Luc présente Visit de Marie à Elisabeth (Luc 1:39–56), mère de Jean. Dans la péricope c’est la fameuse scène: Dès qu’Élisabeth entendit la salutation de Marie, son enfant tressaillit dans son sein, et elle fut remplie du Saint Esprit. Elle s’écria d’une voix forte: Tu es bénie entre les femmes, et le fruit de ton sein est béni (Luc 1:41–42). Je dois admettre que la scène est captivante et littéraire beauté. Luke atteint sa cible. Le texte reconnaît la position spéciale de Marie. Ceci se rapporte à la scène de l’Annonciation. Marie est appelée sainte, ce qui signifie Sa distinction spéciale, comme la Mère du Fils de Dieu – Christ. Béni soit le fruit de ses entrailles. Le message, prétendument historiographique, est enrichie Marian cantique connu comme le Magnificat de Marie. La Péricope change son caractère de la narration sur liturgique. Le Magnificat est structure littéraire libre. Il a été développé sur la base d’un certain nombre de textes de l’Ancien Testament (la note). Pour le lecteur non averti est narrative trompeuse. Le texte lit simplement, il peut inciter la vanité de Marie: Car voici, désormais toutes les générations me diront bienheureuse (Luc 1:48). Bien sûr, ce ne sont pas le point. Luc veut souligner la grandeur de Marie, sa dévotion au Père, et en même anticipation de la gloire plus tard, de la Mère de Jésus.
La prononcer théologique de la péricope est belle et touchante. Il porte sa valeur spirituelle. (Pignon – monastère 1,610 Visitation) pour la cause ont surgi ordres religieux féminins, qui se sont fixé Marie comme patronne; En outre, les événements de visites sont venus en considération les mystères joyeux du rosaire.
Si l’incident ci-dessus a eu lieu dans l’histoire? Scène de la Visitation est décrite uniquement par l’évangéliste Luc (Luc 1:39–45). Il voulait que ce lieu de Dieu parmi les fidèles de l’avenir de l’Église. Marie apporte le Christ à une personne spécifique. Péricopes soulève des doutes quant à la véracité de l’événement. Famille de Jésus et Jean-Baptiste devait être liés et ils sont conscients, quant à lui, Jean l’évangéliste déclare que Jean-Baptiste ne connaissait pas Jésus, Je ne le connaissais pas (Jean 1:33).
Traite de catéchèse catholiques péricope Annonciation et de la Visitation avec un énorme respect, en leur donnant la nature de la réalité. De ces textes, dérive énorme culte de Marie: Voici, je le bénirai désormais toutes les générations (Luc 1:48). Écrivains catholiques essaient de vous convaincre que le salut de Elizabeth and Mary, Jean (au sein de l’ancien) a été libéré du péché originel et rempli de l’Esprit Saint. Incorporer Jean: Dès qu’Élisabeth entendit la salutation de Marie, son enfant tressaillit dans son sein, et elle fut remplie du Saint Esprit (Luc 1:41) est souvent compilé avec la danse de joie le roi David, marchant devant l’arche.
À propos de Jean-Baptiste écrire tous les évangélistes. Luc ajoute les circonstances entourant sa naissance. Révélé est l’avenir Jean, dont le nom a été choisi par Dieu (et donc l’avenir l’attend spécial et des tâches spécifiques). L’auteur présente la deuxième cantique Benedictus (Luc 1:67–80): (lat. Béni soit le Seigneur Dieu d’Israël) Benedictus Dominus Deus Israël, qui est une prière d’action de grâces Zacharie après la naissance de son fils, Jean-Baptiste. Dans le cantique original grec il est construit sur la base d’une phrase, d’un long discours. À la fin accompagné d’un deuxième phrase, visant à décrire l’avenir du nouveau-né Jean. Cantique exalte les actions de Dieu pour mettre fin à l’accomplissement, par la venue du Messie promis: Et toi, petit enfant, tu seras appelé prophète du Très Haut; Car tu marcheras devant la face du Seigneur, pour préparer ses voies (Luc 1:76).
