Stwórca określił zasady funkcjonowania Świata. Prawa przyrody są mocnym atutem na Jego istnienie. Od wieków aktualne jest pytanie, kto określił zasady w matematyce?  Dwa dodać dwa jest cztery (algebra) niezależnie od punktu widzenia. Jej uniwersalność podpowiada, że nie ma ona autora. Ona po prostu jest. Co mówi o tym historia? Babilończycy, Egipcjanie i Asyryjczycy  wiedzieli od dawna, iż liczby 3, 4 i 5 odpowiadają długościom boków i przekątnej prostokąta. Wiedzieli również, że liczby te spełniają podstawową zależność 3² + 4² = 5², która sprawia, że boki są prostopadłe. Rodzi się pytanie. Czy algebra ma jakieś pochodzenie? Czy istnieje z zależności logicznych od zawsze? Czy tylko czekała na swoje odkrycie?

          Historia (znaleziska paleontologiczne) podpowiada, że matematyka była odkrywana powoli. Była ona stosowana w prostych czynnościach codziennych, np.

kobiety przewidywały datę miesiączki, licząc dni, a wodzowie szacowali siłę swojego wojska. Proste obliczenia towarzyszyły człowiekowi od zawsze. Matematyka rodziła się z bieżących potrzeb. Początkowo wystarczały niewielkie liczby i proste operacje matematyczne. Budowniczowie zaczęli używać geometrii do budowania konstrukcji przestrzennych (prostopadłościany, beczki, stożki, walce). Pojawił się kąt prosty, koło. Twierdzenie Pitagorasa było najbardziej rozpowszechnionym w starożytności wynikiem matematycznym. Sumerowie używali ułamki, równania liniowe, kwadratowe, sześcienne. Opracowali tablice trygonometryczne. Umieli obliczać objętości brył (nawet ściętego ostrosłupa).

          Najstarsze ślady matematyki w Indiach informują, że  w IX wiek przed Chr. umiano obliczać wartość liczby π z dokładnością do dwóch miejsc dziesiętnych, Stosowano proporcje, a nawet obliczano pierwiastek sześcienny. Matematyka egipska i sumeryjska była dalej rozwijana przez Greków, którzy ponadto usystematyzowali niezależne dotąd twierdzenia w jeden spójny system. Dalszy rozwój matematyka zawdzięcza Arabom. Wiele greckich i arabskich prac matematycznych następnie przetłumaczono na łacinę, co pozwoliło na dalszy rozwój tych koncepcji w średniowiecznej Europie. Era nieprzerwanego rozwoju matematyki, rozpoczęta w XVI-wiecznych Włoszech, trwa po dziś dzień.

          Czy matematyka została stworzona przez Stwórcę? Jej uniwersalność i logiczność przeczy, aby miała ona swojego autora. Zasady matematyczne po prostu są jako przejaw rozumowego i logicznego kojarzenia faktów. Człowiek, z daru rozumu tylko je ujawnił.

           Dziś matematycy do matematyki dodają własne pojęcia i twory matematyczne (topologia, wstęga Möbiusa, przestrzeń Hilberta) bazując na abstrakcyjnej wyobraźni i logicznym pojmowaniu zdarzeń. „Ponieważ jak Bóg jest twórcą rzeczywistych bytów i form naturalnych, tak człowiek jest twórcą myślowych bytów i sztucznych form; nie są one niczym innym, jak odbiciem jego umysłu, tak jak stworzenia są odbiciem umysły boskiego” Mikołaj z Kuzy (1401-1464).

                      Gdyby nie było istot rozumnych, to matematyka i jej zasady nigdy by nie były odkryte. Bo one są, tak jak są i używane pojęcia proste. Pytanie o ich autorstwo jest tak samo niedorzeczne jak pytanie: skąd wziął się Bóg?