Luc avait un grand sens de la théologie. Dans son inspiration, il lit la vérité sur Dieu. Dans attributs divins perykopach suivantes, ils sont présentés. Dans la péricope La brebis perdue et retrouvée (Luc 15:1–7) montre dans la parabole du berger (Dieu), qui trouve la brebis perdue, et elle aime énormément. Le berger, avec une autre centaine de moutons à la recherche de celui-ci – perdu. Dieu apporte à des milliards de vie des personnes. Comme vous pouvez le voir, nous réalisons un grand projet visant à mesurer tous les temps. Malgré le grand nombre d’êtres humains, se soucie de tout le monde. Cette préoccupation a une dimension d’engagement personnel. Pour la brebis perdue se concentre sur le grand amour de Dieu. Malgré avoir perdu est le centre de l’attention, il est le protagoniste de l’événement. Quand il est constaté, il devient un sujet d’une grande joie. Comme l’auteur écrit: De même, je vous le dis, il y aura plus de joie dans le ciel pour un seul pécheur qui se repent, que pour quatre-vingt-dix-neuf justes qui n’ont pas besoin de repentance (Luc 15:7). Pour accepter cette injustice apparente, vous devez penser à pas selon la justice humaine, mais selon la Divine Miséricorde. Saints du ciel déjà gagné le cœur de Dieu. Personne ne les a pas recevoir leur joie. Ils ont obtenu ce qu’ils avaient à réaliser. Comme vous pouvez le voir la joie de l’action est supérieure à la joie de la propriété. L’amour est la durée statique. L’amour crée dynamique, il génère (fonctionnelles bon) et est créatrice. Fonctionnelles de la nourriture spirituelle de l’amour sont le monde fonctionne. Sans amour, le monde ne peut pas exister.
Dans la péricope La drachme perdu (Luc 15:8–10) montre de même la joie de retrouver la drachme perdue (sa valeur était la journée de travail égal ou un prix journalier de l’emploi d’un mouton). Il agit pas de dénomination, mais le fait de trouver.
La péricope L’enfant prodigue (Luc 15:11–32) est l’apogée de la pensée de l’auteur quant à la miséricorde de Dieu. Dans la parabole, ils sont dépeints deux frères, un plus jeune, “le fils prodigue”, et l’autre plus âgé, obéissant à la volonté de son père. Généreux père leur partagea son bien et donne le plus jeune fils lui un dû. Il veut la liberté totale. Il veut vivre seulement pour eux-mêmes. Elle utilise de la vie et perd tout son argent : Ne renoncez pas une prostituée, vous ne perdez pas de son héritage (Sir 9,6). Il voulait serrer la vie tout son possible, il voulait en tirer des “poignées”. Entièrement gratuit, devient un esclave – un berger porcs, pour qui le bonheur était d’obtenir quelque chose hors de leur karma. Un homme qui comprend la liberté comme l’arbitraire totale de vivre un mensonge. Le fils prodigue comprendre ce qu’est la vraie liberté. Il était dans la maison de son père était vraiment lent. La conversion et la transformation se produisent à l’intérieur. Cela en soi trouve son chemin de retour à son père. Dans l’interprétation de l’événement biblique est un symbole de la repentance. Le père l’accueille avec joie. Il organise un grand, joyeuse fête. Nous devons célébrer et se réjouir que ton frère que voici était mort et il est revenu à la vie; il était perdu et il est retrouvé (Lc 15,32). Le fils prodigue est l’image d’un homme qui a commis une erreur, mais il est revenu. De même, Dieu réunit ceux qui ont péché et qui souhaitent convertir. Dans ce caractère parabole il est aussi un père aimant. Il est l’amour du père lui dit d’attendre avec l’espoir que son fils était rentré. Dans la parabole qui est ce qui est arrivé. Père, je l’ai péché contre le ciel et contre toi (Luc 15:18). Le fils prodigue est revenu là pour la richesse de son père, mais son amour. Après cette déclaration, tout est pardonné et oublié fils. Les deux tombent dans les bras les uns des autres et de revivre la joie de non-retour vers le passé. Le frère aîné est surpris par la générosité de son père. Il ne voit que l’injustice ici. Il ne voit pas son frère transformation intérieure. Le frère aîné me rappelle ceux qui vivent comme “Le Seigneur Dieu a ordonné,” mais dans son coeur l’envie de ceux qui vivent avec la fantaisie, pas toujours “divine”. Son attitude de la vie dans tous traités comme des esclaves. Ces personnes ont également besoin de se repentir. Ils doivent être convaincus qu’ils ne traversent pas les préceptes du Seigneur est agréable à Dieu. Alors seulement que les vrais fils du Seigneur. Voici, il y a tant d’années que je te sers, sans avoir jamais transgressé tes ordres, et jamais tu ne m’as donné un chevreau pour que je me réjouisse avec mes amis (Luc 15:29). Dans mon premier livre[1] je l’ai écrit: L’homme «froid» d’un candidat est conscient de ses péchés graves. Il est plus facile, cependant, un homme mal à devenir un meilleur, que des années de passion se débarrasser de réflexion ambiguë. Homme «vieux» est quelqu’un malades mentaux, qui prétend être un homme sans plainte. Peut-être que l’été est d’aimer Dieu avec un amour qui est une abomination pour lui, l’amour vient tout, demi-teinte.
