Księga Liczb jest w zasadzie kontynuacją Księgi Kapłańskiej. Następuje bezpośrednio po Księdze Kapłańskiej. Pod względem narracyjnym kontynuuje historię Izraela na pustyni, zaczynając od drugiego roku po wyjściu z Egiptu – tam, gdzie Księga Kapłańska się kończy.

         Księga Liczb zawiera mieszankę narracji historycznej i prawa. Opisuje wydarzenia z wędrówki Izraelitów przez pustynię, ich bunt, karę, spisy ludności, reorganizację obozu, a także kolejne przepisy. W odróżnieniu od Kapłańskiej, która jest raczej statyczna i “teologiczno-rytualna”, Księga Liczb jest dynamiczna i narracyjna – to opowieść o podróży, niepowodzeniach i przygotowaniu do wejścia do Ziemi Obiecanej.

          Warto jednak pamiętać, że każda z ksiąg ma odmienny charakter i cel teologiczny.

          Autor ujawnia sposób komunikowania się z prorokami: “[Bóg] rzekł: «Słuchajcie słów moich: Jeśli jest u was prorok, objawię mu się przez widzenia, w snach będę mówił do niego.” (Lb 12,6). Decyduje się jednak na niespójność z innym przekazem bilijnym “Nie możesz oglądać mojego oblicza, bo nie może człowiek oglądać Mnie i pozostać przy życiu ” (Wj 22,20)   w słowach: “Twarzą w twarz mówię do niego – w sposób jawny, a nie przez wyrazy ukryte. On też postać Pana ogląda ” (Lb 12,8).

          Może autor chciał podkreślić wyjątkową relację z Mojżeszem. Oglądanie Boga „Twarzą w twarz” w Lb 12,8 to antropomorfizm, oznaczający bliskość i bezpośredniość objawienia, ale nie dosłowne widzenie istoty Boga.

          Widzenie postaci Pana należy raczej rozumieć jako teofanię — widzialną formę Bożej obecności (np. w ogniu czy obłoku) — a nie jako oglądanie Jego Boskiej natury. Przy założeniu legendarnego statusu Mojżesza, sam werset może być traktowany jako pozbawiony znaczenia dosłownego.

          Można też uznać, że Biblia posługuje się różnorodnym językiem i obrazami, by wyrazić relację człowieka z Bogiem — relację, której nie da się sprowadzić do czystej logiki, lecz która wymaga interpretacji w świetle całego Objawienia.