Résurrection de personnes i tłumaczenie

          Dans le Credo de la foi chrétienne est écrit, je crois à la résurrection du corps. Il est un élément essentiel de la foi chrétienne. Jésus est ressuscité d’entre les morts, mais ne reste pas avec nous, mais est monté au ciel. Pourquoi? La réalité actuelle ne permet pas d’être venu résurrection. Ils ont créé de nouvelles conditions d’existence, une nouvelle terre, qui est une autre réalité. Qu’est-ce? Malheureusement, on ne sait pas. Il est important qu’une personne retourne à sa physicalité. Dieu, dans sa toute-puissance en fin de compte va restaurer nos corps de la vie indestructible (Catéchisme de l’Église catholique, p. 244). Jésus a montré dans le corps comme une image glorifiée de corps ressuscité. En fait, personne ne peut décrire notre nouveau revêtement. Jésus a dit que Dieu a préparé pour nous beaucoup de demeures, mais l’œil n’a pas vu, l’oreille n’a pas entendu, pas d’esprit a conçu ce que Dieu a préparé pour ceux qui l’ont (1 Cor 2,9) aiment. Les descriptions des saints sont des références à ce sujet, mais ils sont plutôt pensée pieux d’une anticipation des événements futurs.

          Le Catéchisme de l’Eglise catholique qui transmet:, Ceux qui auront fait le bien, à la résurrection de la vie; ceux qui ont fait de mauvaises actions – à la résurrection du jugement (Jean 05:29; cf. Dn 12,2). Il est utile d’examiner ce que cela signifie: la résurrection de la damnation. Sinners également être ressuscités. Ils seront, cependant, a agi en tant que serviteurs aux héritiers de Dieu[1].

          Pour recevoir un nouveau, indestructible et éternelle corps est un doit mourir. La mort est donc pas une punition, mais un voyage dans une nouvelle réalité.

 

 

Inspiration spirituelle

          Tout découverte importante était que la “source d’inspiration” est pas quelque chose qui appartient aux élus, mais il est une capacité qui se trouve dans chaque être humain. Vous avez juste besoin d’inspiration à la maison pour lancer, stimuler. Inspiration ouvre de l’état d’esprit, une autoroute menant à Dieu. Rationalisation de votre auto à des signaux provenant de l’extérieur. Ainsi tout le monde peut être inspiré. Cela est évident dans les poètes, les peintres, les compositeurs et ceux qui explorer la connaissance religieuse. Tous les écrivains sacrés de l’Ancien Testament, les écrivains du Nouveau Testament, ainsi que d’autres livres religieux ont succombé inspiration. Pourquoi? Parce que je voulais écrire un bon livre. La plus grande de l’ouverture, le plus de grâce vient du monde transcendantal. Je peux aussi dire impudiquement que lors de l’écriture de mes livres (huit) a également succombé inspirations. Inspiration ne garantira pas nécessairement transféré Vérité. Il est l’effondrement de nombreux facteurs. Important est la croyance en un seul Dieu. Le désir de lire la vérité, cœur pur et de la connaissance. De l’état de la vérité que vous ne pouvez pas utiliser quand il n’y a pas de foi ou de connaissances. Contenu reçu ne sont pas compris. Ils doivent encore être traduits en langage humain. Elle exige aussi des compétences. Il est difficile de juger de leur propre inspiration. Il faut juger les autres. Cependant, je dois partager quelques faits intéressants qui m’a accompagné lors de l’écriture des livres, ou soit du contenu révolutionnaire. Facilité incroyable au sens de contenu de radiodiffusion. Si je devais un talent pour l’écriture, pas beaucoup aurait-il me coûter pour lire une nouvelle vision de la foi. Je l’avoue, je suis surpris. Beaucoup de choses sont “découverts” et réalisé au cours d’une nuit de sommeil (à moitié endormi). Puis je me suis levé, ouvert mon ordinateur et débordant “révélé” contenu. Je suis loin de curiosités à choquer événements. Si vous faites quelque chose avec passion, peu importe le temps d’une journée. Le thème vivante sans interruption. Cet engagement est en soi un créatif.

 

 

Évaluation non point de les événements

          L’homme vit dans un monde pas tout à fait parfait. Dieu a laissé l’homme à manœuvrer. Donc, beaucoup dépend de la personne à rendre le monde à devenir une meilleure et plus parfaite.

           Évaluation des événements est pas toujours le point sur l’axe du bien et du mal.

 

                                                   la portée de l’évaluation

                                                        |—————|          

              <––––––v––––––––––––––––– . –––––––––––––––––– v –––––>

                           mal                 moralement neutre                      bon

 

Beaucoup d’événements peuvent être évalués dans une gamme qui comprend le point neutre. Ces événements sont à certains égards bon et l’autre mauvais (voir l’axe du bien et du mal).

 

Exemples

Trois mois infantile est en place (l’autopsie) de les prendre en main. Il se irritation. Met la pression sur les parents, il devient insupportable et désobéissants. Du point de vue de l’éthique de son comportement est répréhensible.

 

Préservatifs. Est-ce que l’utilisation du préservatif est bon, que ce soit un péché? Le prêtre choisit l’évaluation la plus extrême et dire cela est faux. Pourquoi? Parce que les études scientifiques ont montré qu’ils font beaucoup de mal, surtout chez les femmes (hyperémie des organes reproducteurs qui mènent au cancer, etc.). Bien qu’il soit certainement conscient que les préservatifs protègent autant de vies de maladies graves répondent négativement. Eh bien, est obligé par l’évaluation Église point des événements.

 

Procédé in vitro. L’évaluation est aussi pas un point, mais dans la gamme du bien et du mal. Le prêtre dira qu’il est un péché. Pourquoi? Parce que les embryons humains sont exposés. La méthode de nombreux parents in vitro restauré la joie dans la famille. Ceux qui ont décidé sur cette procédure, voir la même bonne. A propos de la mort des embryons ne veux même pas y penser. Heureusement, les rend aveugle. L’église souligne juste le mauvais côté de l’événement. Cependant, la déclaration est «Conférence épiscopale polonaise totalement non autorisée que: les essais cliniques confirment que la fécondation in vitro peut conduire à des effets indésirables de la génétique et de la santé chez les enfants nés en utilisant cette méthode[2].

          Concept de circulation de la vie parle de phénomènes dans lesquels les processus de la vie ont lieu. Vous pourriez dire par exemple. Que chaque feuille sur un arbre est vivant, vivent également sperme, graines, herbes mortes, fleurs, animaux, etc. L’homme se dirige vers toutes sortes de la vie avec une grande empathie, l’affection et les soins. Outre les sensations humaines, nous pouvons dire que la vie est les processus chimiques qui sont eux-mêmes sans âme.

          En plus d’un homme adulte, une des créatures qui y vivent est la sensibilisation. Les feuilles, les graines meurent, finissent leur vie et les animaux. Sperme libéré par les testicules vivre et précipiter pour respecter les codé dans leur tâche (détermination, l’instinct) sans prise de conscience de l’objectif. À la fin ils meurent – processus chimiques dans les cessent. Laissant de côté le sentiment instinctif, les animaux et les plantes ne possèdent pas conscience de la mort. L’anxiété possible grâce aux fonctions supérieures de la vie (la peur, présageant). Seul un homme se plaint du cheval padniętym. Le cheval combattre seulement physiquement pour sa vie (l’instinct). L’homme peut aussi regarder rozczulić bande dessinée abstraite des existentielle (en regardant par exemple. La mort du petit dessin de garçon). Seul l’homme comprend la perte d’un être cher, et non un animal (plante). Oui animal (chien, éléphant) peut sentir la douleur de perdre un être cher, mais ne comprend pas l’essence du phénomène. Pour le monde naturel est mort processus d’inhibition de la vie. L’existence de la vie de chaque plante, un animal connu seulement au Créateur. Pour l’animal, ou végétale non plus d’importance. L’ignorance est l’existence d’une autorisation de Creator pour manger de la viande. World of nature vivante ne souffre pas de la perte de sa vie (parce qu’il n’y a pas de prise de conscience de l’existence). Ainsi, vous pouvez libérer le Créateur de l’opinion populaire cruel.

          L’homme est la seule créature sur terre, avec qui avec la conception, il ya une prise de conscience (facteur dynamique). Son origine est surnaturelle et est associée à l’âme de l’homme. Au moment de la conception, crée lui-même dans sa conscience, qui ne sont pas remplis de contenu. A quelques jours de l’homme n’a pas de prise de conscience de l’existence. Ce ne fut que sa conscience commence à se remplir avec un contenu au cours de sa vie.

          Pendant le traitement, in vitro des embryons qui ne sont pas remplis avec l’apparition de la conscience produite. Dans le cas de la mort physique, leur conscience est zéro (tabula rasa). Inconnu pas alléchantes. Parce que le don de la vie éternelle, probablement le Créateur pour développer ces âmes à leurs objectifs. Vous devez réaliser que tuer des embryons est pas le même crime que le meurtre de la vie pleinement conscient de l’individu. Tuer des embryons peut être le moindre mal des besoins de vie des femmes (familles) qui ne peuvent pas avoir des enfants de façon naturelle. Il est vrai que in vitro est soumise à un examen éthique, mais dans la vie, ils ont tendance à choisir un moindre mal, et non pas entre le bien et bon.


[1] Bien sûr, cela est une métaphore. Personne ne connaît la systèmes, des hiérarchies et des conditions de vie future.

[2] Premier bébé au monde né grâce à la méthode in vitro est une Anglaise Louise Brown. Exactement 25 Juillet 2013. Plus de 34 ans. Il est un commis au bureau de poste à la périphérie de Bristol.

 

Tłumaczenie

          W Credo wiary chrześcijańskiej napisane jest: wierzę w ciała zmartwychwstanie. Jest to istotny element wiary chrześcijańskiej. Jezus zmartwychwstał, ale nie pozostał z nami, lecz wstąpił do nieba. Dlaczego? Obecna rzeczywistość nie pozwala na zapowiadane zmartwychwstanie. Muszą powstać nowe warunki bytowania, nowa ziemia, czyli inna rzeczywistość. Jaka? Niestety nikt tego nie wie. Ważne jest, że człowiek powróci do swojej cielesności. Bóg w swojej wszechmocy przywróci ostatecznie naszym ciałom niezniszczalne życie (KKK s. 244). Jezus pokazał się w ciele uwielbionym jako obraz ciała zmartwychwstałego. De facto, nikt nie jest w stanie opisać nasze nowe okrycie. Jezus powiedział, że Ojciec przygotował dla nas mieszkań wiele, ale ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało,  ani serce człowieka nie zdołało pojąć,  jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują (1 Kor 2,9). W opisach świętych są wzmianki na ten temat, ale są one raczej pobożnym życzeniem niż antycypacją przyszłych wydarzeń.

          Katechizm Kościoła Katolickiego przekazuje:, że Ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia (J 5,29; por. Dn 12,2). Warto zastanowić się co to znaczy: zmartwychwstanie potępienia. Grzesznicy także zmartwychwstaną. Będą oni jednak pełnili rolę czeladzi wobec dziedziców Boga[1].

          Aby otrzymać nowe, niezniszczalne i  wieczne ciało koniecznie trzeba obumrzeć. Śmierć nie jest więc karą, ale podróżą w nową rzeczywistość. 

 

 

Natchnienie

 

         Dosyć ważnym odkryciem było to, że „natchnienie” nie jest czymś, co przynależy do wybranych, lecz jest zdolnością, która tkwi w każdym człowieku. Trzeba tylko natchnienie u siebie zainicjować, pobudzić. Natchnienie jest to otwarcie się na stan ducha, autostradę wiodącą do Boga. Udrożnienie swojej jaźni na sygnały z zewnątrz. Każdy więc może ulec natchnieniu. Widać to wyraźnie u poetów, malarzy, kompozytorów a także u tych, którzy zgłębiają wiedzę religijną. Wszyscy hagiografowie Starego Testamentu, autorzy Nowego Testamentu, a także innych ksiąg religijnych ulegali natchnieniu. Dlaczego? Bo pragnęli dobrze napisać księgi.  Im większe jest otwarcie się, tym większa łaska spływa ze świata transcendentalnego. Mogę również nieskromnie powiedzieć, że w czasie pisania moich książek (ośmiu) również ulegałem natchnieniom. Natchnienie nie daje jeszcze gwarancji przekazywanej Prawdy. Jest ono złożeniem się wielu czynników. Ważna jest wiara w Boga jedynego. Pragnienie odczytania Prawdy, czyste serce i wiedza. Ze stanu Prawdy nie można skorzystać, gdy nie ma się wiary czy wiedzy. Treści odebrane nie są rozumiane. Trzeba je jeszcze przełożyć na język ludzki. To też wymaga umiejętności. Trudno jest mi osądzać własne natchnienia. To muszą osądzić inni. Muszę jednak podzielić się ciekawostkami, jakie mi towarzyszyły podczas pisania książek, bądź co bądź o treści rewolucyjnej. Nieprawdopodobna łatwość w rozumieniu treści przekazu. Gdybym miał talent pisarski, to niewiele by mnie kosztowało odczytywanie nowego ujęcia wiary. Przyznaję, sam jestem tym zaskoczony. Wiele rzeczy „odkryłem” czy zrozumiałem podczas nocnego snu (w półśnie). Wtedy wstawałem, otwierałem komputer i przelewałem „objawione” treści. Daleki jestem od epatowania niezwykłościami zdarzeń. Jeżeli czyni się coś z pasją, nie ważna jest pora doby. Tematem żyje się bez przerwy. To zaangażowanie jest samo w sobie twórcze.

 

 

Niepunktowa ocena zdarzeń

 

          Człowiek żyje w świecie nie do końca doskonałym. Bóg pozostawił człowiekowi pole do popisu. Wiele więc zależy od człowieka, aby świat stawał się lepszy i doskonalszy.

          Ocena zdarzeń nie zawsze jest punktowa na osi dobra i zła.

 

                                                       Zakres  oceny

                                                        |—————|          

              <––––––v––––––––––––––––– . –––––––––––––––––– v –––––>

                           zło                  moralnie obojętne                      dobro

 

Wiele zdarzeń oceniana może być w zakresie, który zawiera w sobie punkt neutralny. Takie zdarzenia są pod pewnymi względami dobre, a pod innymi złe (patrz oś dobra i zła).

 

Przykłady

 

          Niemowle trzymiesięczne upomina się (z autopsji), aby wziąć je na ręce. Okazuje poirytowanie. Wywiera presję na rodzicach, staje się nieznośne i nieposłuszne. Z punktu widzenia etyki jego zachowanie nie jest naganne.

 

Prezerwatywy. Czy używanie prezerwatyw jest dobre, czy jest grzechem? Kapłan najczęściej wybierze skrajną ocenę i powie, że jest złe. Dlaczego? Bo jak wykazały badania naukowe czynią wiele złego, zwłaszcza u kobiet (przekrwienia narządów rodnych, które prowadzą do nowotworów itd.). Mimo, że z pewnością ma świadomość, że prezerwatywy chronią wiele istnień od ciężkich chorób wypowie się negatywnie. No cóż, zobligowany jest przez Kościół  punktową oceną zdarzeń.

 

Metoda in vitro. Ocena również nie jest punktowa, ale mieści się w zakresie dobra i zła. Kapłan powie, że jest grzechem. Dlaczego? Bo narażone są ludzkie zarodki. Metoda in vitro wielu rodzicom przywróciła radość w rodzinie. Osoby, które zdecydowały się na ten zabieg dostrzegają w tym samo dobro. O ginących zarodkach nawet nie chcą myśleć. Szczęście czyni ich ślepymi. Kościół akcentuje tylko złą stronę zdarzenia. Jednak całkowicie nieuprawnione jest stwierdzenie Konferencji Episkopatu Polski, że: badania kliniczne potwierdzają, że zapłodnienie in vitro może prowadzić do niepożądanych skutków genetycznych i zdrowotnych u dzieci urodzonych za pomocą tej metody[2].

          Obiegowe pojęcie życia mówi o zjawiskach, w których odbywają się procesy życiowe. Można powiedzieć np. że każdy liść na drzewie żyje, żyją  również plemniki, nasiona, żyje trawa, kwiaty, zwierzęta itd. Człowiek podchodzi do wszelakiego życia z dużą empatią, uczuciem i troską. Pomijając ludzkie odczucia, można powiedzieć, że życie to procesy chemiczne, które same w sobie są bezduszne.

          Poza człowiekiem dorosłym, nikt z żyjących istot nie ma świadomości istnienia. Liście, nasiona obumierają, kończą życie również zwierzęta. Plemniki wypuszczone z jąder żyją i pędzą spełnić zakodowane w nich zadanie (determinacja, instynkt) bez świadomości celu. W końcu i  one giną – procesy chemiczne w nich ustają.  Pomijając instynktowne przeczucia, zwierzęta i rośliny nie mają świadomości śmierci. Ewentualny niepokój wynika z wyższych funkcji życiowych (strach, przeczucia). Jedynie człowiek użala się nad padniętym koniem. Koń jedynie walczy fizycznie o życie (instynkt). Człowiek może rozczulić się również, oglądając abstrakcyjny film rysunkowy o tematyce egzystencjalnej (oglądając np. śmierć małego rysunkowego chłopczyka). Tylko człowiek rozumie utratę bliskiego, a nie zwierzę (roślina). Owszem zwierzę (pies, słoń) może odczuwać ból utraty bliskiego, ale nie rozumie istoty zjawiska. Dla świata przyrody śmierć to zahamowanie procesów życiowych. O istnieniu życia każdej rośliny, zwierzęcia wie tylko Stwórca. Dla zwierzęcia, czy rośliny nie ma to już znaczenia. Nieświadomość istnienia jest przyzwoleniem Stwórcy na spożywanie mięsa. Świat żywej przyrody nie cierpi z utraty swego życia (bo nie ma świadomości istnienia). Można więc zwolnić Stwórcę z obiegowej opinii okrutnego.

          Człowiek jest jedyną istotą na ziemi, u której wraz z poczęciem, pojawia się świadomość (czynnik dynamiczny). Jej pochodzenie jest nadprzyrodzone i kojarzone jest z duszą człowieka. W momencie poczęcia, kreuje się u niego świadomość, która nie jest wypełniona treścią. Kilkudniowy człowiek nie ma jeszcze świadomości zaistnienia. Dopiero jego świadomość powoli wypełnia się treścią podczas swego życia.

            Podczas zabiegu in vitro powstają zarodki, które nie mają wypełnionej świadomości zaistnieniem. W przypadku ich śmierci fizycznej, ich świadomość jest zerowa (tabula rasa). Nieznane nie nęci. Ze względu na dar życia wiecznego, Stwórca zapewne zagospodaruje te dusze do swoich celów. Należy uświadomić sobie, że uśmiercanie zarodków nie jest taką samą zbrodnią jak zabicie w pełni świadomego życia osobnika. Zabijanie zarodków może być mniejszym złem od życiowych potrzeb kobiet (rodziny) nie mogących mieć dzieci drogą naturalną. Prawdą jest, że in vitro podlega ocenie etycznej, ale w życiu najczęściej wybiera się mniejsze zło, a nie między dobrem a dobrem.


[1] To oczywiście jest metafora. Nikt nie zna przyszłych układów, hierarchii i warunków bytowania.

[2] Pierwszym na świecie dzieckiem urodzonym dzięki metodzie in vitro jest Angielka Louise Brown. Dokładnie 25 lipca 2013 r. skończyła 34 lata. Jest urzędniczką na poczcie na przedmieściach Bristolu.

Trépas i tłumaczenie

          La mort est la fin naturelle de la vie humaine, et non le salaire du péché, comme le dit Paul dans sa Lettre aux Romains (Romains 6:23; Catéchisme de l’Église Catholique, 1992 p 246). Le Magistère de l’Église enseigne que la mort est entrée dans le monde à cause du péché de l’homme (Catéchisme de l’Église Catholique, 1992 p. 246). Rien ne pourrait être plus éloigné de la vérité. Ce qui est vrai, est d’essayer de sortir de cette absurdité proclamant que l’obéissance de Jésus a transformé la malédiction de la mort en bénédiction. La conception de la foi chrétienne ne résiste pas à l’épreuve du temps. Il est bien connu que tous les êtres vivants atteint la fin de sa durée de vie. L’homme, par nature, appartient à la même biosphère. La construction de bâtiments sur de fausses hypothèses, tôt ou tard, doit conduire à son effondrement. Malheureusement enseignement de l’Église devient de plus en plus confuse, le quoi et critiqué.

          Filozoteizm voit la mort comme un phénomène biologique naturel. Ne branchez pas la fin du monde avec le catastrophisme. Catastrophisme est la vision pessimiste que l’histoire humaine ont tendance à la finale de catastrophe inévitable. Le terme même de synteleia tou Aionos (Matthieu 73,39n.49; 24,3; 28,20), que nous offrons comme la fin du monde polonais, comprend la suggestion qu’il est pas une limite, mais positif dans le sens de la fin du couronnement , l’accomplissement. La première étape par le feu du purgatoire, tout à fait le plus douloureux, est de connaître vos propres péchés (docteur en médecine et mystique Adrienne von Speyr 1902-1976). Avec la mort de l’âme perd le contact avec un organisme vivant, qui était le corps. Le corps lui-même, sans aucun signe de vie est maintenant juste un souvenir de l’homme. L’âme a perdu son pied qu’elle avait reçu lors de la conception. Carnality est un homme donné et tâches. Pas de corps provoque l’âme de l’homme ne se sent pas à l’aise. Peut-être à cause de ses parents de vœux montrer qui était mort. Ils soutiennent qu’il se habituer à la nouvelle réalité. La vie éternelle consistera en ne donnant pas d’imaginer l’intimité avec Dieu et de sentir son amour. Cependant, lors de la réunion de l’âme vient à le Fils de Dieu – Jésus. Père ne peut pas être connue. Il sera toujours méconnue. Saint Teresa Unies avait espéré voir le Père en disant: Je veux voir Dieu, mais vous devez mourir pour le voir. Jésus-Christ remplace le Père. Peut-être pour certains, ce sera encore une autre preuve de concept de Dieu dans la nécessité d’établir Fils. L’homme est difficile à croire, quand vous ne le voyez pas. Christ est l’icône de Dieu. Maintenant, il est plus facile de comprendre les paroles de Jésus: Moi et le Père nous sommes un (Jn 10:30)); Celui qui m’a vu a vu le Père (Jn 14,9).

          Dans la Lettre aux Hébreux, Paul a écrit réservé aux hommes de mourir une seule fois (Hébreux 9:27). Je suis totalement d’accord avec cela. Filozoteizm ne vois pas le point en la réincarnation. Malheureusement, même parmi les chrétiens, il ya beaucoup de partisans de la réincarnation. Eh bien, vous ne pouvez ignorer.

          Tout le monde en quelque sorte reflète sur sa mort. La foi permet à la suppression de la peur. Personne ne veut mourir dans la douleur. Si il est de notre temps pour mourir vaillamment (1 Maccabées 9,10).

          L’Eglise proclame que Jésus est ressuscité. Oui il est vrai, mais pas comme nous imaginer la plupart des croyants. Après la mort de Jésus est apparu à ses disciples, montrant que si il est mort, est encore en vie. La mort est pas diagramme.

          Jésus ressuscité n’est pas ressuscité des morts, mais a commencé sa vie dans la nouvelle réalité, le nouveau corps glorifié. L’homme ne peut pas voir le corps, parce que Jésus a montré l’image corporelle apparente, dans des visions névrotiques. Certains ont même pas vu, même si elles ont été parmi les voyants.

 

Tłumaczenie

Śmierć jest naturalnym kresem ludzkiego życia, a nie zapłatą za grzechy, jak głosi Paweł w Liście do Rzymian (Rz 6,23; KKK s. 246). Urząd Nauczycielski Kościoła naucza, że śmierć weszła na świat z powodu grzechu człowieka (KKK s. 246). Nic bardziej mylnego. Co prawda, próbuje wyjść z tej  niedorzeczności głosząc, że posłuszeństwo Jezusa przemieniło przekleństwo śmierci w błogosławieństwo. Konstrukcja wiary chrześcijańskiej nie wytrzymuje próby czasu. Powszechnie wiadomo, że każde żyjące stworzenie dochodzi do kresu swego żywota. Człowiek z natury należy do tej samej biosfery. Budowanie konstrukcji na błędnych założeniach, wcześniej czy później musi doprowadzić do jej upadku. Niestety nauka Kościoła staje się coraz bardziej niezrozumiała, przez co i krytykowana.

Filozoteizm dostrzega śmierć jako naturalne zjawisko biologiczne. Nie należy łączyć końca świata z katastrofizmem. Katastrofizm jest to pesymistyczny pogląd, że ludzkie dzieje zmierzają do nieuniknionej katastrofy ostatecznej. Już sam termin synteleia tou aionos (Mt 73,39n.49;24,3;28,20), który po polsku oddajemy jako koniec świata, zawiera w sobie sugestię, że nie chodzi tu o kres, ale o koniec pozytywny w sensie uwieńczenia, wypełnienia się. Pierwszy krok przez ogień czyśćcowy, zgoła najboleśniejszy, to poznanie własnych grzechów (lekarz medycyny i mistyczka Adrienne von Speyr 1902–1976). Wraz ze śmiercią dusza traci kontakt z żywym organizmem, jakim było ciało. Samo ciało, bez oznaki życia jest już tylko wspomnieniem człowieka. Dusza utraciła swój punkt zaczepienia jaki otrzymała w momencie poczęcia. Cielesność jest człowiekowi dana i zadana. Brak ciała powoduje, że  dusza człowieka nie czuje się komfortowo. Być może dlatego na jego przywitanie zjawiają się najbliżsi, którzy wcześniej pomarli. Wspierają go, aby przyzwyczaił się do nowej rzeczywistości. Życie wieczne będzie polegało na nie dającej się wyobrazić bliskości z Bogiem i odczuwaniu Jego Miłości. Jednak na spotkanie z duszą przychodzi Syn Boży – Jezus. Ojca nie można poznać. On będzie zawsze nierozpoznany. Św. Teresa Wielka miała nadzieję zobaczenia Ojca mówiąc: chcę widzieć Boga, ale trzeba umrzeć, by Go zobaczyć. Jezus Chrystus zastępuje Ojca. Być może dla niektórych będzie to jeszcze jeden dowód koncepcji Boga w konieczności powołania Syna. Człowiekowi trudno uwierzyć, gdy nie zobaczy. Jezus Chrystus jest Ikoną Boga. Teraz łatwiej jest zrozumieć słowa Jezusa: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10,30)); Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca (J 14,9).

W Liście do Hebrajczyków Paweł napisał: Postanowione ludziom raz umrzeć (Hbr 9,27). Całkowicie się z tym zgadzam. Filozoteizm nie dostrzega żadnego sensu reinkarnacji. Niestety nawet u chrześcijan jest wielu zwolenników reinkarnacji.  No cóż, można tylko wzruszyć ramionami.

