Papież Kalikst II (1119–1124)  – był spokrewniony z rodami królewskimi Niemiec, Francji i Anglii, usunął antypapieża Grzegorza VIII. Wypracowano konkordat wormacki, gdzie Kościół uzyskał prawo do kanonicznego wyboru swoich dostojników, a cesarstwo zachowało wpływ na personalną obsadę czołowych urzędów kościelnych. Zwołał pierwszy na Zachodzie tzw. sobór Laterański I. Zatwierdził regułę zakonu cystersów, którzy zrezygnowali z posiadania wielkich dób ziemskich (w przeciwieństwie do bogatego zakonu w Cluny). Do tego zakonu wstąpił Bernard z Claivaux (1090–1153).

Papież Honoriusz II (1124–1130)  – był uczonym. Wybrany został po walkach pomiędzy rodzinami Pierleonich a Frangipanich. Wybrano Celestyna II (1124), którego uznano jednak za antypapieża. Honoriusz w pierwszym odruchu zrezygnował też z wyboru, ale zgromadzenie kardynałów ponownie go wybrało. Honoriusz dążył do pokoju z cesarzem. Po śmierci Henryka V papież poparł Lotara III i ekskomunikował Konrada (bratanek Henryka V), gdy ten ogłosił się królem. Robił wszystko, aby nie dopuścić do utworzenia królestwa Normanów na południu Italii. Przegrał i uznał Rogera II (1095–1154) na króla Sycylii. Na synodzie w Troyes zaaprobował regułę zakonu templariuszy powstałego w 1119 r. Mieli oni zapewnić bezpieczeństwo pielgrzymom zmierzających do Jerozolimy, a także bronić państw krzyżowców w Ziemi Świętej przed Turkami Seldżukami. Honoriusz interweniował w zakoniach Cluny, gdzie pozbawił stanowiska przeora Poncjusza (1126) jak i opata Oderisiusem.

          Po śmierci papieża Honoriusza II znów rozgorzały walki frakcyjne. Wybrano Innocentego II (1139–1143) oraz Analekta II (1130–1138). Schizma trwała 10 lat. Skończyła po śmierci Analekta.

Papież Innocenty II (1139–1143)  – po śmierci Analekta II mógł rządzić samodzielnie. Zwołał II sobór Laterański. W 1141 obłożył króla Francji, Ludwika VII interdyktem[1].

Papież Celestyn II (1143–1144)  – cofnął interdykt rzucony przez Innocentego na Francję w zamian za ustępstwa w obsadzaniu arcybiskupstwa w Bouges. Był uczniem Piotra Abelarda. 

          Piotr Abelard został w 1139 r. potępiony za naukę o możliwościach poznania Boga przez rozum.

Papież Lucjusz II (1144–1145)  –  niespokojny pontyfikat. Trwała wojna między szlachtą a powstającą burżuazją miejską. Utworzona w 1143 republika komunalna przysporzyła papieżowi wiele kłopotów. Senat ograniczył prawa kapłanom jedynie do sprawowania funkcji duchowych i posług. Papież chciał władzy. Utworzył własne wojsko. Przegrał. Zraniony kamieniem, zmarł.

Papież Eugeniusz III (1145–1153)  –  był pierwszym papieżem cystersem. Będąc papieżem, zmienił stylu życia i nie przywdział szat papieskich, nadal nosił habit. Obalił patrycjat rzymski i przywrócił władzę papieską. Wybuchły nowe walki niezadowolonych Rzymain. Papież musiał dwukrotnie opuszczać Rzym. Dużo czasu spędził we Francji. Zabiegał o drugą krucjatę. Ludwik VII wraz z żoną oraz z Kondradem III przybyli do Bizancjum. Tam doszło do konfliktu. Krucjata poniosła fiasko. Część wojska wzięła udział w wyprawie na Północ przeciwko pogańskim Prusom.  Eugeniusz III powołując się ewangelię głosił, że św. Piotr otrzymał pierwszeństwo nie tylko w sprawach duchowych, ale także świeckich. Za pontyfikatu Eugeniusza II powstał tzw. Dekrety Gracjana, zbiór przepisów prawa kanonicznego dla utrzymania dupremacji  władzy duchowej.

Papież Anastazy IV (1153–1154)  –  panował tylko pół roku