Evangile selon s. Jean 19 i tłumaczenie

         Dans la péricope L’onction Béthanie (Jean 12:1-11) est décrite onction les pieds de Jésus avec de l’huile par Marie, sœur de Lazare. L’auteur présente Judas pour l’étudiant, qui a répondu: Pourquoi ces déchets (Matthieu 26:8; Marc 14:4). Peut-être que l’auteur a voulu montrer délibérément Judas sous un mauvais jour. Il a ajouté: Pourquoi n’a-t-on pas vendu ce parfum trois cent deniers, pour les donner aux pauvres?  Il disait cela, non qu’il se mît en peine des pauvres, mais parce qu’il était voleur, et que, tenant la bourse, il prenait ce qu’on y mettait (Jean 12:5–6). Jésus a défendu Marie, traducteurs et cultivé la théologie: Laisse-la garder ce parfum pour le jour de ma sépulture (Jean 12:7). Jésus sa participation dans la maison de Lazare pas beaucoup, il a servi. Ainsi, les chefs des prêtres perdent aussi Lazare (Jean 12:10).

          En approchant de la dernière mission de Jésus. Il va à Jérusalem. Tous les évangélistes décrivent ce fait. L’auteur de l’Evangile de Jean nous dit que Jésus a trouvé un âne. Autres évangélistes ont écrit au sujet déjà préparé un âne. Auteur raccourcit l’histoire et ne se soucie pas de sa chronologie. Il est important de dire: Et moi, quand j’aurai été élevé de la terre, j’attirerai tous les hommes à moi (Jean 12:32). Ceci est une autre preuve que Jésus est seulement levé. Au cours de sa vie, il était le Fils de l’homme qui était béni pouvoirs et les attributs de Dieu le Père béni. Il dit l’évangéliste: Il faut que le Fils de l’homme soit élevé (Jean 12,34).

          L’auteur essaie de transmettre ce que beaucoup croyaient Jésus, mais à cause des  pharisiens, ils ne confesser à lui. Comme il l’écrit: Car ils aimèrent la gloire des hommes plus que la gloire de Dieu (Jean 12:43). Dans le même temps, il tente à nouveau de présenter l’idée principale de Jésus. Le Fils de l’homme est non seulement l’image de Dieu, mais l’exaltation d’égalité avec le Père. Aujourd’hui, on peut comprendre cela comme un Acte agissant. Toute la sagesse reçue du Père[1].

          Dans la péricope Le lavement des pieds (Jean 13,1–20), il n’y a pas de description de l’établissement de souvenirs de l’Eucharistie. Il est accentué par un lavement des pieds à Pierre par Jésus comme un signe de service qu’ils ont pris. A cette occasion, donne l’interprétation de la pureté spirituelle, comme condition du salut. Comme Jésus l’a dit: car je vous ai donné un exemple, afin que vous fassiez comme je vous ai fait (Jean 13:15).

          La phrase suivante pour confirmer la thèse de l’exaltation de Jésus sur la croix seulement:  afin que, lorsqu’elle arrivera, vous croyiez à ce que je suis (Jean 13:19). La phrase “lorsqu’elle arrivera” est dans le temps futur. «JE SUIS» est le nom de Dieu.

 


[1] Il a lu à partir de l’état de la vérité.

Tłumaczenie

          W perykopie Uczta w Betanii (J 12,1–11) opisane jest namaszczenie nóg Jezusa olejkiem przez Marię, siostrę Łazarza.  Autor podstawia Judasza pod ucznia, który zareagował: Na co takie marnotrawstwo (Mt 26,8; Mk 14,4). Być może autor chciał celowo pokazać Judasza w złym świetle. Jak dodaje: «Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?» Powiedział zaś to nie dlatego, jakoby dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem, i mając trzos wykradał to, co składano (J 12,5–6). Jezus, broniąc Marii, tłumaczy i uprawia teologię: aby [Mnie namaścić] na dzień mojego pogrzebu (J 12,7). Jezus swoim uczestnictwem w domu Łazarza nie bardzo mu się przysłużył. Arcykapłani zatem postanowili stracić również Łazarza (J 12,10).

          Zbliża się finał misji Jezusa. Udaje się On do Jerozolimy. Wszyscy ewangeliści opisują ten fakt. Autor Ewangelii Jana pisze, że Jezus znalazł osiołka. Inni ewangeliści pisali o przygotowanym już osiołku. Autor skraca opowiadanie i nie dba o jego chronologię. Ważne jest stwierdzenie: A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie (J 12,32). To kolejny dowód, że Jezus zostanie dopiero wywyższony. Za życia był Synem Człowieczym, który został obdarzony plenipotencjami i atrybutami Boga-Ojca. Jak mówi ewangelista: potrzeba wywyższyć Syna Człowieczego (J 12,34).

          Autor próbuje przekazać, że wielu uwierzyło Jezusowi, ale z obawy przed faryzeuszami nie przyznawali się do Niego. Jak napisał: Bardziej bowiem umiłowali chwałę ludzką aniżeli chwałę Bożą (J 12,43). Jednocześnie próbuje jeszcze raz przedstawiać główną ideę Jezusa. Syn Człowieczy jest nie tylko obrazem Boga, ale po wywyższeniu jest równy Ojcu. Dziś można to zrozumieć jako jeden Akt działający. Całą mądrość otrzymał od Ojca[1].

          W perykopie Ostatnia Wieczerza (J 13,1–20) brak jest opisu ustanowienia pamiątki eucharystycznej. Zaakcentowane jest za to umycie nóg Piotrowi przez Jezusa, jako znaku służby jakiej się podjął. Przy tej okazji daje wykładnię czystości duchowej, jako warunku zbawienia. Jak mówi Jezus: Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem (J 13,15).

          Kolejne zdanie na potwierdzenie tezy o wywyższeniu Jezusa dopiero na krzyżu: abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że Ja JESTEM (J 13,19). Zwrot „gdy się stanie” jest w czasie przyszłym. „Ja JESTEM” jest imieniem Boga.


[1]  Odczytał ze stanu Prawdy.

Evangile selon s. Jean 18 i tłumaczenie

          Dans la péricope Arrivée de Jésus à Béthanie [Ressusciter de la vie de Lazare] (Jean 11:1–57), auteur de l’Evangile décrit un des miracles spectaculaires de Jésus. Lazare, le frère de Marthe et Marie (qui a oint Jésus avec de l’huile)[1] est tombé gravement malade. D’après les paroles des sœurs que Jésus était avec eux sympathique: celui que tu aimes est malade (Jean 11,3); il était aussi un invité fréquent dans leur maison. Quand un jour, il a reçu les nouvelles de la maladie de Lazare, il était loin de Béthanie. Mais il ne se précipite pas. Il lui semblait que Lazare ne serait pas mort: Lazare, notre ami, dort; mais je vais le réveiller (Jean 11:11). Il alla à Béthanie jusqu’à ce que deux jours plus tard. Dans ce cas, il a vu une occasion [par la résurrection de Lazare]  de révéler la gloire de Dieu : afin que le Fils de Dieu soit glorifié par elle (Jean 11:4). Malheureusement son ami malade est mort, Jésus leur dit ouvertement: Lazare est mort (ibid). Thomas a commenté l’événement dans le sens où une perte de temps d’aller, je ne le manipulez pas. Les apôtres ne comprenaient pas la lenteur de Jésus. Les sœurs ont accueilli Jésus, mais avec regret: Seigneur, si tu eusses été ici, mon frère ne serait pas mort  (Jean 11:21). Jésus me donne l’espoir, cependant. en voyant la tristesse sœurs, il touchait  son coeur et pleurait. Quand il est venu à la tombe, il sentait la chair en décomposition qui se trouvait dans le tombeau depuis quatre jours déjà. Selon les croyances populaires l’âme du défunt pendant trois jours tournent autour du corps du patient, et alors seulement, recule dans l’au-delà. Jésus, qui a prié le Père en esprit, cette fois la voix sonore spectaculaire a parlé à tous entendu: Père, je te rends grâces de ce que tu m’as exaucé (Jean 11:41). Puis une voix forte cria: Lazare, sors! Et le mort sortit, les pieds et les mains liés de bandes, et le visage enveloppé d’un linge. Jésus leur dit: Déliez-le, et laissez-le aller (Jean 11,43–44).

