Po II wojnie światowej i Zagładzie (Szoa) kwestia żydowskiego państwa stała się jednym z najważniejszych tematów politycznych. W 1947 r. ONZ przyjęła plan podziału Palestyny na dwa państwa: żydowskie i arabskie. W 1948 r. proklamowano powstanie państwa Izrael. Decyzja ta wywołała konflikty z ludnością arabską i sąsiednimi państwami, które trwają do dziś.

          Izrael stał się jedynym państwem żydowskim na świecie i centralnym punktem życia religijnego, politycznego i narodowego Żydów. Jednocześnie dla Palestyńczyków i państw arabskich powstanie Izraela oznaczało początek długotrwałego sporu, który pozostaje nierozwiązany do dnia dzisiejszego.

          Zburzenie Jerozolimy w 70 r. w  wojnie (w latach 66–73) oraz po drugim powstaniu żydowskim (w 132–135 r.) państwo żydowskie przestało istnieć.   Za Antoniusza (w 197 r. i 351–352 r.) w Palestynie wybuchły kolejne powstania żydowskie. Zostały one szybko stłumione. Od tego czasu nie ma już państwa żydowskiego. Na jego terenach  osiedlały się inne narody (palestyńskie, arabskie).                

          Można postawić pytanie, czy dzisiejszy Żyd posiadający np. paszport amerykański, lub innego kraju, ma prawo upominać się o dawne ziemie przodków? Jak uczy historia, raczej nie. A jednak mocarstwa światowe po II wojnie światowej uczyniły precedens. Bez zgody autochtonów  (tubylców) powołały w 1947 r. państwo izraelskie do istnienia. Skutki tego są żałosne do dnia dzisiejszego.

          Czy naród żydowski nie ponosi wielkiej kary za swoje uczynki? Przyglądając się historii można powiedzieć, że tak. Czy faktycznie Żydzi zasłużyli na tak wielowiekowe cierpienia? Bóg nikogo nie karze, ale osłabiona została relacja z Bogiem. Żydzi muszą sami martwić się o swój los. Łaski Boga jest jak na lekarstwo. Zamysłem Boga jest jedna owczarnia. Uwypuklanie szczególnie narodu żydowskiego, jak to miało miejsce w historii, nie jest już potrzebne. Być może chodzi tu o zamysł wymieszania ludzkości na świecie. Utrzymywanie konklaw narodowych (Żydzi, islam) nie przyspieszy ogólnego zjednoczenia.

Najważniejsze święta żydowskie

1. Szabat – cotygodniowy odpoczynek, od piątku wieczorem do soboty wieczorem.

2. Pesach (Pascha) – pamiątka wyjścia z Egiptu; jedzenie mac (przaśnego chleba).

3. Szawuot – święto nadania Tory na Synaju, także święto żniw.

4. Sukkot – Święto Szałasów; mieszkanie w szałasach, wspomnienie wędrówki po pustyni.

5. Rosz Haszana – żydowski Nowy Rok.

6. Jom Kipur – Dzień Pojednania, post i modlitwa, najświętszy dzień w roku.

7. Szemini Aceret – dodatkowy dzień po Sukkot, dzień modlitwy o deszcz.

8. Simchat Tora – radość z Tory, zakończenie i rozpoczęcie cyklu czytania Tory.

9. Jom Terua (Szofar) – często utożsamiane z Rosz Haszana – dęcie w róg barani.

Święta rabiniczne

1. Chanuka (Święto Świateł) – zwycięstwo Machabeuszy, cud oliwy, zapalanie chanukiji.

2. Purim – pamiątka ocalenia Żydów w Persji (Estera, Mordechaj).

3. Tisza be-Aw – dzień żałoby po zburzeniu obu Świątyń w Jerozolimie.

4. Lag ba-Omer – przerwa w żałobie omerowej, związana z rabinem Akiwą i powstaniem Bar Kochby.

Święta współczesne (izraelskie)

1. Jom Ha-Szoa – Dzień Pamięci o Ofiarach Holokaustu.

2. Jom Ha-Zikaron – Dzień Pamięci poległych żołnierzy Izraela.

3. Jom Ha-Atzmaut – Dzień Niepodległości Izraela.

4. Jom Jeruszalajim – Dzień Jerozolimy (zjednoczenie miasta w 1967 r.).

W judaizmie duże znaczenie mają też dni postu (np. post Estery, post Gedaliasza, 17 tamuz), które przypominają o wydarzeniach historycznych i tragediach narodu żydowskiego.

Współczesne ośrodki judaizmu

          Najważniejszym ośrodkiem religii żydowskiej historycznie i duchowo jest Jerozolima. To tam znajdowała się Świątynia Jerozolimska (najpierw zbudowana przez Salomona, a po zburzeniu odbudowana jako Druga Świątynia). Była centralnym miejscem kultu, gdzie składano ofiary. Po jej zburzeniu (70 r.) przez Rzymian) Żydzi rozproszyli się po świecie (diaspora), ale Jerozolima pozostała symbolem modlitwy i tęsknoty. Do dziś w modlitwach mówi się: „Następnego roku w Jerozolimie”.

         Ściana Zachodnia (Mur Zachodni, tzw. Ściana Płaczu) to jedyna zachowana część Świątyni i najświętsze miejsce judaizmu dostępne dla modlitwy.

Obecny centralny ośrodek religijny (instytucjonalny), to jest nim Jerozolima z Murami Zachodnimi i instytucjami religijnymi Izraela (m.in. Naczelny Rabinat).

Oprócz Jerozolimy i całego Izraela, ważne ośrodki powstały także w diasporze:

Nowy Jork – największe skupisko Żydów na świecie; centrum wielu organizacji religijnych, kulturalnych i edukacyjnych.

Paryż, Londyn, Moskwa, Buenos Aires – miasta z dużymi gminami żydowskimi.

Bnei Brak (Izrael) – centrum ultraortodoksyjnego judaizmu.

Hebron – miejsce grobów patriarchów (Abrahama, Izaaka, Jakuba).

          Mam wielki szacunek do narodu żydowskiego za jego niezwykły dorobek kulturowy i religijny. Równocześnie odczuwam smutek i zawód, widząc, że w relacjach z Palestyńczykami Izrael często sięga po środki, które kojarzą się z opresją, jakiej sam naród żydowski doświadczał w przeszłości.