Każdy w jakiś sposób zastanawia się nad swoją śmiercią. Wiara pozwala na odsunięcie strachu. Nikt nie chciałby umierać w cierpieniu. Jeżeli nadszedł nasz czas, umierajmy mężnie  (1 Mch 9,10).

Kościół głosi, że Jezus Zmartwychwstał. Tak to prawda, ale nie tak jak sobie to wyobraża większość wierzących. Po śmierci Jezus ukazał się swoim uczniom pokazując, że choć umarł, to nadal żyje. Śmierć nie jest więc kresem. Zmartwychwstały Jezus nie zmartwychpowstał, ale rozpoczął życie w nowej rzeczywistości, w nowym ciele uwielbionym. Człowiek nie jest w stanie zobaczyć tego ciała, dlatego Jezus pokazywał się w obrazie ciała pozornego, w widzeniach neurotycznych. Niektórzy w ogóle Go nie widzieli  mimo, że byli wśród widzących.

Le sens de l’existence

La question du sens de l’existence est, d’une part, la question fondamentale, d’autre part est une impulsion intéressante de réflexion. La question est offensive, forçant l’analyse logique des choses. Il est créatif, inspiré de créer des concepts. Forces pour apporter hypothèses. Avec des questions vous pouvez éjecter des conclusions différentes. Ils impliquent la foi.

Même les personnes les plus éthiques ne sont pas en mesure de justifier le sentiment d’être dans le monde sans en supposant que quelqu’un se souciait. Vous ne pouvez pas discerner le sens de ce qui est de dimension finie. Avec le sens de la finalité est solidaire. L’opportunité de sortir de la dimension humaine est imparfaite et contient un espace réel.

Avec ces quelques conclusions ci-dessus émerge la nécessité d’être un parent (plus que). Seul quelqu’un de l’extérieur peut déterminer le sens et le but de l’existence humaine. Question du sens incite à accepter l’existence de Dieu. Si Dieu est une création de la chose l’esprit, la force, il a une taille finie. Un tel Dieu ne peut pas donner des réponses à la question. Dieu doit être sur la création. Son existence est une condition préalable pour les réponses correctes. Sans Dieu, la réponse à cette question transcendante est impossible.

La question du sens de l’existence implique d’autres questions. Qui est Dieu? Est l’homme est déterminé à croire en l’existence de Dieu? Comment faire face à la question de l’existence de quelqu’un qui ne peut pas être reconnu sensuellement.

–       Qui êtes-vous Dieu? Pourquoi ne pas dire à haute voix: Je Suis. Pourquoi vous cachez-vous en face de l’homme?

Inévitablement, les nouvelles questions se posent. Dans l’esprit des hommes il ya le chaos complet. Aujourd’hui, être rationnel ne sont pas d’accord avec ces conditions. Il veut savoir noir et blanc, quoi de neuf?

Questions sans fin. Il ya beaucoup, mais sur leur base apparaît nécessité logique. Sans Dieu, vous ne pouvez pas comprendre quoi que ce soit. Dieu artificiel est tout aussi incroyable que celui adopté foi. Mais la question que vous devez répondre. Vous devez prendre un stand. Vous devez déterminer. Que Dieu est bon, conceptuelle ou réelle.

Pour rester fidèle à votre conscience que vous avez à chercher des réponses dans d’autres domaines de la vie encore. Vous devez exécuter votre intérieur. Faites votre propre coeur dire? Il est bon de connaître les règles et les lois de la nature. Il peut aussi y trouver la réponse.

La foi doit être discernement complète. La preuve en est dans le monde entier, et la réalité existante. L’intérieur de la volonté spirituelle.

Pour les chrétiens, une aide précieuse dans la réponse de la signification de l’existence est la figure de Jésus-Christ. Répondit-il. Pas tout le monde, cependant, le traiter sérieusement. Pas tout le monde comprend sa présence dans l’histoire. Sans le Christ, il est difficile de comprendre l’être humain et sa relation avec l’Être suprême.

Tłumaczenie

Pytanie o sens istnienia jest, z jednej strony, pytaniem fundamentalnym, a z drugiej jest intrygującym bodźcem do przemyśleń. Pytanie jest zaczepne, zmusza do logicznej analizy rzeczy. Jest twórcze, inspiruje do kreowania pojęć. Zmusza do postawienia założeń. Z pytań można wysuwać różne wnioski. One implikują wiarę.

Nawet najbardziej etyczne osoby nie są w stanie uzasadnić sensu istnienia świata bez przyjęcia, że komuś na tym zależało. Nie można dopatrywać się sensu tego, co ma wymiar skończony. Z sensem integralnie związana jest celowość. Celowość wychodząca od człowieka ma wymiar niedoskonały i zawiera się w przestrzeni rzeczywistej.

Z tych kilku powyższych wniosków wyłania się konieczność istnienia istoty  nadrzędnej. Tylko ktoś z zewnątrz może określić cel i sens istnienia człowieka. Pytanie o sens inspiruje do przyjęcia istnienia Boga. Jeżeli Bóg jest kreowany w umyśle, siłą rzeczą, ma wymiar skończony. Taki Bóg nie może dać odpowiedzi na postawione pytanie. Bóg musi być ponad stworzeniem. Jego istnienie jest warunkiem właściwej odpowiedzi. Bez Boga transcendentnego odpowiedź na postawione pytanie jest niemożliwa.

Pytanie o sens istnienia implikuje kolejne pytania. Kim jest Bóg? Czy człowiek jest zdeterminowany do wiary w istnienie Boga? Jak poradzić sobie z zagadnieniem istnienia kogoś, kogo nie można rozpoznać zmysłowo.

 

–  Kim jesteś Boże? Dlaczego nie powiesz donośnym głosem: Jestem. Dlaczego ukrywasz się przed człowiekiem?

 

Siłą rzeczy rodzą się kolejne pytania. W umysłach ludzkich pojawia się kompletny chaos. Dzisiejsza istota rozumna nie godzi się na takie warunki. Chce wiedzieć czarno na białym, co jest grane?

Pytań nie ma końca. Jest ich wiele, ale na ich bazie pojawia się logiczna konieczność. Bez Boga nie można niczego zrozumieć. Bóg wydumany jest tak samo niewiarygodny, jak ten przyjęty wiarą. Na pytanie trzeba jednak odpowiedzieć. Trzeba zająć stanowisko. Trzeba się określić. Który Bóg jest właściwy, pojęciowy czy rzeczywisty.

Aby pozostać wiernym swojemu sumieniu trzeba poszukać odpowiedzi w innych jeszcze przestrzeniach życia. Należy uruchomić swoje wnętrze. Czy własne serce podpowie? Dobrze jest poznać zasady i prawa przyrody. Tam również można znaleźć odpowiedź.

Wiara powinna być kompleksowym rozeznaniem. Dowodem jest cały świat i istniejąca rzeczywistość. Wnętrze duchowe rozstrzyga.

Dla chrześcijan ogromną pomocą w odpowiedzi o sens istnienia jest postać Jezusa Chrystusa. On udzielił odpowiedzi. Nie wszyscy traktują Go jednak poważnie. Nie wszyscy rozumieją Jego obecność w historii. Bez Chrystusa trudno zrozumieć istotą ludzką i jej powiązanie z istotą Najwyższą.

L'homme est créature presque parfait i tłumaczenie

          Si un homme est un être presque parfait, cela signifie qu’il a un potentiel qui doit être exploité. Il est important de savoir ce qui a l’homme. Tout d’abord la raison. Le cerveau humain est un ordinateur biologique. La raison est la capacité à manipuler des concepts abstraits ou la capacité de penser de manière analytique et de tirer des conclusions à partir des données traitées. Raison est mesurée par la mesure de l’intelligence. Résultats de la raison se traduisent dans la conscience.

 

Conscience

          La conscience est une affliction de l’âme, qui est ancrée dans la transcendance. Il est d’origine surnaturelle. Conscience affecte la volonté. La volonté est un don divin de Dieu. Elle est indépendante, libre. Décidez qui vous voulez être. Définir son propre statut. Établit sa propre relation avec Dieu. Peut soumettre à la volonté de Dieu ou le lieu d’une confrontation avec lui. Dieu permet. Sans leur propre gré homme ne pourrait jamais devenir un partenaire à Dieu. Dieu était l’homme de cette dignité. Il a donné à l’homme une chance d’être comme Lui.

          L’homme bon est celui qui sait comment utiliser les dons de Dieu. Il est dit que une vertu. Qui a la vertu, c’est sage. Socrate était convaincu que d’avoir la vraie connaissance équivaut possédé de la vertu (de l’intellectualisme éthique). Qui est sage, il est vertueux. Les gens font mal par ignorance. Son point de vue est erroné, parce que la vertu dépend de la volonté, non de la connaissance. Avec la sagesse est associée sens. Exemple: Pour gagner la petite affaire est stupide, mais: Il est préférable d’être subi de préjudice, que la cause (Socrate).

 

Sens interne

          La conscience (sens interne) est la voix intérieure avertissement (daimonion), interdisant à un homme de commettre le mal. Sur ce plan la conversation suivante avec Dieu. Il implique l’ouverture à Dieu. L’homme se permet de lire la voix de Dieu à partir de l’état de la Vérité.

           L’homme est une inhabituelle, mais pas tous les jours y penser. Son esprit de prendre soin de tous les jours. Cependant, il est bon de se poser des questions sur la façon de vivre que la vie a été un succès. Le simple nous demander efface désormais l’homme d’être bon. Comment faire pour être bon, quand autour voit tellement de mauvaises émotions, des visages nerveux et anxieux, si toute relation interpersonnelle qui se termine par une réponse méchant, réaction, se chamaillent. La douleur sur les visages des gens montre qu’il est im tort. Que faire?

          Il est nécessaire de ne pas percevoir les images négatives. Contrairement à lui, la preuve de sérénité. Veuillez tourner vers le peuple. Désarmer leurs mauvaises humeurs. Un sourire fonctionne à merveille. Belles compliments indiqué. Soyez sûr de dowartościowywać autres. Les gens en ont besoin. Pour moi sortir de joie à donner du bonheur aux autres. Petits gestes, de petits sacrifices font un grand homme. Il devient le donneur. Conforme à Dieu, et il est inscrit dans l ‘”identité” religieuse.

           Ne vous attendez pas trop de gratitude. Il est une ressource rare. Oui, aucun rapport à notre bien-être très mal. Je vécu ces moments beaucoup. Parfois difficile. L’homme aime être admiré, respecté. Vous devez tenir de tels désirs en échec. Il peut être consolé que Dieu voit tout et de délivrer une carte de rapport à nous à la fin.

          Programme de la vie devrait être le bonheur des autres. Qui dirige la chance qu’à eux-mêmes est fondamentalement mauvaise, parce qu’il n’y a rien à offrir. Quand je tenir devant Dieu aura les mains vides.

Man pour lui-même est un espace inexploré. Pour ce que l’homme est capable, vous pouvez parfois voir les nouveautés Internet, de magazines ou de la littérature dans une fantaisie comme. Le fait est que certaines des descriptions carrément choquant. Y at-il une vérité cachée? Si nous rejetons même les descriptions extrêmes, flashy, il serait un matériau énorme pour le discernement. L’homme a la capacité, mais pas vraiment savoir comment les utiliser, par exemple. Pour la communication télépathique. La science a montré que la couramment utilisé 10 pour cent de la capacité mentale de l’homme. Beaucoup d’experts sur le sujet tente d’encourager les différents exercices pour débloquer votre psychisme et le corps pour cascades folles. Un de ces expériences pratiquent la respiration (respiration complète – rebirth)[1]. Même à la maison, vous pouvez faire l’auto-amélioration. Cependant, il faut être prudent de ne pas dépasser les obstacles dangereux. Performing certains exercices peut entraîner le détachement de la réalité. L’esprit humain est un outil biologique, et ne constitue pas un être humain. Soumis à l’exercice, peut faire des choses qui fuient le contrôle de la conscience. Cela est très dangereux pour l’esprit. Souvent, une telle personne ne peut pas sous tension est en mesure de contrôler leur propre corps. Par exemple, un homme dans un sommeil hypnotique peut même tuer. Les actions subconscient apprises sont tout incontrôlable, et les actions affectent et violent espace divin superconscient. Vous devez garder le sens que vous ne rencontrez pas le sort de la femme de Lot. Elle a traversé les frontières. Ceux qui préconisent l’exercice de leur propre psyché niedociekania encourager rationnelle. S’il vous plaît, ne faites pas cela. Il vaut mieux d’abord apprendre les secrets, mais les méthodes de la menace. Il est important que, à tout moment, l’homme était conscient et conscient de ce qu’il fait. Je connais un homme (médecin), qui a démissionné tentatives de dernière minute ubiquité. Il fit une pause expérience que vous avez perdu votre audience. Il peut arriver qu’il pourrait ne jamais revenir à son corps.

          Beaucoup de gens reconnaissent l’aura autour des personnes, des arbres ou sur l’eau. Certains sont en contact avec les morts dans les visions névrotiques. D’autres se sentent la présence de créatures de Dieu.

          L’homme est capable de marcher pieds nus sur le feu rouge (680-1090 degrés Celsius) sans douleur. Comment est-ce possible? Je ne connais pas la réponse. Je sais seulement que l’état d’esprit ciblée joue un essentiel.

          Méditations ne sont pas dangereux parce qu’ils sont étirées dans le temps. Ils ont pas d’effets négatifs. Quand ils sont accompagnés par des émotions fortes, ils deviennent une force motrice[2]. Ceci est un développement positif. Bonnes émotions sont le facteur créatif. Courir, renforcer pendant le spectacle. Très utile est la relaxation qui conduit à la détente. De réflexion au niveau de l’alpha (7-14 Hz)[3]. Un homme entre dans un état d’harmonie avec soi-même et avec le monde qui l’entoure. Un état semblable atteint un homme après une nuit de repos.

          Expériences mystiques fondés sur les meilleures prières et de confier à Dieu. Dans ce cas, Dieu lui-même introduit dans les mystères de l’expérience humaine qui ne peut pas être mauvais à cause de son état de santé. Des techniques pour introduire dans un état de nirvana ont rien à voir avec l’esprit et sont privés de soutien de Dieu. De même, les médicaments ne donnent que l’illusion d’expériences spirituelles.

          Très bons exercices[4] génèrent une bonne énergie (fonctionnelle), y compris une attitude positive envers les gens, la gentillesse, la compréhension, la tolérance, la recherche de l’harmonie, le bien dans d’autres. Ne vous laissez pas un sentiment de peur et de désespoir.

          La révélation privée est sentiments névrotiques qui se déroulent dans la psyché humaine. De l’histoire, nous savons qu’il y avait beaucoup. Tout le monde a des qualités différentes de lire l’état de la vérité de la connaissance divine. Cette capacité est due à la nature spirituelle qui est chaque être humain. Personne ne nous oblige à croire les révélations privées. Toutefois, il convient de respecter ces transferts, sachant qu’ils sont la vérité de la personne. Parfois, vous êtes libre de lire quelque chose de très intéressant pour vous. Je connais des gens qui décrivent constamment moi votre expérience merveilleuse. Toujours je les accepte comme la vérité de cette personne en particulier.

          Une fois je l’ai écrit à propos de St. sensations. Thomas d’Aquin. Ils étaient très triste pour lui. Tout ce qu’il a écrit était un “foin” (un brin d’herbe). Il est mort trois mois après l’illumination. Peut-être il se rendit compte que l’enseignement de l’Église sur certaines questions a été perdu, et il est promu et développé. En admettant une erreur montre sa grandeur et de l’intégrité. Contrairement à ce qui peut sembler, je me suis toujours permis capteur qui me contrôle dans mes délibérations. Si quelqu’un me convainc, je suis prêt à changer leur point de vue.

          Beaucoup de gens sont convaincus que Satan est assis en eux et qu’ils sont possédés. Quand mon fils quand il était petit, il a reçu la pénicilline, a subi un choc anaphylactique et a crié: diable, le diable. Son psychisme extraites de l’image inconsciente de Satan. Illusoire diable prend la forme comme il a été fabriqué dans sa jeunesse. L’image de Satan est effectivement inculqué depuis l’enfance mal la catéchèse et de l’éducation. Les enfants sont remplis sans la foi, mais la peur.

          Avez-vous besoin sont exorcistes? Peu importe ce qu’ils sont appelés. Vous devez atteindre l’intérieur de la «possédé» et nettoyer leur psychisme.


[1] Processus de Rebirthing se produisent au niveau cellulaire. Technique de respiration pour éliminer les émotions refoulées.

[2] De même, pendant le sommeil, vous pouvez produire pensées inhabituelles.

[3] De 14 à 21 Hz veille plaine, les niveaux de bêta; 4 à 7 Hz état thêta.

[4] Je me réfère à la littérature professionnelle.

Tłumaczenie

5.4. Człowiek byt niemal doskonały

 

          Jeżeli człowiek jest bytem niemal doskonałym, to znaczy, że ma potencjał, który trzeba zagospodarować. Ważna jest świadomość czym dysponuje człowiek. Przede wszystkim rozumem. Mózg jest ludzkim biologicznym komputerem. Rozum to zdolność do operowania pojęciami abstrakcyjnymi lub zdolność analitycznego myślenia i wyciągania wniosków z przetworzonych danych. Rozum mierzy się miarą inteligencji. Wyniki rozumu przekładają się na świadomość.

Świadomość

        Świadomość jest przypadłością duszy, która jest zakotwiczona w transcendencji. Jest pochodzenia nadprzyrodzonego. Świadomość ma wpływ na wolę. Wola to niebiański dar Boga. Jest niezależna, wolna. Decyduje kim się chce być. Określa własny status. Ustanawia własną relację z Bogiem. Może poddawać się woli Boga lub stawiać na konfrontację z Nim. Bóg na to pozwala. Bez własnej wolnej woli człowiek nigdy nie mógłby zostać partnerem dla Boga. Bóg wyniósł człowieka do tej godności. Dał człowiekowi szansę bycia jak On.

          Człowiek dobry to ten, który umie korzystać z darów Boga.  Mówi się, że posiada cnoty. Kto posiada cnoty, ten jest mądry. Sokrates był przekonany, że posiadanie prawdziwej wiedzy jest równoznaczne z posiadanej cnoty (intelektualizm etyczny). Kto jest mądry, ten jest cnotliwy. Ludzie czynią źle z niewiedzy. Jego pogląd  jest błędny, bowiem cnota zależy od woli, a nie od wiedzy. Z mądrością kojarzony jest rozsądek. Np. wygrywać w małej sprawie jest głupotą, ale: Lepiej jest doznawać krzywdy, niż ją wyrządzać (Sokrates).

Sumienie

           Sumienie to wewnętrzny głos ostrzegawczy (daimonion), powstrzymujący człowieka od popełnienia zła. Na tej płaszczyźnie następuje rozmowa z Bogiem. Polega ona na otwarciu się na Boga. Człowiek umożliwia sobie odczytywanie głosu Boga ze stanu Prawdy.

          Człowiek jest istotą niezwykłą, ale na co dzień nie myśli o tym. Jego umysł zajmują troski dnia powszedniego. Dobrze jest jednak stawiać sobie pytania jak żyć, aby życie było udane. Samo postawienie sobie pytania już udrażnia człowieka do bycia dobrym. Jak być dobrym, gdy wokół dostrzega się tyle złych emocji, zdenerwowania i zatroskane twarze, gdy byle jaka relacja międzyludzka kończy się niemiłą odpowiedzią, reakcją, pyskówką. Ból na twarzach ludzi świadczy, że jest im źle. Co robić?

          Trzeba koniecznie nie spostrzegać negatywnych obrazów. Wbrew nim, demonstrować pogodę ducha. Życzliwie zwracać się do ludzi. Rozbrajać ich złe nastroje. Uśmiech czyni cuda. Miłe komplementy wskazane. Koniecznie dowartościowywać innych. Ludzie tego potrzebują. Dla siebie pozostawiać radość z dawania szczęścia innym. Drobne uczynki,  małe ofiary czynią człowieka wielkim. Staje się on ich dawcą. Upodabnia się do Boga, a to ma wpisane w religijny „dowód tożsamości”.

          Nie należy oczekiwać zbytnio wdzięczności. To towar deficytowy. Tak, brak relacji na nasze dobro bardzo rani. Przeżyłem takich chwil mnóstwo. Bywało ciężko. Człowiek lubi być podziwiany, szanowany. Trzeba takie pragnienia trzymać na wodzy. Można się pocieszać, że Bóg widzi wszystko i wystawi nam na końcu cenzurkę.

          Programem życiowym powinno być uszczęśliwianie innych. Kto kieruje szczęście tylko do siebie jest w zasadzie biedny, bo nie ma nic do zaoferowania. Kiedy stanie przed Bogiem będzie miał puste ręce.

          Człowiek sam dla siebie jest przestrzenia niezbadaną. Do czego zdolny jest człowiek można czasami zobaczyć w nowinkach internetowych, czasopismach czy  w osobliwej literaturze itp. Faktem jest, że niektóre opisy wręcz szokują. Czy jest w tym ukryta prawda? Jeżeli odrzucimy nawet skrajne opisy, efekciarskie, to i tak zostanie olbrzymi materiał do rozeznania. Człowiek ma w sobie moce, ale nie bardzo umie je wykorzystywać, np. do komunikacji telepatycznej. Nauka wykazała, że zwykle wykorzystuje się 10 procent potencjału umysłowego człowieka. Wielu znawców przedmiotu próbuje zachęcać do przeróżnych ćwiczeń, aby udrożnić swoje psyche i ciało do karkołomnych wyczynów. Jednym z takich doświadczeń są ćwiczenia oddechu (oddychanie pełne  – rebirthing[1]). Nawet w warunkach domowych można dokonywać samodoskonalenia się. Trzeba jednak uważać, aby nie przekroczyć niebezpiecznych barier. Wykonywanie pewnych ćwiczeń może spowodować oderwanie się od rzeczywistości.  Umysł ludzki jest biologicznym narzędziem, a nie stanowi o  istocie ludzkiej. Poddany ćwiczeniom, może dokonywać rzeczy, które uciekają spod kontroli świadomości. To jest bardzo niebezpieczne dla ducha. Często taki człowiek w stanie pobudzonym nie jest zdolny zapanować nad własnym ciałem. Przykładowo człowiek w śnie hipnotycznym może nawet zabijać. Wyuczone działania podświadomości są w ogóle niekontrolowane, a działania nadświadomości dotykają i naruszają boską przestrzeń. Trzeba zachować rozsądek, aby nie doświadczyć losu żony Lota. Ona przekroczyła granice. Ci, którzy propagują ćwiczenia nad własną psychiką zachęcają do niedociekania rozumowego. Proszę tego nie czynić. Lepiej jest najpierw poznać tajemnice, ale i zagrożenia stosowanych metod. Ważne jest, aby w każdej chwili człowiek był przytomny i świadomy tego, co czyni.  Znałem człowieka (lekarza), który w ostatniej chwili zrezygnował z prób bilokacji. Przerwał doświadczenie, gdy już tracił słuch. Mogło się zdarzyć, że mógłby już nie wrócić do swojego ciała.       

          Wiele osób dostrzega aurę wokół ludzi, drzew czy nad wodą. Niektórzy mają kontakt z umarłymi w widzeniach neurotycznych. Inni odczuwają obecność Istoty Bożej.

          Człowiek zdolny jest chodzić boso po rozżarzonym ogniu (680–1090 stopni Celsjusza) nie odczuwając bólu. Jak to jest możliwe? Nie znam odpowiedzi. Wiem tylko, że skupiony stan umysłu odgrywa tu zasadnicze znaczenie.

          Medytacje nie są zbyt niebezpieczne, ponieważ rozciągnięte są w czasie. Nie mają  żadnych negatywnych skutków. Gdy im towarzyszą silne emocje stają się one motorem działania. To pozytywne zjawisko[2]. Dobre emocje są czynnikiem twórczym. Uruchomione, wzmacniają się podczas realizacji. Bardzo pożyteczna jest relaksacja, która prowadzi do odprężenia. Praca mózgu na poziomie alfa (od 7 do 14 Hz)[3]. Człowiek wchodzi w stan harmonii z samym sobą oraz z otaczającym go światem. Podobny stan osiąga człowiek po odpoczynku nocnym.

          Doświadczenia mistyczne najlepiej opierać na modlitwach i zawierzeniu Bogu. W tym przypadku Bóg sam wprowadza człowieka w tajemnice przeżyć, które nie mogą się źle skończyć z racji Jego opieki. Techniki wprowadzania się w stan nirwany nie mają nic z ducha i są pozbawione Bożego oparcia. Podobnie narkotyki dają tylko złudzenie doświadczeń duchowych.

          Bardzo dobre są ćwiczenia[4] generujące dobrą energię (funkcjonał), w tym pozytywne nastawienie do ludzi, życzliwość, zrozumienie, tolerancję, szukanie harmonii, dobra u innych. Nie należy dopuszczać do siebie poczucia strachu i rozpaczy.

          Objawienia prywatne to neurotyczne doznania jakie mają miejsce w psychice człowieka. Z historii wiadomo, że było ich mnóstwo. Każdy ma inne predyspozycje odczytywania ze stanu Prawdy boskiej wiedzy. Umiejętność ta spowodowana jest naturą duchową, którą ma każdy człowiek. Nikt nas nie zmusza do wiary w objawienia prywatne. Trzeba jednak szanować takie przekazy, wiedząc, że są to prawdy danej osoby. Czasami można w nich odczytać coś bardzo interesującego dla siebie. Znam osoby, które bez przerwy opisują mi swoje cudowne doznania. Zawsze je przyjmuję jako prawdy tej konkretnej osoby.

          Pisałem kiedyś o doznaniach św. Tomasza z Akwinu. Były one dla niego bardzo przykre. Wszystko, co napisał okazało się „sianem” (źdźbłem trawy). Zmarł po trzech miesiącach po tej iluminacji. Być może zdał sobie sprawę, że nauka Kościoła w niektórych sprawach zabłądziła, a on ją promował i rozszerzał. Przyznanie się do pomyłki świadczy o jego wielkości i uczciwości. Wbrew może pozorom, ja sam mam stale włączony czujnik, który mnie kontroluje w moich rozważaniach. Jeżeli ktoś mnie przekona, jestem gotowy zmienić swoje poglądy.

          Wiele osób jest przekonana, że siedzi w nich szatan i że są opętani. Kiedy mój syn, jak był mały, otrzymał penicylinę, doznał wstrząsu anafilaktycznego i krzyczał: diabeł, diabeł. Jego psychika wydobyła z podświadomości obraz szatana. Iluzoryczny diabeł przyjmuje kształt taki, jaki został wytworzony w młodości. Obraz szatana jest skutecznie wpajany od dziecka niewłaściwą katechezą i edukacją. Dzieci napełnia się nie wiarą, lecz strachem.