          Miracle décrit est le septième et dernier caractère affiché par le quatrième évangile. Signe de la résurrection de Jésus est un prélude à ce qui est pour tout le monde. Cependant, il a été une hausse de la mort et revenir ainsi à la vie dans votre propre corps. Signe de la hausse de la mort (réveil) devait être liée à la guérison du corps, qui avait déjà décomposée [que dire d’autre résurrection et une autre sortir du tombeau]. Jésus, cet événement a introduit une nouvelle interprétation de la mort de mourir est pas vraiment dormir. Dans la liturgie était une trace de cette nouvelle interprétation, où il est dit qu’ils se sont endormis dans le Seigneur.

          L’Évangile nous enseigne que toute personne qui se sent menacé peut tourner à l’aide de Jésus. Il ne faut pas beaucoup de mots. Il sait et connaît les inquiétudes des gens. Jésus est particulièrement sensible à la mort. D’où ses larmes. Dans le même temps, on peut lire qu’il prononce le dernier mot à ce sujet.

          L’événement est devenu fort dans la zone. A propos de tout ce qu’ils ont déclaré Caïphe. Les principaux sacrificateurs et les pharisiens se sont réunis le Haut Conseil. Caïphe prononce des mots honteux:  vous ne réfléchissez pas qu’il est dans votre intérêt qu’un seul homme meure pour le peuple, et que la nation entière ne périsse pas (Jean 11:50). L’auteur de l’Evangile interprète ces mots comme une preuve que Jésus était le Messie, qui, selon la prophétie allait mourir pour la nation.

           Il est intéressant de noter que le plus grand miracle de Jésus ne mentionne aucune des synoptiques, que l’Évangile de Jean. Témoigner le miracle, il y avait beaucoup de Juifs. Beaucoup ont cru en lui, mais pas tous.

           Le plus grand bien, le parallèle génère un plus grand mal. Le Haut Conseil a décidé de tuer Jésus. Il a commencé la chasse pour lui: les principaux sacrificateurs et les pharisiens avaient donné l’ordre que, si quelqu’un savait où il était, il le déclarât, afin qu’on se saisît de lui (Jean 11:57).


[1] La description de l’onction de Jésus est dans le prochain, douzième chapitre.

Tłumaczenie

          W perykopie Wskrzeszenie Łazarza (J 11,1–57) autor Ewangelii opisuje jeden ze spektakularnych cudów Jezusa. Łazarz, brat Marty i Marii (która namaściła Jezusa olejkiem)[1] ciężko zachorował. Ze słów sióstr wynika, że Jezus był z nimi zaprzyjaźniony: choruje ten, którego Ty kochasz (J 11,3);  był też częstym gościem w ich domu. Kiedy pewnego dnia otrzymał wiadomość o chorobie Łazarza, był daleko od Betanii. Jednak nie spieszył się. Zdawało mu się, że Łazarz nie umrze: Łazarz, przyjaciel nasz zasnął, lecz idę, aby go obudzić (J 11,11). Ruszył do Betanii dopiero dwa dni później. W tym zdarzeniu widział okazję do ukazania Bożej chwały: aby dzięki niej [przez wskrzeszenie Łazarza] Syn Boży został otoczony chwałą (J 11,4). Niestety chorujący przyjaciel umarł: Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz umarł (tamże). Tomasz  skomentował zdarzenie w tym sensie, że szkoda czasu tam iść, już nic się nie poradzi. Apostołowie nie rozumieją opieszałości Jezusa. Siostry witają Jezusa, ale z żalem: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł (J 11,21). Jezus daje im jednak nadzieję. Sam, widząc smutek sióstr, rozczulił się i zapłakał. Kiedy przybył do grobu, czuć było rozkładające się ciało, które leżało w grobie już cztery dni. Według wierzeń ludowych dusza zmarłego przez trzy dni krąży wokół ciała chorego, a dopiero później oddala się w zaświaty. Jezus, który modlił się do Ojca w duchu, tym razem spektakularnie przemówił głosem słyszalnym, aby wszyscy słyszeli: Ojcze, dziękuję  Ci, żeś Mnie wysłuchał (J 11,41). Następnie  głośnym głosem zawołał: «Łazarzu, wyjdź na zewnątrz.» I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była zawinięta opaskami. Rzekł do nich Jezus: «Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić» (J 11,43–44).

          Opisany cud jest siódmym i ostatnim znakiem przedstawionym przez czwartą Ewangelię. Znak Jezusa jest zapowiedzią zmartwychwstania, jakie jest przeznaczone dla wszystkich. Jednak było to zmartwychpowstanie, a więc powrót do życia we własnym ciele. Znak zmartwychpowstania (przebudzenia) musiał być połączony z uzdrowieniem ciała, które już się rozkładało. Jezus tym zdarzeniem wprowadził nową interpretację śmierci: umrzeć to tak naprawdę zasnąć. W liturgii został ślad tej nowej interpretacji, gdzie mówi się: zasnęli w Panu.

          Ewangelia poucza, że każdy, kto czuje się zagrożony może zwrócić się o pomoc do Jezusa. Nie trzeba wielu słów. On wie i zna ludzkie troski. Jezus jest szczególnie czuły na śmierć. Stąd Jego łzy. Jednocześnie można odczytać, że to On wypowiada ostatnie słowo w jej sprawie.

          Zdarzenie stało się głośne w okolicy. O wszystkim doniesiono Kajfaszowi. Arcykapłani i faryzeusze zwołali Wysoką Radę. Kajfasz wypowiada haniebne słowa: lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród (J 11,50). Autor Ewangelii interpretuje te słowa jako potwierdzenie, że Jezus był Mesjaszem, który według proroctwa miał umrzeć za naród.

          Ciekawe, że o tym największym cudzie Jezusa nie wspomina żadna z Ewangelii synoptycznych, a jedynie Ewangelia Jana. Świadkami cudu było wielu Żydów. Wielu w Niego uwierzyło, ale nie wszyscy.

          Im większe dobro, tym równolegle generuje się większe zło. Wysoka rada postanowiła zabić Jezusa. Zaczęło się na Niego polowanie: faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać (J 11,57).


[1]  Opis namaszczenia Jezusa znajduje się w następnym, dwunastym rozdziale.

Evangile selon s. Jean 17 i tłumaczenie

          Dans la péricope Le bon Pasteur et ses brebis (Jean 10:1–21) Jésus est représenté comme une passerelle vers le pli. Qui passe il sera sauvegardé. Voici le fameux verset, qui citent souvent des experts sur le sujet:  je suis venu afin que les brebis aient la vie, et qu’elles soient dans l’abondance (Jean 10,10). Cela signifie que la pauvreté n’est pas un don de Dieu. Comme vous pouvez le voir, la nature est pleine d’abondance. Alors blâmer Dieu pour la pauvreté est inadmissible. Jésus est le bon berger qui prend soin de ses brebis. Il rappelle qu’il y a encore des moutons d’un autre troupeau qui devra mettre de l’ordre à un seul troupeau, car il y a un seul berger. Ce rappel adapte le thème de l’eschatologique discuté plus tôt, où présuppose et de présenter l’hypothèse que la fin du monde pourrait être pas de péché, mais le grand amour[1].

         Dans la présente péricope peut être lu indépendamment preuve de dévotion à Jésus dans le sacrifice de la Croix: je donne ma vie, afin de la reprendre. Personne ne me l’ôte, mais je la donne de moi-même (Jean 10:17–18) donne, et comme je l’écris, Dieu le Père accepte cette offre et en a fait efficace.

          L’auteur de l’Evangile admet que visé à Jésus est difficile et déroutant. Pour cette raison, ses ennemis pensent que est possédé et parle à travers lui un démon.

          Les pharisiens veulent une réponse claire: Si tu es le Christ, dis-le nous franchement (Jean 10:24). Jésus ne répond pas directement, mais les rend deviner. Il dit seulement que les actes où il opère, comme en témoigne par lui (Jean 10 :25). Permettez-moi de vous rappeler, comme je l’écrivais: Jésus ne voulait pas être perçu comme le Messie annoncé par les prophètes. Il ne voulait pas décevoir ses compatriotes, qui attendaient un homme d’État, un chevalier qui va apporter la liberté au peuple. Jésus est le Fils de l’homme, envoyé et a appelé à une autre mission. Il est une coïncidence que l’a identifié avec le Messie. Il a finalement accepté.

          Jésus a dit: Moi et le Père nous sommes un (Jn 10:30), mais plus tôt rappelle que, Mon Père, qui leur a donné à moi (carte blanche, autorisation), Est plus grand que tout. Tout est clair, mais pas pour écouter. Ils ont ramassé des pierres et ils veulent Jésus à la pierre. Jésus demande: pour quoi faire? Public incrédulité Déprimé repose sur les signes et travaille qui le rend. Il vous donne un peu. Les paroles de Jésus sont trop difficile et pas très convaincant.