[1] Paweł Porębski, La réalité à la lumière de la science, de la philosophie et de la foi, Ed. Jedność, Kielce 2008.
Tłumaczenie
Łukasz miał wielkie wyczucie teologiczne. W swoim natchnieniu odczytywał prawdy o Bogu. W kolejnych perykopach ukazane są boskie atrybuty. W perykopie Zaginiona owca (Łk 15,1–7) pokazuje w przypowieści Pasterza (Boga), który odnajduje zaginioną owcę i cieszy się tym ogromnie. Pasterz, mając sto innych owiec, szuka tej jednej – zaginionej. Bóg powołuje do życia miliardy ludzi. Jak widać realizuje jakiś wielki projekt, na miarę wszechczasów. Mimo wielkiej ilości istot ludzkich, troszczy się o każdego. Troska ta ma wymiar osobistego zaangażowania. Na zaginionej owcy skupia się wielka miłość Boga. Mimo zagubienia się jest w centrum uwagi, jest bohaterem zdarzenia. Kiedy zostaje odnaleziona, staje się podmiotem wielkiej radości. Jak pisze autor: większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia (Łk 15,7). Aby zaakceptować tę pozorną niesprawiedliwość, trzeba myśleć nie według sprawiedliwości ludzkiej, ale według Miłosierdzia Bożego. Święci w niebie zdobyli już serce Boga. Nikt im nie odbiera ich radości. Oni już osiągnęli to, co mieli do osiągnięcia. Jak widać radość z działania jest większa od radości posiadania. Miłość statyczna jest trwaniem. Miłość dynamiczna tworzy, generuje (funkcjonały dobra) i jest twórcza. Funkcjonały miłości są pokarmem duchowym funkcjonowania świata. Bez miłości świat nie może istnieć.
W perykopie Zgubiona drachma (Łk 15,8–10) podobnie pokazana jest radość płynąca z odnalezienia zagubionej drachmy (jej wartość była równa dniówce pracy robotnika lub cenie jednej owcy). Nie chodzi tu o nominał, ale sam fakt odnalezienia.
Perykopa Syn marnotrawny (Łk 15,11–32) stanowi apogeum myśli autora o Miłosierdziu Boga. W przypowieści ukazani są dwaj bracia: jeden młodszy, „syn marnotrawny”, i drugi starszy, posłuszny woli ojca. Wielkoduszny ojciec dzieli majątek i daje młodszemu synowi należną mu część. On pragnie całkowitej wolności. Chce żyć wyłącznie dla siebie. Używa życia i traci cały swój majątek. Nie oddawaj się nierządnicom, abyś nie stracił swego dziedzictwa (Syr 9,6). Chciał on wycisnąć z życia wszystko, co możliwe, chciał czerpać z niego „pełnymi garściami”. Całkowicie wolny, staje się niewolnikiem – pastuchem świń, dla którego szczęściem było otrzymać coś z ich karmy. Człowiek, który rozumie wolność jako całkowitą samowolę, żyje w zakłamaniu. Syn marnotrawny zrozumiał na czym polega prawdziwa wolność. To w domu ojca był naprawdę wolny. Nawrócenie i przemiana zachodzą w jego wnętrzu. W sobie odnajduje drogę powrotu do ojca. W interpretacji biblijnej zdarzenie to jest symbolem nawrócenia. Ojciec wita go z radością. Urządza wielką, radosną ucztę. Trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się (Łk 15,32). Syn marnotrawny jest obrazem człowieka, który zbłądził, ale powrócił. Podobnie Bóg wychodzi naprzeciw tym, którzy zgrzeszyli i którzy pragną nawrócenia. W tej przypowieści bohaterem jest też kochający ojciec. To miłość ojcowska nakazuje mu oczekiwać z nadzieją, że syn kiedyś wróci do domu. W przypowieści tak właśnie się stało. Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie (Łk 15,18). Syn marnotrawny wrócił nie dla bogactw ojca, lecz do jego miłości. Po tym wyznaniu wszystko zostaje synowi wybaczone i zapomniane. Obaj padają sobie w objęcia i przeżywając radość nie wracają już do przeszłości. Starszy brat jest zaskoczony hojnością ojca. Widzi tu tylko niesprawiedliwość. Nie dostrzega wewnętrznej przemiany brata. Starszy brat bardzo mi przypomina te osoby, które żyją jak „Pan Bóg przykazał”, ale w swoim sercu zazdroszczą tym, którzy żyją z fantazją, nie zawsze „po Bożemu”. Swoją postawę życiową w sumie traktują jak niewolę. Tacy ludzie też potrzebują nawrócenia. Muszą uwierzyć, że nie przekraczanie nakazów Pana jest Bogu miłe. Dopiero wtedy będą prawdziwymi synami Pana. Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu (Łk 15,29). W pierwszej mojej książce[1] pisałem: Człowiek «zimny» to ktoś zdający sobie sprawę ze swych ciężkich grzechów. Łatwiej jednak człowiekowi złemu stać się lepszym, niż letniemu pozbyć się beznamiętnej dwuznacznej refleksji. Człowiek «letni» to ktoś ciężko chory duchowo, uważający się za człowieka bez zarzutu. Być letnim to kochać Boga miłością, która jest Mu wstrętna, miłością byle jaką, połowiczną.
[1] Rzeczywistość w świetle nauki, filozofii i wiary, Wyd. Jedność, Kielce 2008.