          Czy potrzebni są egzorcyści? Wszystko jedno jak się nazywają. Trzeba dotrzeć do wnętrza „opętanych” i oczyścić ich psychikę.


[1] Procesy rebirthingu zachodzą na poziomie komórkowym. Technika oddychania do usuwania stłumionych emocji.

[2]  Podobnie podczas snu, można dochodzić do niezwykłych myśli.

[3]  Od 14 do 21 Hz zwykły stan czuwania, poziom beta; od 4 do 7 Hz stan teta.

[4]  Odsyłam do fachowej literatury.

Étant semblable à l'homme i tłumaczenie

          L’animal apprend à travers les sens, un homme (une personne) de même. En plus de la cognition sensorielle est encore une autre capacité cognitive humaine (raison) qui le distingue des animaux. L’homme connaît l’essence des choses.

          Seulement, il peut aussi reconnaître son Créateur et les principes directeurs de la réalité. En plus de l’humain, aucun animal est au courant de son existence (il n’y a pas de sensibilisation) ou ne sont pas conscients de leur éphémère. Aucun animal ne fait pas de mal moral. Dans le monde animal, il n’y a pas de principes moraux ou du Code criminel. Les animaux ne sourient ou pleurent (sauf en cas de physiologique). Ils ne possèdent pas d’expérience émotionnelle et spirituelle. Ils ne comprennent pas (même si elles peuvent se sentir) ce qui est mort. Jamais fêtera par exemple. L’anniversaire de leur naissance.

          Actuellement connu est la découverte de protoplastes humains début (de squelette partiel d’une fillette de trois ans enterré dans la mule; il a été nommé Lucy), un hominidé qui vivait il ya 3,3 millions années. La découverte a été faite en Ethiopie. Il était un chaînon intermédiaire entre le singe et l’homme d’aujourd’hui. L’évolution ultérieure est allé de plusieurs façons. En Europe, ils se développent dans les grandes races de l’humanité. Homo vivait à côté les uns des autres sapiens neandertalensis et Homo. Ces êtres à leur disposition tous les avantages de l’homme moderne. L’ADN a été écrit leurs caractéristiques. Il doit être clairement souligné que l’essence de singes sont les animaux seulement hautement développés. Avait pas l’élément spirituel (métaphysique) et de la conscience, dans laquelle la loi naturelle est intégrée. Mais il n’a pas été d’abord le spirituel, mais ce qui est terrestre; puis le spirituel. Le premier homme est de la terre – la terre, le deuxième homme – du ciel (1 Cor 15,46-47). Pour ces personnes peuvent être des personnes ont dû passer un événement spécial – humanisation. Cet événement a été dépeint dans les Écritures comme la nomination des premiers parents Adam et Eve.

          Écriture (Bible) du premier mot de la vocation de l’homme proclame un Dieu dit: Faisons l’homme à notre image, selon notre ressemblance […], créé mâle et femelle (Genèse 1,26-27). Dans la seconde création: le Seigneur Dieu forma l’homme de la poussière de la terre, il souffla dans ses narines un souffle de vie et l’homme devint un être vivant (Gn 2,7). Adam nom apparaîtra plus tard dans la Genesis 4.25. Le mot «Adam» signifie «peuple», «humanité». Mot apparenté du substantif “adamah” – “la terre”. Et la relation de l’homme “Adam” de la terre “adamah” est dans la Genèse a clairement souligné. La Genèse 2.7 est dit que Adam a été formé à partir de la terre – “adamah”. Dans Genèse 3:23, Adam est destiné à la culture de la terre “adamah,” et dans la Genèse 3:19, Adam entend jugement qui après sa mort sera de retour à “adamah” – la terre, à partir de laquelle elle a été prise. Donner le nom associé à la définition de l’identité. Avec le nom, il est à votre personnalité. Dieu appela l’homme personnellement. Chaque homme a une identité spécifique. Avant que je vous créé dans le ventre maternel, je te connaissais (Jérémie 1,5). Ceci est ce que l’homme a dans son intérieur, se exprime alors son action. L’homme a vraiment que ce qui est en elle (Oscar Wilde 1854–1900).

          À ce jour, sur les origines de l’homme sont trois théories: évolution, création, l’évolution et de la création. Je suis d’accord avec la théorie de la troisième, comme celui qui réconcilie la science avec le message biblique. Selon moi, la vocation de l’homme (personnes) a fait de manière aussi merveilleux que la création du monde à l’existence. En particulier les jours, un acte unique et en un instant przebóstwił Dieu (créationnisme spirituelle) pour créer un singes correctement formés (intelligence, volonté), leur donnant leur nature. En un instant, les enfants et les adultes ont acquis le statut d’un homme. Il n’y avait donc pas question qu’une seule personne (grand-père, père, fils) était un homme et l’autre animal. Il est dommage que nous ne pouvons pas reproduire avec précision le moment. Peut-être ce qui est arrivé env. 74 000. il ya des années, quand le super volcan Toba, à Sumatra mis les Homo sapiens espèces sur le bord de l’extinction, la réduction de la population humaine à quelques milliers d’individus.

 Homme

           Jour humanoïdes d’humanisation était un jour de joie. Tout le monde a reçu l’esprit de pure, non contaminée. Cette condition signifie que les gens se sentent la présence et de la proximité de Dieu. Ils ont estimé, mais pas vu. La période de bonheur n’a pas duré longtemps. Le libre arbitre, l’attractivité du mal fait les intérêts particuliers ont prévalu homme. Il est péché et de départ lent de la pureté résultant. L’église illustre ce fait par le péché originel d’Adam et Eve. Faktograficznie il n’a pas été un acte de péché, mais un processus. L’homme en train de perdre touche céleste avec Dieu. La relation avec le Créateur détériorée. L’homme se sentait seul et vulnérable. Autour il y avait de nombreux risques: événements météorologiques dangereux (tempêtes, inondations, tsunamis), animaux sauvages, et même des compatriotes hostiles. Je ne partage pas l’opinion que le premier péché a blessé la nature humaine […] nous sommes tous nés avec une nature affaibli (Jacek Salij). Je suis enclin à la vue tout en affaiblissant le péché de la relation entre Dieu et l’essence de l’homme. Saint Thomas d’Aquin écrit que salve en l’homme “noeud de la justice originelle”, qui a fait l’homme étant parfaitement en phase.

          Cependant, Dieu ne nous a pas laissés seuls. Dans son cœur (l’âme) a insufflé un désir de le chercher. Dès le début, l’homme a estimé qu’il ya quelqu’un, mais invisible, qui est proche. Ce désir de connaître le don de Dieu est la première révélation naturelle et universelle d’un Créateur. Grâce à ce don peut profiter à tous. L’homme a également été reconnu cadeau éthique – la loi naturelle en soi.

          Dieu ne peut apparaître sur les sens parce que de nature différente, mais se fait sentir dans chaque âme humaine. L’homme doit seulement nous ouvrir à Dieu et exécuter l’autoroute, après quoi la course après pensées vers le Créateur et le contenu viendra de l’état de la Vérité.

          Dieu désire que l’homme était un co-fondateur. Ainsi, il a créé la réalité qu’il est constamment en développement. Il dépend de lui, que l’homme était parfait comme Lui-même est parfait. Dieu a créé le monde à l’énergie propre et libéré à une transformation active. L’homme a quitté la possibilité de poursuivre l’action et de la création. Dans le cadre des droits divins de l’homme tout peut. Cet homme a fait le bon ordre et l’interdiction de la sexualité a créé un tabou spéciale, au bonheur a introduit la culpabilité, introduit la peur de la curiosité humaine, créé des institutions enfer et Satan. Condamnation, la haine, la guerre et la criminalité sont des œuvres humaines. Les gens sont comme des dieux. Déjà, dans mon esprit, ils créent de nouveaux dispositifs qui pourraient ensuite être construits. L’homme est grand. Dieu désire seulement qu’il était co-fondateur d’un bon, noble, pour diriger l’amour et l’a multipliée. Amour interfère et fait un autre bon.

          L’homme lui-même reconnu l’existence de Dieu. Dieu était silencieux, car il ne pouvait pas autrement. La séparation de la nature ne permet pas pour le message sensuel de l’existence de Dieu. Mais l’homme a reçu le don de son diagnostic spirituelle. Il peut être considéré que Dieu se révèle naturellement dans le cœur humain.

          Un autre grand don de Dieu est leur libre volonté. L’histoire révèle son fruit. Le libre arbitre permet la détermination de leur propre identité. Il vous donne le choix. Cela impliquera que l’être humain peut se tromper et de faire des actes contraires à l’éthique, contraires à la loi naturelle. La loi naturelle est un autre don de Dieu. L’homme est né, ayant lui-même sauvé normes éthiques fondamentales. Chaque homme nouveau-né est pur et sans reproche (tabula rasa). Son âme est l’image de Dieu. Vous pouvez le voir dans les yeux d’un enfant. Son regard est le regard de Dieu (la peine de vérifier).

          Pendant des siècles, affaibli l’attractivité de la proximité naturelle du mal de Dieu. L’homme se détourna de la grâce de la Providence, que Dieu a donné à l’homme. Sam lui-même mis sur un piédestal pas grâce à lui. Il passa mauvaises tendances à d’autres. Et deprawował tentent petits. L’intégrité initiale a été perdue à nouveau. Elle a duré en effet un très court laps de temps. Eh bien illustré par la Genèse. Le premier homme a péché avantage de la volonté de faire le mal. Est-ce que la façon dont il était censé être selon le concept de Dieu? Si Dieu a créé des êtres parfaits, il powielałby l’autre. Il y aurait une situation paradoxale. Parce que chaque entité logique créé est un produit de l’imparfait. Ainsi, chaque homme est un pécheur. Ecriture révèle: Il est impossible de ne pas offenser l’avenir; mais malheur à celui par qui ils arrivent (Matthieu 18,8; Lc 17,1). Ces mots disent qu’ils ne savent pas comment nous aurions essayé, et nous sommes donc enclin au mal et de la passion. Il est impossible à l’homme a cessé d’être un péché. La disposition de l’homme sont mauvaises dès sa jeunesse (Genèse 8:21). Si nous disons que nous sommes sans péché, nous nous trompons, et il n’y a pas de vérité en nous (1 Jn 1,8). Nous faisons tous des nombreuses erreurs (Jacques 3.2). Il n’y a pas l’homme qui ne pèche pas (1 Rois 8.46). Sin pauses entre vente et l’achat (Sir 27,2). Juifs et les Gentils sont sous la puissance du péché, comme il est écrit, Il a point de juste, pas même un seul, ne comprend pas, nul ne cherche Dieu. Tous se sont hors de la voie, dans le même temps être gâté, il n’y a personne qui fasse le bien, pas tout à fait un (Romains 3,9-12). Le mal est la conséquence logique de libre choix. Dieu a donné la tâche de chaque mal adverse, le même homme peut approcher de la perfection.

Tłumaczenie

5.2. Istota człekokształtna

          Zwierzę poznaje za pomocą zmysłów, człowiek podobnie. Obok poznania zmysłowego jest w człowieku jeszcze inna zdolność poznawcza (rozum), która wyróżnia go od zwierząt. Człowiek poznaje istotę rzeczy. Tylko on może również rozpoznać swego Stwórcę i naczelne zasady rzeczywistości. Oprócz człowieka, żadne zwierzę nie ma świadomości własnego istnienia, ani nie zdaje sobie sprawy ze swej przemijalności.  Żadne zwierzę nie czyni też zła moralnego. W świecie zwierząt nie istnieją zasady moralne ani kodeks karny. Zwierzęta nie uśmiechają się ani nie płaczą (poza przypadkami fizjologicznymi). Nie ma w nich emocji i przeżyć duchowych. One nie rozumieją (choć mogą odczuwać) co to jest śmierć. Nigdy nie będą obchodzić np. rocznicy własnych urodzin.

          Obecnie znane jest odkrycie wczesnego ludzkiego protoplasty (częściowy szkielet trzyletniej dziewczynki zagrzebany w mułach; nadano jej imię Lucy), hominida żyjącego 3,3 mln lat temu. Odkrycia dokonano w Etiopii. Było to ogniwo pośrednie pomiędzy małpą a dzisiejszym człowiekiem. Dalsza ewolucja poszła kilkoma drogami. Na terenie Europy wykształcają się główne rasy ludzkie. Obok siebie żyli Homo neandertalensis i Homo sapiens. Istoty te dysponowały wszystkimi atutami dzisiejszego człowieka. W DNA zapisane zostały ich cechy. Trzeba wyraźnie podkreślić, że  istoty człekokształtne były tylko wysoko rozwiniętymi zwierzętami. Nie miały w sobie pierwiastka duchowego (metafizyki) oraz sumienia, w którym osadzone jest prawo naturalne. Nie było jednak wpierw tego, co duchowe, ale to, co ziemskie; duchowe było potem.  Pierwszy człowiek z ziemi – ziemski, drugi Człowiek – z nieba (1 Kor 15,46–47). Aby te osobniki mogły zostać ludźmi musiało się wydarzyć szczególne wydarzenie – uczłowieczenie. Wydarzenie to zobrazowane zostało w Piśmie świętym jako powołanie pierwszych rodziców: Adama i Ewy.

          Pismo święte od pierwszego słowa na temat powołania człowieka głosi: a wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam […], stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1,26–27). W drugim opisie stworzenia: Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą (Rdz 2,7). Imię Adam pojawi się później w Rdz 4,25. Słowo „Adam” oznacza „ludzi”, „ludzkość”. Słowo pokrewne z rzeczownikiem „adamah” –  „ziemia”. I ten związek człowieka „Adam” z ziemią „adamah” jest w Księdze Rodzaju najwyraźniej podkreślony. W Rdz 2,7 jest powiedziane, że Adam jest uformowany z ziemi – „adamah”. W Rdz 3,23 Adam jest skierowany do uprawiania ziemi „adamah”, a w Rdz 3,19 Adam słyszy wyrok, że po swej śmierci wróci do „adamah” – ziemi, z której został wzięty. Nadanie imienia wiąże się z określeniem tożsamości. Mając imię, ma się swoją osobowość. Bóg powołał człowieka osobiście. Każdego człowieka zaznaczył określoną tożsamością. Zanim cię utworzyłem w łonie matki, znałem cię (Jr 1,5). To, co człowiek posiada w swoim wnętrzu, wyrazi się potem w jego działaniu. Człowiek naprawdę posiada tylko to, co jest w nim (Oscar Wilde 1854–1900).

          Do dnia dzisiejszego, na temat początków człowieka funkcjonują trzy teorie: ewolucji, kreacji, ewolucji i kreacji. Przychylam się do teorii trzeciej, jako tej, która godzi naukę z przekazem biblijnym. Według mnie, powołanie człowieka (ludzi) dokonało się w sposób tak cudowny, jak powołanie świata do istnienia. W wybranym dniu, jednym aktem i w jednej chwili Bóg przebóstwił (kreacjonizm duchowy) stworzenia człekokształtne właściwie uformowane (rozum, wola),  obdarzając je swoją naturą. W jednej chwili dzieci i osobniki dorosłe uzyskały status człowieka. Nie było więc mowy, aby jeden osobnik (dziadek, ojciec, syn) był człowiekiem, a drugi zwierzęciem. Szkoda, że nie możemy dokładnie odtworzyć tej chwili. Być może stało się to ok. 74 tys. lat temu, gdy super wulkan Toba na Sumatrze postawił gatunek Homo sapiens na krawędzi zagłady, ograniczając populację ludzką do zaledwie kilku tysięcy osobników.

5.3. Człowiek

          Dzień uczłowieczenia istot człekokształtnych był dniem radosnym. Wszyscy  otrzymali ducha czystego, nieskażonego. Stan ten powodował, że ludzie czuli obecność i bliskość Boga. Czuli, ale Go nie widzieli. Okres błogostanu nie trwał długo. Wolna wola, atrakcyjność zła  sprawiły, że górę wzięły partykularne interesy człowieka. Pojawiła się grzeszność i powolne odchodzenie od otrzymanej czystości. Kościół obrazuje ten fakt grzechem pierworodnym Adama i Ewy. Faktograficznie nie był to jeden akt grzeszny, ale proces. Człowiek powoli tracił niebiański kontakt z Bogiem. Relacja ze Stwórcą ulegała pogorszeniu. Człowiek czuł się osamotniony i zagrożony. Wokół było wiele niebezpieczeństw: groźne zjawiska atmosferyczne (burze, powodzie, tsunami), dzikie zwierzęta, a nawet nieprzyjaźni pobratymcy.  Nie podzielam opinii, że pierwszy grzech zranił ludzką naturę […] wszyscy rodzimy się z osłabioną naturą (Jacek Salij). Skłaniam się natomiast do poglądu osłabienia przez grzech  relacji między Bogiem a istotą człowieczą. Św. Tomasz z Akwinu pisał, że pękł w człowieku „węzeł pierwotnej sprawiedliwości”, który czynił człowieka istotą doskonale zharmonizowaną.

          Bóg nie pozostawił jednak człowieka samego. W jego serce (w duszy) zaszczepił pragnienie szukania Go. Od samego początku człowiek czuł, że istnieje Ktoś, choć niewidoczny, kto jest niedaleko. Ten dar pragnienia poznania Boga jest pierwszym naturalnym i uniwersalnym Objawieniem się Stwórcy. Z tego daru mogą korzystać wszyscy. Człowiek otrzymał też dar rozpoznania etycznego – prawo naturalne w sobie.

          Bóg nie może ujawnić się zmysłowo z racji innej natury, ale daje o sobie znać w każdej ludzkiej duszy. Człowiek musi jedynie otworzyć się na Boga i uruchomić autostradę, po której pobiegną myśli do Stwórcy i spłyną treści ze stanu Prawdy.

          Bóg pragnie, aby człowiek był współtwórcą. Tym samym kreował rzeczywistość, aby była ona stale w rozwoju. Zależy Mu, aby człowiek był doskonały jak On Sam jest doskonały. Bóg stworzył świat z czystej energii i ją uwolnił do czynnego przekształcania. Człowiekowi zostawił możliwość dalszego działania i tworzenia. W ramach boskich praw człowiek wszystko może. To człowiek stworzył prawa nakazu i zakazu, z seksualności stworzył szczególne tabu, do szczęśliwości wprowadził poczucie winy, wprowadził strach przed ludzką ciekawością, powołał instytucje piekła i szatana. Potępienia, nienawiść, wojny i zbrodnie to ludzkie dzieła. Ludzie są niczym bogowie. Już w myślach kreują nowe urządzenia, aby potem mogły być zbudowane. Człowiek jest wielki. Bóg pragnie jedynie, aby był współtwórcą dobrym, szlachetnym, aby kierował się miłością i ją pomnażał. Miłość interferuje i czyni kolejne dobra.

          Człowiek sam rozpoznawał istnienie Boga. Bóg milczał, bo nie mógł inaczej. Odrębność natur nie pozwalała na zmysłowy przekaz Bożego istnienia. Człowiek otrzymał jednak dar Jego duchowego rozpoznania. Można uznać, że Bóg objawia się w sposób naturalny w sercu człowieka.

          Kolejnym wielkim darem Boga jest wolna wola. Historia ujawnia jej owoce. Wolna wola pozwala na określanie własnej tożsamości. Daje możliwość wyboru. Z tym wiąże się, że istota ludzka może błądzić i dokonywać czyny nieetyczne, niezgodne z prawem naturalnym. Prawo naturalne to kolejny dar Boga. Człowiek rodzi się, mając w sobie zapisane podstawowe normy etyczne. Każdy nowonarodzony człowiek jest czysty i nienaganny (tabula rasa). Jego dusza jest obrazem samego Boga. Widać to w oczach dziecka. Jego spojrzenie jest spojrzeniem Boga (warto to sprawdzić).

          Przez wieki atrakcyjność zła osłabiała naturalną bliskość Boga. Człowiek odwracał się od łaski Opatrzności, jaką Bóg człowiekowi ofiarował. Sam stawiał się na piedestale mu nienależnym. Przekazywał złe skłonności innym. Kusił i deprawował maluczkich. Początkowa nieskazitelność była zatracana. Trwała ona zresztą bardzo krótko. Dobrze obrazuje to Księga Rodzaju. Pierwszy człowiek zgrzeszył, wykorzystał wolę do czynienia zła. Czy tak to miało być według koncepcji Boga? Gdyby Bóg tworzył istoty doskonałe, to powielałby siebie. Powstałaby sytuacja paradoksalna. Z racji logicznej każdy byt stworzony jest tworem niedoskonałym. A więc każdy człowiek jest grzeszny. Pismo święte ujawnia: Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą (Mt 18,8; Łk 17,1). Słowa te mówią, że nie wiadomo jak byśmy się starali, to i tak jesteśmy skłonni do zła i namiętności. Niemożliwością jest aby człowiek przestał być grzeszny. Usposobienie człowieka jest złe już od młodości (Rdz 8,21). Jeżeli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy (1 J 1,8). Wszyscy bowiem często upadamy (Jk 3,2). Nie ma człowieka, który by nie zgrzeszył (1 Krl 8,46). Grzech się wdziera między sprzedaż a kupno (Syr 27,2). Żydzi, jak i poganie są pod panowaniem grzechu,  jak jest napisane:   nie ma sprawiedliwego, nawet ani jednego,  nie ma rozumnego, nie ma, kto by szukał Boga. Wszyscy zboczyli z drogi, zarazem się zepsuli,  nie ma takiego, co dobrze czyni, zgoła ani jednego (Rz 3,9–12). Zło jest logiczną konsekwencją wolnego wyboru. Bóg każdego obdarzył zadaniem przeciwstawienia się złu, tym samym człowiek może zbliżać się do doskonałości.

L'homme la mesure de toutes choses i tłumaczenie

          Filozoteizm rejette l’idée que l’homme est le produit accidentel d’un monde évolutionnaire. Tout en appuyant l’idée que l’homme était le plan du Créateur avant que le monde était. Si cette thèse est vraie, alors ne vous attendez pas une autre créature qui a balayé (homesteaded) l’univers. L’homme est la mesure de toutes choses (Protagoras, c. 480-410 av. JC), et est en cours, pour lequel Dieu a créé ce monde. Ainsi, une personne devrait être le plus grand ami de Dieu.

          Pour un homme apparut, le monde a dû prendre le chemin de l’évolution du premier acte d’initiation à développé la biosphère de la planète. L’essence même de Ape sous réserve de l’évolution biologique jusqu’à ce que Dieu lui a fallu tant que personne.

 

 

Évolution

          Le monde est pas le fruit du hasard (Graham Greene sciences credo 1904-1991). Alexander Oparin (1894–1980) a écrit ceci: Tout le monde, même le plus simple organisme vivant, parce que son organisation interne est extrêmement bien adapté pour exécuter certaines fonctions dans les circonstances de l’environnement extérieur. Mais l’émergence de cette caractéristique de tous les êtres vivants adapter, qui, pour ainsi dire “opportunisme” organisation interne, de manière heureuse coïncidence est tout à fait improbable. Après tout, personne ne va, par exemple, prétendre sérieusement que le monde inorganique peut survenir accidentellement usine. Et tout le monde, même le plus simple organisme est de construire non seulement plus complexe, mais aussi plus ciblée que toute l’usine. D’où la conclusion que la création accidentelle de la vie doté de tous les attributs d’un gène, il est encore moins probable qu’un soulèvement spontané de l’usine.

          La Bible parle de la création de l’homme, et non pas sur son origine, à savoir. La lente émergence. La création de l’homme est impliqué Dieu le Créateur. Omne vivum ex vivo (toute chose vivante provient d’une créature vivante).
           Monde organique, a évolué au fil des millions d’années. Ils forment de plus en plus complexes des organismes animaux, tels que les amphibiens, les reptiles, et enfin les mammifères. Il est vrai que dans la théorie de Darwin (L’origine des espèces) manque de nombreuses formes de transition fossiles, mais il est difficile aujourd’hui de ne pas reconnaître la vérité que le monde a évolué.

          Charles Darwin (1809–1882) est l’un des premiers chercheurs (avant le grand-père Erasmus Darwin, Lamarck) et auteur de la théorie de l’évolution. Son travail déjà dans le titre contient le résumé: L’Origine des espèces par voie de sélection naturelle, ou de se maintenir Courses dans la lutte pour la vie. Le chercheur a affirmé que dans le monde naturel prend évolution biologique continue.

          Il n’a pas immédiatement trouvé le soutien de la théorie de l’évolution. Dans l’Église catholique, on pensait précédemment que toutes les espèces végétales et animales sont immuables. Ce point de vue était conforme aux enseignements de l’Eglise contemporaine, les idéaux de Platon (modèles fixes dans le monde des idées), ou la philosophie d’Aristote.

          La théorie de l’évolution, en principe, été acceptée par la plupart des gens, si grande tâche est si difficile à résoudre, pour convenir à tous (Solon 640-561 BC). La recherche archéologique, géologique, biologique et d’autres ont montré clairement que le monde a évolué. On pense que les premières formations qui ont la capacité de se reproduire, de sorte que. Grands cellules, il y avait environ. 4 milliards. il ya des années au cours de l’Archéen. Lentement mondiale (anagenèse), mais sur une longue période de temps (en millions, voire des milliards d’années) changé morphologiquement et physiologiquement dans les organismes vivants, conduisant à différencier des souches. Darwin a montré que l’homme est le résultat d’une longue évolution biologique. Il a été seulement à un stade très avancé de développement du fœtus humain peut être distingué du foetus, par exemple. Un lapin. Aujourd’hui, nous savons que l’évolution implique des changements aléatoires dans le matériel génétique. Il ya de nouveaux variants, des mutants (néo-darwinisme). Les personnes qui sont les mieux adaptés à leur environnement ont une plus grande chance de survie et mènent la prochaine année (de la sélection naturelle dans la lutte pour l’existence). Darwin a montré que la bataille la plus féroce pour la survie a lieu entre les espèces, qui sont eux-mêmes la prochaine. Ils ont, après tout, se battent pour le même type de nourriture. Ensuite, les petits avantages – de petits écarts de la médiocrité qui donnent un avantage – en supposant une plus grande importance. Nous savons aussi qu’aucune caractéristique est pas héréditaire acquis (Darwin). Pas toutes les lois régissant l’évolution sont connus. La théorie est beaucoup. L’humanité est encore loin de résoudre le mystère de l’évolution. Il reste seulement à exposer les faits. Pour une période d’évolution peut être vu, cependant, les dirigeants pensaient. D’une simple cellule à l’homme reconnaît la logique des changements qu’ils cherchaient à l’objectif clair – à l’homme.

