Zemsta jest odwetem, rewanżem, porachunkiem za wyrządzone i doznane krzywdy. Dotyczy tylko ludzi. Prorok Jeremiasz przypisuje zemstę Bogu, ale tylko w momentach używania jej przez ludzi: “Tego, który się mści, spotka zemsta Pana: On grzechy jego dokładnie zachowa w pamięci” (Syr 28,1); “taka jest zemsta Pana” (Jr 50,15). Bóg używa tego narzędzia w obronie swojej świątyni: “Ostrzcie strzały, przygotowujcie tarcze! Pan pobudza ducha króla Medii, bo jego zamiary dotyczą zniszczenia Babilonu; jest to zemsta Pana,
zemsta za Jego świątynię” (Jr 51,11).

Hagiografowie jednak sięgnęli po ten rodzaj rewanżu. Można zapoznać się z zemstą Gedeona (Sdz 8,13–21), z zemstą Samsona ( Sdz 16,22–31), z zemstą Saula na kapłanach z Nob (1 Sm 22,6–23), z zemstą Absaloma (2 Sm 13,23–36) lub zemstą Janatana na Nabatejczykach (1 Mch 9,31–42).

W Księdze Wyjścia hagiograf opisuje jak Mojżesz stanął w obronie izraelity, któremu wyrządzono krzywdę i zabił Egipcjanina, mszcząc skrzywdzonego.

Hagiograf Księgi Syracha przestrzega: “Każde prześladowanie, byle nie prześladowanie przez nienawidzących nas, każda zemsta, byle nie zemsta nieprzyjaciół” (Syr 25,13–14).

Paweł Apostoł pisze: “Bóg jest mścicielem tego wszystkiego” (1 Tes 4,6);

” Umiłowani, nie wymierzajcie sami sobie sprawiedliwości, lecz pozostawcie to pomście [Bożej]! Napisano bowiem: Do Mnie należy pomsta. Ja wymierzę zapłatę – mówi Pan” ( Rz 12,19). Przypisywanie Bogu chęć zemsty świadczy o złym rozpoznaniu Jego paradygmatów. W Starym Testamencie Bogu nagminnie przypisywano ludzkie przywary. Prawdy w tym jednak nie ma. Z racji boskich paradygmatów, Bóg nie może się mścić, nawet gdy chodzi o sprawowanie sprawiedliwości.

W nauce Jezusa nie ma słowa o zemście. zamiast jej, Jezus proponuje miłość do swoich nieprzyjaciół: “Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Mt 5,44). Tę idee można odczytać już w Starym Testamencie: “Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego. Ja jestem Pan!^” (Kpł 19,18).

Wiele można przytoczyć przykładów przebaczania złych uczynków przestępcom przez rodziny ofiar. Jest to trudne, ale możliwe. Aby przebaczać trzeba się wnieść ponad ludzki wymiar sprawiedliwości. Człowiek ma ten dar w sobie. Nie każdego jednak na to stać.