Bóg powołał człowieka i na nim oparł przyszłość świata. Co prawda, świat ewoluuje według ustanowionych zasad przyrody, ale to człowiek jest głównym kreatorem rzeczywistości. On jest wykonawcą zamysłów Boga. Myśli Boże są zaszczepione w duszy ludzkiej. Ciekawe, że już Sokrates (469–399 przed Chr.) głosił, że człowiek posiada w sobie prawdziwą wiedzę. Trzeba tylko pomóc  wydobyć ją ze swojego wnętrza,  aby mogła zaowocować.  Platon również wierzył, że cała mądrość (która od Boga pochodzi) zapisana jest w pojęciach ogólnych. Świat pojęć (idei) mieści się w przestrzeni człowieka. Filozofowie wykazali się dobrą intuicją. W człowieku zakotwiczone jest całe theatrum myśli Boga. Każdy człowiek jest więc duchowym centrum świata. Wszystko rozpatrywane jest względem niego. Bóg objawia się człowiekowi w jego wnętrzu, dlatego Boga należy szukać w sobie. Na zewnątrz można dostrzegać jedynie skutki Jego działania.

          Trzeba zdawać sobie sprawę, że człowiek jest tylko stworzeniem i wszystkie jego elementy cielesno-ustrojowe jak i jego myśli są stale podtrzymywane boską mocą. Nawet i włosy wszystkie na głowie waszej policzone są

 (Mt 10,30). Nie można uciec od Boga, bo On jest warunkiem sine qua non istnienia. Ta stała „inwigilacja” może przerażać, ale taki jest stan rzeczy. Może przerażać, bo człowiek ma świadomość, a więc kolejny dar od Boga. Lepiej jednak pogodzić się z faktycznym stanem rzeczy niż trwożyć się istotami konceptualnymi jakim jest szatan. Trwoga przed szatanem jest niczym nie uzasadniona.

          Dusza ludzka jest platformą kontaktową z Bogiem.          Mózg jest centrum dowodzenia umysłu. Dusza może oddziaływać na mózg przez wolną wolę. Wszystko dzieje się w przestrzeni Bożego działania i Bożej Opatrzności:

        Dla przykładu, pojęcie mesjasza było już zaszczepione w umysłach summeryjskich, a więc kilka tysięcy lat przed narodzeniem Chrystusa. Mesjasz był różnie obrazowany, aby najpełniej być odczytany przez Jezusa. Mesjasz był w koncepcji Boga od dawna. Wiedział, że nastąpi odsłonięcie pochodzenia człowieka, jego wartość i znaczenie dla Stwórcy. W Jezusie poznano zamysł Boga dotyczący człowieka. Bóg przygotowywał ludzi do swojego Objawienia, a zarazem ujawnił kim tak naprawdę jest człowiek.

          Zamysły pochodzenia boskiego nie determinują człowieka, a jedynie inspirują. Człowiek je odczytuje nie zdając sobie sprawy, że autorem ich jest Bóg. Gdy taka jest wola człowieka, z duszy idą impulsy do mózgu. W nim następuje proces rozwiązywania problemów, kreowania nowych koncepcji. Pomimo, że Bóg jest autorem myśli, koncepcji, to od człowieka zależy, czy je spożytkuje, czy  wykorzysta.

          Można powiedzieć, że rzeczywistość została zaprogramowana według Bożego zamysłu, ale nie jest tak do końca. Człowiek przez swoją wolną wolę może wpływać na losy i zdarzenia świata. Świadomość tego powinna cieszyć, że człowiek nie jest tylko kukiełką poruszaną za pomocą sznureczków. Bóg realizując swój plan, dowartościował człowieka do wielkości swojego dziedzica.

          Układ jest bardzo czytelny. Bóg potrzebuje człowieka. Człowiek bez Boga nie może istnieć i niczego nie może uczynić. Ci, którzy deklarują, że Bóg nie jest im do niczego potrzebny, nie wiedzą, że ludzie są tylko stworzeniami, pod względem ustrojowym wysoko zorganizowanymi automatami. To co podnosi rangę człowieka jest dusza, która ożywia ciało i nadaje jej wymiar transcendentny. Dusza jest stale zespolona z Bogiem z różną intensywnością (różna duchowa odległość od Boga). Mądrość Boga płynie strumieniem boskiej mocy przez duszę. Człowiek jest mądry nie dlatego, że jest udanym przypadkiem ewolucyjnym, ale że został wyposażony przez stwórcę. Mądrość jest darem. Wiedza jest zdobywana przez człowieka. W genach przenosi się jedynie skłonności. Mądrzy rodzice niekoniecznie mają mądre dzieci.

          Świat jest ukierunkowany, ale nie do końca zdeterminowany. Bardzo dużo zależy od człowieka. Bóg postawił na człowieka i liczy na niego. Należy robić wszystko, aby Go nie zawieść.