          Si Jésus ne pouvait pas faire face, alors ce que je ne suis personne célèbre, le vieillissement géophysicien, un théologien laïc qui essaie de passer un nouvel aperçu de la foi, dépourvue d’ornements et de légendes. Sur mon arrière-salle d’un peu (voire plus) personnes qui ont le courage de parler de religion à la manière ordinaire, sans exaltation religieuse inutile et pathétique.


[1] L’amour conduira l’humanité à Dieu.

Tłumaczenie

          W perykopie Dobry Pasterz (J 10,1–21) pokazany jest Jezus jako brama do owczarni. Kto przejdzie przez nią będzie zbawiony. Tu znajduje się słynny werset, na który często powołują się znawcy przedmiotu: Ja przyszedłem po to, aby [owce] miał życie i miały je w obfitości (J 10,10). Znaczy, że bieda nie jest darem Boga. Jak można dostrzec, przyroda jest pełna obfitości. Obwinianie więc Boga za ubóstwo jest nieuprawnione. Jezus jest dobrym Pasterzem, który dba o swoje owce. Przypomina, że są jeszcze owce z innej owczarni, które będzie musiał przyprowadzić, tak aby stała się jedna owczarnia, jak jeden jest Pasterz. To przypomnienie komponuje się z omawianym wcześniej tematem eschatologicznym, gdzie suponuję i przedstawiam hipotezę, że koniec świata może nastąpić nie przez grzech, ale przez jedną wielką miłość[1].

           W omawianej perykopie można odczytać dowód samodzielnego oddania się Jezusa na ofiarę krzyża: Bo Ja życie moje oddaję, aby je [potem] znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję (J 10,17–18), i jak piszę, Bóg Ojciec przyjął tę ofiarę i uczynił ją skuteczną.

          Autor Ewangelii przyznaje, że mowa Jezusa jest trudna i niezrozumiała. Z tego też powodu Jego wrogowie uważają, że jest opętany i przemawia przez Niego demon.

           Faryzeusze chcą jasnej odpowiedzi: Jeśli Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie (J 10,24). Jezus nie odpowiada wprost, ale każe im domyślać się. Mówi jedynie, że czyny, których dokonuje, o Nim świadczą (J 10,25). Przypomnę, jak pisałem: Jezus nie chciał być odbierany jako mesjasz zapowiadany przez proroków. Nie chciał zawieść rodaków, którzy oczekiwali męża stanu, rycerza, który przyniesie wolność narodowi. Jezus jest Synem Człowieczym przysłanym i powołanym do innej misji. To przypadek, że zidentyfikowano Go z mesjaszem. Jezus w końcu wyraził na to zgodę.

          Jezus mówi: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10,30), ale wcześniej przypomina, że Ojciec mój, który Mi je dał ([tj. plenipotencje]), jest większy od wszystkich.   Wszystko jest jasne, ale nie dla słuchających. Porwali kamienie i chcą Jezusa ukamienować. Jezus pyta: za co? Przygnębiony niewiarą słuchaczy powołuje się na znaki i dzieła, które czyni. Niewiele to daje. Słowa Jezusa są za trudne i mało przekonywujące.

          Jeżeli Jezus nie mógł sobie poradzić, to co dopiero ja nikomu nie znany, podstarzały geofizyk, teolog świecki, który próbuje przekazać nowy ogląd wiary, pozbawionej ozdób i legend. Na moim zapleczu kilka (może trochę więcej) osób, które mają odwagę mówić o religii w sposób zwyczajny, bez egzaltacji i niepotrzebnego religijnego patosu.


[1]  Miłość pociągnie ludzkość ku Bogu.

Evangile selon s. Jean 16 i tłumaczenie

          Il taquine avec les Juifs. La conversation est tout à fait ouvert, honnête mais brutale. Pourquoi les Juifs ne dit à Jésus: Nous ne sommes pas des enfants illégitimes; nous avons un seul Père, Dieu (Jean 8:41)? On voit, il a fait des recherches à l’origine de Jésus. Il est titulaire d’une version particulière: je ne suis pas venu de moi-même, mais c’est lui qui m’a envoyé (Jean 8,42). Incapables de gagner arguments, ils jettent invectives. Ils accusent mutuellement origines du diable et de possession. Le dernier argument de Jésus est la divulgation de sa pré-existence: avant qu’Abraham fût, je suis (Jean 8:58).

          Qu’il n’y ait pas de malentendu, je suis opposé à la pré-existence de ontologique. Toutefois, à la lumière du concept de l’action loi, je l’avoue anticipation arrière. Cependant, je ne suis pas vraiment comme ça approche, car il ne sert à rien. Quoi qu’il en soit, la vérité ne sont pas en jeu, mais un jeu de mots.

          Les Pharisiens n’étaient pas disposés à accepter des traductions de Jésus. Ses déductions nerveux ramassé des pierres pour les lui jeter. Jésus a dû se cacher dans, se déplaçant hors du temple.

          Très instructif est la péricope:  Guérison miraculeuse de e l’aveugle-né à  Siloé (Jean 9:1–41). Jésus vit, en passant, un homme aveugle de naissance.  Ses disciples lui firent cette question: Rabbi, qui a péché, cet homme ou ses parents, pour qu’il soit né aveugle? Jésus répondit: Ce n’est pas que lui ou ses parents aient péché; mais c’est afin que les oeuvres de Dieu soient manifestées en lui (Jean 9:1–3).

          En fait, cette phrase, en partie, répond à la question de savoir pourquoi Jésus (Dieu) ne réagit pas aux demandes de l’homme et ne répond pas aux souhaits humains. La réponse est simple, bien que choquant – Dieu ne peut pas. Dieu ne déterminera pas la vie humaine. L’homme reçoit volonté libre de se pataugé dans la vie et il a fait face à son destin. Quand un enfant est né infirme, il dit Jésus: Ce n’est pas que lui ou ses parents aient péché; mais c’est afin que les oeuvres de Dieu soient manifestées en lui (Jean 9:3). Ici, Jésus présuppose que Dieu peut influencer le destin du monde dans des cas spécifiques où aucune intention particulière à l’homme.

          Jésus guérit un aveugle, et permet ainsi le caractère unique. Il montre qu’il est le Seigneur et de Dieu. Les pharisiens mener une enquête minutieuse. Ils veulent connaître le mécanisme d’un miracle. Ils ne peuvent pas faire face dans une interview avec guéri. Il parle dans un langage simple et logique Si cet homme ne venait pas de Dieu, il ne pourrait rien faire (Jean 9:33).

          Jésus synthétise l’enseignement donné aux Pharisiens: Si vous étiez aveugles, vous n’auriez pas de péché. Mais maintenant vous dites: Nous voyons. C’est pour cela que votre péché subsiste (Jean 9:41).

          Pour infraction était un péché, il doit être acte conscient. Quelqu’un va dire qu’il est préférable de ne pas connaître la loi naturelle, ce qui est bon et ce qui est mauvais, parce qu’un plus petit assumer une responsabilité. Non–sache ne savait pas que le péché est la réticence à discerner les actes éthiques. On ne peut pas cacher la tête dans le sable. Dieu a donné la raison de l’homme à ce qu’il a utilisé. On ne peut pas échapper à la responsabilité, se cachant derrière l’ignorance. Cela est primitive et infantile (l’attitude immature).

Tłumaczenie

          Jezus przekomarza się z Żydami. Rozmowa jest dość otwarta, szczera,  ale i brutalna. Dlaczego Żydzi powiedzieli Jezusowi: Myśmy się nie narodzili z nierządu, jednego mamy Ojca – Boga (J 8,41)? Widać, robiono rozeznanie pochodzenia Jezusa. On trzyma się jednej wersji: Ja bowiem od Boga wyszedłem i przychodzę (J 8,42). Nie mogąc wygrać na argumenty, obrzucają się inwektywami. Wzajemnie sobie zarzucają pochodzenie od diabła i opętanie. Ostatecznym argumentem Jezusa jest ujawnienie swojej preegzystencji: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM (J 8,58).

          Żeby nie było niedomówień, jestem przeciwny preegzystencji ontologicznej. Natomiast w świetle pojęcia Aktu działającego, dopuszczam antycypację wsteczną. Niemniej nie bardzo mi się podoba taki sposób rozumowania, bo  niczemu on nie służy. Zresztą nie o prawdę tu chodzi, ale grę słów.

          Faryzeusze nie byli skorzy przyjąć tłumaczenia Jezusa. Poddenerwowani Jego wywodami porwali kamienie, aby je rzucić na Niego. Jezus musiał ukryć się, wychodząc ze świątyni.

