Papież Benedykt XV 

          13 września 1914 r. wybrano papieża, który przyjął imię Benedykta XV. Okres jego pontyfikatu był bardzo trudny. Trwała I Wojna Światowa. Autorytet Kościoła był nadszarpnięty przez poprzedniego papieża konserwatystę Piusa X. Na początku pontyfikatu papież pozbył się założyciela „Sapiniery”, tajnej organizacji o cechach inkwizycji. Jak mówił: przeminęły już czasy polowań na czarownice. Zlikwidował Kongregację Indeksu i powierzył cenzurę zajmującemu się nią uprzednio Świętemu Oficjum. Również był przeciwnikiem modernizmu. Ograniczał stosowanie nowoczesnych metod w egzegezie Biblii. Wydał 12 encyklik. Bardzo aktywnie włączył się w problematykę wojenną. Dążył do pojednania między narodami i zerwania z wrogością. Podejmował szereg inicjatyw pokojowych. Jednak miał niewielki wpływ na jej przebieg. Dużo pomagał cierpiącym, ofiarom wojny. Nie chcąc powiększać konfliktów i mnożyć wrogów, nie czynił kroków jednoznacznie potępiających agresorów. Przez to nazwany został „szwabskim papieżem”. Wiedział, że zachowanie neutralności jest bardzo trudne. Po za tym nie była uregulowana sytuacja Stolicy Świętej, a Włochy przystąpiły do wojny.

          Papież, na początku pontyfikatu, nie do końca rozumiał problematykę Polską (odrodzenia państwa polskiego). Dostrzegał jednak cierpienie Polaków. W 1915 roku przeprowadzono kwestę na rzecz narodu polskiego we wszystkich kościołach świata. Pod koniec życia papież sprzyjał Polsce i opowiedział się za całkowitą niepodległością Polski.

          W 1917 r. ogłoszono nowy kodeks prawa kanonicznego (obowiązywał do roku 1983), który był przygotowany przez Piusa X (od 1904 roku). Papież Benedykt XV był orędownikiem sprawiedliwości, pokoju i miłosierdzia. Za życia nie był doceniany. Sytuacja polityczna przyczyniła się do jego przedwczesnej śmierci. Zmarł w Rzymie 22 stycznia 1922 r. w wieku 68 lat.