Max Planck (1858–1947) pracując nad teorią promieniowania emitowanego przez ciało doskonale czarne w 1900 roku zmodyfikował prawo Wiena wprowadzając do wzoru stałą fizyczną nazwana potem jego nazwiskiem. Stała Plancka wyraża elementarny kwant działania (najmniejsza porcja energii). Kwant jest niepodzielny. Pomimo, że sprzeczna z zasadami fizyki klasycznej, została zaakceptowana, ponieważ ku zaskoczeniu fizyków zapewnia zgodność teorii z wynikami doświadczeń. 

   h – stała Plancka  6.62607015 * 10^-34 kg*m² *s^-1= 4.135667662 * 10^-15 eV*s

pojawia się w większości równań mechaniki kwantowej.

                                                      E = h * v

gdzie: E – energia, h – stała Plancka (najmniejsza porcja energii),

           v – częstotliwość  fali elektromagnetycznej.

          Próg Plancka  wyraża granicę poznawalności Wszechświata (Kosmosu) na podstawie empirii przy rozważaniach ewolucji Kosmosu. Do jego opisu wykorzystuje się pojęcia:  długości Plancka,  czas Plancka, masa Plancka jako najmniejszych wielkości jakie można użyć podczas badań. 

Czas Plancka to jednostka czasu wyliczana wg wzoru:

           t_p = l_p / c = SQRT(ħg/c⁵)    wyrażony w sekundach 5,39116 × 10^-44 s

gdzie: l_p – długość Plancka, c – prędkość światła w próżni, g –  stała grawitacji,

           ħ – redukowana stała Plancka h/2π (h kreślone, stała Diraca)

Czas Plancka to czas potrzebny fotonowi do przebycia długości Plancka. Jest to również czas trwania Ery Plancka. Wiek Wszechświata wyrażony w jednostkach Plancka to 1,7049932 * 10⁶²  [s].

Długość Plancka – najkrótszy foton  1,61623 × 10^-35 m

Masa Plancka     – 2,17647 × 10^-8 kg

Gęstość Plancka – iloraz masy Plancka przez sześcian długości Plancka (objętość Plancka).

                                  pP = m_p/ l³ = c⁵/g² = 5.155 * 10⁹⁶ kg/m³

gdzie m_p – masa Plancka, l – długość Plancka, c – prędkość światła; g stała grawitacji.

          Gęstość Planka odpowiada gęstości 10²³ mas Słońca ściśniętych do objętości jądra atomowego wodoru (protonu). Ekstrapolując wstecz historię Wszechświata można stwierdzić, że taką gęstość musiał mieć on po czasie Plancka od momentu Wielkiego Wybuchu. Obecnie gęstość taką może osiągnąć materia w czarnych dziurach. Przy gęstości Plancka właściwości materii nie opisuje żadna z uznanych i potwierdzonych teorii fizycznych – zawodzi tu zarówno ogólna teoria względności, jak i mechanika kwantowa. Fizycy przypuszczają, że przy tej gęstości wszystkie oddziaływania ulegają unifikacji w jedną podstawową siłę, która kształtuje podstawowe własności Wszechświata. Do tej pory nie powstała jednak teoria opisująca te zjawiska, którą można zweryfikować doświadczalnie.

          W skali Plancka, czyli kiedy wartości fizyczne stają się bliskie jednostkom naturalnym, każde zjawisko objawia swoją kwantową naturę. Na dodatek w tej skali zauważalne stają się również własności czasoprzestrzeni opisane w ogólnej teorii względności. Nie istnieje teoria fizyczna, która umie opisać poprawnie, co dzieje się w skali Plancka. Jak pisał max Planck: “…z pewnością zachowają one znaczenie przez wszystkie czasy i dla wszystkich cywilizacji, nawet pozaziemskich lub nie stworzonych przez człowieka, tak więc można nazwać je jednostkami naturalnymi“.

         Można pokusić się o stwierdzenie, że stałe Plancka wyznaczają próg poznawalności pomiędzy rzeczywistością fizykalną a przestrzenią Bożych tajemnic. Tego progu człowiek nie może przekroczyć.

adres e-mail: p.porebski@onet.pl Prywatne konto bankowe SWIFT BPKOPLPW

13102026290000950200272633  https://zrzutka.pl/z/pawel1949