          Bardzo pouczająca jest perykopa: Uzdrowienie niewidomego od urodzenia (J 9,1–41). Przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: «Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym – on czy jego rodzice?»  Jezus odpowiedział: «Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże» (J 9,1–3).

          W zasadzie to zdanie, po części, odpowiada na pytanie, dlaczego Jezus (Bóg) nie reaguje na ludzkie prośby i nie spełnia ludzkich życzeń. Odpowiedź jest prosta, choć szokująca – Bóg nie może. Bóg nie chce determinować życia  ludzkiego. Człowiek otrzymuje wolną wolę, aby sam brnął przez życie i stawiał czoło się własnemu losowi. Kiedy rodzi się kalekie dziecko, to jak mówi Jezus: Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże (J 9,3). Tu Jezus suponuje, że Bóg może wpływać na losy świata w szczególnych przypadkach, gdy ma względem człowieka specjalne zamiary. 

          Jezus uzdrawia niewidomego, tym samym czyni znak wyjątkowy. Pokazuje, że jest Panem i od Boga pochodzi. Faryzeusze prowadzą drobiazgowe śledztwo. Chcą poznać mechanizm cudu. Nie potrafią sobie poradzić w rozmowie z uzdrowionym. Mówi on językiem prostym i logicznym: Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic czynić (J 9,33).

          Jezus puentuje naukę udzieloną faryzeuszom:  Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal (J 9,41).

          Aby przewinienie było grzechem, musi być czynem świadomym. Ktoś powie, że lepiej nie znać prawa naturalnego, co jest dobre, a co złe, bo mniejszą ponosi się odpowiedzialność. Nierozumny nie wie, że grzechem jest właśnie niechęć do rozeznania wartości etycznych czynów. Nie można chować głowy w piasek. Bóg dał człowiekowi rozum, aby się nim posługiwał. Nie można uciec od odpowiedzialności, zasłaniając się niewiedzą. To prymitywne i infantylne (postawa niedojrzała).

Evangile selon s. Jean 15 i tłumaczenie

         L’auteur de l’Evangile illustre le monde surnaturel en utilisant des symboles des mots, de l’agneau, de l’eau, du pain, du vin et de la lumière. Ils considèrent Jésus-Christ comme son personnage principal. Il est important de réaliser que tout ne peut pas être décrite par les mêmes concepts verbaux. En physique est souvent utilisé pour traduire des modèles conceptuels de divers phénomènes. Voici utilise des symboles qui sont cachés dans les mots. Pour les comprendre, donne une idée des choses surnaturelles, sensuellement insaisissables.

          Dans la péricope La lumière du monde (Jean 8:12–59) Jésus dit de lui-même: Je suis la lumière du monde (Jean 8:12)[1]. Celui qui me suit ne marchera pas dans les ténèbres, mais il aura la lumière de la vie (ibid). Les Pharisiens ne comprendre le symbolisme et me jeter qui dit non-sens. Mais Jésus affirme avec force qu’il est vrai. Dans le même temps critique les Pharisiens, ils ne pensent pas le Dieu et considèrent tous les termes de principes humains. Il prend en charge l’autorité du Père. Là où deux dit même, il la loi juive considère être la vérité. Les pharisiens Wade loin. Dédaigneusement ils demandent à Jésus sur le Père, savoir qui il était. Jésus révèle la vérité théologique:  Vous ne connaissez ni moi, ni mon Père. Si vous me connaissiez, vous connaîtriez aussi mon Père (Jean 8:19).

          Comme il l’écrit, auteur de l’Evangile, on ne comprenait personne Jésus. Pour ce moment-là, il est une grande leçon de théologie. L’essentiel du christianisme. Jésus est l’image parfaite de Dieu. La foi dans le Christ est la foi dans le Père. Ontologiquement deux personnages Act One Dieu opère. Une volonté, un souffle, une action, le même amour, le même moteur essence (à ne pas confondre avec préexistante).

          Jésus donne aux auditeurs des informations sur son sort. Il révèle qu’il est d’un autre monde. Il parle de lui comme si il était déjà élevé. Est-ce que le droit? La vérité de l’avenir est son annonce. Jésus nous donne à comprendre au sujet de sa vocation et de la dignité qui l’attend. Il dit que tout ce qu’il a entendu (lire l’état de la Vérité) du Père. Le signe de Dieu est son nom: Je suis. De même, Jésus évoque Nom et se décrivent.

          Comme il l’écrit, l’auteur de l’Evangile, plusieurs crurent en lui, et donc ouvert à la vérité. Jésus est les louanges et de promesses: vous connaîtrez la vérité, et la vérité vous affranchira (Jean 8:32).

          Si les athées qu’ils voulaient et se laissaient même petite confier la suprême, donc le test, et un cœur plein seraient ouvrir à Dieu, il est dans cette autoroute serait transcendante recevoir la grâce de Lui. Comme Dieu ne doit pas seulement croire, mais vous devez l’accepter comme un membre de la famille comme leur père et un ami.


[1] Brillant modèle du monde surnaturel. Cela a déjà été mentionné dans un Évangile de conférences selon John. En lui était la vie, et la vie était la lumière des hommes. La lumière brille dans les ténèbres, et les ténèbres ne l’ont (Jean 1:4-5).

Tłumaczenie

          Autor Ewangelii obrazuje świat nadprzyrodzony przy pomocy symboli słowa, baranka, wody, chleba, wina, światłości. Dotyczą one Jezusa Chrystusa jako głównego jej bohatera. Warto zdać sobie sprawę, że nie wszystko można opisać za pomocą samych pojęć słownych. W fizyce często stosuje się modele konceptualne do tłumaczenia różnych zjawisk. Tu zastosowano symbole, jakie są ukryte w słowach. Zrozumienie ich daje pojęcie o rzeczach nadprzyrodzonych, zmysłowo nieuchwytnych.

          W perykopie Światłość wobec ciemności (J 12–59) Jezus mówi o sobie: Ja jestem światłością świata (J 8,12)[1]Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia (tamże). Faryzeusze nie rozumieją symboliki i wyrzucają Mu, że mówi bzdury. Jezus jednak stanowczo stwierdza, że taka jest prawda. Jednocześnie zarzuca faryzeuszom, że nie myślą po Bożemu, a wszystko rozpatrują względem zasad ludzkich. Jezus podpiera się autorytetem Ojca. Tam, gdzie dwóch mówi podobnie, tam prawo żydowskie uznaje za prawdę.  Faryzeusze brną dalej. Pogardliwie pytają Jezusa o Ojca, wiedząc o Kogo chodzi. Jezus ujawnia prawdę teologiczną: Nie znacie ani Mnie, ani Ojca mego. Gdybyście Mnie poznali, poznalibyście i Ojca mego (J 8,19).

          Jak pisze autor Ewangelii, nikt nie zrozumiał Jezusa. Dla ówczesnych jest to wspaniała lekcja teologii. Sedno chrześcijaństwa. Jezus jest idealnym obrazem Boga. Wiara w Chrystusa jest wiarą w Ojca. Ontologicznie dwie postacie, w Akcie działającym Jeden Bóg. Jedna wola, jedno tchnienie, jedno działanie, ta sama miłość, ta sama Istota Sprawcza (nie mylić z preegzystencją).

         Jezus przekazuje słuchaczom informację o swoim dalszym losie. Ujawnia, że jest z innego świata. Mówi o sobie jakby był już wywyższony. Czy ma do tego prawo? Prawda z przyszłości jest jej zapowiedzią. Jezus daje do zrozumienia o swoim powołaniu i godności, jaka Go czeka. Mówi, że wszystko usłyszał (odczytał ze stanu Prawdy) od Ojca. Znakiem Boga jest Jego imię: Ja Jestem. Podobnie i Jezus przywołuje to Imię i określa siebie. 

         Jak pisze autor Ewangelii, wielu uwierzyło w Niego, tym samym otworzyło się na Prawdę. Jezus to pochwala i obiecuje: i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli (J 8,32).

          Gdyby ateiści tylko zechcieli i pozwolili sobie na niewielkie choćby zawierzenie Najwyższemu, tak na próbę, i pełnym sercem otworzyliby się na Boga, to na tej transcendentnej autostradzie spłynęłyby na nich łaski od Niego. W Boga nie należy tylko uwierzyć, ale trzeba Go przyjąć jak członka rodziny, jak własnego Ojca i Przyjaciela.  


[1] Świetlisty model nadprzyrodzonego świata. Była już o tym mowa w wykładzie Ewangelia wg Jana. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła (J 1,4–5).