Tłumaczenie
Łukasz przedstawia Nawiedzenie (Łk 1,39–56) Maryi u Elżbiety, matki Jana. W perykopie tej przedstawiona jest słynna scena: Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona» (Łk 1,41–42). Trzeba przyznać, że scena jest porywająca i piękna literacko. Łukasz osiąga swój cel. Tekstem potwierdza szczególne stanowisko Maryi. Nawiązuje tym do sceny Zwiastowania. Maryja nazwana zostaje Błogosławioną, co oznacza szczególne Jej wyróżnienie, jako Matki Syna Bożego – Chrystusa. Błogosławiony jest również owoc Jej łona.
Przekaz, jakoby historiograficzny, jest wzbogacony kantykiem zwanym Magnificatem Maryjnym. Perykopa zmienia swój charakter z narracyjnego na liturgiczny. Magnificat jest swobodną konstrukcją literacką. Opracowany został na podstawie wielu tekstów Starego Testamentu (przypis). Dla niewprawionego czytelnika myląca jest narracja. Tekst odczytywany wprost, może podpowiadać zarozumiałość Maryi: Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia (Łk 1,48). Oczywiście, nie oto chodzi. Łukasz pragnie uwypuklić wielkość Maryi, Jej oddanie Ojcu, a przy tym antycypację późniejszej chwały Matki Jezusa.
Wymowa teologiczna perykopy jest piękna i wzruszająca. Niesie swoją wartość duchową. Za jej przyczyną powstały zakony żeńskie (wizytki –Zakon Nawiedzenia NMP 1610 r.), które obrały sobie Maryję za patronkę; ponadto wydarzenia nawiedzenia weszły do rozważań radosnych tajemnic Różańca.
Czy powyższe zdarzenie miało miejsce w historii? Scena Nawiedzenia opisana została jedynie przez Ewangelistę Łukasza (Łk 1,39–45). Chciał przez nią umiejscowić Boga wśród wiernych przyszłego Kościoła. Maryja przynosi Chrystusa konkretnej osobie. Perykopa budzi wątpliwości, co do prawdziwości zdarzenia. Rodziny Jezusa i Jana Chrzciciela miały być spokrewnione i znane sobie, tymczasem Ewangelista Jan oświadcza, że Jan Chrzciciel nie znał Jezusa: Ja Go przedtem nie znałem (J 1,33).
Katecheza katolicka traktuje perykopy Zwiastowanie i Nawiedzenie z olbrzymią atencją, nadając im charakter realności. Z tych tekstów wywodzi się ogromny kult maryjny: Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia (Łk 1,48). Pisarze katoliccy próbują przekonać, że z chwilą powitania Elżbiety i Maryi, Jan (w łonie tej pierwszej) został uwolniony od grzechu pierworodnego i napełniony Duchem Świętym. Poruszenie Jana: Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę (Łk 1,41) często zestawia się z tańcem radości króla Dawida, idącego przed Arką.
O Janie Chrzcicielu piszą wszyscy ewangeliści. Łukasz dodaje okoliczności towarzyszące jego narodzinom. Objawiona zostaje przyszłość Jana, którego imię zostało wybrane przez Boga (a więc czeka go szczególna przyszłość i szczególne zadania). Autor przedstawia drugi kantyk Benedictus (Łk 1,67–80): Benedíctus Dóminus Deus Israel (łac. Błogosławiony Pan Bóg Izraela), który jest modlitwą dziękczynną Zachariasza po narodzinach jego syna, Jana Chrzciciela. W oryginale greckim kantyk ten zbudowany jest w oparciu o jednozdaniową, długą wypowiedź. Pod koniec dołączono do niego drugie zdanie, mające opisać przyszłość nowo narodzonego Jana. Kantyk wysławia Boże działania, które mają zakończyć się wypełnieniem, przez nadejście obiecanego Mesjasza: A i ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz, bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi (Łk 1,76).
