Księga Ozeasza to jeden z najbardziej poruszających i zarazem dramatycznych tekstów wśród proroków mniejszych Starego Testamentu. Nie jest to tylko zapis wizji i ostrzeżeń — to opowieść spleciona z życia proroka, w której granica między doświadczeniem osobistym a przesłaniem dla całego narodu niemal się zaciera. Ozeasz staje się nie tylko głosem Boga, ale też symbolem Jego zranionej, lecz nieustępliwej miłości. Powstała w VIII wieku przed Chr., w okresie poprzedzającym upadek Królestwa Północnego (Izraela) w 722 r. przed Chr. Tradycyjnie uważa się, że autorem był prorok Ozeasz, syn Beeriego, pochodzący z północnego królestwa Izraela. Był świadkiem ostatnich dekad istnienia tego państwa, a jego działalność prorocka przypadła na czasy politycznego chaosu i religijnego odstępstwa. Tekst został spisany w języku hebrajskim — przy czym widać w nim cechy dialektu północnoizraelskiego (co wyróżnia go wśród niektórych ksiąg prorockich).
Główna część orędzia pochodzi najprawdopodobniej z lat ok. 750–722 przed Chr., czyli od końca panowania Jeroboama II aż po moment zniszczenia Samarii przez Asyrię. Badacze zwracają jednak uwagę, że obecny kształt księgi powstawał etapami, a niektóre fragmenty mogą być późniejszymi dodatkami redaktorów. Możliwe, że niektóre fragmenty zostały zredagowane lub dopisane później, już w środowisku judejskim po upadku Izraela, aby przesłanie proroka było aktualne także dla mieszkańców Judy.
Ozeasz jest szczególnym przypadkiem proroka, bo pochodził z królestwa, do którego kierował swoje ostrzeżenia — w przeciwieństwie do wielu proroków z Judy, którzy przemawiali „z zewnątrz”. Dlatego jego język i obrazy są bardzo zakorzenione w realiach życia północnych plemion.
Narracja zaczyna się w sposób zaskakujący. Bóg poleca Ozeaszowi poślubić kobietę, która okaże się niewierna. Ma to być prorocki znak, dramat małżeński odzwierciedlający relację między Bogiem a Izraelem. Gomer, żona Ozeasza, staje się obrazem narodu, który odwraca się od swego Pana, szukając bezpieczeństwa i dostatku u obcych bóstw oraz w politycznych sojuszach. Ich dzieci noszą imiona pełne symboliki i miały znaczenie prorockie, zapowiedź sądu lub obietnica odnowy.
1. Syn Jizreel („Bóg sieje / rozprasza”) – imię przypominało o karze za zbrodnie popełnione w dolinie Jizreel i zapowiadało rozproszenie Izraela.
2. Córka Lo-Ruchama („Nie-ukochana” albo „Bez miłosierdzia”) – imię wskazywało, że Bóg na pewien czas odwróci swoje miłosierdzie od Izraela.
3. Syn Lo-Ammi („Nie-mój lud”) – symbol zerwania przymierza: „bo wy nie jesteście moim ludem, a Ja nie jestem waszym \[Bogiem]” (Oz 1,2–9).
Ozeasz, zraniony przez zdradę żony, nie odsuwa się od niej na zawsze. W pewnym momencie wykupuje ją z rąk tych, którym się oddała. Ten akt jest kluczem do całej księgi: mimo niewierności Izraela, Bóg zamierza przywrócić go do siebie. Miłość Boża jest tu ukazana jako gorzka, zazdrosna, a zarazem nieugięta — taka, która karci, ale nigdy nie przestaje dążyć do pojednania.
Treść Księgi Ozeasza przeplata się między obrazami sądu a wizjami odnowy. Bóg ukazuje Izraela jako winnicę, którą sam zasadził, lecz która wydała cierpkie owoce, oraz jako dziecko, które troskliwie prowadził, a które mimo to od Niego odeszło. Prorok stwierdza: „Pycha Izraela świadczy przeciw niemu, lecz nie wracają do Pana, Boga swego, i mimo wszystko Go nie szukają” (Oz 7,10). Ostatecznym przesłaniem nie jest jednak potępienie, lecz wezwanie do powrotu: „Wracaj, Izraelu, do Pana, Boga swego” (Oz 14,2).
W tonie całej księgi czuć, że Boży gniew nie jest zaprzeczeniem Jego miłości, lecz jej drugą stroną — wypływa z bólu zdradzonego serca.
Księga Ozeasza jest więc nie tylko proroctwem, ale opowieścią o relacji — bolesnej i trudnej, a jednak nieodwołalnej. Pokazuje Boga nie jako odległego sędziego, ale jako Oblubieńca, który wciąż zabiega o swą oblubienicę, nawet gdy ta zapomniała o przysiędze. To narracja, w której dramat osobisty proroka staje się dramatem całego ludu, a historia niewierności kończy się zapowiedzią nowego przymierza.
Księga pełna jest poetyckich metafor (małżeństwo, rodzicielstwo, rolnictwo, przyroda). Niekiedy są one uznawane za niezwykle sugestywne i piękne, ale innym razem za hermetyczne i trudne do interpretacji.
Mimo trudnego języka i obrazów, przesłanie o miłości Boga silniejszej niż grzech uchodzi za jedno z najbardziej poruszających w Biblii hebrajskiej.
Najwięcej dyskusji budzi opis żony Ozeasza (Gomer) – jej przedstawienie jako „nierządnicy” odzwierciedla antykobiece schematy kultury starożytnego Bliskiego Wschodu. Współcześnie interpretuje się to raczej jako symbol społeczeństwa, nie kobiety dosłownie.
Księga pozostaje aktualna jako tekst o wierności, miłości i przebaczeniu, ale wymaga krytycznego odczytania, by uniknąć uproszczeń czy opresyjnych interpretacji.
