Papież Jan XI (931–935) – syn papieża Sergiusza III i kurtyzany Marozji. Podczas wyboru liczył sobie 25 lat. Ze względów politycznych udzielił swego błogosławieństwa szesnastoletniemu patriarsze konstantynopolitańskiemu Teofilaktowi, który interesował się bardziej hodowlą koni niż władzą. Marozja po śmierci swego męża (który taktownie rozstał się z tym światem) poślubiła szwagra z drugiego małżeństwa króla Hugona (co było zakazane prawem, jako związek kazirodczy). Podczas uroczystości weselnych doszło do zatargu pomiędzy synem Alberykiem II, synem Marozji z pierwszego małżeństwa, a grubiańskim Hugonem. Zakończył się on ucieczką Hugona, uwięzieniem papieża. Marozja została zamknięta w klasztorze, gdzie zmarła. Młody papież skonał w swej celi w 935 roku.
Hrabia Alberyk II ogłosił się księciem i senatorem wszystkich Rzymian. Położył kres panowaniu kurtyzan. Sam wybierał kolejnych czterech papieży. Był tyranem.
Papież Leon VII (936–939) – całkowicie uzależniony od Alberyka II panującego w Rzymie. Poparł reformę kluniacką, zwalniając klasztory od jurysdykcji lokalnych, biskupów i świeckich. Klasztory kluniackie miały być podporządkowane wyłącznie papieżowi. Zabraniał siłą nawracania Żydów na chrześcijaństwo, ale zezwalał na ich usuwanie z miast.
Papież Stefan VIII (939–942) – padł ofiarą buntowników. Podobno oszpecono go, obcinając mu nos. Nie chcąc pokazywać się publicznie ukrył się w klasztorze i tam zmarł na skutek otrzymanych ran.
Papież Marynus II (942–946) – protegowany przez Alberyka II ze Spoleto. Był dobrym papieżem.
Papież Agapit II (946–955) – w tym okresie były ogromne spory polityczne. Dla Kościoła uczynił wiele. Był uważany za człowieka świętego.
Alberyk II wymusił przysięgę Rzymian, by wybrali jego syna Oktawiana na następnego papieża. Papież Agapit II nie zgłosił sprzeciwu mimo funkcjonowania dekretu papieża Symmacha, zabraniającą wyznaczania następcy za życia urzędującego papieża. Nowy papież Jan XII liczył zaledwie 17/18 lat.
Papież Jan XII (955–963) – wykorzystywał nieograniczoną władzę do zaspokojenia swoich żądz. Lateran stał się domem schadzek, gdzie młodzieńcy Rzymu obcowali z najbardziej wyuzdanymi prostytutkami. Papieża uważano za rozpustnika. Wzorem Kaliguli mianował senatorem ulubionego konia. Pewnego dnia pod wpływem alkoholu nadał chłopcu stajennemu godność diakona. Dziesięciolatka wyświęcił na biskupa. Kurtyzanom płacił kielichami i cyboriami (akcesoria liturgiczne). Klął na Wenus i Jupitera, pił za ladacznice z piekła rodem. Ściągnął króla Niemiec Ottona I Wielkiego do uśmierzenia buntu przeciwników. W podzięce koronował króla na cesarza. Ten zażądał zbyt wiele uprawnień od papieża. W końcu papież uciekł do Tivoli rabując kościelne skarby. Cesarz złożył z urzędu papieża i wyniósł do tej godności człowieka świeckiego. Jan XII zginął w czasie cudzołóstwa w domu kobiety zamężnej. Miał wówczas 28 lat[1]. Po pobiciu papieża przez męża cudzołożnicy wyrzucił go przez okno. Papież dokonał żywota.
Papież Leon VIII (963–965) – w dniu elekcji udzielono mu niezbędnych święceń. Po wyjeździe Ottona z Rzymu Jan XII powrócił. Nie rezygnował z utraconego urzędu. Wywołał bunt przeciw papieżowi. Leon VIII ledwie uszedł z życiem. Tym, którzy w padli w ręce Jana XII wyłupiono oczy, poobcinano uszy i nosy. Na wieść o prześladowaniach Otton zawrócił do Rzymu i przywrócił porządek. Wydał prawa zwiększające swoje uprawnienia.