          Vous devriez savoir que la structure cellulaire ne sont pas des virus, et donc ne montrent aucun signe de vie à l’extérieur des cellules hôtes (et en ligne avec vues systématiques actuelles ne sont pas classés comme des organismes vivants). Ils ne présentent pas de métabolisme ne sont pas capables de se développer ou de se reproduire[1].

          Fait intéressant, il est qu’une seule espèce humaine. L’homme a la capacité d’adaptation aux conditions de vie différentes. Les gens ne diffèrent que par quelques caractéristiques, par exemple. La couleur de la peau. La peau plus foncée est plus résistant à la lumière du soleil. Les Blancs qui ont beaucoup de rester au soleil, sont plus sujettes au cancer de la peau. Selon S. Alexander, Henri Bergson, A.N. Whitehead, P. Teilhard de Chardin, Dieu – le Créateur a guidé le processus d’évolution de l’univers. Darwin ne pouvait pas se réconcilier avec l’idée que quelque chose d’aussi sophistiqué que l’œil ne pouvait être créé par la sélection naturelle. Le fait est que jusqu’à présent incompréhensible est l’évolution de l’œil!

          Pourquoi certains animaux peuvent être apprivoisés, et d’autres pas? Est-ce que les animaux tels que les chiens, cheval, vache, etc. ne sont pas partie intégrante de l’existence humaine sur la terre? Il semble avoir été créé précisément pour servir l’homme, de l’aide, de vivre avec lui dans l’amitié et l’harmonie. Dieu les a créés dès que décrit exactement leur tâche (Sir 16,26).

         Le Magistère de l’Église sur l’évolution délivré par Jean-Paul II en 1996. Le pape reconnaît enfin la légitimité de la théorie de l’évolution. Dans le même temps confirme la doctrine de la soi-disant. saut ontologique, selon laquelle l’apparition de l’homme nécessite l’intervention directe de Dieu en lui donnant une âme (conversation avec son père George Coyne, le directeur des Jésuites de l’Observatoire pontifical astronomique à Castel Gandolfo, Politique de 22.02.2003, n ° 8 (2389), p . 68).


[1] Les virus ne sont pas capables de se répliquer de façon autonome. Afin de reproduire leurs gènes sont dans le processus de reproduction, en utilisant le processus caméra copie contenue dans les cellules vivantes.

Tłumaczenie

5. Człowiek miarą wszechrzeczy

          Filozoteizm odrzuca myśl, że człowiek jest przypadkowym produktem ewolucyjnym świata. Forsuje natomiast tezę, że człowiek był zamysłem Stwórcy zanim świat powstał. Jeżeli teza ta jest prawdziwa, to nie należy oczekiwać innego stworzenia, które by zagospodarowało wszechświat. Człowiek jest miarą wszechrzeczy (Protagoras, ok. 480–410 przed Chr.) i jest istotą, dla której Bóg stworzył ten świat. Tym samym człowiek powinien być największym przyjacielem Boga.

          Aby pojawił się człowiek, świat musiał przejść drogę ewolucyjną od pierwszego aktu inicjacyjnego do rozwiniętej biosfery na planecie. Sama istota człekokształtna podlegała ewolucji biologicznej do momentu, aż Bóg uznał ją za osobę.

5.1. Ewolucja

           Świat nie jest wynikiem przypadku (credo nauki Greene Grahama 1904–1991). Aleksander Oparin (1894–1980) pisał tak: Każdy, nawet najprostszy drobnoustrój żyje, dlatego, że jego wewnętrzna organizacja jest wyjątkowo dobrze przystosowana do wykonania określonych funkcji w danych warunkach środowiska zewnętrznego. Ale powstanie tego charakterystycznego dla wszystkich istot żywych przystosowania, tej, że tak powiem «celowości» organizacji wewnętrznej, dzięki szczęśliwemu przypadkowi jest zupełnie nieprawdopodobne. Przecież nikt nie będzie, na przykład, poważnie twierdził, że w świecie nieorganicznym może przypadkowo powstać fabryka. A każdy, nawet najprostszy drobnoustrój ma budowę nie tylko bardziej skomplikowaną, ale i bardziej celową niż jakakolwiek fabryka. Stąd wniosek, że przypadkowe powstanie obdarzonego wszystkimi atrybutami życia genu, jest jeszcze mniej prawdopodobne aniżeli żywiołowe powstanie fabryki.

          Biblia mówi o stworzeniu człowieka, a nie o jego pochodzeniu, tj. powolnym powstaniu. W stworzenie człowieka zaangażowany jest Bóg Stwórca. Omne vivum ex vivo (wszystko, co żyje powstaje z istoty żywej).

          Świat organiczny, reprodukowalny, ewoluował przez miliony lat. Powstawały coraz bardziej skomplikowane organizmy zwierzęce, jak płazy, gady i na końcu ssaki. Prawdą jest, że w teorii Darwina (O powstaniu gatunków) brakuje wielu kopalnych form przejściowych, ale trudno dziś nie uznać prawdy, że świat ewaluował.

          Karol Darwin (1809–1882) jest jednym z pierwszych badaczy (przed nim dziadek Erasmus Darwin, Lamarck) i autorem teorii ewolucji. Jego dzieło już w tytule zawiera jej podsumowanie: O pochodzeniu gatunków drogą doboru naturalnego, czyli o utrzymaniu się doskonalszych ras w walce o byt. Badacz twierdził, że w świecie przyrody następuje ciągła ewolucja biologiczna.

          Nie od razu teoria ewolucji znalazła poparcie. W Kościele katolickim uważano dotychczas, że wszystkie gatunki roślin i zwierząt są niezmienne. Pogląd ten był zgodny z ówczesną nauką Kościoła, z ideałami Platona (stałe wzorce w świecie idei), czy filozofią Arystotelesa.

          Teoria ewolucji w zasadzie została zaakceptowana przez większość ludzi, choć wielkie zadania trudno jest tak rozwiązać, aby zadowolić wszystkich (Solon 640–561 przed Chr). Badania archeologiczne, geologiczne, biologiczne i inne wykazały bezspornie, że świat ewaluował. Sądzi się, że pierwsze twory z możliwością do samopowielania, tzw. prakomórki, pojawiły się ok. 4 mld. lat temu w okresie archaiku. Świat powolnie (anageneza), ale przez długi okres czasu (miliony, a nawet miliardy lat) zmieniał się morfologicznie i fizjologicznie w organizmach żywych, prowadząc do różnicowania się szczepów. Darwin wykazał, że człowiek jest wynikiem długotrwałego rozwoju biologicznego. Dopiero w bardzo późnym stadium rozwoju można odróżnić płód człowieka od płodu np. królika. Dziś wiemy, że ewolucja polega na przypadkowych zmianach w materiale genetycznym. Powstają nowe warianty, mutanty (neodarwinizm). Osobniki, które najlepiej są przystosowane do otoczenia mają większą szansę przeżycia i poprowadzenia dalej gatunku (dobór naturalny w walce o byt). Darwin wykazał, że najbardziej zacięta walka o przeżycie toczy się między gatunkami, które są sobie najbliższe. Muszą wszak walczyć o ten sam rodzaj pożywienia. Wówczas to drobne zalety – niewielkie odchylenia od przeciętności, które dają przewagę – nabierają znaczenia. Wiadomo też, że żadna cecha nabyta nie jest dziedziczna (Darwin). Nie wszystkie prawa rządzące ewolucją są znane. Teorii jest wiele. Ludzkość jest jeszcze bardzo daleko od rozwiązania zagadki ewolucji. Pozostaje jedynie stwierdzać fakty. Przez okres ewolucji widać jednak kierowniczą myśl. Od prostej komórki do człowieka dostrzega się logikę zmian, które zmierzały ku wyraźnemu celowi – do człowieka.

          Warto wiedzieć, że budowy komórkowej nie mają wirusy, i w związku z tym nie wykazują oznak życia poza komórkami żywicieli (i zgodnie z obecnymi poglądami systematycznymi nie są klasyfikowane jako organizmy żywe). Nie wykazują żadnego metabolizmu, nie są zdolne do wzrostu ani rozmnażania się[1].

          Ciekawe, że jest tylko jeden gatunek człowieka. Człowiek posiada zdolność przystosowywania się do rozmaitych warunków życia. Ludzie różnią się jedynie kilkoma cechami, np. kolorem skóry. Ciemniejsza skóra jest bardziej odporna na działanie promieni słonecznych. Biali ludzie, którzy wiele przebywają na słońcu, są bardziej narażeni na raka skóry. Według S. Alexandra, H. Bergsona, A.N. Whiteheada, P. Teilharda de Chardin, Bóg – Stwórca kieruje procesem ewolucji Wszechświata. Darwin nie mógł pogodzić się z myślą, że coś tak wyrafinowanego jak oko mogło powstać wyłącznie przez dobór naturalny. Faktem jest, że do tej pory niezrozumiała jest ewolucja oka!

          Dlaczego niektóre zwierzęta dają się oswajać, a niektóre nie? Czy zwierzęta takie jak pies, koń, krowa itp. nie są integralnie związane z ludzkim bytowaniem na Ziemi? Wydaje się, że zostały stworzone właśnie po to, aby służyć człowiekowi, pomagać, żyć z nim w przyjaźni i harmonii. Bóg gdy tylko je stworzył, dokładnie określił ich zadanie (Syr 16,26).

          W Magisterium Kościoła w sprawie ewolucji wygłoszonym przez Jana Pawła II w 1996 r., papież ostatecznie uznaje prawomocność teorii ewolucji. Jednocześnie podtrzymuje naukę o tzw. skoku ontologicznym, zgodnie z którą pojawienie się człowieka wymagało bezpośredniej interwencji Boga poprzez nadanie mu duszy (rozmowa z ojcem George’em Coyne, jezuitą, dyrektorem Papieskiego Obserwatorium Astronomicznego w Castel Gandolfo, Polityka z dnia 22.02.2003, nr 8 (2389), s. 68).


[1]  Wirusy nie są zdolne do samodzielnego rozmnażania się. W celu powielania własnych genów prowadzą proces rozmnażania, wykorzystując do tego procesu aparat kopiujący, zawarty w żywych komórkach.

Naissance de Jésus i tłumaczenie

          En Palestine, sous le règne d’Auguste et de Tibère, relativement petite, dans le village de Nazareth, Marie, la fille d’Anne et Joachim[1] a été engagé pour Joseph, un charpentier du pays par la profession.

          Avant le mariage, ils ne vivent pas ensemble, parce que la loi leur interdit de le faire. Dans la période d’attente de se marier, quelque chose est arrivé qui pourrait non seulement détruire la relation de Marie et de Joseph, mais sa mise en danger de la lapidation. Ils varient selon les sources. Le fait est que Marie était dans l’état béni. Quand je appris de cette Joseph, le premier mouvement fut de rejeter Marie et rompre les fiançailles. Cependant, son amour pour Mary était l’amour inhabituelle. Il savait ce qui l’attendait, Marie, quand célébré les uns des autres. Selon l’infidélité de la loi juive, puis il est soumis à la peine de mort. Peut-être les signaux les plus étranges du ciel pendant le sommeil causé que Joseph a décidé de souscrire à la future épouse de grossesse. Après délibération a pris sa fille dans les soins. Il entouré sensibilité qui ne disposent pas de remords. La bonté de Marie compensée événement inhabituel. Joseph a estimé que la participation à quelque chose d’extraordinaire. Il était un croyant zélé et dévoué à Dieu. Il a estimé qu’il a été donné la tâche et de la mission du Créateur à remplir. Il n’a pas tout compris. Mais il confie à Dieu et la confiance en Marie. Il a montré que dans la vie compte d’autres valeurs. Cas corps sont secondaires et pas le plus important.

          Hasard aurait-il, la solution était une fois que les parents étaient à Bethléem loin de Nazareth env. 150 km. Nouveau-né a causé la grande joie des parents. Ils lui ont donné le nom de Jésus. Au cœur du mystère surnaturel caché. Ils ne pouvaient pas comprendre, mais le sentiment qu’ils participent à quelque chose d’important. Marie et Joseph étaient secrètes. Ils ne partagent pas vos dilemmes avec les autres. Ils avaient peur qu’ils ne sont pas bien compris par les parents et les voisins.

 

 

Jeunesse de Jésus

          Mary a apporté Jésus d’une manière unique. Dès le début, transmis la connaissance du Fils de Dieu qui a reçu de leurs parents. Jésus a grandi dans une atmosphère de confiance totale en Dieu. Dans un petit coeur rouge en plastique Jésus est né amour incompréhensible pour l’inconnu. De sa jeunesse, il pourrait entrer en contact spirituel avec Dieu. Il est ouvert à lui, et il lui donna la sagesse.

          Jeunesse de Jésus était probablement très semblable à l’autre la jeunesse de ses pairs. Il était vivant, mais enfant sage. Il se distingue des autres que leur spiritualité. Beaucoup appris de leurs parents. Il savait que les prophètes avaient prédit un messie qui sauvera leur nation de l’esclavage. Cependant, il intéressait dans sa relation spirituelle entre Dieu et les êtres humains. Il a compris que la principale force motrice de la vie est l’amour. Dans les états de mystique elle lit les pensées de Dieu. Il a probablement beaucoup voyagé. Il cherchait des réponses à ses questions. Selon la légende, il a erré à l’Inde (saint homme Issy en provenance d’Israël, chassé de là pour avoir critiqué le système des castes plusieurs années dans l’Himalaya, il est retourné dans son pays natal, où il a enseigné l’égalité de toutes les personnes, pour lesquels il a été crucifié). Au cours de la recherche de la vérité, elle a donné naissance à l’idée de se proposant pour les autres. Il voulait être au Père fiable. Il voulait cet acte pour montrer tout l’amour pour le Père et pour le peuple. Il savait que cet acte va compenser le mal qui règne dans le monde. Au cours de la mystique de réunion elle lit que Dieu est avec lui, et que d’approuver de ses actions. Jésus savait que tout bien vient de Dieu. Volontiers entreprendre des actions, et a aussi donné sa volonté au service de la volonté du Père. Quand il a grandi, la relation avec le Père renforcée à tel point que Jésus pouvait faire comme le Père des signes (miracles). Dieu richement lui accordé avec sa grâce et des dons extraordinaires. Jésus était un homme libre, mais l’amour du Père était plus fort que son ego. Avez-Père voulait fils? Jésus at-il ouvert complètement au Père? Sur ces deux questions doivent être répondu oui. L’idée de Dieu a traversé avec l’idée du Fils. La symbiose entre l’homme et Dieu est le point culminant du plan de Dieu. Jésus est devenu l’image du Père et l’instrument de ses commandes. Ce qu’ils unis, l’amour qui se manifeste dans la même loi d’exploitation. La volonté du Fils complètement uni à la volonté du Père. Unis par le sacrifice et l’amour.

          L’acte de relier le Père, le Fils de l’homme démontre les possibilités qui sommeillent en chaque être humain. Tout le monde peut suivre les traces de Jésus-Christ. Tout le monde peut venir au Père et à devenir son héritier.

 

 

L’attitude de Jésus

          Ce qui est surprenant est ferme, provocateur et l’attitude moralisatrice de Jésus vers la réalité réelle, et plein d’humilité envers le surnaturel. Le Fils de l’homme est caractérisée par la constance et la force de caractère. Jésus montre beaucoup de courage pour résister à la loi juive, les croyances et les coutumes juives. Tout à fait clair que la critique dirigée vers les pharisiens et les scribes. Bien qu’ils servent évangélistes, Jésus a dit: Je ne pense pas que je sois venu pour abolir la loi ou les prophètes. Ne pas venu abolir, mais pour accomplir (Matthieu 5.17), il était vraiment un terme doux de ses changements révolutionnaires. Jésus nettoyé la religion juive contre les abus humaine. Ainsi, il a défendu notre Père céleste de l’image de Dieu tyran. Jésus a prêché une nouvelle qualité de la religiosité. New esprit de l’Evangile ne peut pas être mis dans les anciennes formes de la piété juive. L’attitude des pharisiens a été particulièrement stigmatisé par Lui. Leur hypocrisie, l’hypocrisie, la bêtise étaient particulièrement odieux. À cet égard, l’évangéliste Matthieu montre ses exigences de radicalisme pour les étudiants: Soyez sur vos gardes contre les hommes! Ils vous livreront aux tribunaux et dans leurs synagogues, ils vous battront de verges. Même devant des gouverneurs et des rois vous mèneront à cause de moi, pour un témoignage à eux et aux païens. […] Vous serez haïs de tous à cause de mon nom. Mais celui qui persévérera jusqu’à la fin sera sauvé (Mt 10,17-22). Qui veut conservera sa vie la perdra, mais celui qui perdra sa vie à cause de moi la trouvera (Matthieu 10:39).

          Les enseignements de Jésus étaient inhabituelles. Dépassé la procédure logiques précédentes. Jésus a montré foi différente de l’optique. L’enseignement de Jésus diffère de l’enseignement des rabbins ou enseignants juifs de la loi. Sa science est incontestable autorité. Jésus ne cherche pas la vérité ou pas discuté. Ils ne comptent pas sur les autres enseignants. Il critique la Torah et loue les qualités positives de la loi. La loi ne doit pas tuer (Exode 20:13; Deutéronome 5:17; Mt 05:21) étend le droit de ne pas faire de mal à une autre personne, même un mot qui pourrait offenser. Appels à concilier avec l’ennemi. Jésus apporte la Loi juive 613 des règlements (365 négatifs et 248 positifs) pour les deux commandements bibliques: Tu aimeras le Seigneur ton Dieu de tout ton cœur, de toute ton âme et de tout ton esprit. Ceci est le plus grand et le premier commandement. Le second lui est semblable: Tu aimeras ton prochain comme toi-même. De ces deux commandements dépendent toute la Loi et les Prophètes (Mt 22,37-40). Pur enseignement de Jésus en aucun cas perdu de son actualité. Il est incroyable qu’une période de 2000. ans se sont écoulés, et non pas d’un iota influence sur sa mission.

          L’humilité de Jésus se révèle surtout en plein abandon à sa volonté, la volonté du Père. Il l’a fait non seulement avec la pleine connaissance, mais aussi fervent amour. Il a prié le Père sans cesse, comme un homme, et non pas comme Dieu; comme une personne de la personne. La prière de Jésus était nécessaire. Le contact avec le monde de Dieu Jésus transformé et przebóstwiał. Il a reçu du Père, les dons de l’Esprit Saint. Il a gagné la puissance qui sortait de lui quand il a guéri et faire d’autres caractères.

 

          Lorsque vous regardez des spectacles de cirque, des programmes de télévision je tape talent est admiré non seulement le héros du programme, mais montre les possibilités de l’homme. Jésus a fait de même. Il a souligné à ce qui allait devenir un homme, et pourtant qui est l’homme. Les conclusions sont superbes. L’homme ne peut atteindre des capacités inhabituelles sur la frontière du monde réel et le spirituel. De sa propre volonté peut récolter la bonté que Dieu offre volontiers. Prenez et mangez-en tous, et ceci est mon corps (Mt 26,26; Mc 14:22; Lc 22,19). Dans ces paroles est contenue la connaissance que ce qui est Jésus peut appartenir à chaque être humain. Prenez, mangez … vous pouvez lire suivez-moi.

          Dieu se révèle dans chaque personne, et donc dans la nation. De même, il a révélé à la nation juive. Le peuple juif décrit sa foi. Lentement, il est devenu de plus en plus célèbre, mais elle était comme beaucoup d’autres religions monothéistes. Le contenu de la foi vient de sa lecture sous l’inspiration de la Vérité de l’Etat. Les prophètes juifs qu’ils lisent la pensée de Dieu dans le désir la révélation dans la forme de l’homme. Ce désir de lire la révélation de Dieu à Jésus et Dieu est venu à sa rencontre. Se donner totalement à Dieu, l’âme et le corps réalisé le plan de Dieu. Pourquoi cela se produit dans la religion juive? Vous pouvez élaborer sur cette sages traités. Au total, la vérité est que quelque part ça devait arriver.

          Le plan de Dieu était nécessaire sacrifice de Jésus? Ks. prof. Mariusz Rosik écrit (Dimanche, n ° 20, 2009) que la mort de la croix de Jésus était pas le plan de Dieu depuis le commencement. Dans le livre, Redécouvrir Dieu en 2009 à traiter. Je ai écrit que je dois une vue différente sur ce point. Aujourd’hui, cependant, je partage l’opinion de Fr .. prof. M. ROSIK.

          En fait, il est contrairement à Dieu le Père du Fils nécessaire sacrifice si cruel. D’autre part, Jésus a prié le Père: non pas ma volonté, mais la tienne qui soit faite (Luc 22:42); O mon Père, si cela ne peut me passer cette coupe, je la boive, que ta volonté soit faite! (Mt 26,42); Père, pour vous toutes les choses sont possibles, cette coupe loin de moi! Pourtant, pas ce que je veux, mais ce que tu [Let There Be]! (Marc 14:36). Jésus convaincu de la nécessité d’écouter la volonté du Père dans la prière enseignée: ta volonté soit faite, comme dans le ciel, ainsi sur la terre (Mt 6,9-13; cf. Lc 11,2-4). Il est évident ici que Jésus a été influencé par les suggestions du Père.

          Dieu a ses secrets. Certains sont devenus clairement par les événements historiques. Mais il ya ceux que la poursuite de l’intrigue et zaciekawiają.

          Comment concilier le plan du Père avec les paroles de Jésus? Aujourd’hui, il me semble que le Père a voulu que Jésus n’a pas seulement parlé du caractère de Dieu aux gens, mais la grandeur de Sa Miséricorde. Les péchés des hommes ne sont rien par rapport à la bonté et de l’amour du Père. Matière rédempteur Jésus lui-même choisi. Dans les quatre Évangiles peut être vu clairement que Jésus se dirigeait vivement vers la Croix. Jésus voulait montrer incroyable dévouement au Père et un grand amour pour les gens. Père a accepté cette offre et a fait efficace.


[1] Informations du apocryphes.

Tłumaczenie

4.5. Narodziny Jezusa

          W Palestynie, za panowania Augusta i Tyberiusza, w kraju stosunkowo niewielkim, we wsi Nazaret, Maryja córka Anny i Joachima[1] była zaręczona z Józefem z zawodu cieślą. Przed ślubem nie mieszkali razem, bowiem prawo zabraniało im tego. W okresie oczekiwania na poślubienie, zdarzyło się coś, co mogłoby nie tylko zniszczyć związek Maryi z Józefem, ale naraziło Maryję na ukamienowanie. Różnie podają źródła. Faktem jest, że Maryja była w błogosławionym stanie. Kiedy dowiedział się o tym Józef, w pierwszym odruchu chciał odprawić Maryję i zerwać zaręczyny. Jednak miłość jego do Maryi była miłością niezwyczajną. Wiedział, co czeka Maryję, gdy odprawi  od siebie. Według prawa żydowskiego niewierność podlegała wtedy karze śmierci.  Być może przedziwne sygnały z Nieba podczas snu sprawiły, że Józef postanowił firmować brzemienność przyszłej małżonki. Po zastanowieniu się wziął swoją wybrankę w opiekę. Otoczył  czułością, aby nie miała wyrzutów sumienia. Dobroć Maryi rekompensowała niecodzienne wydarzenie. Józef czuł, że uczestniczy w czymś nadzwyczajnym. Był gorliwym i pobożnym wyznawcą Boga. Czuł, że otrzymał zadanie i misję od Stwórcy do spełnienia. Nie wszystko pojmował. Zawierzył jednak Bogu i zaufał Maryi. Pokazał, że w życiu liczą się inne wartości. Sprawy ciała są drugorzędne i nie najważniejsze.

          Traf chciał, że rozwiązanie nastąpiło z chwilą, gdy rodzice przebywali w Betlejem oddalonym od Nazaretu ok. 150 km. Nowonarodzony sprawił rodzicom ogromną radość. Nadali Mu imię Jezus. W sercu skrywali nadprzyrodzoną tajemnicę. Nie mogli jej rozumieć, ale czuli, że uczestniczą w czymś bardzo ważnym. Maryja i Józef byli skryci. Nie dzielili się swoimi rozterkami z innymi. Bali się, że nie zostaną właściwie zrozumiani przez bliskich i sąsiadów.

4.6. Młodość Jezusa

         Maryja wychowywała Jezusa w sposób wyjątkowy. Od początku przekazywała Synowi wiedzę o Bogu jaką otrzymała od swoich rodziców. Jezus dorastał w atmosferze całkowitego zawierzenia Bogu. W małym serduszku Jezusa rodziła się niepojęta miłość do Nieznanego. Od młodości potrafił duchowo nawiązywać kontakt z Bogiem. Otwierał się na Niego, a On obdarzał go mądrością.

          Młodość Jezusa była zapewne bardzo podobna do młodości innych jego rówieśników. Był żywym, ale i roztropnym dzieckiem. Wyróżniał się od innych jedynie swoją duchowością. Wiele dowiedział się od rodziców. Wiedział, że prorocy zapowiadali mesjasza, który uratuje ich naród z niewoli. Jego jednak interesowała relacja duchowa między Bogiem a ludźmi. Rozumiał, że głównym motorem życia jest miłość. W stanach mistycznych odczytywał zamysły Boga. Prawdopodobnie Jezus dużo podróżował. Szukał odpowiedzi na dręczące go pytania. Jak podają legendy, zawędrował nawet do Indii (święty mąż Issy pochodzący z Izraela, przepędzony stamtąd za krytykę systemu kastowego, po kilkuletnim pobycie w Himalajach, wrócił do ojczyzny, gdzie nauczał o równości wszystkich ludzi, za co został ukrzyżowany).  W trakcie poszukiwań Prawdy rodziła się myśl ofiarowania siebie za innych. Chciał być dla Ojca wiarygodny. Pragnął tym aktem pokazać całą miłość do Ojca oraz do ludzi. Wiedział, że tym aktem zrekompensuje zło, jakie panuje na świecie. W czasie mistycznych spotkań odczytał, że Bóg jest z Nim i że aprobuje Jego poczynania. Jezus wiedział, że wszelkie dobro od Boga pochodzi. Z własnej woli podejmował czyny, a zarazem oddawał swoją wolę na służbę woli Ojca. Gdy dorastał, związek z Ojcem umacniał się do tego stopnia, że Jezus mógł czynić jak Ojciec znaki (cuda). Bóg obficie obdarowywał Go swoją łaską i darami nadzwyczajnymi. Jezus był wolnym człowiekiem, ale miłość do Ojca była silniejsza od jego Ego. Czy Ojciec pragnął Syna? Czy Jezus otworzył się całkowicie na Ojca? Na oba pytania trzeba odpowiedzieć tak. Zamysł Boga skrzyżował się z zamysłem Syna. Symbioza Boga i człowieka to apogeum zamysłu Bożego. Jezus stał się obrazem Ojca i narzędziem Jego poleceń. To, co ich złączyło, to Miłość, która objawia się w tym samym Akcie działającym. Wola Syna całkowicie zjednoczona z wolą Ojca. Zjednoczona przez ofiarowanie i Miłość.

