Mam wiele ulubionych tekstów biblijnych. Prym wiedzie cała historia Dawida. Została ona sfilmowana. Oprócz niej bardzo podoba mi się postać i historia króla Jozjasza (639–609). Ten król bardzo wyróżniał się na tle złych królów żydowskich: Manassesa (696–642), Amona (643 – 640/641) i innych.
Jozjasz był synem króla Amona i Jedidy. Po zamordowaniu jego ojca, gdy miał osiem lat, lud obwołał go królem Judy. Panowanie Jozjasza (640/641–609 przed Chrystusem) było czasem religijnego odrodzenia po okresie hegemonii Asyrii. Jozjasz stopniowo, lecz skutecznie, przeprowadzał gruntowne reformy religijne, które stanowiły kontynuację reform podjętych wcześniej przez Ezechiasza. W 626 przed Chrystusem zakazał kultów pogańskich na terenach Judy i Jerozolimy oraz nakazał zburzyć wszystkie lokalne sanktuaria bogów innych niż Jahwe. Cztery lata później przy odnawianiu Świątyni Jerozolimskiej, odnaleziono zwój Księgi Prawa, prawdopodobnie zbiór deuteronomisty, którego powstanie określa się na połowę VII wieku przed Chrystusem. Reforma przyczyniła się do umocnienia roli Dekalogu jako obowiązującego kodeksu moralnego. Podczas panowania Jozjasza doszło do upadku Asyrii. Król skorzystał z nadarzającej się okazji, rozszerzając państwo o terytorium Samarii (najprawdopodobniej w sposób pokojowy), burząc przy tym świątynię w Betel. Jozjasz podjął próbę powstrzymania Egiptu przed uratowaniem resztek państwa asyryjskiego pod przywództwem Aszuruballita II i zastąpił drogę wojskom faraona Necho II pod Megiddo w 609 roku przed Chrystusem. Bitwa zakończyła się klęską, a sam król poległ. Historię tę opisuje autor Jan Dobraczyński w swojej książce pod tytułem “Wybrańcy gwiazd”, Wyd. Pelikan Warszawa 1988 roku. Książkę czyta się jednym tchem. Można tam zapoznać się z działalnością proroka Jeremiasza, narodzinami państwa babilońskiego, historią upadku Jerozolimy w 586/587 roku.
Reforma Jozjasza usunęła z religii bóstwa domowe “terafim”, które trzymała w domu Rachela, żona Jakuba. Usunięto nierząd sakralny w świątyniach (2Krl 22,7). Przywrócono święto Paschy na cześć Pana (2Krl 22,21).
Z miastem Megiddo (po hebrajsku Har-Magedon) wiąże się jego rola jako miejsca bitew (Eric H. Cline, Profesor Archeologii i Historii Starożytnej na Uniwersytecie George’a Washingtona wymienia ich aż 34), które decydowały o losach wielu narodów, a nawet imperiów. Obecnie słowo to (w tłumaczeniu: zgromadzenie, spotkanie, koncentrację wojsk, góra zgromadzenia wojsk lub góra rozstrzygnięcia ) stało się popularne wśród polityków i komentatorów politycznych na określenie zdarzeń niezwykłych, katastroficznych.
Na marginesie, bitwa zapowiedziana pod Har-Megiddo jest myląca. Słowo „Har” oznacza górę, wysoką górę, szczyt widoczny z daleka. Tymczasem Megiddo leżało na pagórku o wysokości zaledwie 20 metrów. Na określenie takiego wzniesienia używa się innego słowa – „tell”. Samo wzgórze nosi nazwę Tell Megiddo (po arabsku Tell el-Mutesillim). Nie istnieje więc góra Megiddo, tylko miasto o tej samej nazwie.
Zapraszam do zapoznania się z historią upadku Jerozolimy, i wywiezienia mieszkańców do Babilonii. Z tym okresem zaczyna się inna historia narodu żydowskiego, która zaważyła na życiu Żydów w diasporach na całym świecie.