Evangile selon s. Jean 14 i tłumaczenie

          L’auteur révèle ce qui est l’objet de litiges de théologiens à ce jour:  Jésus n’avait pas encore été glorifié (Jean 7:39). Il y eut donc, à cause de lui, division parmi la foule (Jean 7:43). Cette dualité se poursuit[1] . Est-ce que vous aussi, vous avez été séduits? (Jean 7:47). L’auteur ne donne pas de réponses, il ne explique pas, mais dit: Notre loi condamne-t-elle un homme avant qu’on l’entende et qu’on sache ce qu’il a fait? (Jean 7:51).

          La péricope La femme adultère (Jean 8:1–11) initialement n’a pas appartenu à l’Evangile de Jean, parce que l’absence de celui-ci dans les manuscrits les plus anciens. Points de style plus sur le par Luc (note 8:1). Fragment de Pères grecs est inconnu jusqu’à la fin du XIe siècle. Les pères grecs
ce fragment n’a pas connu avant la fin du XIe siècle.

          Le contenu  de cette péricope est largement connu. Les pharisiens et les scribes amener une femme, il a été pris en flagrant délit d’adultère. Selon la loi de Moïse devrait être lapidée à mort. Establishment juif veut mettre Jésus à l’essai, et de prouver que son enseignement est contraire à la loi de Moïse. Jésus n’a pas pris position, mais l’impression sur le sable de leurs péchés[2]. A la fin il a dit: Que celui de vous qui est sans péché jette le premier la pierre contre elle. (Jean 8:7). Des messieurs terrifié connaître Jésus pour leurs péchés dans la panique va. Quand Jésus était seul avec la femme et lui dit: Personne ne t’a-t-il condamnée?  […] Je ne te condamne pas non plus: va, et ne pèche plus (Jean 8 :10–11).

          Si telle était la loi, Jésus a contribué à son abandon. On peut dire qu’il est contre le criminel de droit. Les criminels étaient également pharisiens et les scribes. L’affaire est donc plus large contexte. Personne ne veut faire appliquer le droit existant. Jésus révèle la futilité de ses actions comme un acte de punir les femmes adultères. Là où il y a crime, il devrait y avoir une victime. Victimes pas. L’acte adultère ne peut être traitée conformément à la loi de Dieu. Il faut se rappeler que la justice de Dieu est basée sur la compassion et non la punition. La punition pour les femmes adultères sont ses remords. Voilà pourquoi Jésus ne la condamne pas, et pardonne Go, et à partir de maintenant:  et ne pèche plus (ibid).


[1] Jésus at-cours de sa vie, il était Dieu ou tout simplement égal à Dieu? Il semble que dans le Nouveau Testament est beaucoup preuves pour suggérer que Jésus a été élevé sur la croix seulement.

[2] Peut-être posté péchés que le sable disparaissent sous l’influence de la grâce de la miséricorde de Dieu. Peut-être qu’il a écrit une prière pour les pécheurs, peut-être un symbole de grâce et a esquissé un moyen de sortir de la ruelle de l’imperfection humaine. Ce qu’il a fait était silencieuse prélude de «tuer» la colère des pharisiens et leur colère; Il était un prélude à la parole de Dieu spectacle miséricorde et de compassion, celui qui a attiré sur le péché (Marta Złotnicka).

Tłumaczenie

          Autor ujawnia to, co jest przedmiotem sporów teologów do dnia dzisiejszego: Jezus nie został jeszcze uwielbiony  (J 7,39). I powstało w tłumie rozdwojenie z Jego powodu (J 7,43). To rozdwojenie nadal trwa[1]. Czyż i wy daliście się zwieść? (J 7,47). Autor nie daje odpowiedzi, nie wyjaśnia, ale pisze:  Czy Prawo nasze potępia człowieka, zanim go wpierw przesłucha i zbada, co czyni? (J 7,51).

          Perykopa Kobieta cudzołożna (J 8,1–11) początkowo nie należała do Ewangelii Jana, gdyż brak jej w najstarszych rękopisach. Styl wskazuje bardziej na autorstwo Łukasza (przypis 8,1). Ojcom greckim fragment ten jest nieznany aż do końca XI wieku.

          Treść perykopy jest powszechnie znana. Faryzeusze i uczeni w Piśmie przyprowadzają kobietę, którą dopiero pochwycono na cudzołóstwie. Według prawa Mojżeszowego winna być ukamienowana. Establishment żydowski chce wystawić Jezusa na prób, i udowodnić, że Jego nauczanie sprzeciwia się prawu Mojżeszowemu. Jezus nie zajmuje stanowiska, ale wypisuje na piasku ich grzechy[2]. Na koniec rzekł: Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień (J 8,7). Panowie przerażeni wiedzą Jezusa o ich grzechach w popłochu odchodzą. Kiedy Jezus z kobietą zostali sami rzekł do niej: Nikt cię nie potępił? […] I Ja ciebie nie potępiam. – Idź, a od tej  chwili już nie grzesz (J 8,10–11).

          Jeżeli takie było prawo, to Jezus przyczynił się do jego zaniechania. Można rzec, że jest wobec prawa przestępcą.  Przestępcami zostali również faryzeusze i uczeni w Piśmie. Sprawa ma więc szerszy kontekst. Nikt nie chce wyegzekwować obowiązującego prawa. Jezus swoim postępowaniem ujawnia bezsensowność karania kobiety za akt cudzołożny.  Tam gdzie jest przestępstwo, tam powinna być ofiara. Ofiary nie ma. Akt cudzołożny można jedynie rozpatrywać według prawa Bożego. Trzeba jednak pamiętać, że sprawiedliwość Boża opiera się na miłosierdziu, a nie na karaniu. Karą dla kobiety cudzołożnej są jej wyrzuty sumienia. Dlatego Jezus nie potępia jej, a przebacza: Idź, a od tej chwili już nie grzesz (tamże).


[1] Czy Jezus już za życia był Bogiem czy tylko równym Bogu? Wydaje się, że w Nowym Testamencie jest wiele dowodów na to, że Jezus został wywyższony dopiero na krzyżu.

[2] Być może pisał grzechy, które na piasku znikają pod wpływem łaski Bożego miłosierdzia. Być może pisał modlitwę za grzeszników, być może jakiś symbol łaski lub kreślił drogę wyjścia z zaułka ludzkiej niedoskonałości. To, co uczynił, było milczącym preludium do “uśmiercenia” gniewu faryzeuszów i ich zapalczywości; było wstępem do słownego okazania Bożego miłosierdzia i współczucia tej, którą przyłapano na grzechu (Marta Złotnicka).

 

Evangile selon s. Jean 13 i tłumaczenie

          Le texte de l’Evangile de Jean est pleine de symbolisme. Cinq mille personnes est une allusion à laisser le peuple d’Israël de l’Egypte. Pain d’orge se réfère au miracle par Elisée: Son serviteur répondit: Comment pourrais-je en donner à cent personnes? Mais Élisée dit: Donne à ces gens, et qu’ils mangent; car ainsi parle l’Éternel: On mangera, et on en aura de reste.  Il mit alors les pains devant eux; et ils mangèrent et en eurent de reste, selon la parole de l’Éternel (2 Rois 4:42–44). Pain distribué fragmenté symbolise l’Eglise, qui doit lutter pour l’unité.

          Dans un discours eucharistique  Jésus explique la signification du pain vivant: Travaillez, non pour la nourriture qui périt, mais pour celle qui subsiste pour la vie éternelle, et que le Fils de l’homme vous donnera; car c’est lui que le Père, que Dieu a marqué de son sceau (Jean 4:27) ; car le pain de Dieu, c’est celui qui descend du ciel et qui donne la vie au monde.  Ils lui dirent: Seigneur, donne-nous toujours ce pain (Jean 6:33–34); Donc, Jésus est le pain de vie (Jean 6:35.48). Le pain devient un sacrement de Dieu. Celui qui mange ma chair et qui boit mon sang a la vie éternelle; et je le ressusciterai au dernier jour (Jean 6:54).

          Jésus en optant pour une déclaration audacieuse:  et ils n’allaient plus avec lui {Nul ne peut venir à moi si cela ne lui a accordé par le Père} (Jean 6:66). Qu’est-ce que cela signifie? Nouveaux temps à venir. Maintenant, Jésus prend le relais du Père. Pas tout le monde aime ça. Beaucoup se sont retirés. Ils ne sont pas accepter les modifications. Il leur semble que Dieu le Père a été envoyé à «retraite». Donc, Jésus demande à ses disciples: Et vous, ne voulez-vous pas aussi vous en aller? (Jean 6:67). Simon Pierre lui répondit: Seigneur, à qui irions-nous? Tu as les paroles de la vie éternelle.  Et nous avons cru et nous avons connu que tu es le Christ, le Saint de Dieu (Jean 6:68–69).

