Papież Wiktor II (1055–1057)  – kontynuował politykę Leona IX. Kilku biskupów pozbawił urzędów. Z cesarzem Henrykiem III stanowił idealnie dobraną parę. Henryk III rychło zmarł w następstwie upadku z konia. Potomstwo księży uważano za nieślubne i pozbawiono prawa dziedziczenia  dóbr kościelnych (beneficjów), Wiktor II korzystał z doświadczenia mnicha Hildebranda, późniejszego papieża Grzegorza VII oraz kardynała Humberta z Silva Candida. Śmierć papieża była stratą dla Kościoła, jak i dla cesarstwa.

Papież Stefan IX (1057–1058)  – wybrany na papieża w wolnych kanonicznie uznanych wyborach. Nie spytano o zgodę Henryka IV, tym samym złamano prawo wprowadzone przez Henryka III. Dopiero po kilku miesiącach Stefan IX postarał się o zatwierdzenie swego wyboru.  Papież popierał ruch osób świeckich, tzw. łachmaniarzy lub patarynów, którzy nawoływali do dobrowolnego ubóstwa, życia wspólnego i nauczania takiego jakie było w pierwotnym Kościele. Potępiali ono chciwość duchowieństwa i symonię. Zmarł we Florencji (niektórzy historycy twierdzą, że został otruty).

Antypapież Benedykt X (1059)  –  wybrany przez rzymską szlachtę, zwany prostaczkiem z racji miernego intelektu. Gdy wybuchły zamieszki uciekł.

Papież Mikołaj II (1058–1061)  –  pierwszy papież, którego głowa została ozdobiona tiarą. Wybrany został przez kardynałów. Był zwolennikiem reform. Ważną rolę odegrał w tym kardynał Hildebrand. Jego autorytet stopniowo wzrastał. Papież Mikołaj II walczył z symonią. Bazował na fałszywym dokumencie Donacji Konstantyna.

Papież Aleksander II (1061–1073)  – wybrany bez zgody cesarza, a jedynie przez kardynałów. Niemieccy i lombardzcy biskupi uznali elekcję Aleksandra II za nielegalną i na jego miejsce wybrano Honoriusza II. Papież opuścił Rzym aby powrócić pod ochroną wojsk Godfryda z Toskanii. Antypapieża Honoriusza II obłożył klątwą.

Antypapież Honoriusz II (1061–1072) – siłą i bitwami zdobywał Rzym. Do pomocy wzywał żołnierzy Kampani i Normanów. Był dofinansowany przez rody rzymskie. Jego przeciwnikiem był kardynał Hildebrand. Za jego działaniem biskupi uznali prawowitego papieża Aleksandra II.

      Na tle kilku ostatnich papieży uwidacznia się postać kardynała Hildebranda (1015–1085). Był on mnichem cluniackim. Geniusz polityczny. Współpracował z papieżem Leonem IX oraz z jego następcami: Wiktorem II, Stefanem X, Mikołajem II i Aleksandrem II.