Dywagacje na temat istnienia Stwórcy nie są aż tak trudne. Wynikają one z porządku logicznego. Trudniejsze jest pytanie o sens Świata. Na to pytanie nie da się odpowiedzieć bez wprowadzenia pojęcia emocjonalnego. Tym pojęciem, według ludzkiego rozpoznania, jest „uczucie”. Uczucie nie jest bytem, jest relacją między dwoma istnieniami. Czy może istnieć coś, co nie jest bytem? Może. Każdy człowiek wie, że istnieje radość, smutek, gniew, miłość, uczucie. Pomimo, że nie są to rzeczy uchwytne, które można zamknąć w pudełku, one po prostą są.
Świat składa się z podłoża energetycznego przekształcanego przez prawa przyrody oraz z relacji między stworzonymi istotami.
Niezwykłością jest, że sam Stwórca nawiązał relację z wybranym stworzeniem jakim jest człowiek. Nie mogła ona być asekuracyjna, letnia, nijaka, obojętna, ale najczystsza i nieskończenie doskonała. To uczucie najdoskonalsze człowiek nazwał Miłością. Świat powstał więc z Miłości Stwórcy do swoich stworzeń. Miłość jest też motorem zmierzania do określonego celu. Staje się Najwyższą Postacią Bytu, wręcz samym Bytem. Jest ona modalnością Natury Bożej. Przez Miłość życie nabiera sens.
Prawa natury, instynkt zwierząt są pewnymi regułami. Są one potrzebne do rozwoju materialnego świata. Spełniają one tylko rolę pomocniczą. Istotą istnienia człowieka jest Miłość Stworzyciela do ludzkiego stworzenia i vice versa.
Czy człowiek może poznać zamiary Stwórcy i cel przez niego postawiony? Nie do końca. Miłość Boga nie może być ograniczona, bo tym samym ograniczony byłby sam Stwórca. Jeżeli motor działania jest nieograniczony, tym samym cel jest również nieokreślony. Anaksymander z Miletu (ok. 609–547 przed Chr.) mówił, że nieokreśloność jest boska. Nasze istnienie jest wiecznym zmierzaniem. Celem jest Stwórca, z którym złączymy się w wieczności. To co było Jego tchnieniem na początku Świata wróci do Niego. Być może Bogu są potrzebne anioły-ludzkie, które zapełnią Niebo. Wojsko niebieskie godne swojego Króla i czeladź złożona ze stworzeń niepokornych.
Bardzo ciekawe ujęcie