          Je dois admettre que la conduite du récit est éprouvant pour les nerfs. Ceci suggère que l’ancien est “mauvaise”, et la nouvelle est «bon». Ceci n’est pas la. Le point est que Jésus est devenu le grand médiateur entre l’homme et Dieu-Père. Mieux effectuée dialogue avec l’essence même de l’homme, que l’insaisissable essence de Dieu.

          La vie de Jésus est de plus en plus à risque. En approchant de la fête des Tabernacles (Souccot). Jésus monta sur eux en secret. Seulement dans le milieu des festivals, il est venu au temple et a enseigné. L’auteur révèle que Jésus n’a pas enseigné Rabbi[1], il est pas éduquée, et toute la connaissance est du Père. Foules étonné par sa sagesse. Se fondant sur la science Moïse. Celui qui parle de son chef cherche sa propre gloire; mais celui qui cherche la gloire de celui qui l’a envoyé, celui-là est vrai, et il n’y a point d’injustice en lui (Jean 7:18).          La Vérité est Dieu, écrite dans une position de la Vérité. Vous avez à y recourir. Sa propre pensée doit nécessairement confronter avec les enseignements de Dieu. L’homme facilement de l’influence étrangère, théories séduisantes. Les tribunaux ont prononcé basés sur les apparences. A cette époque, la connaissance était pleine de visions, légendes, ésotérique, la gnose. Vivre l’eau est un symbole de l’Esprit Saint, qui a été introduite après la mort de Jésus. Le Saint-Esprit est Dieu travail dynamique. Jésus dit: Si quelqu’un a soif, qu’il vienne à moi, et qu’il boive (Jean 7:37). Ainsi, l’utilisation de ce qui vient de l’esprit et le cœur de Jésus.


[1] Il est difficile à dire. Il me semble que le contraire était vrai. Jésus se préparait pour son rôle depuis l’enfance. Peut-être beaucoup de voyages.

Tłumaczenie

          Teksty Ewangelii Jana są pełne symboliki.  Pięć tysięcy osób jest aluzją do wyjścia ludu izraelskiego z Egiptu. Chleb jęczmienny nawiązuje do cudu dokonanego przez Elizeusza: Pewien człowiek przyszedł z Baal-Szalisza, przynosząc mężowi Bożemu chleb z pierwocin, dwadzieścia chlebów jęczmiennych i świeżego zboża w worku. On zaś rozkazał: «Podaj ludziom i niech jedzą!»  Lecz sługa jego odrzekł: «Jakże to rozdzielę między stu ludzi?» A on odpowiedział: «Podaj ludziom i niech jedzą, bo tak mówi Pan: Nasycą się i pozostawią resztki». Położył więc to przed nimi, a ci jedli i pozostawili resztki – według słowa Pańskiego (2 Krl 4,42–44). Rozdrobniony chleb symbolizuje rozproszony Kościół, który powinien dążyć do jedności.

          W mowie eucharystycznej Jezus wyjaśnia sens chleba żywego:  Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec  (J 6,27); Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba.  Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu (J 6,33–34). A więc Jezus jest chlebem życia (J 6,35.48). Chleb staje się sakramentem Boga. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym (J 6,54).

          Jezus decyduje się na odważne stwierdzenie: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli mu to nie zostało dane przez Ojca (J 6,66). Co to znaczy? Nadchodzą nowe czasy. Teraz Jezus przejmuje pałeczkę od Ojca. Nie wszystkim się to podoba. Wielu wycofało się. Nie akceptują zmian. Wydaje się im, że Bóg-Ojciec został odesłany na „emeryturę”.  Jezus pyta więc uczniów:  Czyż i wy chcecie odejść (J 6,67). Piotr roztropnie odpowiada: Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga  (J 6,68–69). 

          Trzeba przyznać, że sposób prowadzenia narracji jest denerwujący. Sygeruje, że stare to „be”, a nowe to „cacy”.  To nie jest tak. Chodzi o to, że Jezus stał się wspaniałym pośrednikiem między człowiekiem a Bogiem-Ojcem. Lepiej prowadzi się dialog z istotą podobną do człowieka, niż nieuchwytną Istotą Boga.

          Życie Jezusa jest coraz bardziej zagrożone. Zbliża się święto Namiotów (Sukkot). Jezus udał się na nie w ukryciu. Dopiero w połowie świąt przybył do świątyni i nauczał. Autor ujawnia, że Jezus nie uczył się[1], nie jest wykształconym Rabinem, a wszelką wiedzę posiada od Ojca. Zdumiewał tłumy  swoją mądrością. Powołuje się na nauki Mojżesza. Kto mówi we własnym imieniu, ten szuka własnej chwały. Kto zaś szuka chwały Tego, który go posłał, ten godzien jest wiary i nie ma w nim nieprawości (J 7,18). Prawda jest u Boga, zapisana w stanie Prawdy. Trzeba po nią sięgać. Własne przemyślenia trzeba koniecznie konfrontować z naukami Boga. Człowiek łatwo ulega obcym wpływom, atrakcyjnym teoriom. Sądy wydaje na podstawie zewnętrznych pozorów. W owym czasie wiedza była obarczona wizjami, legendami, ezoteryką, gnozą. Woda żywa jest symbolem Ducha Świętego, wprowadzonego po śmierci Jezusa. Duch święty to Bóg działający, dynamiczny. Jezus mówi: Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije  (J 7,37). Czyli korzysta z tego, co pochodzi z ducha i serca Jezusa.


[1] Trudno powiedzieć. Wydaje mi się, że było odwrotnie. Jezus przygotowywał się do swojej roli od dzieciństwa. Być może dużo podróżował.

 

 

Evangile selon s. Jean 12 i tłumaczenie

          La péricope révèle encore une autre vérité: Le Père ne juge personne, mais il a remis tout jugement au Fils, afin que tous honorent le Fils comme ils honorent le Père. Celui qui n’honore pas le Fils n’honore pas le Père qui l’a envoyé (Jean 5:22–23). Comme vous pouvez le voir, Dieu donne comme si de sa gloire au Fils de l’homme. Il veut que le même spectacle que le caractère est Jésus. Il a pris au Père toute la splendeur du monde surnaturel. Mais en Christ, il est également le Père, ainsi la gloire de Dieu est la dualité des hypostases[1]. Pour comprendre cela, il faut se rappeler que Dieu est l’essence de l’homme, qui se révèle dans l’action. De là le concept de l’Acte agissant. Pour un homme vrai et que Dieu seul est l’Acte agissant. Dans le langage courant en outre utiliser le mot Dieu, mais vous devez comprendre la nature de ce qui se passe. Le concept de l’Acte agissant lui a permis de rejoindre Jésus-Christ et le Saint-Esprit. L’égalité dans l’action (ce qui est la principale préoccupation) et existentiellement différent[2]. Personnes divines sont égaux en essence, et infiniment différente (Hans Urs von Balthasar, 1905–1988).

Le texte confirme: Vous n’avez jamais entendu sa voix, vous n’avez point vu sa face (Jean 5:37). Il faut trouver le Père dans le Christ, parce qu’il a été envoyé par Dieu pour témoigner de Lui.

L’école de Jean souligne avec insistance que l’idée principale de l’Écriture est Jésus-Christ. Fait intéressant, cette phrase sur le sujet sont les Juifs?

La péricope Ministère  en Galilée et multiplication des pains (Jean 6:1–15) se rapporte à l’objet entrepris par tous les évangélistes (Matthieu 14:14–21; Marc 6:34–44, Luc 9:11–17). De manière significative pour la péricope discuté sont complétés, sur les circonstances de l’incident; soulignant l’initiative de Jésus et de la relation fait théologique de l’Eucharistie. Auteur approfondit ce thème, en le reliant avec le célèbre discours sur le «pain de vie» (Jean 6 :35), livré en synagodzie village galiléen de Capharnaüm.

Quand les gens veulent lui le plaisir d’annoncer le roi, il a enlevé, et devient indisponible. Annonce de Jésus un prophète et un roi reviendrait à reconnaître de lui comme le Messie, le Fils de Marie, qui ne se produirait pas.

