Ewangelia Marka ukazuje Jezusa jako sprawnego organizatora. Zapanować nad tłumem nie było łatwo: A szło za Nim wielkie mnóstwo ludu z Galilei. Także z Judei (Mk 3,7).  Widać to w poleceniu, jakie wydał swoim uczniom: żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby się na Niego nie tłoczyli (Mk 3,9). Otaczał też troską swoich uczniów. Gdy wybierali się na misje pouczał: A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie (Mt 10,11); Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie! (Mt 10,16); Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować (Mt 10,17). Kiedy wrócili strudzeni z pielgrzymowania rzekł do nich: Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco (Mk 6,31).

          Ktoś może powiedzieć, że Jezus organizował wielkie „show religijne”. Nie należy bać się tego określenia. Nasz papież Jan Paweł II czynił podobnie.

          Omawiana perykopa (Mk 3,7–12) informuje mimochodem: szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o Jego wielkich czynach  (Mk 3,8). Nie mówi o Jego nauce, ale o czynach, to co jest niezwykłe, cudowne i ludziom bardzo potrzebne. Można odnieść wrażenie, że ewangelizacja następowała przy okazji innych wydarzeń. Jezus o tym wiedział i dlatego próbował tonować entuzjazm tłumów: Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały (Mk 3,8). Nie chciał uchodzić tylko za Uzdrowiciela.

          Wymowny jest przekaz: Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć (Mk 3,12). Uzdrawianie przez dotyk jest widzialnym znakiem przez kogo jest uczyniony. Przez dotyk przepływa energia i moc uzdrowieńcza. Moc ta przywraca prawidłowe funkcjonowanie organizmu, które staje się zdolne do pokonania choroby. Cudem jest szybkość działania. Jezus miał moc czynienia cudów (znaków) również na odległość.