          Akt łączący Ojca z Synem Człowieczym pokazuje możliwości jakie drzemią w każdym człowieku. Każdy może iść w ślady Jezusa Chrystusa. Każdy może zbliżyć się do Ojca i zostać Jego dziedzicem.

4.7. Postawa Jezusa

          To co zaskakuje, to stanowcza, prowokacyjna i oskarżycielska postawa Jezusa wobec rzeczywistości realnej, a pełna pokory wobec rzeczywistości nadprzyrodzonej. Syn Człowieczy charakteryzuje się niezłomnością i siłą  charakteru. Jezus pokazuje ogromną odwagę przeciwstawienia się prawu żydowskiemu, poglądom i obyczajom żydowskim. Dość wyraźnie widać, że krytykę kieruje ku faryzeuszom i uczonym w Piśmie. Choć, jak podają ewangeliści, Jezus mówił: Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić (Mt 5,17), to tak naprawdę było to łagodnym określeniem Jego rewolucyjnych zmian. Jezus oczyszczał religię żydowską z ludzkich nadużyć. Tym samym bronił Ojca Niebieskiego od wizerunku Boga tyrana. Jezus głosił nową jakość religijności. Nowego ducha Ewangelii nie można wkładać w stare formy pobożności żydowskiej.  Postawa faryzeuszy była przez Niego szczególnie piętnowana. Ich hipokryzja, zakłamanie, głupota były Mu szczególnie wstrętne. W tej kwestii ewangelista Mateusz pokazuje swój radykalizm wymagań stawianych uczniom: Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. […] Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony (Mt 10,17–22). Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je (Mt 10,39).

          Nauki Jezusa były niezwykłe. Przekraczały dotychczasową logikę postępowania. Jezus pokazywał inną optykę wiary. Nauczanie Jezusa różni się od nauczania rabinów czy żydowskich uczonych w Prawie. Jego nauka jest bezspornym autorytetem. Jezus nie poszukuje prawdy ani nie dyskutuje. Nie powołuje się na innych nauczycieli. Krytykuje Torę i chwali pozytywne walory Prawa.  Prawo Nie zabijaj (Wj 20,13; Pwt 5,17; Mt 5,21) rozszerza na prawo nie czynienia żadnej krzywdy drugiemu człowiekowi, nawet słowem, które mogłoby urazić. Nalega, aby pojednywać się z przeciwnikiem. Jezus sprowadza 613 przepisów Prawa Żydowskiego (365 negatywnych i 248 pozytywnych) do dwóch przykazań biblijnych: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem.  To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy (Mt 22,37–40). Czysta nauka Jezusa w niczym nie straciła na aktualności. To niesamowite, że okres 2 tys. lat, jaki minął, ani na jotę nie zaważył na Jego posłannictwie.

          Pokora Jezusa ujawnia się przede wszystkim w pełnym podporządkowaniu swojej woli, woli Ojca. Czynił to nie tylko z pełną świadomością, ale i żarliwą miłością. Modlił do Ojca bez ustanku, jako Człowiek, nie jako Bóg; jako Osoba do Osoby. Modlitwa była Jezusowi potrzebna. Kontakt ze światem Bożym Jezusa przemieniał i przebóstwiał. Otrzymywał od Ojca dary Ducha Świętego. Nabierał mocy, która z Niego wychodziła, gdy uzdrawiał i czynił inne znaki.

          Kiedy oglądane są pokazy cyrkowe, programy telewizyjne typu Mam talent nie tylko podziwiany jest bohater programu, ale pokazane są możliwości człowieka. Jezus uczynił podobnie. Pokazał na co stać człowieka,  a zarazem kim jest człowiek. Wnioski są oszałamiające. Człowiek może sięgać po niezwyczajne zdolności z pogranicza świata rzeczywistego i duchowego. Ze swej woli może czerpać dobro, jakie Bóg chętnie ofiarowuje. Bierzcie i jedźcie z tego wszyscy, to jest Ciało moje (Mt 26,26; Mk 14,22; Łk 22,19). W tych słowach zawarta jest wiedza, że to, co ma Jezus może przynależeć do każdego człowieka. Bierzcie i jedźcie… można odczytać naśladujcie mnie.

        Bóg objawia się w każdym człowieku, tym samym w narodzie. Objawił się podobnie w narodzie żydowskim. Naród żydowski opisał swoją wiarę. Powoli stawała się coraz bardziej znana, ale była jak wiele innych religii monoteistycznych. Treść wiary pochodzi z jej odczytania pod natchnieniem ze stanu Prawdy. Żydowscy prorocy odczytali zamysł Boga w chęci Objawienia się w postaci człowieczej. Tę chęć Objawienia się Boga odczytał Jezus i wyszedł Bogu naprzeciw. Oddając się całkowicie Bogu, duszą i ciałem zrealizował zamysł Boga. Dlaczego nastąpiło to w religii żydowskiej? Można opracowywać na ten temat mądre traktaty. W sumie prawda jest taka, że gdzieś to musiało nastąpić.

          Czy w zamyśle Boga była konieczna ofiara Jezusa? Ks. prof. Mariusz Rosik  napisał (Niedziela, nr 20, 2009), że  śmierć krzyżowa Jezusa nie była od początku Bożym zamysłem. W książce Odnaleźć Boga w sobie z 2009 r. napisałem, że  mam inny pogląd na ten temat. Dzisiaj przychylam się jednak do opinii ks. prof. M. Rosika.

          Faktycznie, niepodobne jest, aby Bóg-Ojciec wymagał od Syna tak okrutnej ofiary. Z drugiej strony Jezus modlił się do Ojca: Nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie (Łk 22,42); Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja! (Mt 26,42); Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty [niech się stanie]! (Mk 14,36). Jezus przeświadczony o potrzebie wsłuchiwania się w wolę Ojca pouczał w modlitwie:  Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi (Mt 6,9–13; por. Łk 11,2–4). Widać tu wyraźnie, że Jezus był pod wpływem sugestii Ojca.

          Bóg ma swoje tajemnice. Niektóre stały się czytelne przez zdarzenia historyczne. Są jednak takie, które dalej intrygują i zaciekawiają.

          Jak pogodzić zamysł Ojca ze słowami Jezusa? Dziś wydaje mi się, że Ojciec pragnął, aby Jezus nie tylko przybliżył ludziom postać Boga, ale ukazał wielkość Jego Miłosierdzia. Grzechy ludzkie są niczym w porównaniu z dobrocią i miłością Ojca. Materię odkupieńczą wybrał sam Jezus. W czterech ewangeliach wyraźnie można odczytać, że Jezus zmierzał z całą determinacją w kierunku Krzyża. Jezus chciał okazać nieprawdopodobne oddanie Ojcu i wielką miłość do ludzi. Ojciec tę Ofiarę przyjął i uczynił ją skuteczną.


[1]  Informacja z apokryfów.

 

Marie, la Mère de Jésus i tłumaczenie

          L’amour pour la mère de Jésus, Marie est bien connu. Il est à peine surprenant, car incarne le plus proche du cœur d’une personne – sa mère. Au cours des siècles, l’Eglise a résisté à la figure de Marie. Elle lui et plus riche embelli. De l’Eglise et les fidèles connaissent une vénération particulière.

          Mary a été considéré comme l’Immaculée Conception, qui est né sans tache du péché originel. Elle a été miraculeusement imprégné par l’Esprit Saint et a donné naissance à Jésus tout en restant vierge. Il a été déclaré bienheureux. Par Fils, il a été nommé Mère de l’Eglise (figure de l’Eglise). Après l’achèvement de sa vie terrestre (pas morte, mais elle dort), il a été repris corps et âme dans la gloire du ciel. Il participe déjà à la gloire de la Résurrection de son Fils. Marie est considérée comme la mère de toutes les personnes. Il est pour les fidèles titres d’Avocate, d’aide, Médiatrice. Dernière Eglise révèle une volonté de reconnaître Marie comme Corédemptrice par contact avec le Fils dans l’œuvre du salut et de la compassion avec lui. Il est peut-être en train de préparer un nouveau dogme.

          Le culte de Marie a commencé à être déjà formé dans les pages de l’Evangile: béni toutes les générations me diront (Lc 1:48). Marian liturgie est extrêmement riche, en particulier dans l’Église d’Orient. Pas tout le monde, cependant, les théologiens acceptent l’Immaculée Conception de Marie que l’enseignement montré de l’Église. Saint Bernard de Clairvaux (1090–1153) a nié l’immaculée conception de Marie, pensant qu’elle a reçu la sanctification après la conception dans l’utérus (Epist. 174, EN 182,333)[1]. R. Schnackenburg, W. Beinert, Père Władysław Łydka[2] et d’autres[3], représentent le fait physique de la naissance de Jésus de façon empirique jusqu’à la négation de la virginité physique de Marie.

          Filozoteizm voit un autre factography Mary. Rejette événements les plus miraculeuses. Cela ne signifie pas qu’il ne pense pas que son grand respect et amour. Marie rencontre et joue un rôle particulier dans l’histoire. Elle a été honorée par Dieu, mais surtout par le Fils. Il est bon de voir le mérite de Marie, que les dons de imméritée (Immaculée Conception), qui a reçu. Mary agit comme un ambassadeur de l’humanité. Pendant des siècles, beaucoup de preuves rassembla ses soins constants, l’intervention miraculeuse, guérisons, conversions.

          On peut noter que l’Eglise catholique opte pour une nature plus divine de Jésus que l’humain. Bien qu’il soit reconnu hypostase des deux natures, mais toute la structure de la foi subordonne nature divine. Filozoteizm inversement, il montre toute l’humanité de Jésus, qui venait souffert sur la croix Gloire du Père. Le point est convergente, mais le chemin de la gloire différente. Son humanité est évident lorsque sur la croix, priant son Père les paroles du Psaume 22 [21]: Eli, Eli lama sabachthani? (Dieu, mon Dieu, pourquoi tu abandonné?). La construction de la foi de l’Eglise a été élargi par la pré-existence de Jésus, la sainteté de Marie, l’Immaculée Conception de Marie, même le caractère sacré de Anne – la mère de Marie, la naissance de l’enfant Jésus comme roi déjà. Pour cette dokomponowano merveilleuse Annonciation de Marie, La Visitation. Kingdom of Heaven fortement impliqué dans ce domaine. Même Satan joue son rôle, tentant Jésus dans le désert. La figure de Jésus entouré de nombreux secrets. Cela rend une atmosphère sublime. Les fidèles y croient incontestablement. Ils succombent aux charmes catéchèse proclamés.

          Filozoteizm révèle surtout l’humanité de Jésus de sa naissance jusqu’à la croix. Il ne pas utiliser les événements nadzwyczajnością. Tout a une explication humaine. Dramaturgie ne pousse que quand Jésus commence à fonctionner. Peak est encore la crucifixion de l’Homme, mais déjà Ascension du Fils de Dieu.
           En dehors de la vérité historiographique, deux versions de la biographie de Jésus visent le point le plus important. Jésus-Christ est exalté à la gloire du Créateur et peut à la même loi de fonctionnement pour faire la même chose que son père.

          Les deux versions ont leur propre drame. Vous pouvez écrire différents scénarios. Tous sont beaux.


[1] L’Encyclopédie Catholique, Volume II, Ed. TN KUL, Lublin en 1985, col. 304.

[2] Czesław Stanisław Bartnik, le dogme catholique, Ed. KUL, Lublin, 1999, p. 562.

[3] Eugen Drewermann (né le 20 Juin 1940 r Dans Bergkamen k Dortmund…) – Théologien allemand, psychanalyste et écrivain, un représentant de la soi-disant. exégèse biblique dans la perspective de la psychologie des profondeurs, dans une interview avec l’hebdomadaire Der Spiegel Drewermann contesté le dogme de l’Immaculée Conception.

Tłumaczenie

4.4. Maryja Matka Jezusa

          Miłość do matki Jezusa Maryi jest powszechnie znana. Trudno się dziwić, skoro uosabia najbliższą sercu osobę – matkę. Przez wieki Kościół kształtował postać Maryi. Upiększał ją i ubogacał. Od Kościoła i wiernych doznaje szczególnej czci.

          Maryję uznano za Niepokalanie Poczętą, czyli urodzoną bez wszelkiej skazy winy pierworodnej. Została zapłodniona w cudowny sposób za sprawą Ducha Świętego i urodziła Jezusa pozostając dziewicą. Została ogłoszona Błogosławioną. Przez Syna została nazwana Matką Kościoła (figurą Kościoła). Po dopełnieniu swego ziemskiego życia (nie umarła, ale zasnęła) została wzięta z ciałem i duszą do chwały nieba. Tam uczestniczy już w chwale Zmartwychwstania swojego Syna. Maryję uważa się za Matkę wszystkich ludzi. Jest dla wiernych Orędowniczką, Wspomożycielką, Pomocnicą, Pośredniczką. Ostatnio Kościół ujawnia chęć uznania Maryi za współodkupicielkę przez łączność z Synem w dziele zbawczym oraz współcierpienie z Nim. Być może szykuje się nowy dogmat.

          Kult Maryi zaczął tworzyć się już na łamach ewangelii: Błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia (Łk 1,48). Liturgia maryjna jest przebogata, zwłaszcza w Kościele Wschodnim. Nie wszyscy jednak teolodzy akceptują Niepokalane Poczęcie Maryi tak jak to przedstawia nauka Kościoła. Św. Bernard z Clairvaux (1090–1153) przeczył niepokalanemu poczęciu NMP, sądząc, że otrzymała ona uświęcenie dopiero po poczęciu w łonie matki (Epist. 174; PL 182,333)[1]. R. Schnackenburg, W. Beinert, ks. Władysław Łydka[2] i inni[3], przedstawiają fakt fizyczny narodzenia Jezusa empirycznie, aż do negacji fizycznego dziewictwa Maryi.

          Filozoteizm dostrzega inną faktografię Maryi. Odrzuca większość cudownych zdarzeń. Nie znaczy to, że nie darzy ją ogromnym szacunkiem i miłością. Maryja spełniała i spełnia szczególną rolę w historii. Została Ona wyróżniona przez Boga, ale szczególnie przez Syna. Dobrze jest dostrzegać zasługi Maryi, niż dary niezasłużone (Niepokalane Poczęcie), jakie otrzymała. Maryja pełni rolę ambasadora ludzkości. Przez wieki zebrało się wiele dowodów Jej stałej opieki, cudownych ingerencji, uzdrowień, nawróceń.

          Można zauważyć, że Kościół katolicki bardziej optuje za naturą boską Jezusa niż ludzką. Co prawda uznaje hipostazę dwóch natur, ale całą konstrukcję wiary podporządkowuje naturze boskiej. Filozoteizm odwrotnie, pokazuje całe człowieczeństwo Jezusa, który dopiero na krzyżu doznał Chwały Ojca. Punkt jest zbieżny, ale droga do chwały różna.  Jego człowieczeństwo widać wyraźnie, gdy na krzyżu modli się do swego Ojca słowami psalmu 22[21]: Eli, Eli lama sabachtani? (Boże, Boże mój, czemuś mnie opuścił?). Konstrukcja wiary Kościoła rozbudowana została o preegzystencję Jezusa, świętość Maryi, Niepokalane Poczęcie Maryi, nawet świętość Anny – matki Maryi, narodzenie małego Jezusa jako już Króla. Do tego dokomponowano cudowne Zwiastowanie Maryi, Nawiedzenie. Królestwo niebiańskie mocno w tym uczestniczy. Nawet szatan odgrywa swoją rolę, kusząc Jezusa na pustyni. Postać Jezusa otacza wiele tajemnic. Czyni to pewną podniosłą atmosferę. Wierni wierzą w to bezdyskusyjnie. Poddają się urokowi głoszonych katechez.

          Filozoteizm odsłania przede wszystkim człowieczeństwo Jezusa od Jego narodzin, aż po krzyż. Nie posługuje się nadzwyczajnością wydarzeń. Wszystko ma ludzkie wyjaśnienie. Dramaturgia rośnie dopiero, gdy Jezus rozpoczyna swoją działalność. Szczytem jest ukrzyżowanie jeszcze Człowieka, ale Wniebowstąpienie już Syna Bożego.

          Pomijając prawdę historiograficzną, dwie wersje życiorysu Jezusa zmierzają do tego najważniejszego punktu. Jezus Chrystus zostaje wywyższony do Chwały Stwórcy i może w tym samym Akcie działającym czynić to samo, co Jego Ojciec.

          Obie wersje mają swoją dramaturgię. Można napisać różne scenariusze filmowe. Wszystkie będą piękne.


[1] Encyklopedia Katolicka, tom II, Wyd. TN KUL, Lublin 1985, kol. 304.

[2] Czesław Stanisław Bartnik, Dogmatyka katolicka, Wyd. KUL, Lublin 1999, s. 562.

[3] Eugen Drewermann (ur. 20 czerwca 1940 r. w Bergkamen k. Dortmundu) – niemiecki teolog, psychoanalityk, pisarz, przedstawiciel tzw. egzegezy biblijnej z perspektywy psychologii głębi,  w wywiadzie udzielonym tygodnikowi Der Spiegel Drewermann zakwestionował dogmat Niepokalanego Poczęcia.

L'idée de Dieu écrite dans l'homme i tłumaczenie

          Au moment de la conception de l’homme Dieu sauve dans son âme ses propres idées. Cela impliquera un besoin de sa recherche, le contact et les relations. Dieu est partout et les fidèles le savent. Sa présence observer les conséquences de ses actes, mais en un Dieu personnel apparaît seulement dans le cœur humain. La recherche de Dieu que ma propre espace humain est passé à l’échec. Pour le ciel vous regardez, et vous regardez l’autre; vous ne trouverez pas Dieu, qui ne cherche que lui dans le ciel (Adam Mickiewicz). Chaque personne éprouve Lui en eux-mêmes. Il peut établir une communication avec lui. L’idée innée de Dieu donne le droit de parler de lui. Nous pouvons dire que tout le monde a sa propre vision. Le point de vue populaire d’athées que Dieu est le fruit de l’homme est presque idée innée de Dieu dans l’homme. Peut-être que Platon était le chanceux qui le premier a découvert intuitivement une vérité et lui a présenté le monde des idées dans l’image?

          Peut-être dans l’homme encore enregistré l’idée du Fils comme Rédempteur. Dieu, cependant, attendit jusqu’à ce qu’un candidat approprié est né. Cette idée a été affichée par les évangélistes. Eux aussi, d’une manière humaine, a présenté sa préexistence dans l’image. Lisent-ils était exacte? Je laisse à d’autres digressions. Quoi d’autre a dit, ne pas avoir beaucoup d’effet sur la même figure de Jésus-Christ.
 

Jésus Christ

          Dans CÉC (Le Catéchisme de l’Église Catholique) écrit: Saints auteurs ont écrit les quatre Évangiles […] maintenir […] sous forme de proclamation, mais toujours de telle sorte que nous a dit la vérité honnête au sujet de Jésus (p 42.). Si les messages sont vraies, alors comment comprendre l’approche arbitraire de la théologie de Matthieu ou Luc? L’évangile de Jean est plus comme la position de l’école de Jean de description factuelle des activités de Jésus. Jésus a cité le discours ne sont pas complètement littérale. Des études ont montré que la plupart des textes de l’Évangile de sa propre inspection des écrivains, que les faits des événements. Juste pour mentionner une description de l’Annonciation de Marie, la Visitation de Marie, la scène du bon larron sur la croix, et de nombreux autres événements. Les descriptions des images de évangélistes, théologique. Ecrire sur la vérité honnête au sujet de Jésus est un abus. Nous devons reconnaître que la théologie qui découle de l’Evangile est belle et exemplaire, mais pas d’éviter les sources de jugement. Aujourd’hui, les mots CÉC suscitent la méfiance plutôt que de l’approbation. La vérité ne peut pas avoir peur. Ces mots devraient être complétées CÉC que les évangélistes étaient portrecistami indépendante Jésus et lui tendit la vérité sur lui.

          En général, en particulier dans l’Est, il était clairement indiqué que le Christ est Dieu. Enfin décidé jusqu’à ce que le Concile de Nicée en 325 années.
          Selon Karl Rudolf Bultmann (1884–1976), théologien évangélique, Jésus était un rabbin juif qui a été crucifié.


Messie

          U chrétiens fermement enracinés est que Jésus-Christ était le Messie. Il devrait retracer l’histoire du terme (concept). Dans l’Ancien Testament, il apparaît dans le titre du chapitre: Messie-Roi (Psaume 2). Le contenu de ce psaume dit: Les rois de la terre se lèvent, et les princes se liguent ensemble contre le Seigneur et contre son Pamazańcowi (Ps 2,2). La note relative à ce verset explique: Oint tout le monde est sur le trône de David (cf .. 2 Samuel 7,12nn), tenant fièrement le pouvoir, et surtout le “fils de David“, le Messie.

          A l’origine (dans l’Ancien Testament), le Messie est une personne nommée par Dieu (l’Oint), oint pour des tâches spéciales et exécuter des commandes de Noël. Le principal coupable était le roi (Saül), prêtres (Aaron) et des prophètes (Elisée). Après l’expulsion des Juifs de Jérusalem terme oint il a été renvoyé aux annonces prophétiques de libérateur visant à rétablir le royaume d’Israël. Ces espoirs ont fini après le retour d’exil de Babylone avec Zorobabel, qui n’a pas été couronnée (la prophétie de Zacharie est pas remplie). Seulement après l’heure du terme Christ a acquis une signification eschatologique. Indiqué par personne (Jésus-Christ), qui devrait apporter une solution définitive au problème du mal, du péché et établir nouveau royaume messianique.

          Dans les jours de Jésus encore qu’ils attendaient le Messie comme un libérateur national, malgré le fait qu’ils étaient fantasmes. Jésus a aussi demandé: Etes-vous le Messie, nous dire clairement? (Jn 10:24). Il a d’abord ne voulait pas d’identifier avec ce concept. Il savait qu’il n’y a pas libérateur de la nation, ou un leader politique. Ils vont seulement intéressé à la transformation spirituelle. Initialement répugné à ce titre. Ce fut seulement quand il réalisa qui est identifié comme le Messie, même par ses propres disciples: Et Il leur a demandé de nouveau – vous et qui vous avoir? Pierre lui dit:Tu es le Messie (Marc 8:29); Il a accepté de ce terme, bien qu’ils ne vivent pas aux attentes, proclamée par les prophètes. Simon Pierre répondit: – Tu es le Christ, le Fils du Dieu vivant (Matthieu 16:16). Ce fut une décision réfléchie. Dès ce moment pleinement avec lui déjà identifiés. Dans un entretien avec les élèves atteignant d’Emmaüs, commençant par Moïse et tous les prophètes, il leur interpréta dans toutes les Écritures ce qui le concernait (Luc 24:27). De toute évidence, il met l’accent sur: Le Christ at-il souffrir ces choses, et entrer dans sa gloire? (Luc 24:26).

          Juifs aujourd’hui sont en attente de leur messie, mais peut-être l’un d’entre eux était le chef politique de la deuxième insurrection juive Shimon Bar Kochba (d. 135). Il a fondé l’Etat juif indépendant d’Israël, dont il a jugé comme un prince. Le pays a été conquise par les Romains dans 135 ans, après deux ans de guerre. Initialement appelé Simon ben Kosiba, il a reçu le nom de Bar Kochba (qui en araméen signifie littéralement «Fils de l’Étoile” se réfère au verset 24, chapitre 17 du Livre des Nombres, qui se réfère à l’étoile montante James) du sage rabbin Akiba ben Joseph . Il a été proclamé messie (par le célèbre rabbin Akiba). Cependant, après un soulèvement raté de nombreux écrivains rabbiniques lui obarczyło avec le mancozèbe surnom de Bar, ce qui signifie en araméen Fils de mensonges.


Type Messie (figure) Jésus-Christ

          L’effondrement de l’autonomie d’Israël réveillé dans les Israélites de l’espoir pour un nouveau roi – le Messie dans le sens politique. Messie devait commencer à partir du plan de Dieu: De l’utérus avant l’aube, je vous ai engendré comme une rosée! (Psaume 110.3). Dans le Psaume 110 (Psaumes de David) est montré sa prophétie. Le titre du psaume suggère que l’enseignant est David. Il dit que Dieu, par le prophète se tourna vers un de ses protoplastes (ou le même David) avec l’annonce venue du Messie. La conception du Psaume est déroutante et confuse. Le Prophète Invite le messie avenir à la deuxième personne comme quelqu’un qui existe déjà et est né avant l’aube: Tu es sacrificateur pour toujours (Psaume 110.4). Dans le verset suivant va à un tiers: le Seigneur sur votre droite, vous écraser rois au jour de sa colère. Il jugera les nations (Ps 110,5-6).

          Cette ambiguïté du texte ne pas interférer avec l’interprétation juive. Pour eux, il est l’annonce de quelqu’un qui est encore à venir et libérer leur peuple.

Certains Juifs considéraient en Jésus le Messie promis. Jésus conteste ce point de vue: strictement ordonné à ses disciples de ne dire à personne qu’il est le Messie (Matthieu 16:20). Afin de contester cette vue pharisiens pose la question cruciale: Comment les scribes peuvent dire que le Messie est le fils de David? David dit lui-même dans l’Esprit Saint: Le Seigneur a dit à mon Seigneur […]. David lui-même l’appelle Seigneur, comment qu’il est si [que] son ​​fils (Mt 20,41-46; 12,35-37 Mc; Lc 20,41-44)?. Jésus veut être perçu différemment. Je ne veux pas être roi d’Israël dans le concept du messianisme juif, comme un souverain, un sauveur national, mais le Serviteur de l’alliance entre Dieu et le peuple de David. Jésus ne se permet pas d’identifier avec le Messie et sera appelé Fils de l’homme. Les chrétiens ne veulent pas respecter sa position et dans la forme discerner le Messie Jésus-Christ. Christian pré-existence[1] trop zélé a créé une structure contre Jésus. Citant Psaume chrétiens, Christ-Roi et Prêtre (Ps 110) est un abus théologique.

          Jésus était le Messie? Jésus-Christ a été attribué au Messie cause de la figure Libérateur. De même, Jésus est dans les nombreux autres personnages de l’Ancien Testament (Adam, Abraham, Jacob, Moïse, le sacrifice d’agneau). En effet, il est rappelé ces chiffres (types), mais nulle part dans le sens strict sont identifiés avec Jésus. La même chose devrait être le Messie. Selon les Juifs, Jésus est pas le Messie annoncé. Ils attendent toujours un sauveur politique, roi, qui władałby sur Israël pour toujours. Dans le christianisme, le concept du Messie empruntant massivement à la racine. Que ce soit, mais la vérité est que le Messie est le seul type (figure) de Jésus-Christ.