Après l’épiphanie (manifestation de la divinité) Jésus comme Seigneur de la vie (multiplication des pains) dans le prochain péricope Jésus marchant sur l’eau (Jean 6:16–21) Maître de Nazareth déclare solennellement: C’est moi (Jean 6:20), comme l’a fait Dieu avec un buisson ardent: Je suis celui qui suis (Exode 3:14). Cette fois, l’auteur compare Jésus au Père. Le Fils égal au Père.


[1] Ensuite, nous parlons de trinité de Dieu, le Saint Esprit sera inclus.

[2] Dans ce cas, le Saint-Esprit est un terme supplémentaire de Dieu agissant quand il introduit les concepts de loi exploitation.

 

Tłumaczenie

            Perykopa ujawnia jeszcze jedną prawdę: Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posła. (J 5,22–23). Jak widać, Bóg rezygnuje jakby ze swojej chwały na rzecz Syna Człowieczego. Pragnie tym samym pokazać jaką postacią jest Jezus. On przejął po Ojcu cały blask świata nadprzyrodzonego. Ale w Chrystusie jest również Ojciec, a więc Chwała Boga jest w dwoistości hipostazy[1]. Aby to zrozumieć, trzeba przypomnieć, że Bóg dla człowieka jest Istotą, która ujawnia się w działaniu. Stąd powstało pojęcie Aktu działającego. Dla człowieka prawdziwym i tym jedynym Bogiem jest Akt działający. W mowie potocznej dalej używa się słowo Bóg, ale trzeba rozumieć, o jaką naturę tu chodzi. Pojęcie Aktu działającego pozwoliło na dołączenie do Niego Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego. Równi w działaniu (a oto głównie chodzi), a bytowo różni[2]. Osoby Boskie są równe, co do istoty, jak i nieskończenie różne (Hans Urs von Balthasar, 1905–1988).

Tekst potwierdza: Nigdy nie słyszeliście ani Jego [Boga] głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza (J 5,37). Trzeba w Chrystusie odnajdywać Ojca, bo On został posłany przez Boga, aby o Nim świadczył.

Trzeba przyznać, że szkoła Janowa mocno podkreśla, że ideą przewodnią Pisma świętego jest Jezus Chrystus. Ciekawe, jakie zdanie na ten temat mają Żydzi?

Perykopa Cudowne rozmnożenie chleba  (J 6,1–15) dotyczy tematu podejmowanego przez wszystkich ewangelistów (Mt 14,14–21; Mk 6,34–44; Łk 9,11–17).  Znamienne dla omawianej perykopy są uzupełnienia, co do okoliczności zdarzenia; uwypuklenie inicjatywy samego Jezusa oraz związek teologiczny faktu z Eucharystią.  Autor pogłębia ten temat, łącząc go ze słynną mową o „chlebie życia” (J 6,35), wygłoszoną w synagodze galilejskiego miasteczka Kafarnaum.

Kiedy zachwyceni ludzie chcą Go  ogłosić królem, On usuwa się i staje się niedostępny. Ogłoszenie Jezusa prorokiem i królem równałoby się uznaniem Go za Mesjasza, do czego Syn Maryi nie chciał dopuścić.

Po epifanii (objawienie się bóstwa) Jezusa jako Pana życia (rozmnożenie chleba), w następnej perykopie Jezus chodzi po jeziorze (J 6,16–21) Nauczyciel z Nazaretu uroczyście oświadcza: Ja Jestem (J 6,20), tak jak to uczynił Bóg przy krzewie ognistym: Jestem, Który Jestem (Wj 3,14).  Tym razem autor przyrównuje Jezusa do Ojca. Syn jest równy Ojcu.


[1]  Później będzie mowa o troistości Boga, gdy zostanie dołączony Duch Święty.

[2]  W tym przypadku Duch Święty jest dodatkowym określenie Boga działającego, gdy nie wprowadzono pojęcia Aktu działającego.

Evangile selon s. Jean 11 i tłumaczenie

          L’auteur de l’Evangile continue son idée littéraire. Tout d’abord, il détermine le Jésus en bordure de voie. Il habille sous la forme de la récolte. Le rôle du semeur dans l’Ancien Testament prophètes rencontré, annonçant la venue du Christ. Les travaux ont commencé par lui (Jean 3:7) poursuivra les premiers apôtres et leurs successeurs (note 4:38).

          La pericope discuté est historiquement discutable. Il montre la connaissance de l’auteur au sujet de Jésus. Par Samaritaine veut montrer l’universalité de l’enseignement du Maître de Nazareth. Jésus est le Sauveur de tous et tout le monde (Jean 4:42).

          L’Evangile de Jean se concentre principalement sur les activités de Jésus à Jérusalem et dans un délai de trois ans. Les autres endroits que brièvement mentionnés. Restez à Nazareth n’a pas réussi. Jésus a quitté sa maison, en disant dans son propre pays et dans sa propre maison peut être un prophète est pas sans (Matthieu 13,57; 6,4; Luc 04:24). Dans l’Evangile de Jean, il est la seule mention: un prophète n’est pas honoré dans sa propre patrie (Jean 4:44).

          Dans la péricope Guérison du fils d’un fonctionnaire (Jean 4:46–54) a été mis en évidence la capacité de Jésus de guérir (fils mourant courtisan) à distance, sans avoir besoin de contact avec le patient. L’auteur montre la confrontation, ou bien le fils d’un courtisan fut guéri par Jésus. La confrontation est présentée de façon positive.

           Dans un autre pericope Guérison  du l ;infirme de Béazatha et conflit avec les Juifs (Jean 5:1–18) est une histoire touchante d’un patient qui, pour un long temps à essayer de profiter de la guérison étang d’eau Sheep (Héb. Bethesda), mais ne peut pas le faire à travers son infirmité physique. Quand Jésus est venu, le patient se plaint qu’il n’y a pas un pour aller dans la piscine quand elle prend effet guérison. Jésus utilise la puissance du réservoir d’eau, nécessite seulement un homme à se lever et aller. A la fin de ladite mots significatifs: ne pèche plus, de peur qu’il ne t’arrive quelque chose de pire (jean 5:14). Il fit le signe de la guérison le jour du sabbat. Quand ils ont appris sur les pharisiens qu’ils essayaient de le tuer.

          Comme un résumé fait la guérison de l’auteur de l’évangile écrit l’intégralité Apologie Jésus (Jean 5:19–47). Bien que dans la première phrase est écrit: Jésus leur dit, il est vraiment un ensemble développe auteur de l’Evangile. Dans le texte, il est clairement dit que Jésus n’a pas qu’elle a, mais il a reçu du Père toutes ses capacités et plenipotencje de faire des miracles. Je constate que sur le but de montrer dans ce passage que Jésus ne fut pas né de Dieu, mais: Et il [Dieu] lui a donné le pouvoir de juger, parce qu’il est Fils de l’homme (Jean 5:27). Si Jésus était Dieu déjà pré-existence, toute capacité qui l’avait déjà. Il a reçu pour la vie du Père. Donc, il était égal au Père, par Ses attributs:  il ne fait que ce qu’il voit faire au Père; et tout ce que le Père fait, le Fils aussi le fait pareillement (Jean 5:19), mais la gloire du Père était sur la croix. De même, dans l’expression: le Père a la vie en lui-même, de même aussi donné au Fils (Jean 5:26).

 

 

Tłumaczenie

 

Autor Ewangelii kontynuuje swój zamysł literacki. Przede wszystkim nakreśla dalszy plan Jezusa. Ubiera to w formę żniw. Rolę siewcy w Starym Testamencie spełniali prorocy, zapowiadający przyjście Chrystusa. Rozpoczęte przez Niego dzieło (J 3,7) będą kontynuowali pierwsi apostołowie i ich następcy (przypis 4,38).

          Omawiana perykopa jest historycznie wątpliwa. Pokazuje wiedzę autora na temat Jezusa. Przez Samarytankę pragnie pokazać uniwersalizm nauczania Mistrza z Nazaretu. Jezus jest Zbawicielem wszystkich i całego świata (J 4,42).

          Ewangelia Jana koncentruje się głównie na działalności Jezusa w obrębie Jerozolimy i to z okresu trzech lat. O innych miejscach jedynie krótko wspomina. Pobyt  w Nazarecie nie był udany. Jezus opuścił swoje rodzinne strony mówiąc: w swojej ojczyźnie i w swoim domu może być prorok lekceważony (Mt 13,57; 6,4; Łk 4,24). W Ewangelii Jana jest tylko wzmianka: prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie (J 4,44).

          W perykopie Syn dworzanina (J 4,46–54) została uwypuklona zdolność Jezusa do uzdrawiania (umierającego syna dworzanina) na odległość, bez potrzeby kontaktu z chorym. Autor pokazuje konfrontację, czy rzeczywiście syn dworzanina został uzdrowiony za sprawą Jezusa. Konfrontacja została przedstawiona pozytywnie.

