O Abrahamie pisze jedynie Biblia. Brak źródeł pozabiblijnych sugeruje, że jest to osoba wykreowana na użytek judaistycznego przesłania religijnego.  Późniejsza bogata literatura korzysta tylko z tego jednego źródła. Opisane jego dzieje i jego potomstwa są przez to mało wiarygodne. Pojawia się pytanie, kto po raz pierwszy wprowadził tę osobę na scenę historyczną. Pierwszy raz Biblia wprowadza Abrama przy opisie potomków Sema, syna Adama i Ewy: “Gdy Terach miał siedemdziesiąt lat, urodzili mu się synowie: Abram, Nachor i Haran” (Rdz 11,26). Historia Adama i Ewy to haggada biblijna (opowiadanie rabinistyczne), która jest obrazem początków zaistnienia istot ludzkich.  Z mitów rodzą się mity, a więc Abram jest postacią mityczną. Można zapytać, w jakim celu wprowadzono tę postać?

           Otóż była potrzeba wyjaśnienia istnienia licznych narodów semickich. Były potrzebne ich korzenie. Poza tym Abramowi przypisano autorstwo wiary monoteistycznej. Hagiografowie w natchnieniu odczytali (proroctwo wsteczne), że sam Bóg odezwał się do tej postaci: “Pan rzekł do Abrama: «Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem.” (Rdz 12,1–2).  Czy opis ten można przyjąć za fakt historyczny? Nie neguję bezpośredniej relacji Boga z człowiekiem, ale jak uczy historia dzieje się to na autostradzie duchowej. Można przyjąć, że Abram (Abraham) odczytał w swoim sercu głos Boga, i wprowadził je w czyn. Przez brak innych źródeł (pozabiblijnych) nie można jednoznacznie uznać Abrahama za postać historyczną. Ale pozostaje bezsporny fakt, że narodziła się religia monoteistyczna. Postać Abrahama stała się ikoną dobrej nowiny i Objawienia istnienia Jedynego Boga, Stwórcę Wszechświata. Ktoś musiał być inicjatorem, który pozyskał tę mądrość.  W literaturze fachowej przyjmuje się że Abram żył w XVIII wieku przed Chr., a więc nie  miał sposobności poznania  chwilowego monoteizmu egipskiego boga Atona, za faraona Echnatona (wcześniej Amenhotepa IV, ur. 1372 r. przed Chr.). Tym samym Abram musiał sam zdobyć tę mądrość. Pozostaje wierzyć, że tę mądrość odczytał w swoim własnym sercu. Jak przekazuje filozoteizm (doktryna autora, inaczej wiara rozumna) każda dobra myśl od Boga pochodzi.

         Chcąc zgłębiać przesłanie religijne judaistycznego monoteizmu, aby iść dalej trzeba pozostawić na boku kwestię wiarygodności postaci Abrama (Abrahama), traktować go za ikonę (tak jak się traktuje pierwszych ludzi Adama i Ewę). Być może zostaną jeszcze odnalezione inne źródła, które pozwolą rozwikłać tę zagadkę.

adres e-mail: p.porebski@onet.pl Prywatne konto bankowe SWIFT BPKOPLPW

13102026290000950200272633  https://zrzutka.pl/z/pawel1949