 

Jésus désigné du plan de Dieu

          Jésus incarne en lui-même le grand homme, montrant ainsi la taille de chacun d’eux. Par la même nature peut conclure que Jésus pourrait être pour chaque modèle à suivre. Quand il regarde avec admiration et de crainte à braver parachutiste qui saute d’un avion, vous pouvez au moins hypothétiquement imaginer que vous pouvez faire la même chose. Jésus a été glorifié sur la croix et a reçu la gloire du Père dans l’acte de la course. Ainsi, il a montré que tout le monde peut recevoir un tel cadeau. Ecriture dit que chaque homme est créé à l’image de Dieu.

          Si quelqu’un, et il est un tel nombre, il a changé le titre à Jésus désigné du plan humain, aussi n’a pas commis une erreur, comme chaque bonne pensée (la vérité de Dieu) vient de Dieu, et l’homme ne peut selon son sera d’accord avec lui ou non. Dieu est en chaque être humain. De l’homme intérieur ils viennent pensées lire. L’homme ne peut rien inventer lui-même, sinon de lui donner. Tout ce qui sort de l’homme est un être humain, mais à quoi bon vient de Dieu lui-même. L’auteur des pensées et des mauvaises actions ne peut être homme lui-même.

          Jésus n’a pas seulement montre qui est l’homme, mais est une révélation complète de Dieu. Dieu a atteint son objectif. Il a montré à la population de l’image du Fils par les sens humains.

           La religion chrétienne est essentiellement une religion d’espoir. Il est joyeux. Tout peut être, si elle est exprimée de bonne foi. Tout le monde peut atteindre la gloire du Père.


[1] Donc vous ne pouvez pas parler de la préexistence du Fils et de l’Esprit, mais seulement une manière trinitaire d’être une entité unique de Dieu (P. Schoonenberg) – voir. L’Encyclopédie Catholique, Volume XVII, Ed. TN KUL, Lublin 2012, col. 1278.

Tłumaczenie

3.14. Idea Boga zapisana w człowieku

          Z chwilą poczęcia człowieka Bóg zapisuje w jego duszy własną idee. Z tym wiąże się też potrzeba jego szukania, kontaktu i relacji. Bóg jest wszędzie i wierni to wiedzą. Jego obecność zauważają w skutkach Jego działania, ale w układzie personalnym Bóg jawi się jedynie w sercu człowieka. Szukanie Boga poza własną ludzką przestrzenią jest zdane na niepowodzenie. Do nieba patrzysz w górę, a nie spojrzysz w siebie; nie znajdzie Boga, kto Go szuka tylko w niebie (Adam, Mickiewicz). Każdy człowiek doświadcza Go w sobie. Może z Nim nawiązać łączność. Wrodzona idea Boga daje prawo do wypowiadania się na Jego temat. Można powiedzieć, że każdy ma własną Jego wizję. Popularny pogląd ateistów, że Bóg jest wymysłem człowieka jest bliski wrodzonej Idei Boga w człowieku. Być może Platon był tym szczęśliwcem, który pierwszy intuicyjnie odkrył w sobie Prawdę i przedstawił ją w obrazie świata idei?

          Być może w człowieku zapisana została jeszcze idea Syna jako Odkupiciela. Bóg jednak czekał, aż urodzi się odpowiedni kandydat. Idea ta została wyświetlona przez ewangelistów. Oni też, na sposób ludzki, przedstawili go w obrazie preegzystencji. Czy ich odczytanie było trafne? Pozostawiam to do dalszej dywagacji. Cokolwiek by się powiedziało, nie ma to większego wpływu na samą postać Jezusa Chrystusa.

4. Jezus Chrystus

          W KKK napisano: Święci autorzy napisali cztery Ewangelie […] zachowując […] formę przepowiadania, ale zawsze tak, aby nam przekazać szczerą prawdę o Jezusie (s. 42). Jeżeli przekazy są prawdziwe, to jak rozumieć samowolne ujęcia teologiczne Mateusza czy Łukasza? Ewangelia Jana bardziej przypomina stanowisko szkoły Janowej niż faktograficzny opis działalności Jezusa. Cytowane mowy Jezusa są nie do końca dosłowne.  Badania wykazały, że wiele tekstów ewangelicznych pochodzi z własnego oglądu pisarzy, niż z faktografii wydarzeń. Wystarczy wspomnieć opis zwiastowania Maryi, nawiedzenie Maryi, scenę z dobrym łotrem na krzyżu i mnóstwo innych zdarzeń. Opisy ewangelistów to obrazy teologiczne. Pisanie o szczerej prawdzie o Jezusie jest nadużyciem. Trzeba uznać, że teologia jaka wywodzi się z ewangelii jest piękna i przykładna, ale nie należy unikać zdrowego osądu źródeł. Dzisiaj słowa KKK wzbudzają raczej nieufność niż aprobatę. Prawdy nie należy się bać. Powyższe słowa KKK należy uzupełnić, że autorzy ewangelii byli samodzielnymi portrecistami Jezusa i przekazali swoją o Nim prawdę.

          Na ogół, zwłaszcza na Wschodzie, nie było wyraźnie powiedziane, że Chrystus jest Bogiem. Ostatecznie zadecydował o tym dopiero Sobór Nicejski w 325 roku.

          Według Rudolfa Karla Bultmanna (1884–1976), teologa ewangelickiego, Jezus był żydowskim rabinem, który został ukrzyżowany.

4.1. Mesjasz

          U chrześcijan mocno zakorzenione jest, że Jezus Chrystus był Mesjaszem. Warto prześledzić historię tego terminu (pojęcia). W Starym Testamencie pojawia się tytuł rozdziału: Mesjasz Królem (Ps 2). W treści tego psalmu pisze: Królowie ziemi powstają i władcy spiskują wraz z nimi przeciw Panu i przeciw Jego Pamazańcowi (Ps 2,2). Przypis do tego wersetu wyjaśnia: Pomazańcem jest każdy potomek na tronie Dawida (por. 2 Sm 7,12nn), godnie sprawujący władzę, a zwłaszcza „syn Dawida”, Mesjasz.

          Pierwotnie (w Starym Testamencie) Mesjasz to osoba powołana przez Boga (pomazaniec), namaszczona do zadań specjalnych i wykonywania bożych poleceń. Do  nich zaliczany był król (Saul), kapłani (Aaron) oraz prorocy (Elizeusz). Po wysiedleniu Żydów z Jerozolimy termin pomazańca był wiązany z prorockimi zapowiedziami wyzwoliciela mającego przywrócić Królestwo Izraela. Te nadzieje skończyły się po powrocie z wygnania babilońskiego wraz z Zorobabelem, który nie został koronowany (proroctwo Zachariasza nie spełniło się). Dopiero po czasach Chrystusowych termin ten nabrał eschatologicznego znaczenia. Wskazano na osobę (Jezusa Chrystusa), która ma przynieść ostateczne rozwiązanie problemu zła, grzechu i ustanowić nowe królestwo mesjańskie.

          Za czasów Jezusa nadal oczekiwano mesjasza jako wyzwoliciela narodowego mimo, że były to mrzonki. Pytano się też Jezusa: Czy Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie? (J 10,24).  Jezus początkowo nie chciał się utożsamiać z tym pojęciem. Wiedział, że nie jest żadnym wyzwolicielem narodu, ani przywódcą politycznym. Interesowały Go jedynie przemiany duchowe. Początkowo  wzbraniał się od tego tytułu. Dopiero, kiedy zorientował się, że jest identyfikowany jako Mesjasz, nawet przez własnych uczniów: A On pytał ich znowu: – Wy zaś za kogo mnie macie? Piotr mu odpowiedział: – Tyś jest Mesjasz (Mk 8,29); przystał na to określenie mimo, że nie spełniał oczekiwań głoszonych przez proroków. 

Szymon Piotr odpowiedział: – Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego (Mt 16,16). 

Była to decyzja przemyślana. Od tego momentu w pełni z Nim się już identyfikował. W rozmowie z uczniami idącymi do Emaus zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego (Łk 24,27). Wyraźnie akcentuje: Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?  (Łk 24,26).

          Żydzi do dnia dzisiejszego oczekują na swojego mesjasza, choć być może jednym z nich był przywódca polityczny drugiego powstania żydowskiego Szymon Bar-Kochba (zm. 135). Założył on niepodległe żydowskie państwo izraelskie, którym rządził jako książę. Państwo to zostało podbite przez Rzymian w 135 roku po dwóch latach wojny. Pierwotnie nazywał się Szymon ben Kosiba, otrzymał nazwisko Bar Kochba (co oznacza w języku aramejskim dosłownie „Syn Gwiazdy”; odnosi się to do 17 wersu 24 rozdziału Księgi Liczb, w którym mowa jest o wschodzącej Gwieździe Jakuba) od żydowskiego mędrca rabina Akiby ben Josefa. Został ogłoszony mesjaszem (przez sławnego rabina Akibę). Jednak po nieudanym powstaniu wielu rabinackich pisarzy obarczyło go przydomkiem Bar Kozeba, co oznacza w języku aramejskim Syn Kłamstwa.

4.2. Mesjasz typem (figurą) Jezusa Chrystusa

         Upadek autonomii Izraela rozbudził w Izraelitach nadzieję na nowego króla – Mesjasza w sensie politycznym. Mesjasz miał wziąć swój początek z zamysłu Bożego: Z łona przed jutrzenką zrodziłem cię jak rosę! (Ps 110,3). W psalmie 110 (Psalm Dawida) ukazane jest Jego proroctwo. Tytuł psalmu sugeruje, że lektorem jest Dawid.  Opowiada on, że Bóg przez proroka zwrócił się do któregoś jego protoplasty (lub do samego Dawida) z zapowiedzią nadejścia mesjasza. Konstrukcja psalmu jest zagadkowa i niejasna. Prorok zwraca się do przyszłego mesjasza w drugiej osobie jako kogoś, kto już istnieje i został zrodzony przed jutrzenką: Ty jesteś kapłanem na wieki (Ps 110,4). W następnym wersecie przechodzi na osobę trzecią: Pan po twojej prawej stronie zetrze królów w dzień swego gniewu. Będzie sądził narody (Ps 110,5–6).

          Ta niejasność tekstu nie przeszkadza w interpretacji żydowskiej. Dla nich jest to zapowiedź kogoś, kto dopiero nadejdzie i wyzwoli ich lud.

           Niektórzy Żydzi dopatrywali się w Jezusie zapowiadanego mesjasza. Jezus kwestionuje ten pogląd: surowo zabronił uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem (Mt 16,20). Chcąc podważyć ten pogląd zadaje faryzeuszom zasadnicze pytanie: Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego […]. Sam Dawid nazywa Go Panem, skąd że więc jest [tylko] jego synem?(Mt 20,41–46; Mk 12,35–37; Łk 20,41–44).  Jezus chce być inaczej spostrzegany. Nie chce być królem Izraela w koncepcji mesjanizmu żydowskiego, jako władca, wybawiciel narodowy, ale Sługą przymierza zawartego między Bogiem a ludem Dawida. Sam Jezus nie identyfikuje się z mesjaszem i woli nazywać się Synem Człowieczym. Chrześcijanie nie chcą uszanować Jego stanowiska i w postaci Mesjasza dopatrują się Jezusa Chrystusa.  Nadgorliwość chrześcijańska stworzyła konstrukcję preegzystencji[1] wbrew Jezusowi. Powoływanie się chrześcijan na psalm Chrystus Królem i Kapłanem (Ps 110) jest teologicznym nadużyciem. 

          Czy Jezus był Mesjaszem?  Jezus Chrystus został przypisany do Mesjasza ze względu na figurę Wybawiciela. Podobnie Jezus ma w Starym Testamencie wiele innych figur (Adam, Abraham, Jakub, Mojżesz, Ofiara Baranka). Owszem przypomina się te figury (typy), ale nigdzie nie są identyfikowane sensu stricto z Jezusem. Podobnie winno być z Mesjaszem.  Według Żydów Jezus nie jest zapowiadanym Mesjaszem. Oni nadal oczekują politycznego wybawcy, króla, który władałby wiecznie nad Izraelem. W chrześcijaństwie zapożyczenie  pojęcia Mesjasza mocno się zakorzeniło. Niech tak zostanie, ale prawda jest taka, że Mesjasz jest tylko typem (figurą) Jezusa Chrystusa.

4.3. Jezus desygnatem zamysłu Bożego

          Jezus uosabia w sobie Wielkiego Człowieka, tym samym pokazuje wielkość każdego z nich.  Przez tę samą naturę można wnioskować, że Jezus może być dla każdego wzorem do naśladowania.  Kiedy spogląda się z podziwem i ze strachem na odważnego skoczka spadochronowego, który wyskakuje z samolotu, to można przynajmniej pomyśleć hipotetycznie, że można uczynić podobnie. Jezus został uwielbiony na krzyżu i otrzymał Chwałę Ojca w Akcie działającym. Tym samym pokazał, że każdy może taki dar otrzymać. Pismo święte mówi, że każdy człowiek jest stworzony na podobieństwo Boga.

          Gdyby ktoś, a jest takich wielu, zmienił tytuł na:  Jezus desygnatem zamysłu ludzkiego, również nie popełniłby błędu, bowiem każda dobra myśl (Prawda Boża) od samego Boga pochodzi, a człowiek może tylko według swej woli zgodzić się z nią lub nie. Bóg jest w każdym człowieku. Od wnętrza człowieka pochodzą myśli odczytane. Człowiek nie może sam nic wymyślić, jeżeli nie zostanie mu to dane. Wszystko, co wychodzi od człowieka jest ludzkie, jednak to, co dobre, od samego Boga pochodzi. Autorem złych myśli i czynów może być tylko sam człowiek.

          Jezus nie tylko pokazuje kim jest człowiek, ale jest pełnym Objawieniem Boga. Bóg osiągnął zamierzony cel. Pokazał się ludziom w obrazie Syna według ludzkich zmysłów.

          Religia chrześcijańska jest z gruntu religią nadziei. Jest radosna. Wszystko można, o ile wyraża się dobrą wolę. Każdy może sięgnąć po Chwałę Ojca.


[1] Dlatego nie można mówić o preegzystencji Syna i Ducha, lecz jedynie o trynitarnym sposobie bycia jednego podmiotu Bożego (P. Schoonenberg) – zob.  Encyklopedia Katolicka, tom XVII, Wyd. TN KUL, Lublin 2012, kol. 1278.

Satan i tłumaczenie

          Enseignement de l’Eglise catholique (et pas seulement) déclare que l’existence de Satan est un fait révélé par Dieu. L’Evangile personnifie le mal en les appelant Satan[1]. Cela est sanctionné dogme de l’église. Le mal absolu, qui est définitif et pleinement conscient, a été nommé en l’évangile de Satan [..] ne sais rien à propos de la personnalité du mal[2]. Il est à noter que la personnalité est anonyme et sans leur propre visage, faire fondre en amorphe entité. De 120 r. Commencé à utiliser l’eau bénite à «chasser les esprits impurs”. La reconnaissance purement théorique que Satan est une personne réelle, car il semble presque aussi stérile que le déni de son existence[3] (Jacek Salij).

          De plus en plus de personnes (scientifiques, théologiens) estime, cependant, que Satan (le diable) ne existe pas et ne peut pas exister. Mal en tant que telle est de ne pas;  Mal est que le mal n’a pas de cause efficace, car elle est de ne pas (Rev. Julisław Lukomski)[4]. Plus supposer l’existence d’une idée ou d’un concept du mal moral. Bien et mal ne sont pas propriétés des mêmes choses, mais sont des créations de l’esprit (David Hume 1711–1776). Le mal vient de l’homme[5] (P. Stanislaw Grzybek). Pour beaucoup, Satan est un élément de la mythologie, les légendes et le folklore. De plus en plus, on croit que les démons sont un mythe, une des créations purement linguistiques, fabrication, créations littéraires et psychologiques, psychanalytiques hallucinations[6] (Vol. Bartnik). Saint Augustine a entendu dans les sermons d’Ambroise, que le mal est pas quelque chose de matériel, comme manichéens fantasmées, mais il est seulement le manque de bon[7]. Les forces du bien et du mal, tracasse dans le cœur humain, souvent subi l’usurpation d’identité, comme des fantômes ou même comme des anges, bons et mauvais[8]. Propension à mal peut également être monté même dans le génotype humain.

          Concile de Latran IV en 1215 sur l’enseignement de l’Église de Satan succinctement: Dieu, dans sa toute-puissance au début du temps également créé deux ordres d’êtres à partir de rien: spirituelle et corporelle, qui est-à-dire le monde des anges et le monde terrestre et le monde humain, qui en quelque sorte il comprend deux mondes, car il se compose de l’esprit et du corps. Le diable et les autres démons étaient par nature créée par Dieu comme le bien et le mal deviennent de leur propre gré.

          Vatican II à propos de l’enseignement de Satan et des démons est assez restreint. Il enseigne que Jésus-Christ, Dieu nous a libérés de la puissance de Satan et du péché, et que l’activité de l’Eglise conduit à la honte au diable. Les partisans de l’existence personnelle de Satan, la personnification du mal étaient papes Paul VI et Jean Paul II[9]. Pape Paul VI au cours de l’audience générale, le 15 Novembre 1972 a déclaré: Nous savons que dans la réalité il est cette créature qui produit une confusion sinistre.

          Dans l’Ancien Testament, Satan était un rôle subalterne. Dans le Nouveau Testament a pris le plus de couleur et de sens. Le sommet de sa popularité étaient les jours de Dante Alighieri (1265–1321). La vision de Satan et l’enfer, décrit dans la Divine Comédie, est vivante dans l’esprit des gens aujourd’hui. Les termes sur Satan peuvent être trouvés même dans les aphorismes: l’argent gagné – par les démons; sou gagné – béni.

          Il ya des concepts du monde, les définitions, qui ne dépendent pas de l’existence du Créateur. Mathématiquement, deux plus deux est toujours quatre (à moins que le résultat sera le sujet de blagues). De même, les lois de la logique sont immuables (par exemple le principe de contradiction: Le tribunal ne peut pas être à la fois vrai et faux). Dieu ne peut pas changer les normes éthiques car elle révèle que sur la base de leur être. En économie, il exploite une loi immuable de l’offre et de la demande. Les directions de la relativité est instinctivement palpable etc. Vous pouvez remplacer de nombreux exemples de lois qui sont tout simplement et vous ne pouvez pas dire que ces droits sont établis Créateur.

          De même, l’idée du mal. Ce concept existe en soi, est un produit de conception et a toujours existé. Le mal est pas un être, mais la modalité de l’être [10] (Rev. Prof. Vol. Bartnik). En d’autres termes, le mal ne résulte d’un dysfonctionnement. En d’autres termes, le mal se pose dysfonctionnement. Il ne vient pas de Dieu mais de l’homme. Mal est conçu comme le międzypersonalną relation. Pas tellement “est” comment “devient”. Le mal vient du mal (1 Samuel 24:14). Sa dimension est échelle de distance spirituelle de Dieu, de zéro à l’infini. Les êtres avec la libre volonté peuvent les atteindre. Dieu est un exemple de bonne parfait et infini. L’idée du mal, en un mot, il est tout ce qui est à l’opposé du bien[11]. Le mal est tout ce qui détruit et brise sa propre personne, puis qui va contre l’autre personne. Ceux-ci comprennent les mauvaises actions, les mauvaises pensées, mais manquent de bonnes actions. Dieu a donné la capacité d’analyser ce qui est bon et ce qui est mauvais. Il a également donné un choix. Dans une relation: un homme – un homme est né le mal de la liberté, de la faiblesse, de l’ignorance, l’erreur et la perversité personne. Dieu permet le mal, parce qu’elle respecte la dignité et la liberté de l’homme. Ks. Wlodzimierz Sedlak a écrit que le mal est le cas, mais pas la nature[12]. Théologien suisse Hans Küng catholique déjà dans la prochaine édition de la traduction de son best-seller croyance théologique offre: Non, nous ne avons aujourd’hui notions mythologiques prises de Satan et sa légion de démons. Professeur de théologie catholique Herbert Haag pas considéré comme Satan personnelle. Cardinal Joseph Ratzinger écrit: Professeur Haag dit au revoir au diable non pas comme exégète, non pas comme un professeur d’Écriture sainte, mais comme un homme de “temps modernes” que l’existence de Satan trouve dans l’impossibilité de soutenir.

          Filozoteizmu la vue que les anges ne sont que des chiffres wykreowanymi à l’esprit, automatiquement priver origine angélique de Satan. Peut-être les démons (Satan) sont les âmes déchues des hommes qui entrent dans l’image de Satan. Satanas grec applique également aux personnes qui sont opposés à Dieu. Jésus se tourna vers Peter et dit: Arrière de moi, Satan! (Mc 8,33; Mt 16:23). Cette phrase est très instructif. Si nous supposons l’existence d’un véritable Satan comme un esprit impur, Jésus comparant Peter lui ontologique fait une erreur. Hors Son erreur, il faut reconnaître que Jésus a utilisé le mot “Satan” métaphoriquement. D’autres mots sont également instructive. Jésus explique pourquoi Pierre est un obstacle pour lui: parce que vous n’êtes pas sur le chemin de Dieu, mais sur le plan humain (Matthieu 16:23). Penser humainement exclure étant Satan.

          Aujourd’hui, de plus en plus théologiens dit que «la chute des anges” est un pur mythe sans fondement dans la réalité (E. Drewermann, F. Schupp, H. Küng, H. Vorgrimler, L. Robberechts, J. Vermeylen).

          Dans les siècles de lumière, dix-septième et dix-huitième siècles., Il y avait des doutes. Ils peuvent être lus dans les œuvres de Balthasar Bekker (1634–1698) vendredi Bezauberte Die Welt (Le monde Enchanted) et Christian Thomasius (1655–1728). Les deux auteurs “sur la base de la raison” de rejeter l’influence des mauvais esprits.

          Au XIXe siècle, Schleiermacher était d’avis que l’idée de l’enfer est si loin «insoutenable» que vous ne devriez pas “convaincre quiconque.” En outre, les Théologie Evangélique des vues similaires ont été déjà depuis longtemps répandue (Ritschl, Schlatter, Gloege). Rudolf Bultmann parle de l’impossibilité de concilier “les lumières électriques, les radios, de nombreuses mesures» avec le monde “les fantômes et les miracles du Nouveau Testament.”

          Dans les Évangiles, Satan est présenté comme un être réel par la foi contemporaine. Jésus lui-même utilise à plusieurs reprises les figures de style (Satan), car il est plus prononcée (concise) que les parties parlent de tentation découlant de l’attractivité du mal. Le problème ne réside pas Satan, mais le péché.

          Jésus a guéri une femme qui pendant 18 ans a été courbée et ne pouvait pas redresser au maximum. La femme a dit: Femme, tu es délivrée de ton infirmité (Luc 13:12). L’attitude d’inclinaison des femmes peut diagnostiquer musculaire ou une paralysie du nerf[13]. Alors Jésus a utilisé un autre terme: Et cette fille d’Abraham, et que Satan dix-huit années retenus captifs … (Luc 13:16). Il est évident ici que le mot Satan est utilisé comme un mal pour cause de maladie.

          Ce soir on lui amena beaucoup possédé par des démons. Il chassa les mauvais esprits parole et guérit tous les malades (Matthieu 8.16). Certains considèrent ces mots que la confirmation de l’existence de mauvais esprits. Le texte ci explique, cependant: il pourrait être accomplie la parole du prophète Isaïe: Il a pris nos infirmités et a porté nos maladies (Matthieu 08:17; Isaïe 53,4). Les mauvais esprits, la possession démoniaque est une faiblesse humaine et la maladie. Savoir où il est fait référence aux esprits impurs, il est dit être simultanément maladies: Et il appela ses douze disciples et leur donna pouvoir sur les esprits impurs, de les chasser et de guérir toute maladie et toute infirmité (Mt 10,1).

          La même chose se quand Jésus chassant les “mauvais esprits” des deux possédés. Leur maladie mentale répercutée sur le troupeau, qui se jeta dans une frénésie dans les vagues (Mt 8,28-32); Ensuite, ils ont été amenés à lui un possédé, qui était aveugle et muet. Le guérit … (Mt 12,22).

           Simon, Simon, voici, Satan a demandé de vous cribler comme le froment; mais je l’ai prié pour toi, afin que ta foi ne défaille pas (Lc 22,31). Si il y avait un Satan, Jésus ne pouvait lui enlever de la Simon un bon de souscription. Il pria seulement de garder la foi et de ne pas succomber à la tentation.

          Maintenant est le jugement de ce monde. Maintenant, le prince de ce monde sera jeté dehors (Jn 12,31). Lire littéralement ces mots, Satan a depuis longtemps ne devrait pas être.

          Dans l’Evangile de Matthieu est le contraire. D’abord parler de la maladie: Seigneur, aie pitié de mon fils! Il est épileptique et souffre beaucoup (Matthieu 17:15), alors: Jésus le menaça, et le mauvais esprit le quittait (Matthieu 17:18). Il y avait une identification claire de la maladie (épilepsie) avec un mauvais esprit. Selon filozoteizmu ils font l’erreur de ceux qui personnifient la maladie comme des démons[14].

          Jésus, dans la parabole de l’ivraie dans le champ (Mt 13,24-30) a donné un tout autre leçon. Satan ne pas utiliser, mais parle d’un homme hostile qui sema de l’ivraie. Il a souligné la même source du mal – est-il un homme, et non Satan. Un peu plus loin, dans le texte sur hostile humaine plus lui appelé le diable: l’ennemi qui l’a semée est le diable (Matthieu 13,39). Une comparaison similaire de l’homme à Satan, Jésus a utilisé, en disant à Pierre, et dit à Pierre: «Passe derrière moi, Satan”! (Matthieu 16:23). Vous pouvez vous référer l’impression que Satan est ici que figure littéraire.

          Dans la deuxième lettre aux Corinthiens, Paul écrit, de peur que Satan nous dont les machinations sont bien connus de nous (2 Corinthiens 2:11) a séduit. Dans une note au mot Satan est l’explication de cette figure littéraire: Par manque de charité envers les coupables.

          Si vous êtes en utilisant les expressions: Satan est pas seul “me” notion de persona deformate[15], elle est dirigée vers l’homme, et entité non existante séparément.

N.A. Berdiaev (1874-1948) a rejeté la doctrine de l’enfer éternel, mais il a accepté l’idée de apokatastazy (renouvellement finale et finale de toute la création)[16]. Il pensait que le christianisme comme une religion d’amour, de liberté et de créativité. À son avis, l’époque du schisme du christianisme touche à sa fin. Il croyait que la réconciliation doit commencer par les fidèles eux-mêmes.

