L’auteur révèle le côté humain de Jésus: Jésus, fatigué du voyage, était assis au bord du puits (Jean 4:6). Ceci est une autre preuve de l’humanité du Fils de Dieu. Si Jésus était déjà Dieu, proclamée par la catéchèse de l’église, le terme “fatigué” ne serait pas vraiment sa place ici. Quoi d’autre, quand nous disons: Jésus est semblable au Père. Quoi d’autre, quand nous disons: Jésus est semblable au Père. Une telle définition on peut de consentir entre physicalité humaine de Jésus et les attributs de Dieu que Jésus a reçu. Jésus atteint la pleine gloire du Père seul sur la croix. Dans le langage courant, sachant l’exaltation de Jésus, de sa dignité eschatologique, on peut utiliser le terme Jésus comme Dieu. Tout est là, de connaître la vérité.
Quand Jésus reposait à la source Jacob, ses disciples allé acheter. Il n’y avait pas de témoins. Alors, comment fait une description de la rencontre de Jésus avec la Samaritaine?
La femme de Samarie pour puiser de l’eau. Jésus a parlé en premier à elle: Donne-moi à boire (Jean 4:7). La femme surpris réponses: Comment toi, qui es Juif, me demandes-tu à boire, à moi qui suis une femme samaritaine? (Jean 4:9)[1]. Jésus répond discours théologique: Si tu connaissais le don de Dieu et qui est celui qui te dit: Donne-moi à boire! tu lui aurais toi-même demandé à boire, et il t’aurait donné de l’eau vive (Jean 4:10).
Tonnes sublimes de Jésus suscite la suspicion construisent l’histoire par l’auteur de l’Evangile. Laissez cette histoire encore nous conduit. La femme demande un petit air de défi: Es-tu plus grand que notre père Jacob, qui nous a donné ce puits? (Jean 4:12). Jésus n’a pas fait attention à piquer une femme et dit: Quiconque boit de cette eau aura encore soif; mais celui qui boira de l’eau que je lui donnerai n’aura jamais soif, et l’eau que je lui donnerai deviendra en lui une source d’eau qui jaillira jusque dans la vie éternelle (Jean 4:13–14). Elle comprend Jésus littéralement. Il pense que Jésus parle de l’eau ordinaire. Jésus veut orienter sur votre parcours. Il lui demande de son mari, la femme n’a pas, puis souligne à elle que la vie avec un amant. Maintenant, la femme se rendit compte qu’il avait affaire à quelqu’un appelé ici un prophète. Auteur du roman développe le thème chute de Jérusalem. Modifie la rhétorique sur les formulaires officiels en utilisant la troisième personne du pluriel. Samaritains souligne leur foi: Vous adorez ce que vous ne connaissez pas; nous, nous adorons ce que nous connaissons, car le salut vient des Juifs (Jean 4:22). On peut voir que l’auteur développe l’idée de supériorité des Juifs de les Samaritains, appelant les juifs vrais adorateurs (Jean 4:23). La femme avoue qu’elle sait à propos de la prophétie de la venue du Messie. Jésus révèle qui il est: il est moi qui te parle (Jean 4:26)[2].
Quand les disciples arrivaient, ils ne montrent pas trop surprenant que Jésus parle avec une femme étrangère. Ils ont été utilisés pour elle.
[1] Les Juifs ne sont pas entretenu des relations avec les Samaritains.
[2] S’il vous plaît noter que ce sont les mots de l’auteur du roman, et non pas les paroles de Jésus.
Tłumaczenie
Autor ujawnia ludzką stronę Jezusa: Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni (J 4,6). To kolejny dowód człowieczeństwa Syna Bożego. Gdyby Jezus był już Bogiem, jak głosi katecheza kościelna, to określenie „zmęczony” nie bardzo by tu pasowało. Co innego, gdy mówi się: Jezus podobny jest do Ojca. Takie określenie pozwala na zgodę pomiędzy ludzką fizycznością Jezusa a plenipotencją atrybutów Boga, jakie Jezus otrzymał. Jezus osiągnie pełną chwałę Ojca dopiero na krzyżu. W mowie potocznej, znając wywyższenie Jezusa, Jego eschatologiczną godność, można używać określenia Jezusa jako Boga. Chodzi tylko oto, aby znać prawdę.
Kiedy Jezus odpoczywał przy źródle Jakuba, Jego uczniowie poszli po zakupy. Nie było świadków. Skąd więc opis spotkania Jezusa z Samarytanką?
Nadeszła Samarytanka, aby zaczerpnąć wody. Jezus odezwał się pierwszy do niej: Daj Mi pić (J 4,7). Kobieta zaskoczona odpowiada: Jakżeż Ty będąc Żydem prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? (J 4,9)[1]. Jezus odpowiada mową teologiczną: O, gdybyś znała dar Boży i [wiedziała], kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić” – prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej (J 4,10).
Wzniosły ton Jezusa wzbudza podejrzenie skonstruowania tej opowieści przez autora Ewangelii. Niech ta opowieść dalej nas prowadzi.
Kobieta pyta trochę przekornie: Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Jakuba, który dał nam tę studnię? (J 4,12). Jezus nie zwraca uwagi na uszczypliwość kobiety i mówi: Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu (J 4,13–14). Kobieta rozumie Jezusa dosłownie. Myśli, że Jezus mówi o zwykłej wodzie. Jezus pragnie naprowadzić ją na swój trop. Pyta ją o męża, którego kobieta nie posiada, a następnie wytyka jej, że żyje z kochankiem. Teraz kobieta zrozumiała, że ma do czynienia z kimś, kogo tu nazwała prorokiem. Autor powieści rozwija wątek upadku Jerozolimy. Zmienia retorykę na urzędową przez użycie formy trzeciej osoby liczby mnogiej. Wytyka Samarytanom ich wiarę: Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów (J 4,22). Można dostrzec tu, że autor rozwija myśl wyższości Żydów od Samarytanami, nazywając Żydów prawdziwymi czcicielami (J 4,23). Kobieta przyznaje, że wie o przepowiedni przyjścia Mesjasza. Jezus ujawnia kim jest: Jestem nim Ja, który z tobą mówię (J 4,26)[2].
Kiedy nadeszli uczniowie nie okazali zbytniego zdziwienia, że Jezus rozmawia z obcą kobietą. Byli już do tego przyzwyczajeni.
