Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna (Hbr 1,1). Stąd wielość religii.Tak jak Stary, tak i Nowy Testament nie jest wykładnią praw Bożych, a jedynie zaproszeniem do wiary. Ewangelie, które są czytane na mszach nigdy nie były zastosowane w prawie ludzkim. Tajemnica ich tkwi w sposobie ujęcia problemów: jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi (Mt 5,39).  Trudno, aby takie stwierdzenie było ujęte w formie przepisu prawnego. Ewangelie nie da się wprost zastosować do życia społecznego. Ewangelie są orędziem, radosną nowiną, dla tych, którzy jej potrzebują.

          Dopiero Sobór Watykański II docenił słowa Pisma Świętego: Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich (Mt 18,20). Tekst ten jest wyraźnym przekazem, że nie o instytucję tu chodzi, ale o społeczność składającą się z ludzi (a to jest właśnie kościół). Sam Jezus mówił: Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim (Mt 8,11). Słowa z Listu do Hebrajczyków (1,1) podkreślają, że Bóg jest również w innych religiach. Matka Boża w swoich objawieniach prywatnych powiedziała: Chrystus założył jeden Kościół, to ludzie Go podzielili. W Piśmie świętym wyrażone jest pragnienie Boga: abyście byli zgodni i by nie było wśród was rozłamów (1 Kor 1,10). Jak twierdzą chrześcijanie, w ich religii Bóg objawił się najpełniej. Chrześcijaństwo jest systemem najbardziej spójnym i dojrzałym (Alfred North Whitehead 1861–1947). Nie wolno nam jednak uważać, że chrześcijaństwo w obecnej sytuacji stanowi system zamknięty i wyczerpujący, w którym tłumaczy się bez problemów dowolną kwestię teologiczną.

          To, co chrześcijaństwo wyróżnia od innych religii to to, że Bóg zszedł do ludzi w postaci Chrystusa. Nie wolno jednak ignorować innych religii i zwyczajów z tym związanych. Każda religia monoteistyczna, to wiara w tego samego Stwórcę, tyle, że różnie nazwanego (Bóg, Allach, Iśwara). Gdyby oczyścić wszystkie religie z kulturowych ozdób, byłyby one bardzo do siebie podobne. Bóg dopuścił istnienie wielu religii, aby żadna z nich nie pyszniła się, że zna Prawdę. Mohandas Gandhi (1869-1948) podziwiał chrześcijaństwo i był pod jego silnym wpływem. Nie przyjął jednak dogmatów wiary chrześcijańskiej, ponieważ religia hinduistyczna według niego, też daje człowiekowi szanse samodoskonalenia; wierzył w Prawdę Najwyższą i odrzucał ateizm.

          Jeżeli mówimy o wierze, nie chodzi tu tylko o intelektualne przyjęcie istnienia Boga, ale o coś więcej. Z prawdziwą wiarą wiąże się zawierzenie Jedynemu Bogu.

         Bóg zaprasza człowieka do przyjaźni ze sobą. Bóg chce, aby między stworzeniem a Stwórcą coś się działo. Człowiek rodząc się, otrzymuje od Boga pierwiastek duchowy. Człowiek jest miniaturą Chrystusa.

          Jezus uczył, że człowieka można zrozumieć tylko w perspektywie Boga i jego relacji do Boga. W gruncie rzeczy Bóg jest niedaleko nas. Ukazuje swoje oblicze w Jezusie. Poznając Jezusa poznajemy same myśli Boga i Jego wolę. Bóg zwraca się do każdego człowieka bezpośrednio. Miłość Boga do każdego człowieka jest całkowicie osobista i zawiera w sobie tajemnicę dialogu (też przez modlitwę). Ci, którzy uchwycili kontakt z transcendencją mówią o spływaniu fali słodyczy zmieszanej z radością mocy, która może skruszyć serce, i której wspomnienie nigdy nie zaniknie, nawet w najgorszych chwilach życia […] kiedy ujrzałem, mógłbym powiedzieć, że dla mnie tylko Bóg istnieje, a wszystko inne jest jedynie hipotezą (André Frossard). Przychylam się do tych słów A. Frossarda dodając, że dla mnie pewny jest Bóg jako Stwórca, Jego Syn jako Boże Wcielenie, a reszta jest relacją o charakterze względnym i subiektywnym.