Czy o Bogu można mówić w sposób swobodny? Tak, zachowując kulturę słowa. Przedstawianie naszego Stwórcy w słowach podniosłych, patetycznych jest sztuczne. Sam Bóg zniżył się do poziomu człowieka w Chrystusie by mógł nawiązać zwykłą, ludzką relację z człowiekiem. Patetyczne słowa, charakterystyczny uniesiony głos jaki słyszymy w ustach kapłanów wytwarzają atmosferę liturgiczną, odświętną. Bogu zależy na tym, że relacja była prosta i zwyczajna, ale wychodząca z czystego serca (por. 2 Tm 2,22). Serce, choć jest tylko organem pompującym krew, ma znaczenie mistyczne. Kojarzy się z ludzką emocją religijną. Bierze udział we wszystkim, co się kojarzy z uczuciem do Boga i ludzi. Jeżeli w słowach modlitewnych nie uczestniczy serce Ewangelista Mateusz stwierdza, że jest się daleko od Boga: “Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie” (Mt 15,8). Serce aktywne świadczy o naszej miłości do Niego: “I mówili nawzajem do siebie: “Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?“(Łk 24,32).

Tak jak sumienie jest najtajniejszym ośrodkiem i sanktuarium człowieka, gdzie przebywa się sam na sam z Bogiem (por. KDK 16)., tak serce jest miejscem w którym gromadzi się dobra i zła energia. W sercu jest umieszczony stan naszej relacji z Bogiem, całe pojęcie o Bogu. Nagromadzona dobra energia w sercu niekiedy powoduje, że po śmierci serce zachowuje swoją fizyczną świeżość, kształt, miękkość. W 1926 r. ekshumowano ciało św. Łucji Filippini (zm. w 1732 r.). Według komisji lekarskiej wyglądała ona jak osoba, która dopiero zmarła. Współcześnie potwierdzono również zachowanie ciała św. Peregryna Laziosi (zm. w 1345 r.), św. Katarzyny z Genui (zm. w 1510 r.), św. Klary z Montefalco (zm. w 1308 r.).   Ciało św. Franciszka Ksawerego (zm. w 1552 r.) było wielokrotnie wystawiane na widok publiczny. W tygodniku „Newsweek” z 30 grudnia 1974 r. opisywano ciało świętego jako „zadziwiająco dobrze zachowane” i „świeże, jak gdyby święty jedynie spał”. Serce jest bankiem informacji. W nim zapisywany jest cały stosunek do Boga i wiary: ” Dam prawo moje w ich myśli, a na sercach ich wypiszę je” (Hbr 8,10). Z tym bankiem nie można się rozstać. On zawsze przypomina, w jakim miejscu duchowym znajduje się człowiek.