najlepszą greką. Łukasz jest także autorem Dziejów Apostolskich. Jak sam pisze, przeprowadził bardzo dokładne badania, aby poznać prawdę o dziełach i słowach Jezusa z Nazaretu. Zdobyta wiedza pozwoliła mu ująć ją we własną kompozycję literacką. Prawdopodobnie  Łukasz uważa siebie za „odkrywcę” niektórych faktów (np. nawrócenie się łotra na krzyżu). Właśnie te odkrycia, dosyć wątpliwe, trzeba starannie na nowo rozpatrzyć według współczesnych metod badawczych, hermeneutycznych i egzegetycznych.

          Trzeba przyznać, że Ewangelia Łukasza nadaje się bardzo dobrze do katechizacji, do zachęty w wierze, głównie dla chrześcijan wywodzących się z pogaństwa. Gorzej, gdy treść Ewangelii traktuje się jako wiarygodne źródło historyczne.

          Łukasz jest bardzo religijny i traktuje wiarę jako coś bardzo wzniosłego, nabożnego, coś co uskrzydla i unosi. Jego Ewangelia emanuje przeżyciami duchowymi. Wiele zdarzeń w niej opisanych wskazują o istniejącym powszechnym dobru. Do opracowania wprowadza dobrego Samarytanina, powrót syna marnotrawnego, nawrócenie się Zacheusza i inne. Łukasz jest piewcą łaskawości Chrystusa.  Szeroko podkreśla Boże Miłosierdzie. Jezus z krzyża przebacza wszystkim swoim oprawcom.

          Po prologu, Łukasz przedstawia historię narodzin Jana. W treści pomieszane są fakty rzeczywiste z własnymi koncepcjami autora. Łukasz korzysta z praktykowanego schematu biblijnego. Niepłodna kobieta, Elżbieta w podeszłym wieku (por. z Sarą, żoną Abrahama; Anną, matką Samuela), miła Bogu, dostąpi szczególnej łaski od Boga, ponieważ jej dziecię (Jan) będzie błogosławione (napełnione Duchem Świętym, cudownie naznaczone) jeszcze w łonie matki. Cud będzie ujawniony wszystkim. Autor podkreśla, że potęga Boga nie ma granic.

          Kapłan Zachariasz, służąc w świątyni, miał widzenie (neurotyczne). Zobaczył anioła o imieniu Gabriel, który przepowiedział mu narodzenie syna Jana. Pasowało Łukaszowi, w jego koncepcji,  by pokazać Zachariasza jako niemego. Przekaz anioła jest dość dziwny: I zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę radosną nowinę. A oto będziesz niemy,… (Łk 1,19–20). Radość z tego faktu jest raczej wątpliwa. Jak tłumaczy to anioł, Zachariasz został ukarany za cień wątpliwości, jaki okazał podczas rozmowy z nim. Wydaje się, że kara jest niewspółmierna do uczynku. Wątpliwości nie mogą być karane, zwłaszcza przez Boga. Chodzi tu, prawdopodobnie, o zupełnie coś innego. Niemy nie może opowiadać tego, co faktycznie wydarzyło się w świątyni. Narracja w pomyśle dość prosta i banalna.