Dzisiaj święto mojego patrona św. Pawła. Przyjęło się w kulturze religijnej Polski, że kalendarzowe święta patronów są zwyczajowymi imieninami. Patronem jest ten święty, którego święto jest pierwszym świętem od dnia urodzenia. W moim przypadku powinien to być św. Paweł, którego święto przypada 28 kwietnia (następny jest 26 maja, 26 czerwca i dopiero 29 czerwiec). Prawdopodobnie moim patronem powinien być św. Paweł od Krzyża ur. 3.01.1694 w Ovado, a zmarł 18 października 1775 r. w Rzymie). Początkowo jego święto obchodzono 28 kwietnia, a później 19 października (w USA 20 października). Ta niejednoznaczność pozwoliła rodzicom wybrać dla mnie innego św. Pawła. Oczywiście wybrali Apostoła św. Pawła obchodzącego święto 29 czerwca, i tak już zostało. Św. Paweł od Krzyża jest też bardzo szacowną postacią (mistyk). Jest założycielem Pasjonistów (Zgromadzenie Męki Pańskiej). Czytałem dość dawno jego życiorys pt. Łowca Dusz  Św. Paweł od Krzyża[1]. Książka zrobiła na mnie duże wrażenie. Do dziś pamiętam cytat z niej: Cierp i milcz[2] (s. 71). Faktycznie cierpienie powoduje u mnie wyciszenie. Dziś jednak jestem bardziej sceptyczny co do treści objawień prywatnych. Sam św. Paweł doradzał, aby ignorować zjawiska z objawień prywatnych (s. 188–189), zachęcając jedynie do wiary. Postać św. Pawła jest fascynująca. No cóż, rodzice jakby narzucili mi św. Pawła Apostoła i z szacunku do nich, niech tak pozostanie.

          Niestety, zwykło się obchodzić imieniny z pominięciem głównego bohatera. Troski jak przyjąć gości zagłuszają pamięć o patronie, a szkoda. Dzień ten powinien być religijnym świętem dla solenizanta. W dniu tym powinno rozważać się życie patrona i czerpać z niego nabożne nauki. Niestety, przeważnie tak się nie dzieje. Sekularyzacja świąt jest niestety nagminna. W natłoku spraw gubimy to coś, co powinno być ważne.