20.40. Księga Nahuma (Na 1–3)

          Daty urodzenia i śmierci proroka Nahuma są niepewne. Wiemy, że działał w okresie schyłku państwa asyryjskiego. Zapowiadał zniszczenie Niniwy (stało się to w 612 r. przed Chr.). Jego działalność należy umieścić między 629 r. a 612 r. przed Chr.

          Upadek Niniwy jest symbolem wielkiego zwycięstwa, jakie Bóg odnosi nad złem oraz nadziei na lepszą przyszłość uciemiężonych. Pierwszy rozdział Księgi jest poematem (niekompletny psalm alfabetyczny 1,2–8: poszczególne wersety zaczynają się od słów mających na początku kolejne litery alfabetu hebrajskiego, od alef do kaf).

          Alef –  Zazdrosnym i mszczącym się Bogiem jest Pan; Nun–mścicielem jest Pan i Władcą [pełnym] gniewu; Pan mści się nad swymi wrogami i długo się gniewa na swoich nieprzyjaciół (1,2). Typowy, biblijny obraz Boga zazdrosnego, pełnego nienawiści w stosunku do nieprzyjaciół, który za zło karze według ówczesnego prawa żydowskiego. Wielokrotnie zaznaczałem, że np. słowo „zazdrosny” miało inny sens w okresie redakcji księgi. Tłumaczenie  jest prawie zawsze jakąś klęską dla oryginału.

          Niniwa jest odpowiedzialna za wiele występków: Biada miastu krwawemu! Całe kłamliwe i grabieży pełne, a nie ustaje rabunek. Trzask biczów i głos turkotu kół, i konie galopujące,  i szybko jadące rydwany. Jeźdźcy szturmujący, i połysk mieczy, i lśnienie oszczepów. I mnóstwo poległych, i moc trupów, i bez końca ciał martwych…  tak, że o zwłoki ich się potykają (3,1–3). Nahum zapowiada karę nałożoną na Niniwę przez Pana: I rzucę na ciebie obrzydliwości, i zelżę ciebie, i wystawię cię na widowisko».  I każdy, kto cię ujrzy, oddali się od ciebie,  i zawoła: «Spustoszona Niniwa!» (3,6–7).