          Si le principal coupable de nos péchés était seulement un Satan, il serait difficile de comprendre Dieu, qui ne lui est pas privé de sa puissance. De sa miséricorde, une interdiction serait faire beaucoup de bien en enlevant une si grande masse de l’humanité. Pour Dieu, qui permet à Satan d’agir, vous auriez une réclamation et allégations qui interagit dans certains jeux et casse-cou combinaisons perfides. Quoi d’autre est la tentation découlant de l’attractivité du mal. Voici l’homme lui-même, ayant la volonté libre, doit décider.

          Retrait de la «Satan» de l’existence réelle peut provoquer un choc chez les lecteurs. Les concepts d’anges et Satan sont encodées dans l’esprit des hommes très beaucoup par des messages de mille ans dupliqués.

          Satan ne existe pas une entité autonome, mais il ya une mauvaise émotion (fonctionnelle). Non fonctionnel est l’essence même de la vie humaine, mais dynamique. Le mal est intégralement liée à la désinvolture de l’existence. Tout a une dimension finie comporte des lacunes et des imperfections. L’attractivité du mal est un potentiel (est en puissance; adiaphora). Quand sa volonté, il génère une mauvaise énergie (fonctionnelle) qui sort et fait des dégâts. Fonctionnelle a le pouvoir d’influence. Peut-être est pourquoi il est dit que le mal règne sur le monde.

          Notez les versets de l’Ecriture, par exemple: Il était impossible d’éviter les scandales futures;. mais malheur à celui par qui ils arrivent (Matthieu 18,8; Lc 17,1); Ne croyez pas que je sois venu apporter la paix sur la terre. Je ne viens pas pour apporter la paix, mais l’épée (Matthieu 10:34). Vous devez comprendre l’économie du plan de Dieu. Satan était pas et il n’y a pas de place.


[1] La question de l’usurpation d’identité est un grand mystère de la foi, comme la personnification du Dieu unique en trois personnes – Père, Fils et Saint-Esprit. – [Dans] Ibid, p 229.

[2] Ibid, pp. 228-229.

[3] Jacek Salij, Questions indifférent, Ed. En chemin, Poznan 1988, p. 38.

[4] Julisław Lukomski, Éléments de la philosophie, Wszechnica Kielce, Kielce 2014, p. 178.

[5] Michael Heller, Michael Drożdż, le début du Monde – la Bible et la science, Ed. Biblos, Tarnow 1998, p. 45.

[6] Czesław Stanisław Bartnik, Dogmatique catholique, Volume I, éd. KUL, Lublin, 1999, p. 468.

[7] Michael Heller, Michael Drożdż, le début du Monde – la Bible et la science, Ed. Biblos, Tarnów 1998, p. 108. Cf . Ambrose, Hexameron, 2,8,30.

[8] Mot de passe: Angel [dans] l’Encyclopédie Catholique, Volume I, éd. TN KUL, Lublin en 1985, col. 606.

[9] Czesław Stanisław Bartnik, Dogmatique catholique, Volume I, éd. KUL, Lublin, 1999, p. 333.

[10] Ibid, p. 130.

[11] Ibid, p. 153.

[12] Wlodzimierz Sedlak, Théologie de l’Evangile, éd. Pallottinum, Poznań 1989, p. 228.

[13] Charles Herman Schelkle, théologie du Nouveau Testament, la Création, ed. WAM, Cracovie, 1984, p. 43.

[14] Jacek Salij, question indifférent, Ed. En chemin, Poznan 1988, p. 39.

[15] Anthony J. Smith, le sacerdoce des femmes, éd. KUL, Lublin 1998, note p. 13.y.

[16] Berdiaev M, O destin de l’homme. Aperçu de l’éthique paradoxale, trans. H. Paprocki, Kety 2006, p. 280.

Tłumaczenie

3.13. Szatan

          Nauka Kościoła katolickiego (i nie tylko) głosi, że istnienie szatana jest faktem objawionym przez Boga. Ewangelia personifikuje zło nazywając je szatanem[1]. Usankcjonowane jest to kościelnym dogmatem. Absolutne zło, czyli definitywne i w pełni świadome, zostało nazwane w Ewangelii szatanem [..] nic nie wiemy na temat osobowości zła [2]. Warto zaznaczyć, że osobowość ta jest anonimowa i bez własnego oblicza, rozpływająca się w bezpostaciowy byt. Od 120 r. zaczęto używać wody święconej do „wypędzania duchów” nieczystych. Czysto teoretyczne uznanie, że szatan jest kimś realnym, wydaje się bowiem niemal tak samo jałowe, jak zaprzeczanie jego istnienia [3] (Jacek Salij).

          Coraz więcej ludzi (uczonych, teologów) uważa jednak, że szatan (diabeł) nie istnieje i istnieć nie może. Zło jako takie nie jest bytem; Zło jako zło nie ma przyczyny sprawczej, bo nie jest bytem (ks. Julisław Łukomski)[4]. Bardziej przyjmują istnienie pewnej idei czy koncepcji zła moralnego. Dobro i zło nie są właściwościami samej rzeczy, ale są tworami umysłu (Dawid Hume 1711–1776). Zło pochodzi od człowieka [5] (ks. Stanisław Grzybek). Dla wielu szatan jest elementem mitologii, legend i folkloru. Coraz szerzej uważa się, że demony to mity, twory czysto językowe, fabulacje, kreacje literackie i psychologiczne, zwidy psychoanalityczne [6] (Cz. Bartnik). Św. Augustyn usłyszał w kazaniach Ambrożego, że zło nie jest czymś materialnym, jak fantazjowali manichejczycy, ale jest tylko brakiem dobra [7]. Siły dobra i zła, nurtujące w sercu ludzkim, ulegały często personifikacji, jako duchy lub wręcz jako aniołowie dobrzy i źli [8]. Skłonność do zła może być też wmontowana nawet w ludzki genotyp.

          Sobór Laterański IV w 1215 roku naukę Kościoła na temat szatana zwięźle ujął: Bóg w swej wszechmocy na początku czasu jednakowo stworzył oba porządki bytów z niczego: duchowe i cielesne, to znaczy świat aniołów i świat ziemski, a następnie świat ludzki, który w jakiś sposób obejmuje oba światy, ponieważ składa się z ducha i ciała. Diabeł zaś i inne złe duchy zostały z natury swej przez Boga stworzone jako dobre, a stały się złymi z własnej woli.

          Nauka Soboru Watykańskiego II o szatanie i demonach jest dość powściągliwa. Uczy, że w Jezusie Chrystusie Bóg wyrwał nas z mocy szatana i grzechu, oraz że działalność Kościoła prowadzi do zawstydzenia diabła. Zwolennikami  osobowego istnienia szatana, personifikacji zła byli papieże: Paweł VI i Jan Paweł II [9]. Papież Paweł VI podczas generalnej audiencji w dniu 15 listopada 1972 roku wyjaśnił: Wiemy, że w rzeczywistości istnieje ta istota, która wywołuje to ponure zamieszanie.

          W Starym Testamencie szatan miał rolę podrzędną. W Nowym Testamencie nabrał większego kolorytu i znaczenia. Szczytem jego popularności  były czasy Dantego Alighieri (1265–1321). Wizja szatana i piekła, nakreślona w Boskiej Komedii, żyje w umysłach ludzi do dnia dzisiejszego. Określenia dotyczące szatana można spotkać nawet w aforyzmach: Pieniądz wygrany – przez szatany dany; grosz zarobiony – błogosławiony.

          Istnieją na świecie pojęcia, definicje, które nie są zależne od istnienia Stwórcy. Matematycznie dwa dodać dwa jest zawsze cztery (chyba, że wynik będzie przedmiotem żartów). Podobnie prawa logiki są niezmienne (np. zasada sprzeczności: sąd nie może być zarazem prawdziwy i fałszywy). Bóg nie może zmieniać norm etycznych, bo je tylko odsłania na podstawie swej Istoty. W ekonomii funkcjonuje niezmienne prawo popytu i podaży. Względność kierunków jest instynktownie wyczuwalna itd. Można wymieniać wiele przykładów praw, które po prostu są i nie można mówić, że prawa te ustanowił Stwórca.

         Podobnie jest z ideą zła. Pojęcie to istnieje samo z siebie, jest wytworem konceptualnym i istniało zawsze. Zło nie jest bytem, lecz modalnością bytu [10] (ks. prof. Cz. Bartnik). Inaczej mówiąc, zło powstaje na skutek złego działania. Nie pochodzi od Boga, lecz od człowieka. Zło pojmuje się jako relację międzypersonalną. Nie tyle „jest”, ile „staje się”. Od złych zło pochodzi (1 Sm 24,14). Jego wymiarem jest skala odległości duchowej od Boga, od zera do nieskończoności. Istoty posiadające wolną wolę mogą po nie sięgać. Bóg jest przykładem Dobra doskonałego i nieskończonego. Idea zła, najkrócej mówiąc, to to wszystko, co jest przeciwne dobru. Złem jest wszystko, co niweczy i rozbija osobę własną, a następnie co godzi w drugą osobę [11]. Do nich zaliczają się złe uczynki, złe myśli, ale i brak dobrych uczynków. Bóg dał możliwość analizowania, co jest dobre, a co złe. Dał też możliwość wyboru. W relacji: człowiek – człowiek zło rodzi się z wolności, słabości, niewiedzy, błędu i przewrotności osoby.  Bóg dopuszcza zło, bo szanuje godność i wolność człowieka.  Ks. Włodzimierz Sedlak pisał, że zło jest przypadkiem, ale nie naturą [12]. Szwajcarski teolog, duchowny katolicki Hans Küng w kolejnym już wydaniu tłumaczenia swojego teolo­­gi­cz­­nego bestsellera Credo  zapewnia:  Nie, nie musimy dziś przyjmować mitologicznych wyobrażeń szatana i legionu je­go diabłów.  Katolicki profesor teologii Herbert Haag również nie uznaje osobowego szatana. Kardynał Joseph Ratzinger pisze: Profesor Haag żegna się z diabłem nie jako egzegeta, nie jako wykładowca Pisma Świętego, lecz jako człowiek „dzisiejszych czasów”, który istnienie szatana uważa za niemożliwe do podtrzymania.

          Pogląd filozoteizmu, że anioły są jedynie figurami wykreowanymi w umyśle, automatycznie pozbawia szatana pochodzenia anielskiego. Być może demony (szatan) są to upadłe dusze ludzkie, które wpisują się w obraz szatana. Satanas po grecku odnosi się również do ludzi, którzy przeciwstawiają się Bogu. Jezus zwrócił się do Piotra słowami: Zejdź Mi z oczu, szatanie! (Mk 8,33; Mt 16,23). Zdanie to jest bardzo pouczające. Gdyby przyjąć istnienie realne szatana jako ducha nieczystego, to Jezus przyrównując Piotra do niego popełniłby błąd ontologiczny. Wykluczając Jego pomyłkę należy uznać, że Jezus użył wyrazu „szatanie” metaforycznie. Dalsze słowa są również pouczające. Jezus tłumaczy, dlaczego Piotr jest dla Niego zawadą: bo myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki (Mt 16,23). Myślenie po ludzku wyklucza bycie szatanem.

          Dziś coraz więcej teologów mówi, że „upadek aniołów” to czysty mit bez żadnych podstaw w rzeczywistości (E. Drewermann, F. Schupp, H. Küng, H. Vorgrimler, L. Robberechts, J. Vermeylen).

          W wiekach oświecenia, XVII i XVIII w., pojawiły się wątpliwości. Można je odczytać w pracach Balthasara Bekkera (1634–1698) pt. Die bezauberte Welt (Zaczarowany świat) i Christiana Thomasiusa (1655–1728). Obaj autorzy „na podstawie rozumu” odrzucali wpływ złych duchów.

          W XIX wieku Schleiermacher był zdania, że wyobrażenie diabła jest tak dalece „niemożliwe do utrzymania”, iż nie powinno się tego „nikomu wmawiać”. Zresztą w teologii ewangelickiej podobne poglądy były już od dawna rozprzestrzenione (Ritschl, Schlatter, Gloege). Rudolf Bultmann mówi o niemożliwości pogodzenia „światła elektrycznego, radia, licznych środków” ze światem „duchów i cudów Nowego Testamentu”.

          W Ewangeliach szatan przedstawiany jest jako realny byt według ówczesnej wiary. Sam Jezus wielokrotnie używa tej figury stylistycznej (szatana), bo jest ona bardziej wyrazista (zwięzła), niż zamienne mówienie o pokusie wynikającej  z atrakcyjności zła. Problemem nie jest szatan, ale grzech.

           Jezus uzdrowił kobietę, która od 18 lat była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować. Do kobiety powiedział: Niewiasto, jesteś wolna od swojej niemocy (Łk 13,12). Pochylenie postawy kobiety można zdiagnozować porażeniem mięśni lub nerwów[13]. Potem Jezus użył innego określenia: A tej córki Abrahama, którą szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi… (Łk 13,16). Widać tu wyraźnie, że słowo szatan zostało użyte jako zło wynikające z choroby.

          Z nastaniem wieczora przyprowadzono Mu wielu opętanych. On słowem wypędził złe duchy i wszystkich chorych uzdrowił (Mt 8,16). Niektórzy uznają te słowa za potwierdzenie istnienia złych duchów. Dalszy tekst wyjaśnia jednak: Tak oto spełniło się słowo proroka Izajasza:  On wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby (Mt 8,17; Iz 53,4).  Złe duchy, opętania to ludzkie słabości i choroby. Przeważnie tam, gdzie mowa jest o duchach nieczystych, tam mówi się równocześnie o chorobach:  Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości (Mt 10,1).

          Podobnie zdarzyło się, gdy Jezus wyrzucał „złe duchy” z dwóch opętanych. Ich choroba psychiczna przeszła na trzodę, która w szale rzuciła się w fale (Mt 8,28–32);         Wówczas przyprowadzono Mu opętanego, który był niewidomy i niemy. Uzdrowił go,… (Mt 12,22).

          Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę; ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara (Łk 22,31). Gdyby istniał szatan, Jezus mógłby go odsunąć od Szymona jednym nakazem. Modlił się jedynie o dotrzymanie wiary i żeby nie ulegali pokusie.

          Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony (J 12,31). Odczytując literalnie te słowa, szatana już dawno nie powinno być.

          W Ewangelii Mateusza jest odwrotnie. Najpierw mówi się o chorobie:  Panie, zlituj się nad moim synem! Jest epileptykiem i bardzo cierpi (Mt 17,15), a następnie:  Jezus rozkazał mu surowo, i zły duch opuścił go  (Mt 17,18). Widać tu wyraźną identyfikację choroby (epilepsji) ze złym duchem. Zdaniem filozoteizmu popełniają błąd ci, którzy personifikują choroby jako demony [14].

           Jezus w przypowieści o chwaście (Mt 13,24–30) dał zgoła odmienną lekcję. Nie posługuje się szatanem, lecz mówi o nieprzyjaznym człowieku, który zasiał chwasty. Wskazał tym samym źródło zła – jest nim człowiek, a nie szatan. Nieco dalej, w tekście dotyczącym nieprzyjaznego człowieka nazywa się już go diabłem: Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł (Mt 13,39). Podobnego porównania człowieka do szatana użył Jezus, mówiąc do Piotra: i rzekł do Piotra: «Zejdź Mi z oczu, szatanie»!   (Mt 16,23). Można odnieś wrażenie, że szatan jest tu jedynie figurą literacką.

        W Drugim Liście do Koryntian Paweł pisze:  ażeby nie uwiódł nas szatan, którego knowania dobrze są nam znane (2 Kor 2,11). W przypisie do słowa szatan jest wyjaśnienie tej figury literackiej: Przez brak miłosierdzia względem winnego.

          Jeżeli używa się określeń: szatan to osamotnione „ja”, persona deformata [15], to pojęcie to jest skierowane na człowieka, a nie na byt osobno istniejący.

          N. A. Bierdiajew (1874–1948) odrzucał naukę o wieczności piekła, przyjmował natomiast ideę apokatastazy (końcowa i ostateczna odnowa całego stworzenia)[16]. Chrześcijaństwo uważał za religię miłości, wolności i twórczego działania. Jego zdaniem epoka rozłamu chrześcijaństwa zbliża się ku końcowi. Uważał, że pojednanie powinno zacząć się od samych wiernych.

          Gdyby głównym winowajcą naszych grzechów był tylko szatan, to trudno byłoby zrozumieć Boga, że nie pozbawił go mocy działania. Ze swego Miłosierdzia, jednym zakazem uczyniłby wielkie dobro zdejmując tak wielki ciężar z ludzkości. Do Boga, który pozwala szatanowi na działanie, można byłoby mieć pretensje i zarzuty, że współdziała w jakiejś perfidnej grze i karkołomnej kombinacji. Czym innym jest pokusa wynikająca z atrakcyjności zła. Tu sam człowiek, mając wolną wolę, musi podejmować decyzję.

          Usunięcie „szatana” z realnego istnienia może wzbudzić u czytelników szok. Pojęcia aniołów i szatana są zakodowane w umysłach ludzkich bardzo mocno przez tysiącletnie powielane przekazy.

          Szatan jako samodzielny byt nie istnieje, ale istnieje zła emocja (funkcjonał). Funkcjonał nie jest istotą bytową, lecz dynamiczną. Zło jest integralnie związany z przygodnością istnienia. Wszystko co ma wymiar skończony posiada jakieś braki i niedoskonałości.   Atrakcyjność zła ma charakter potencjalny (jest w możności; adiafora). Gdy jej się ulegnie, generuje się zła energia (funkcjonał), która się rozchodzi i czyni szkody. Funkcjonał posiada w sobie moc oddziaływania. Być może dlatego mówi się, że zło panuje nad światem.

          Warto zwrócić uwagę na wersety z Pisma świętego, np.: Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą (Mt 18,8; Łk 17,1); Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz (Mt 10,34). Trzeba zrozumieć ekonomię Bożego zamysłu. Dla szatana nie było i nie ma tam miejsca.


[1] Kwestia personifikacji jest wielką tajemnicą w wierze, jak personifikacja jedynego Boga w trzy Osoby – Ojca, Syna i Ducha Świętego. − [w:] tamże, s. 229.

[2] Tamże, s. 228−229.

[3] Jacek Salij, Pytania nieobojętne, Wyd. W drodze, Poznań 1988, s. 38.

[4] Julisław Łukomski, Elementy filozofii, Wszechnica Świętokrzyska, Kielce 2014, s. 178.

[5] Michał Heller, Michał Drożdż, Początek Świata – Biblia a nauka, Wyd. BIBLOS, Tarnów 1998, s. 45.

[6] Czesław Stanisław Bartnik, Dogmatyka katolicka, tom I, Wyd. KUL, Lublin 1999, s. 468.

[7] Michał Heller, Michał Drożdż, Początek Świata – Biblia a nauka, Wyd. BIBLOS, Tarnów 1998, s. 108. Por. Ambroży, Hexameron, 2,8,30.

[8] Hasło: Anioł [w:] Encyklopedia katolicka, tom I, Wyd. TN KUL, Lublin 1985, kol. 606.

[9] Czesław Stanisław Bartnik, Dogmatyka katolicka, tom I, Wyd. KUL, Lublin 1999, s. 333.

[10] Tamże, s. 130.

[11] Tamże, s. 153.

[12] Włodzimierz Sedlak, Teologia Ewangelii, Wyd. Pallottinum, Poznań 1989, s. 228.

[13] Karol Herman Schelkle, Teologia Nowego Testamentu, Stworzenie, Wyd. WAM, Kraków 1984, s. 43.

[14] Jacek Salij, Pytanie nieobojętne, Wyd. W drodze, Poznań 1988, s. 39.

[15] Antoni J. Nowak, Kapłaństwo kobiety, Wyd. KUL, Lublin 1998, przypis s. 13.

[16] Bierdiajew M., O przeznaczeniu człowieka. Zarys etyki paradoksalnej, przeł. H. Paprocki, Kęty 2006, s. 280.

Des anges i tłumaczenie

         Basé sur les émissions historiques de pré-sémitique (3600 ans avant JC.) Les Sumériens déjà introduit à leur religion d’anges, comme la procession du roi du ciel[1]. Leur raisonnement était simple. Quel genre de roi qui n’a pas une armée et de sa suite? Royauté a toujours eu un caractère sacré (et vice versa). Les sujets considérés comme leur souverain en tant que représentant de la divinité. Le Seigneur était le fils d’un dieu, et son pouvoir et l’autorité vient de Dieu. Cette boucle de rétroaction est mutuellement favorable.

          Quand il a été créé la religion sémitique (c 2000 ans avant JC.). Sur le modèle de la tradition religieuse des grandes cultures mésopotamiennes: sumérienne, Akkad, Babylone, l’Assyrie, Hittites, emprunté ses anges, comme des êtres spirituels. Traditions […] (ainsi que l’Ancien Testament) étaient Jéhovah comme un puissant souverain qui a un bleu manoir, couvrant différentes catégories de fonctionnaires d’anges, et même toute l’hôte d’entre eux ou des armées (1 Rois 22:19; Isaïe 6,2-3; Ps 148,2; Job 1,6–12; 2,1–6)[2]. Dans le Nouveau Testament – comme dans l’Ancien Testament, l’ange est avant tout une fonction de détermination[3]. Écriture ne détermine pas explicitement si chaque personne a son ange gardien. L’église n’a pas précisé la question et ne se rendait pas comme un dogme de foi[4].

          Saint Jérôme a écrit: Beaucoup dans l’Écriture dit, selon la perception et la compréhension des gens qui vivaient à l’époque de son origine, et non selon l’état actuel des choses (Migne PL 25, 888 C). L’hypothèse était rôle subalterne des anges: sont-ils pas tous des esprits administrateurs pour le service de Dieu, envoyés pour aider ceux qui doivent hériter du salut? (Hébreux 1:14).

          Magistère limité à des déclarations sur l’existence des anges, mais ne prend pas position quant à la raison de leur existence, la fonction réelle et le rôle. Il n’y a aucune notion de l’établissement de leur théologique. La croyance en l’existence des anges Magistère mis en dogme: Il ya un seul Dieu, une seule origine de toutes choses, Créateur de toutes choses visibles et invisibles; Il est au début de la toute-puissance de son néant siècle a réuni les créations de complexe spirituelle et le corps, les anges et le monde (la quatrième Concile de Latran). La même répété plus tard Vatican I. Le riche iconographie des anges Eglise utilise pour stimuler une plus grande foi et la dévotion. L’origine, il a assumé la supériorité de la nature des anges par rapport à la nature humaine. Actuellement, un tel point de vue est inacceptable dans l’interprétation théologique et biblique, qui considère les anges dans une perspective eschatologique.

          Certains théologiens contemporains, quant à l’interprétation des textes bibliques (par ex. Le Livre de Tobie), voient dans les anges ne construction littéraire, pas réel médias historique. Ils traitent anges comme des figures légendaires ou effectuer les fonctions d’enseignement. “Chœurs des anges” Paul (Colossiens 1:16) sont considérés par certains théologiens comme thème antique, ayant aucun fondement dans la réalité du monde céleste (Karl Rahner 1904-1984)[5]. Saint L’apôtre Paul dit: Il ya un seul Dieu et un seul médiateur entre Dieu et les hommes, l’homme Christ Jésus (1 Timothée 2.5). Une opinion similaire a été polonais franciscaine, érudit, un professeur de sciences bibliques assistant professeur à l’Université catholique de Lublin à Lublin, Docteur en Théologie biblique de l’Institut pontifical biblique de Rome – Hugolin Helmut Langkammer: Jésus-Christ est le seul médiateur entre Dieu et les hommes[6]. La religion juive est une manifestation d’un ange de Dieu Lui-même.

          Adam Szostkiewicz – philologue, journaliste associé à Tygodnik Powszechny écrit, parce que l’ange est celui qui l’a envoyé[7].

          La vérité au sujet des anges a été rejetée par la Réforme au XVIe siècle. A l’époque des Lumières et dans la seconde moitié du XXe siècle. La vérité sur les anges également interrogé un certain nombre de théologiens catholiques éminents P. Schoonenberg E. Schillebeeckx, H. Haag, H. Küng, Th. Schneider, F. Schupp, K. Lehmann et al[8] (Vol. Bartnik).

          Quelles sont les informations sur les fantômes (angelologia – apprendre sur la nature et le destin des anges)? Écriture du début à la fin est entrecoupé de renseignements au sujet des anges (285 versets de l’Ecriture contient le mot “ange”): Je suis Raphaël, un des sept anges qui se tiennent prêts et entrent devant la majesté du Seigneur (Tb 12,15); Et Raphaël a été envoyé pour guérir (Tb 3,17). En plus des trois noms que la Bible mentionne: Gabriel (Dan 8,16), Raphaël (Tb 12,15), Michael (Daniel 10:13; 12.1), quatre années consécutives émergent du apocryphes – Quatrième Livre d’Hénoch et le Livre d’Esdras: Uriel, Raquel, Sarakiel (Sariel), Remeiel. En outre, mentionne même: Semejaza, Urakibaramela, Akibabela, Tamiel, Ramuela, Daniel, Ezéchiel, Suraqiala, Azael, Armersa, Batraala, Ananias, Zaqeba, Samsawella, Sartaela, Jomiaela et Arazazela. Dans l’Evangile de Thomas nous parlons du message de l’ange Boruch à douze Jésus.

          Parmi les formes d’anges se dresse un ange du Seigneur, à travers lequel Dieu se révèle aux gens d’une manière spéciale (16,7,9 Genèse, l’Exode 3.2, Nu 22,22-35; Juges 13:13). L’ange de l’Éternel représente Dieu (Genèse 16:13; Exode 3.2)[9]. Comme on peut le voir, les noms proviennent de textes historiograficznie douteuse (Tobie, Le Livre de Daniel, le livre de Job) et les livres apocryphes. Les noms sont une invention humaine. L’ange demandé par Samson sur le nom l’indique: il est mystérieuse (Jud 13.18). Vous devez penser que sous la forme d’un ange parlait le même Dieu qui n’a pas de nom.

          Dans les textes deuteronomicznych, ainsi que dans les anges du Nouveau Testament sont empruntés secondaire. Ils participent à diverses scènes littéraires, tels que:. Balaam elle [l’âne] a frappé, vouloir revenir en arrière dans le droit chemin. Alors l’ange du Seigneur se tenait sur un étroit sentier entre les vignes, un mur était de chaque côté. Lorsque l’âne vit l’ange du Seigneur, il a forcé la main et la jambe przytarła Balaam contre le mur, et il a de nouveau commencé à battre l’âne. Ange du Seigneur est allé plus loin et se tint dans un lieu étroit, il n’a pas été possible obtenir devant lui, soit vers la droite ou vers la gauche (Num 22,23-26); Car le Fils de l’homme viendra dans la gloire de son Père, avec ses anges (Matthieu 16.27).

