Jezus zapowiadał zesłanie Ducha Świętego: przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi (J 15,26). Duch Święty to inaczej Bóg działający, stale towarzyszący człowiekowi. Przenika On całego człowieka, jest w nim.
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz 2,1–4). Po swoim Zmartwychwstaniu, Jezus posłał Ducha Świętego, który spoczął na uczniach (J 3,5; J 7,37; J14,16n; J16,16n; J 16,7n; J20,22; Dz 1,5; Dz 2,1–4). Źródłem nowego życia i nowego kultu jest Duch Święty. Kult ten jest „prawdziwy”, ponieważ wynika z nowego objawienia i stanowi realizację zapowiedzi ze Starego Testamentu.
Apostołowie poszli i zaczęli głosić Ewangelię. Misji tej towarzyszyły cudowne znaki: Apostołowie czynili wiele znaków i cudów (Dz 2,43). Szczepan pełen łaski i mocy działał cuda i znaki wielkie wśród ludu (Dz 6,8).
Św. Piotra uważa się za pierwszego biskupa Rzymu, Ojca Świętego. Jego rola jednak nie była taka sama, jak obecnego papieża. Osoba pierwszego biskupa dojrzewała powoli. Nowy Testament nic nie mówi o sukcesji papieskiej, aby zapewnić stałe zwierzchnictwo dla kościoła. Dopiero tradycja późniejsza postawiła papieża jako gwaranta tej samej wiary i jego jedności.
Kilka lat po zmartwychwstaniu, pod Damaszkiem Pawłowi ukazał się Jezus. To niezwykłe wydarzenie powołało Pawła do godności apostoła i uczyniło go głosicielem Ewangelii.
Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie (J 15,26). Duch Święty pochodzi także od Syna (zob. J 16,14n.). Termin „pochodzi” można odnieść do odwiecznego pochodzenia Trzeciej Osoby, bądź do Jej misji w czasie. Wiele jest perykop mówiących o Duchu Świętym (por. Mt 10,20; Mk 13,11; Łk 12,12). Jest nim przede wszystkim nieomylne głoszenie prawdy o zbawieniu w Jezusie Chrystusie, wbrew wszelkim zewnętrznym przeszkodom. Widzialny Jezus ustąpi, by zostawić miejsce niewidzialnej działalności Ducha Świętego i wierze. Jezus zapowiada: nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz (J 10,16). Będzie to jedyny Kościół o jednej władzy, w którym znajdą się tak Żydzi, jak i poganie (por. Jr 23,3; Mi 2,12; Ef 2,14n).
Jezusa (cielesnego) już nie ma wśród nas. Mimo że Jezus nie napisał ani jednego słowa, zostawił nam ogromny materiał do przemyśleń i zrozumienia. Objawienie zakończyło się. Przyszedł czas, aby to wszystko pojąć i zrozumieć. Jeżeli nie jesteśmy w stanie ogarnąć rozumem tego wszystkiego, pozostaje nam tylko w to wierzyć i zaufać słowom Jezusa: Ufajcie, jam zwyciężył świat (J 16,33).
