W książkach można znaleźć wiele opisów rzeczywistości niebiańskiej. Nie wszystkie mają wystarczające prawdopodobieństwo poprawności. Oto niektóre wybrane z udokumentowanych relacji opisujących przeżycia z pogranicza śmierci., które można uważać za sensowne.

Przemieszczałem się bardzo sprawnie, coraz szybciej. Można podróżować z prędkością myśli.

Wszystko wydaje się oddalone i bliskie zarazem.

Nie było ani zimno, ani gorąco. W niebie zawsze jest jasno.

Myśli i ruch stanowiło jedno.

Stracił poczucie czasu.

Nasza świadomość nie znika wraz ze śmiercią fizyczną.

Ciało … było zrobione ze światła, bardziej przypomina energię niż komórki. Cząsteczki przypominaj raczej niewidzialne fale.

Mamy półprzezroczyste ciało.

Światło zrodzone z miłości.

Światło jest przepełnione miłością i radością Boga.

Blask od istot miał różną intensywność.

Słyszała piękną muzykę.

Spotkanie z innymi istotami, które już zmarły.

Napotkanie granicy, za którą nie można przejść.

Przejście przez tunel czasoprzestrzenny.

Dostęp do ukrytej wiedzy.

Widziałem kolory, o których istnieniu nie miałem pojęcia.

Głuchoniemi zaczną słyszeć, a niewidomi przejrzą, ale nie na sposób zmysłowy. Kąt widzenia ma 360 stopni.

Znowu będziemy młodzi.

Kontakt ze wszystkim, co ziemskie jest niemożliwy i bezskuteczny.

Pierwszą osobą, którą spotkamy w niebie, będziemy my sami.

Przede wszystkim poznamy siebie.

Nie stracimy swojej osobowości, np. poczucia humoru.

Poznamy miłość wieczną.

Komunikacja za pomocą myśli. Nie można wkracza w czyjeś myśli, jeżeli nie otrzyma się na to pozwolenia.

W niebie nie ma miejsca dla grzechu. Nie ma potrzeby snu.

Czas ma inny wymiar niż ten, który się doświadcza na ziemi.[1]

[1] John Burke, Zobaczyć Niebo. Wyd. Św. Pawła w Łodzi. 2018.