          Sources révélation ne parlait pas plus près de quand et comment les anges ont été appelés à l’existence. Certains Pères de l’Église soutiennent que les anges ont été créés avant le monde matériel, et d’autres, qui, ensemble avec lui (saint Augustin). Il est également difficile de savoir quand les anges ont été testés. Était-ce un événement historique? On ne sait pas quand les anges avaient volonté libre, afin qu’ils puissent faire un choix, et quand leur volonté était arrosée avec le Créateur. Beaucoup de théologiens demande si Dieu avait besoin des êtres spirituels? Est-ce que Dieu a besoin d’aide? Paul, dans la Lettre aux Galates, écrit: Médiateur n’a pas besoin quand il vient à une personne, mais Dieu seul (Gal 3,20). Intéressant est aussi la question sur le rôle des anges en temps de eschatologique (final). Le nombre des anges est censément un énorme (en milliards). Saint Brigitte de Suède croit qu’il ya 10 fois plus que toutes les générations humaines. Le montant des anges doit être ajouté une multitude d’anges déchus. Parmi la hiérarchie des anges est défini comme le degré de gloire, ils ont mesuré la distance à Dieu. Je me demande comment uzyskiwały votre dignité? Était-ce un cadeau, ou avait quelque chose de moi-même pour mériter cet honneur? Hiérarchie des Anges est constitué d’anges, archanges, des princes, des trônes, chérubins, les séraphins et même d’autres divisions (choeurs des anges, les pouvoirs, le pouvoir). Certains pères (Saint Jean Chrysostome, saint Denys, saint Thomas) ont essayé de répondre à ces questions. Nous reconnaissons de nombreux anges et les maîtres dont le créateur du monde, Dieu, la parole de l’classé (Athénagoras d’Athènes de 133 à 190); Bien que nous ne voyons pas apparitions d’anges, qui, après tout, ils sont des anges, nous savons par la foi, et dit que de nombreuses personnes, il sont apparus (saint Augustin). Dans l’âge d’aujourd’hui de ces réponses, ils sont de moins en moins fiables. St. Elsewhere. Augustin a écrit: Angel est une fonction, pas la nature[10].

          Au fil du temps, les anges ont été acceptés et accueillis comme intermédiaires esprit. De 360 ​​r. Introduit la coutume de leur culte. Parce que les fonctions qu’ils exercent et leur impose le contenu théologique des esprits chiffres sont purs, corrompue par le péché, en restant proche de Dieu. Même si vous me arrêté, je ne vais pas manger votre pain. Toutefois, si vous souhaitez préparer un holocauste à l’Éternel les juges (13h16) mettre. Paul utilise la figure littéraire de l’ange, écrit dans sa Lettre aux Galates: me reçu comme un ange de Dieu, comme Jésus-Christ lui-même (Gal 4,14). Parce que Dieu et les anges ne sont reconnus que par leur action, et agissent en fonction de la volonté, il est un total inconnu qui travaille. Il semble que la volonté commune des purs esprits est la clé de la compréhension et l’acceptation des anges. Les anges sont devenus des résidents permanents du ciel. Magasins de détail des chiffres établis ont pris sur les caractéristiques de l’existence réelle. La conviction de leur existence réelle est très profondément ancrée dans l’esprit de l’homme. Théologie primitif et art populaire fait pour eux, “anges de papier et les arbres de Noël»[11] (vol. Bartnik).

          Angel (messager) a été nommé Jean-Baptiste: Voici, je vous envoie mon messager pour préparer le chemin devant moi (Mc 1,3).

          Vieux de plusieurs siècles la culture est saturé avec des anges. Il doit y avoir de nombreuses années pour éradiquer l’esprit humain à la réalité de leurs belles décorations du monde céleste. Dieu les utilise à des révélations névrotiques et les contacts avec toute la création. Il existe une vaste littérature décrivant la révélation des anges. L’auteur ne nie pas ces visions (par ex. L’apparition de la Saint-Michel Archange au sommet du Gargano dans le royaume de Naples en l’an 493). Caractères apparaissant dans des visions sont des images de Dieu agir. Vous pourriez dire que les anges sont des marques de l’action divine. De même reconnaît ce sujet catéchisme hollandais de 1966 (Ch. Ehlinger, C. Westermann, K. Rahner). Les anges sont des rayons invisibles de la Divinité (Marie de Jésus). Prenez visage différent, ce sont des figures surtout humaines. Saint Jean de tapis ange est apparu sous la forme d’un beau jeune homme (1213). Gemma Galgani (1878-1903) est apparu ange gardien avec des ailes (ailes dopięto anges dans la cinquième Sur le modèle du dieu Mercure romaine (lat Mercurius) – dieu du commerce, le profit et les commerçants; aussi des voleurs et des collecteurs d’impôts, messager des dieux). Dans l’ange de la péricope du Seigneur descendit de Guilgal à profonde et dit, je vous traçais d’Egypte et amenés dans le pays que je me suis juré de donner à vos ancêtres. Je dis que je ne vais pas rompre mon alliance avec vous pour toujours (Jud 2,1) ange parlait comme si Dieu lui-même a parlé à la place de son envoyé. L’ange de Dieu apporte la délivrance et le salut, parfois presque complètement identifié avec Yahvé (Gen 16,7.9.13, 24, 7,40, 31, 11.13; Exode 3: 2, 14, 19, 23, 20,23; Juges 13:13). Il représente le Dieu Eternel, est comme sa photo[12] (Vol. Bartnik).

Vierge et l’ange – (prof. Uta Ranke théologie catholique-Heinemann) un sujet pour le poète et peintre.

           Les anges eux-mêmes ne font pas de miracles. La lecture du verset: Alors l’ange de l’Éternel étendit le bout du bâton qu’il avait à la main, a touché la viande et du pain sans levain, et laissa échapper un feu de la roche. Il a consommé de la viande et du pain sans levain (des juges 06h21) doit être supposé que Dieu lui-même l’a fait. Le Nouveau Testament ne mentionne nulle part que pourrait faire l’objet de l’adoration des anges[13].

          Écriture d’une part montre les bons anges comme esprits, d’autre part, la mauvaise: dit à l’ange, la destruction parmi les personnes (2 Samuel 24:16); David vit l’ange de tuer les personnes (2 Samuel 24,17); Dans la même nuit, l’ange du Seigneur est sorti et frappa dans le camp des Assyriens 185 000 personnes. Le matin, quand ils se levèrent, voici, ce sont tous des cadavres (2 Rois 19.35); l’ange du Seigneur détruisant dans tous les confins d’Israël (2 Chr 21.12); et il dit à l’ange destructeur (2 Chroniques 21:15), etc. Tout cela est la vision de péricope humain de Dieu punir. Mais Dieu ne punit pas que quiconque[14].

          Anges attribués à une parfaite connaissance. Vous pouvez d’accord avec ce point de vue, car elle est la connaissance du Créateur lui-même. Lorsque les anges avaient volonté libre, ils se détourner du créateur. Si elle était aujourd’hui, il est probable que, et maintenant, ils pourraient le faire. Ceci, cependant, ne sont pas considérés. Si cela est vrai, alors quelque chose a dû se passer qui a changé anges volonté à la volonté de infusée par Dieu. Catéchèse dit que les anges ne peuvent pas créer ni faire des merveilles propre pouvoir. Bien sûr, parce qu’ils sont seul instrument conceptuel de Dieu.

          Certains juifs croient que l’homme, surtout quand il ya un Juif, est supérieur aux anges. Ainsi, ils abolissent les êtres angéliques piédestal originale.

          Quand il est récité la prière de l’Angélus à l’Ange Gardien, les prières sont adressées au Père céleste et de sa providence. En raison de la nature spirituelle et la beauté de la communication prière ne devrait pas y renoncer, malgré l’abandon de la croyance aux anges.

          Peut-être les âmes pures constituent l’armée angélique. Cette pensée doit être théologiquement élaboré par des universitaires et des membres du clergé de l’Église.

          La vie religieuse peut être vu des anges dans les révélations névrotique, mais cela est compréhensible. Dieu utilise le concept d’un homme conceptuel dans lequel il croit à communiquer avec l’homme.


[1] La croyance en l’existence des anges a eu lieu dans toutes les anciennes religions du Moyen-Orient. – Voir. mot de passe: Angelologia [dans] l’Encyclopédie Catholique, Volume I, éd. TN KUL, Lublin en 1985, col. 549.

[2] Ibid, col. 606.

[3] Ibid, col. 607.

[4] Ibid, col. 615.

[5]Ibid, col. 551, 610.

[6] Hugolin Helmut Langkammer, théologie du Nouveau Testament, Volume I, éd. Wrocław archidiocésain Bookshop, Wroclaw 1984, p. 12.

[7] Adam Szostkiewicz, chiffres Saints, Ed. Politique, Varsovie 2011, p. 56.

[8] Czesław Stanisław Bartnik, Dogmatique catholique, Volume I, éd. KUL, Lublin, 1999, p. 446.

[9] Mot de passe: Angel [dans] l’Encyclopédie Catholique, Volume I, éd. TN KUL, Lublin en 1985, col. 606.

[10] Le Catéchisme de l’Église catholique, Ed. Pallottinum, Poznań 1994, p 86.; Saint Augustine, Enaratio dans Psalmos, 103, 1, 15; PL 37, 1348-1349.

[11] Czesław Stanisław Bartnik, Dogmatique catholique, Volume I, éd. KUL, Lublin, 1999, p. 459.

[12] Ibid, p. 170.

[13] Mot de passe: Adoration [dans] l’Encyclopédie Catholique, Volume I, éd. TN KUL, Lublin en 1985, col. 97.

[14] Et Dieu ne condamne personne. – [Dans] Wlodzimierz Sedlak, Théologie de l’Evangile, éd. Pallottinum, Poznań 1989, p. 226.

Tłumaczenie

3.12. Anioły

          Bazując na przekazach historycznych z okresu przedsemickiego  (3600 lat przed Chr.)  już sumerowie wprowadzili do swojej religii zastępy aniołów, jako orszak króla niebios[1]. Ich rozumowanie było proste. Co to za król, który nie ma swojego wojska i orszaku? Władza królewska zawsze miała charakter sakralny (i vice versa). Poddani uważali swego władcę za przedstawiciela bóstwa. Władca był synem boga, a jego władza i urząd od boga pochodziły. To sprzężenie zwrotne wzajemnie na siebie oddziaływało .

          Kiedy powstawała religia semicka (ok. 2000 lat przed Chr.) na wzór religijnych tradycji wielkich kultur mezopotamskich: sumeryjskich, akkadyjskich, babilońskich, asyryjskich, hetyckich, zapożyczono do niej anioły,  jako byty duchowe. Tradycje […] (jak i ST) przedstawiały Jahwe jako potężnego władcę, który posiada dwór niebieski, obejmujący różne kategorie sług anielskich, a nawet całe ich zastępy lub armie (1 Krl 22,19; Iz 6,2–3; Ps 148,2; Job 1,6–12; 2,1–6)[2].  W Nowym Testamencie – podobnie jak w Starym Testamencie anioł jest przede wszystkim określeniem funkcji [3]. Pismo święte nie zawiera wyraźnego stwierdzenia, czy każdy człowiek ma swego anioła stróża. Kościół nie sprecyzował tej kwestii i nie poddał jako dogmatu wiary [4].

          Św. Hieronim pisał: Wiele w Piśmie świętym powiedziano wedle widzenia i rozumienia ludzi, którzy żyli w czasie jego powstania, a nie wedle rzeczywistego stanu rzeczy (Migne PL 25, 888 C). Z założenia rola aniołów była służebna: Czyż nie są oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie? (Hbr 1,14).

          Urząd Nauczycielski Kościoła ogranicza się do stwierdzenia o istnieniu aniołów, natomiast nie zajmuje stanowiska odnośnie racji ich istnienia, faktycznej funkcji i roli. Brak jest ustalenia ich pojęcia teologicznego. Wiarę w istnienie aniołów Urząd Nauczycielski Kościoła ujął w dogmat:  Jeden jest Bóg, jeden początek wszystkich rzeczy, jeden Stwórca wszystkiego, co widzialne i niewidzialne; On na początku wieków wszechmocną potęgą swoją wywiódł razem z nicestwa twory duchowe i  z ciała złożone, anioły i świat (IV Sobór Lateraneński). To samo powtórzył późniejszy Sobór Watykański I. Bogatą ikonografię aniołów Kościół wykorzystuje do pobudzania większej wiary i pobożności. Pierwotnie przyjmowano wyższość natury aniołów w stosunku do natury człowieka. Obecnie taki pogląd jest nie do przyjęcia w interpretacji teologiczno-biblijnej, która rozpatruje anioły w perspektywie eschatologicznej.

      Niektórzy współcześni teologowie, przy interpretacji tekstów biblijnych (np.  Księgi Tobiasza), dopatrują się w aniołach jedynie konstrukcji literackich, a nie prawdziwego historycznego przekazu. Traktują anioły jako postacie legendarne albo pełniące funkcje dydaktyczne. „Chóry aniołów” Pawła Apostoła (Kol 1,16) uważane są przez niektórych teologów za motyw antyczny, nie mający podstaw w rzeczywistości niebiańskiego świata (Karl Rahner 1904–1984)[5]. Św. Paweł Apostoł mówił: Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus (1 Tm 2,5). Podobnego zdania był polski franciszkanin, biblista, profesor doktor habilitowany nauk biblijnych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie, doktor teologii biblijnej Papieskiego Instytutu Biblijnego w Rzymie – Hugolin Helmut Langkammer: Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludźmi [6]. W religii żydowskiej anioł jest manifestacją samego Boga.

          Adam Szostkiewicz – filolog, publicysta związany z Tygodnikiem Powszechnym pisze: bo przecież anioł jest tym, kto go posłał [7].

          Prawda o aniołach została odrzucona przez Reformację XVI w. W czasie oświecenia oraz w drugiej połowie XX w. prawdę o aniołach zakwestionowało także wielu wybitnych teologów katolickich: P. Schoonenberg E. Schillebeeckx, H. Haag, H. Küng, Th. Schneider, F. Schupp, K. Lehmann i inni[8] (Cz. Bartnik).

          Jakie są więc informacje o duchach (angelologia – nauka o naturze i przeznaczeniu aniołów)? Pismo święte od początku do końca przeplatane jest informacjami o aniołach (285 wersetów Pisma świętego zawiera słowo „anioł”): Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański (Tb 12,15); I został posłany Rafał, aby uleczyć (Tb 3,17). Obok trzech imion, jakie wymienia Biblia: Gabriela  (Dn 8,16), Rafała (Tb 12,15), Michała  (Dn 10,13; 12,1), cztery kolejne wyłaniają się z apokryfów – Księgi Henocha i Czwartej Księgi Ezdrasza: Uriel, Raquel, Sarakiel (Sariel), Remeiel. Ponadto wymienia się jeszcze: Semejaza, Urakibaramela, Akibabela, Tamiela, Ramuela, Daniela, Ezechiela, Suraqiala, Azaela, Armersa, Batraala, Ananiasza, Zaqeba, Samsawella, Sartaela, Jomiaela i Arazazela.  W Ewangelii Tomasza mowa jest o poselstwie anioła Borucha do dwunastoletniego Jezusa.

          Wśród postaci aniołów wyróżnia się anioł Jahwe, przez którego Bóg objawia się ludziom w specjalny sposób (Rdz 16,7,9; Wj 3,2; Lb 22,22–35; Sdz 13,13). Anioł Jahwe przedstawia samego Boga (Rdz 16,13; Wj 3,2)[9]. Jak można zauważyć, imiona pochodzą z tekstów historiograficznie wątpliwych (Księga Tobiasza, Księga Daniela, Księga Hioba) oraz ksiąg apokryficznych. Imiona są wymysłem  ludzkim.  Anioł zapytany przez Samsona o imię odpowiada: ono jest tajemnicze (Sdz 13,18). Należy mniemać, że pod postacią anioła przemawiał sam Bóg, który nie ma imienia.

          W tekstach deuteronomicznych, jak i w Nowym Testamencie anioły są zapożyczeniem wtórnym. Biorą one udział w różnych scenach literackich, jak np.: Balaam uderzył ją [oślicę], chcąc zawrócić na właściwą drogę. Wtedy stanął anioł Pański na ciasnej drodze między winnicami, a mur był z jednej i z drugiej strony. Gdy oślica zobaczyła anioła Pańskiego, przyparła do muru i przytarła nogę Balaama do tego muru, a on ponownie zaczął bić oślicę. Anioł Pański posunął się dalej i stanął w miejscu tak ciasnym, że nie było można go wyminąć ani z prawej, ani też z lewej strony (Lb 22,23–26); Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi (Mt 16,27).

          Źródła objawienia nie wypowiadają się bliżej kiedy i jak anioły zostały powołane do istnienia. Jedni ojcowie Kościoła utrzymują, że anioły zostały stworzone przed światem materialnym, a inni, że równocześnie z nim (św. Augustyn). Niejasne jest też, kiedy anioły zostały poddane próbie. Czy było to zdarzenie historyczne? Nie wiadomo kiedy anioły miały wolną wolę, aby mogły dokonać wyboru, a kiedy ich wola została zlana z wolą Stwórcy. Wielu teologów pyta: czy Bogu były potrzebne byty duchowe? Czy Bóg potrzebuje pomocy? Paweł, w Liście do Galatów, pisze: Pośrednika jednak nie potrzeba, gdy chodzi o jedną osobę, a Bóg właśnie jest sam jeden (Ga 3,20). Ciekawe jest też pytanie, co do roli aniołów w czasach eschatologicznych (ostatecznych). Liczba aniołów jest ponoć ogromna (miliardy). Św. Brygida Szwedzka wierzyła, że jest ich 10 razy więcej niż wszystkich pokoleń ludzkich. Do ilości aniołów należy jeszcze dodać mnogość aniołów upadłych. Wśród aniołów jest określona hierarchia, co do stopnia chwały, mierzona odległością do Boga. Ciekawe, w jaki sposób uzyskiwały swoją godność? Czy był to dar, czy musiały czymś sobie na tę godność zasłużyć?  Hierarchia aniołów składa się z aniołów, archaniołów, książąt, tronów, cherubinów, serafinów i jeszcze  innych podziałów (chóry anielskie, mocarstwa, potęgi). Niektórzy ojcowie (św. Jan Chryzostom, św. Dionizy, św. Tomasz) starali się odpowiadać na powyższe pytania. Uznajemy wiele aniołów i mistrzów, których Stwórca świata, Bóg, przez słowo uszeregował (Atenagoras z Aten 133–190); Chociaż nie widzimy objawień aniołów, to przecież, że są aniołowie, wiemy z wiary i czytamy, że wielu ludziom się ukazali (św. Augustyn). W dzisiejszej dobie odpowiedzi te stają się coraz mniej wiarygodne. W innym miejscu św. Augustyn napisał: Anioł oznacza funkcję, nie naturę [10].

          Z czasem aniołowie zostali zaakceptowani i przyjęci jako pośrednicy duchowi. Od 360 r. wprowadzono zwyczaj ich czczenia. Z racji funkcji jakie pełnią oraz nałożonej na nich treści teologicznej są figurami duchów czystych, nieskażonych grzechem, przebywających blisko Boga. Nawet gdybyś mnie zatrzymał, nie będę spożywał twojego chleba. Natomiast jeśli chcesz przygotować całopalenia, złóż je dla Pana (Sdz 13,16). Paweł wykorzystuje literacką figurę anioła, pisząc w Liście do Galatów: mnie przyjęliście jak anioła Bożego, jak samego Chrystusa Jezusa (Ga 4,14). Ponieważ Bóg, jak i aniołowie są rozpoznawani jedynie przez swoje działanie, a działają według jednej woli, to w sumie wiadomo kto działa. Wydaje się, że wspólna wola duchów czystych jest kluczem zrozumienia i akceptacji aniołów. Anioły stały się stałymi mieszkańcami niebios. Wykreowane figury nabrały cech realnego istnienia.  Przeświadczenie o ich realnym istnieniu jest bardzo mocno osadzone w umyśle człowieka.  Teologia prymitywna i ludowa zrobiła z nich „anioły papierowe i choinkowe” [11] (Cz. Bartnik).

          Aniołem (posłańcem) został nazwany też Jan Chrzciciel: Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną (Mk 1,3).

          Wielowiekowa kultura jest nasączona aniołami. Musi upłynąć wiele lat, aby wykorzenić z umysłu ludzkiego ich realność na rzecz pięknych ozdób niebiańskiego świata. Sam Bóg wykorzystuje je do objawień neurotycznych i kontaktów ze światem stworzonym. Istnieje ogromna literatura opisująca objawienia aniołów. Autor nie neguje tych wizji (np. ukazanie się św. Michała Archanioła na górze Gargano w Królestwie Neapolitańskim w roku 493). Postaci ukazujące się w wizjach są obrazami Boga działającego. Można powiedzieć, że anioły są znakami Bożego działania. Podobnie ujmuje tę tematykę Katechizm holenderski z roku 1966 (Ch. Ehlinger, C. Westermann, K. Rahner). Aniołowie są niewidzialnymi promieniami Bóstwa (Maria od Jezusa). Przybierają różne oblicze, najczęściej są postaciami ludzkimi. Św. Janowi z Maty ukazał się anioł w postaci pięknego młodzieńca (1213 r.).  Gemmie Galgani (1878–1903) ukazywał się anioł stróż z rozpostartymi skrzydłami (skrzydła dopięto aniołom w V w. na wzór rzymskiego boga Merkurego (łac. Mercurius) –
bóg handlu, zysku i kupiectwa; także złodziei i celników, posłaniec bogów). W perykopie: Anioł Pana zstąpił z Gilgal do Bokim i rzekł: Wywiodłem was z Egiptu i zaprowadziłem was do ziemi, którą poprzysiągłem dać waszym przodkom. Powiedziałem: Nie złamię przymierza mego z wami na wieki (Sdz 2,1) anioł przemawiał tak, jakby mówił sam Bóg, a nie  Jego wysłannik. Anioł Boży przynosi ratunek i zbawienie, czasami niemal całkowicie utożsamia się z Jahwe (Rdz 16,7.9.13; 24, 7.40; 31, 11.13; Wj 3, 2; 14, 19; 23, 20.23; Sdz 13,13). Przedstawia on Boga Jahwe, jest jakby Jego Obrazem [12] (Cz. Bartnik).

          Dziewica i anioł – to temat dla poety i malarza (prof. teologii katolickiej Uta Ranke-Heinemann).

          Aniołowie sami nie czynili cudów. Czytając werset: Wówczas Anioł Pana wyciągnął koniec laski, którą trzymał w swym ręku, dotknął nią mięsa i chlebów przaśnych i wydobył się ogień ze skały. Strawił on mięso i chleby przaśne (Sdz 6,21) należy  przyjąć, że sam Bóg to uczynił. Nowy Testament nie wspomina nigdzie, by przedmiotem adoracji mogli być aniołowie[13].

          Pismo święte z jednej strony przedstawia anioły jako duchy dobre, a z drugiej strony złe: rzekł do Anioła, niszczyciela ludności (2 Sm 24,16); Dawid widząc, że Anioł zabija lud (2 Sm 24,17); Tejże samej nocy wyszedł Anioł Pański i pobił w obozie Asyryjczyków sto osiemdziesiąt pięć tysięcy ludzi. Rano, kiedy wstali, oto ci wszyscy byli martwymi ciałami (2 Krl 19,35); przy czym Anioł Pański będzie szerzył spustoszenie we wszystkich granicach Izraela (2 Krn 21,12); i rzekł do Anioła-niszczyciela (2 Krn 21,15) itd. Wszystkie te perykopy są ludzkim ujęciem Boga karzącego. Jednak Bóg nikogo nie karze[14].

          Aniołom przypisuje się doskonałą wiedzę. Można zgodzić się z tym poglądem, bo jest to wiedza samego Stwórcy. Kiedy aniołowie mieli wolną wolę, mogli odwrócić się od Stwórcy. Gdyby ją mieli obecnie, to istnieje prawdopodobieństwo, że i teraz mogliby to uczynić. Tak się jednak nie uważa. Jeżeli to prawda, to musiało się coś wydarzyć, co zmieniło wolną wolę aniołów na wolę wlaną przez Boga. Katecheza głosi, że aniołowie nie mogą stwarzać ani czynić cudów własną mocą. Oczywiście, bo są oni jedynie konceptualnym narzędziem Boga.

           Niektórzy Żydzi uważają, że człowiek, szczególnie gdy jest Żydem, stoi wyżej od aniołów. Tym samym znoszą z pierwotnego piedestału  istoty anielskie.

           Kiedy odmawiany jest Anioł Pański, modlitwa do Anioła Stróża, to modlitwy te skierowane są do samego Ojca Niebieskiego i do Jego Opatrzności. Ze względu na duchowy charakter i piękno przekazu modlitewnego nie należy z nich rezygnować, pomimo zaniechania wiary w anioły.

            Być może czyste dusze ludzkie stanowią anielskie wojsko. Myśl ta powinna być teologicznie rozpracowana przez uczonych duchownych i Kościół.

          W życiu religijnym można dostrzec anioły w objawieniach neurotycznych, ale jest to zrozumiałe. Bóg wykorzystuje pojęcia konceptualne w które wierzy człowiek do komunikowania się z człowiekiem.


[1]  Przekonanie o istnieniu aniołów występowało we wszystkich starożytnych religiach bliskowschodnich. – zob. hasło: Angelologia [w:] Encyklopedia katolicka, tom I, Wyd. TN KUL, Lublin 1985, kol. 549.

[2] Tamże, kol. 606.

[3] Tamże, kol. 607.

[4] Tamże, kol. 615.

[5] Tamże, kol. 551, 610.

[6] Hugolin Helmut Langkammer, Teologia Nowego Testamentu, tom I, Wyd. Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, Wrocław 1984, s. 12.

[7] Adam Szostkiewicz, Święte szyfry, Wyd. Polityka, Warszawa 2011, s. 56.

[8] Czesław Stanisław Bartnik, Dogmatyka katolicka, tom I, Wyd. KUL, Lublin 1999, s. 446.

[9] Hasło: Anioł [w:] Encyklopedia katolicka, tom I, Wyd. TN KUL, Lublin 1985, kol. 606.

[10] Katechizm Kościoła Katolickiego, Wyd. Pallottinum, Poznań 1994, s. 86; Św. Augustyn, Enaratio in Psalmos, 103, 1, 15; PL 37, 1348–1349.

[11] Czesław Stanisław Bartnik, Dogmatyka katolicka, tom I, Wyd. KUL, Lublin 1999, s. 459.

[12] Tamże, s. 170.

[13] Hasło: Adoracja [w:] Encyklopedia katolicka, tom I, Wyd. TN KUL, Lublin 1985, kol. 97.

[14] Bóg też nikogo nie potępia. − [w:] Włodzimierz Sedlak, Teologia Ewangelii, Wyd. Pallottinum, Poznań 1989, s. 226.