Powrócę jeszcze do historii narodu żydowskiego przed upadkiem Judy. W czasach 716–687 (728–699) przed Chrystusem w Judzie panował król Ezechiasz syn Achaza. Prowadził roztropną politykę, polegającą na unikaniu niepewnych sojuszy przeciwko Asyrii. Wewnątrz kraju wprowadził reformy mające na celu zlikwidowanie wpływów asyryjskich. W czasie oblężenia Jerozolimy przez Sennacheryba w 701 p.Chr., nie zgodził się na poddanie miasta. “W czternastym roku panowania króla Ezechiasza najechał Sennacheryb, król asyryjski, wszystkie warowne miasta judzkie i zdobył je” (2 Krl 18,13). W tym okresie ważną rolę odegrał Chilkiasz urzędnik pałacu króla. Kiedy król Asyrii Sennacheryb, zagroził oblężeniem Jerozolimy, Ezechiasz wysłał Eliakima, syna Chilkiasza razem z Szebą i Joachem aby wysłuchali rzecznika Asyryjczyków i z nim pertraktowali: “Król asyryjski wymierzył Ezechiaszowi, królowi Judy, trzysta talentów srebra i trzydzieści talentów złota. I Ezechiasz dostarczył wszystkich pieniędzy, które znajdowały się w świątyni Pańskiej i w skarbcach pałacu królewskiego ” (2 Krl 18,14–15). Sennacheryb odstąpił od Jerozolimy. Wrócił do Niniwy, gdzie został zamordowany przez swoich synów.
Trzy lata po śmierci asyryjskiego króla Aszurbanipala, a ostatecznie w 612 r. p.n.e. Babilon zrzucił jarzmo asyryjskie i powstało państwo nowobabilońskie rządzone przez chaldejskiego króla. Nabopolassara
Po śmierci Ezechiasza rządy objął jego syn Manasses (699–643). Następnie Amon (643–641) i Jozjasz (641–609). Za jego rządów wspomniany już arcykapłan Chilkiasz odnalazł w Świątyni stare księgi Prawa: “Znalazłem księgę Prawa w świątyni Pańskiej” (2 Krl 22,8), które przekazał królowi. On to poczynił reformę religijną.
“Za czasu Jozjasza faraon Neko (Necho), król egipski, wyruszył na króla asyryjskiego nad rzekę Eufrat. Gdy król Jozjasz wyszedł przeciw niemu, Neko spowodował jego śmierć w Megiddo, zaraz przy pierwszym spotkaniu” (2Krl 23,29) w 609 roku.
Na króla Judy powołano, pod naciskiem proroka Jeremiasza Joachaza syna Jozjasza, który panował tylko 3 miesiące. Faraon Neko (Necho) II uznał jego wybór za akt nieposłuszeństwa i zrzucił go z tronu, a władcą ustanowił drugiego syna Jozjasza Eliakma, którego nazwał Jojakimem (608–598). Joachaz został uprowadzony do Egiptu, gdzie zmarł. Gdy Jojakim zmarł, królem został jego syn Jojakin (Jechoniasz, 598/597) przez 3 miesiące.
Król Babilonii Nabuchodonozor zaatakował Judę, w tym Jerozolimę. W 598/597 roku, za rządów Jechoniasza, nastąpiło pierwsze przesiedlenie mieszkańców Judy do Babilonu.
Ostatnim władcą Judy został Sedecjasz (Mattaniasz) (597–586) mianowany przez Babilończyków. Z powodu buntu obalony i uwięziony przez babilońsiego króla Nabuchodonozor II. Sedecjasz został schwytany po nieudanej próbie ucieczki do doliny rzeki Jordanu, oślepiony i uwięziony w Babilonie, gdzie zmarł. W roku 587/586 nastąpiło drugie zdobycie Jerozolimy, a w 582/581 trzecie. Nabuchodonozor wziął Jojakina do niewoli babilońskiej. Został on ułaskawiony przez króla Babilonu Ewil-Merodaka (662–560) w roku 560/561. (na podstawie informacji z Jr 52) i umieścił na swym dworze. “król babiloński, w roku objęcia swej władzy ułaskawił Jojakina, króla judzkiego, i kazał wyprowadzić go z więzienia. Rozmawiał z nim łaskawie i wyniósł jego tron ponad tron królów, którzy przebywali z nim w Babilonie. Zdjął więc Jojakin swoje szaty więzienne i jadał zawsze u króla przez wszystkie dni swego życia. Król babiloński zapewnił mu stałe utrzymanie, dzień po dniu, przez cały czas jego życia” (2 Krl 25, 27–30).
W tym okresie aktywnie działał prorok Jeremiasz (należał do 4 wielkich proroków, Izajasza, Ezechiela i Daniela). Zapowiadał spustoszenie Judy i Jerozolimy. Działał przez 40 lat. Spisał swoją księgę, w której zawarł napomnienia i groźby dla Izraelitów, zapowiedzi upadku państwa i niewoli oraz proroctwa głoszące oswobodzenie z niewoli i ostateczne zbawienie. Po upadku Jerozolimy Jeremiasz został najpierw włączony do grupy Judejczyków przeznaczonych do deportacji, a następnie ułaskawiony na osobisty rozkaz Nabuchodonozora. Prorok miał do wyboru: albo udać się do Babilonu, albo pozostać w Judzie z nieliczną grupą ludności pozostawioną na miejscu. Wybrał opcję drugą. Udał się do Godoliasza, administratora kraju, aby czuwać nad życiem religijnym mieszkańców. Wkrótce jednak Godoliasz został zamordowany, a niedobitki Judejczyków po krótkiej wojnie domowej w obawie przed zemstą Babilończyków uciekły do Egiptu, zabierając przemocą Jeremiasza i jego sekretarza Barucha. Również w Egipcie prorok starał się zwalczać wśród uchodźców synkretyzm religijny i bałwochwalstwo, co spotykało się ze sprzeciwem. Zakończył życie w 585 roku.