          Kolejna perykopa Uzdrowienie chromego nad sadzawką (J 5,1–18) jest wzruszającą historią chorego, który od dłuższego czasu próbuje skorzystać z uzdrawiającej wody sadzawki Owczej (hbr. Betesda), ale nie może zdążyć przez swoją niemoc fizyczną. Kiedy nadszedł Jezus, chory żali się, że nie ma nikogo, kto by go wprowadził do sadzawki, gdy ona nabiera mocy uzdrawiającej. Jezus nie korzysta z mocy zbiornika wodnego, tylko nakazuje mężczyźnie wstać i iść. Na koniec mówi znamienne słowa: Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przytrafiło (J 5,14). Jezus dokonał znaku uzdrowienia w szabat. Gdy dowiedzieli się o tym  faryzeusze, usiłowali Go zabić.

          Jako podsumowanie dokonanego uzdrowienia autor Ewangelii pisze całą Apologię Jezusa (J 5,19–47).  Mimo, że w pierwszym zdaniu napisane jest: Jezus im mówił, to tak naprawdę całość jest opracowaniem autora Ewangelii. W tekście wyraźnie jest zaznaczone, że Jezus nie że ma, ale otrzymał od Ojca wszelkie zdolności i plenipotencje do czynienia cudów. Celowo to zaznaczam, aby pokazać i w tym fragmencie, że Jezus nie był od urodzenia Bogiem, ale: [Bóg] przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym (J 5,27). Gdyby Jezus był już Bogiem z preegzystencji, to wszelkie zdolności by już miał. On za życia otrzymał je od Ojca. Był więc równy Ojcu, co do Jego atrybutów: co On [Bóg-Ojciec] czyni, podobnie i Syn czyni (J 5,19), ale Chwałę Ojca otrzymał na krzyżu. Podobnie jest w wyrażeniu: Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi (J 5,26).

Evangile selon s. Jean 10 i tłumaczenie

          L’auteur révèle le côté humain de Jésus: Jésus, fatigué du voyage, était assis au bord du puits (Jean 4:6). Ceci est une autre preuve de l’humanité du Fils de Dieu. Si Jésus était déjà Dieu, proclamée par la catéchèse de l’église, le terme “fatigué” ne serait pas vraiment sa place ici. Quoi d’autre, quand nous disons: Jésus est semblable au Père. Quoi d’autre, quand nous disons: Jésus est semblable au Père. Une telle définition on peut de consentir entre physicalité humaine de Jésus et les attributs de Dieu que Jésus a reçu. Jésus atteint la pleine gloire du Père seul sur la croix. Dans le langage courant, sachant l’exaltation de Jésus, de sa dignité eschatologique, on peut utiliser le terme Jésus comme Dieu. Tout est là, de connaître la vérité.

          Quand Jésus reposait à la source Jacob, ses disciples allé acheter. Il n’y avait pas de témoins. Alors, comment fait une description de la rencontre de Jésus avec la Samaritaine?

          La femme de Samarie pour puiser de l’eau. Jésus a parlé en premier à elle: Donne-moi à boire (Jean 4:7). La femme surpris réponses: Comment toi, qui es Juif, me demandes-tu à boire, à moi qui suis une femme samaritaine? (Jean 4:9)[1]. Jésus répond discours théologique: Si tu connaissais le don de Dieu et qui est celui qui te dit: Donne-moi à boire! tu lui aurais toi-même demandé à boire, et il t’aurait donné de l’eau vive (Jean 4:10).

          Tonnes sublimes de Jésus suscite la suspicion construisent l’histoire par l’auteur de l’Evangile. Laissez cette histoire encore nous conduit. La femme demande un petit air de défi: Es-tu plus grand que notre père Jacob, qui nous a donné ce puits? (Jean 4:12). Jésus n’a pas fait attention à piquer une femme et dit: Quiconque boit de cette eau aura encore soif;  mais celui qui boira de l’eau que je lui donnerai n’aura jamais soif, et l’eau que je lui donnerai deviendra en lui une source d’eau qui jaillira jusque dans la vie éternelle (Jean 4:13–14). Elle comprend Jésus littéralement. Il pense que Jésus parle de l’eau ordinaire. Jésus veut orienter sur votre parcours. Il lui demande de son mari, la femme n’a pas, puis souligne à elle que la vie avec un amant. Maintenant, la femme se rendit compte qu’il avait affaire à quelqu’un appelé ici un prophète. Auteur du roman développe le thème chute de Jérusalem. Modifie la rhétorique sur les formulaires officiels en utilisant la troisième personne du pluriel. Samaritains souligne leur foi: Vous adorez ce que vous ne connaissez pas; nous, nous adorons ce que nous connaissons, car le salut vient des Juifs (Jean 4:22). On peut voir que l’auteur développe l’idée de supériorité des Juifs de les Samaritains, appelant les juifs vrais adorateurs (Jean 4:23). La femme avoue qu’elle sait à propos de la prophétie de la venue du Messie. Jésus révèle qui il est: il est moi qui te parle (Jean 4:26)[2].

          Quand les disciples arrivaient, ils ne montrent pas trop surprenant que Jésus parle avec une femme étrangère. Ils ont été utilisés pour elle.


[1] Les Juifs ne sont pas entretenu des relations avec les Samaritains.

[2] S’il vous plaît noter que ce sont les mots de l’auteur du roman, et non pas les paroles de Jésus.

Tłumaczenie

          Autor ujawnia ludzką stronę Jezusa: Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni (J 4,6). To kolejny dowód człowieczeństwa Syna Bożego. Gdyby Jezus był już Bogiem, jak głosi katecheza kościelna, to określenie „zmęczony” nie bardzo by tu pasowało. Co innego, gdy mówi się: Jezus podobny jest do Ojca. Takie określenie pozwala na zgodę pomiędzy ludzką fizycznością Jezusa a plenipotencją atrybutów Boga, jakie Jezus otrzymał. Jezus osiągnie pełną chwałę Ojca dopiero na krzyżu. W mowie potocznej, znając wywyższenie Jezusa, Jego eschatologiczną godność, można używać określenia Jezusa jako Boga. Chodzi tylko oto, aby znać prawdę.

          Kiedy Jezus odpoczywał przy źródle Jakuba, Jego uczniowie poszli po zakupy. Nie było świadków. Skąd więc opis spotkania Jezusa z Samarytanką?     

          Nadeszła Samarytanka, aby zaczerpnąć wody. Jezus odezwał się pierwszy do niej: Daj Mi pić (J 4,7). Kobieta zaskoczona odpowiada: Jakżeż Ty będąc Żydem prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? (J 4,9)[1]. Jezus odpowiada mową teologiczną: O, gdybyś znała dar Boży i [wiedziała], kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić” – prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej (J 4,10).

          Wzniosły ton Jezusa wzbudza podejrzenie skonstruowania tej opowieści przez autora Ewangelii. Niech ta opowieść dalej nas prowadzi.

          Kobieta pyta trochę przekornie: Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Jakuba, który dał nam tę studnię? (J 4,12).  Jezus nie zwraca uwagi na uszczypliwość kobiety i mówi: Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu (J 4,13–14). Kobieta rozumie Jezusa dosłownie. Myśli, że Jezus mówi o zwykłej wodzie. Jezus pragnie naprowadzić ją na swój trop.  Pyta ją o męża, którego kobieta nie posiada, a następnie wytyka jej, że żyje z kochankiem. Teraz kobieta zrozumiała, że ma do czynienia z kimś, kogo tu nazwała prorokiem. Autor powieści rozwija wątek upadku Jerozolimy. Zmienia retorykę na urzędową przez użycie formy trzeciej osoby liczby mnogiej. Wytyka Samarytanom ich wiarę: Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów (J 4,22). Można dostrzec tu, że autor rozwija myśl wyższości Żydów od Samarytanami, nazywając Żydów prawdziwymi czcicielami (J 4,23). Kobieta przyznaje, że wie o przepowiedni przyjścia Mesjasza. Jezus ujawnia kim jest: Jestem nim Ja, który z tobą mówię (J 4,26)[2].

          Kiedy nadeszli uczniowie nie okazali zbytniego zdziwienia, że Jezus rozmawia z obcą kobietą. Byli już do tego przyzwyczajeni.


[1]  Żydzi nie utrzymywali stosunków z Samarytanami.

[2]  Proszę zauważyć, że są to słowa autora opowieści, a nie słowa Jezusa.